ѝ (зам.) - каже (гл.)

Марија не одговори. Таа не сакаше да ѝ каже на мајка си дека тоа влијание на родителите е посилно од него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не сакав да ѝ објаснувам дека на овој свет сѐ има врска со сѐ; се задоволив само (не треба да се заборави тука и фактот дека јас сепак, ѝ се додворував, и дека цената на тоа додворување беше и извесно интелектуално претерување, како и извесна желба да ѝ оставам впечаток на што понеклиширан и поучен човек) со тоа што ѝ кажав дека јас верувам во реинкарнација, и дека за мене границите меѓу културите и расите паѓаат во вода токму поради простиот факт на реинкарнацијата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- И? - И... не ѝ кажуваме на Елена! Се плашам ако ѝ кажеме дека твоето одење на Орелска Чука ќе остане само желба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Побратимот Гури Порадеци, утрото кога наминал за да ѝ каже сѐ на Мајка, ѝ укажал колку слободно место има во чунот за неопходните предмети, а колку за семејството и за него, без да биде опасно при пловењето кон другиот брег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што можел да ѝ каже - дека патувањето е умирање и дека не смее да оди по дружината, по него?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Испадна дека тој говор не беше потребен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Работата заради која беше пристигнал тука, привршуваше. Се монтираше последната машина. Како што ѝ кажа Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ете Госпоѓо, ќе ѝ кажам, вие сте најдобрата познавачка! ...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секогаш сакаше уште малку да почита или тој да ѝ кажува нешто.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стоев пред мама како вистински виновник.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И кога ќе ѝ кажам? Неа ја нема.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ај, не плачи, вели Уља, оти ако чуе волкот, ќе ѝ каже на мечката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И затоа, петпати ќе ѝ ѕвони за да ѝ каже: „Колку минути поминаа откако си замина? А веќе ми недостасуваш... очајно“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
О'Брајан симна една мала кутија од горниот дел на еден орман и подаде некаква сплескана бела таблетка и ѝ кажа да ја стави на јазикот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сега... Што да ѝ каже на својата другарка?.. Со што да ѝ се пофали?..
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога излезе, рече: „Калија вели да ѝ кажеш што сакаш преку мене.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доста, по својот обичај, а и од скромност, ни на една не ѝ кажа што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Набргу потоа, по враќањето на Илинка од град, по ден или два, од Прилеп и од општината од Тополчани во Потковицата достасаа милиционери и агенти и од човек на човек се распашуваа што превел, што зборувал и кого го напаѓал Атанас Дамчески таму, во ридиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не можеше да го разбере што ѝ кажува овој знак.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакав да ѝ кажам дека има нешта кои, откако ќе ни се случат, не можеме да ги заборавиме луѓето кои биле поврзани со тие случувања, но таа веќе се имаше свртено и беше тргнала по својот пат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пелагија тоа најдобро го знае и ѝ кажува на мајката Перса со топол глас Во најубавите години Богородица истури гнев врз мојата Добра и врз мене, рано ја загубивме нашата мајка, не беше сведок на сеопштиот срам, а натаму низ животот бевме благословени со неколку мајки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Шефот Кузе ми рече загрижено: Милка, ако умре Елица, цел живот ќе ја носиш на душа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Елена, Елена, да ти кажам! - извика Бојан трчајќи по неа, да ја пронајде во темнината, да ѝ го открие своето срце, да ѝ каже каков необичен подарок има за неа, но за такво нешто веќе беше предоцна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ѝ кажав уште првиот ден кога кашлаше: „Само не легнувајте! ... Останете седнати во креветот!“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Мамо... - пробав кај мајка ми, но се сетив дека таа не знае за што се работи и дека, ако ѝ кажам, сигурно нема сè да сфати, а можно е и да се налути повеќе од татко ми, па се предомислив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сака да ѝ каже некој топол и нежен збор, ама знае дека нема да ја утеши.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Би сакал сега да ѝ кажам колку е глупаво нејзиното суеверие, но таа умре истата вечер кога безуспешно се обидов да го скршам огледалото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Човечкото тело е скандалозно неефикасно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас ѝ кажав дека не знам што е да се биде анемична.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И за проодување ѝ кажав да викне две сестри и сестрите да земат со устите вода од под воденица, пред сонце, во недела, уште неугреан денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаше да ѝ каже дека со Сталин сѐ уште не беше готово.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Самиот ѝ кажа. - За синот, размислував дали да го барам или не.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Помислуваше да ѝ каже нешто во врска со својот заклучок дека ова е далеку повеќе отколку што човек воопшто би можел да поверува, но сепак не се реши.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога тоа ѝ кажав на Луција, таа рече дека самата ќе му напише говор, ако е потребно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Замолив за средба со директорот, но секретарката на која збунето ѝ кажав дека имам книга и дека сакам да им ја понудам, со потсмев ми рече дека директорот е зафатен.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мајката и таткото решија да не ѝ кажуваат додека не дојде на викенд.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во општата мака нејзиното осаменичко седење во ќошот на бараката, на крајчето од постелата, не го забележува никој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ајде, крени се и трчај дома да ѝ кажеш на Калија за нашиве планови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако бидам жив во животов, сакам да одам да ѝ кажам еден збор, оти тогаш, кога ја испратив кај Црноеч, се збркав и не проговорив како човек.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Беше свесна дека ако не ја сменат темата на разговорот, сѐ ќе ѝ каже на мајка си.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со кои зборови да ѝ кажам дека безвреме сум се загледала во очите на едно момче со огнено име?!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Стоеше достоинствено со детето на раце и чекаше, пак според адетот, човекот да ѝ каже што било.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, зар би смеела, макар и оддалеку, да ја праша... ако таа самата не ѝ кажува?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ќе ѝ кажам на мама... - рече Билјана.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сепак треба да ѝ каже некој лаф што ќе ја потсмири и наместо тоа таа им го кажува она што и самите го чуја низ отворената врата Ки на занцеле на друго место вика адно чувек таму надруф!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Но, сега, токму затоа лошо се чувствувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи самата ќе мора да го надополнува писмото а и да најде охрабрување за бабата Петра, не ќе може туку така да ѝ каже дека го преселиле на тумбата кај гробиштата да им биде стражар.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Ако си анемична, има мигови во кои одеднаш не можеш да слушнеш ништо околу себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не, не можеше да ѝ каже, не сега, можеби никогаш.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бараше од него макар нешто поподробно да ѝ каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имав една млада пријателка Мони, која беше масерка. Ѝ се јавив на телефон и ѝ кажав дека тешко си болен и ако не ѝпречи да дојде дома малку да те измасира.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Одеднаш се почувствував збунета, неприготвена да ѝ кажам што било, да ѝ кажам што се случуваше во ова време откако не се имавме видено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, не мора да ѝ кажам. Таа го знае тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога се стемни и деврието, тропајќи, замина кон Серава, ибн Пајко појде дома за да си земе некои алишта, а најпрвин да ѝ каже на Калија дека е сето ова ујдурма и привремено, зашто со попот Ставре смислиле како да излезат поербап од валијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И сè дури тој ме води, за мене нема почин!‘ Но тогаш, превидувајќи ја слабоста што ме имаше обземено, заборавив да ѝ кажам, а сите да ве поучам на тоа дека човек може цел живот да го мине на едно место и со свои раце да си изгради шатор, а сепак да нема свој дом.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Петра благо се насмевна сакајќи без лафови да ѝ каже дека знае што врти во главата, оти малку или многу, сите знаеја, таа тоа гласно го изговори на гаковската станица, дека врзала семка од Доне во мешето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бабата Петра се пули во неа со широко отворени очи, Чана знае што прашува нејзиниот поглед, ама таа нема што да ѝ каже.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја сретнав еднаш - таа беше едноставна, опуштена девојка со нездрав изглед кај која работата со гените тргнала наопаку за разлика од расцутената Бреда - едвај смислив што да ѝ кажам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не стигнав да ѝ кажам за што размислував, зашто таа, за да ме оттргне од мислите, ме праша: - До каде сме со бизнисот?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не беше сѐ уште затворен диспанзерот кога пристигнав... ѝ кажав на Госпоѓа Хортенс: „Ќе го раниме малечкото кутре. Треба некој да купи месо...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никогаш не ѝ кажал што работат неговите родители. Ниту пак за дедо му и баба му. Но, и таа не го распрашуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лицето ѝ остана благо, само брчката над левата веѓа потемне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Што ќе ѝ каже со тие свои очи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Пригушнат до гробот, тој молчи и чиниш во молчењето сака да ја најде душата на Ѓорѓевица за да ѝ каже колку му е тешко без неа, колку е несреќен во осамата и колку голема е неговата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се врти кон неа, сака да ѝ каже уште нешто. Нина побрзува. „Среќен празник татко! Честит Сукот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Колку години имаш?“ праша. Ѝ кажав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Измислив приказна за мајка ѝ која умира во Феникс, за работата што пропаѓа, дека пијам премногу и размислувам за самоубиство, уништување и судниот ден, и дека морам да разговарам со Бреда уште еднаш пред крајот, и дали таа случајно знае каде е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да ја отпоздравам и да ѝ кажам неколку збора.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога најпосле стана, во својство на виновник, си рече, кога ќе влезе во спалната да ѝ каже дека програмата завршила, дека морал да дојде да си легне, да ѝ се извини некако.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На мигови, во тажаленка­та, му се обраќаше на Севишниот, да ѝ каже каде згрешила што повеќе не може да ги спасува своите чеда, а самата продолжува да живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Влегов со двата зембила. Сакав нешто да ѝ кажам на баба ви, да ѝ одговорам, зошто дојдов, ама и самата не знаев што ме изведе од нашата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ќе ѝ кажеш сѐ што реков?“ настоја Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој тогаш ја потсетуваше дека однапред ѝ кажал што работи и како ќе живеат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Штом го виде дедот Петка, отрча во комшиите, ѝ кажа на Доста и — уште не ни врзани маските — се вратија двете и Доста се најде во ќералчето на дедот Ристета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да ми беше мене жива Ѓувеза, друшката моја, неа можев се да ѝ кажам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како ли ќе ѝ кажат на мајка ѝ и на сестрите?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ѝ кажав на мајка ѝ на Ило да ги однесе до таксито кое ќе пристигне во секој момент Чекав и се тресев, како тоа да беше најважното нешто во мојот живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Тоа беше Киш - се насмеа Надица кога ѝ кажав за телефонскиот повик. – Чудно ти е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
По неколку дена, Хелвиг ѝ кажа на Марша дека ополномоштил адвокат да поведе бракоразводна постапка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Тоа ти е исто ко ја да ти дојдам дома и на жена ти да ѝ кажам шо да праи за ручек, а ти да не смееш да писнеш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се налутив. - Добро Мони, не е фер, - собрав храброст да ѝ кажам, ама тивко за да не чуе Јасмина, - нели јас те чекам веќе толку време да се симнеш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сливите веќе беа зрели.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Годините минуваа, и еден октомвриски ден почина татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Жал ѝ стана за баба, па ништо не ѝ кажа за тагата по момчето, за чемерни соништа по него.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Но тие ништо не знаеле да ѝ кажат; ја посоветувале да се врати дома си и да чека да види на што ќе излезе сето тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека ја барав картата на Индија, си помислив дека на Мила можеби би можела да ѝ кажам за Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога претпоставуваше дека Злата мора за излезе од дома во дворот или да оди некаде, со часови седеше скриен зад оградата од дворот и чекаше; некогаш успеваше да ја види, па дури и да ја пресретне, да ја задржи за рака барем за миг и да ѝ каже, да ѝ се заколни во што сака - дека му поминала болеста, дека не станува ноќе, но таа молчеше или расплакувајќи се, ќе му речеше: - Таа болест не поминува... вели тате.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И за зарек ѝ кажав да тури војца во пајнца и во пајнцата уште три лајчиња и три жарчиња и да измие три прага од куќата со таа вода и со таа вода да му ги измие градињата на детето, и да му тури малку во устето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури беа мали, тој никогаш не ја тепаше како што ги тепаше Хари и Ернест само затоа што беше девојче; но подоцна почна да ѝ се заканува и да ѝ кажува што сè може да ја снајде само да не е обѕирот спрема покојната мајка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во срцето ѝ биеја камбани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас ги видов и сѐ ѝ кажав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На заштитничката Богородица ѝ кажаа дека Пела веќе цела недела оди на училиште, дека ја засака учителката, а од учителката добива само пофалби, дека денеска ќе имаат сè најубаво за себе а и за некој гостин ако помине низ нивната куќа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најстариот брат се вратил дома цврсто решен ништо да не ѝ кажува на својата караконџола, чии милувања веќе не можел да ги поднесе и чија распупена убавина веќе не ја ценел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија се обиде накусо да ѝ каже за својот проблем.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зошто никој не ѝ кажал дека среќата е поројна самоизмама што извира во одаите на витлите бесни?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но, веќе имаше по десет кога го создаваше „Волшебниот брег“, шеесет „Јосиф и неговите браќа“, а „Доктор Фаустус“ го почна на седумдесет години.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, се воздржа, ништо не рече. Нејзиното искуство ѝ кажа сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш што, - рече Мони, подготвена да ѝ каже сè на Бистра и ништо да не ми остави мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ништо не му одговори. Сети дека образите ѝ се бледи и студени, па во тешка достага му се молеше на Бога да ја упати, да ѝ каже што е должна да стори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сепак, требаше да ѝ кажам! Сега е доцна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Како да насетуваше дека сака нешто да ѝ каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој ѝ кажа на Марша дека терминот за развод е закажан. Ќе биде по десетина дена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакав да ѝ кажам само дека знам оти таа е најлошата од сите нив, но сепак мудро премолчев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Џеф се воздржа, но сепак прошепоти: „Како да ѝ кажам дека кобалтот е радиоактивен?“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Точно знаев што и како треба да ѝ кажам за да си ја постигнам целта. - И успеа – забележа Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Милан беше зашеметен од ненадејната целосна смртоносност на Кетиниот свет, што се случи истото утро кога Рози беше однесена во болница, па сепак, како маж, чувствуваше потреба да ѝ каже охрабрувачки збор на жена си.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Веднаш, како да се сретнале во сосем обични околности, почна да ѝ кажува за тоа дека повеќе пати била кај нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога Крсте два дена пред пазарот ѝ кажа оти татко му од десет лири не може да му даде повеќе, таа стана, отиде во земникот и му изнесе дваесет наполеони и пет лири и му ги врза (во едно крпче: — Земи, сторите арч со стрико ти Трајко, та за враќање — бидите живи, со Толето ќе се есапите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Недај Боже! Сѐ уште ме интересираат жени, но изгледа кај тебе, на највисокото скалило се оние кои прво ќе те легнат, па потоа ќе те држат за рака... - ја прекина реченицата иако имаше уште многу нешта да ѝ каже. - Глупача!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Другарка ѝ побрза да ѝ каже нешто, но веднаш замолча.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Ќе ѝ кажам на мама дека не сакаш да ставиш дрва! - вели Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Што да ѝ каже по сè ова трагично... и за неа и за него... можеби најмногу за детето?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За мене уште трае војната, сакам да ѝ кажам, ама си ги голтнувам зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа сигурно не би се зачудила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од тој ден ми остана сеќавањето на густата црвена течност, на чувството дека бев како пресечена на половина и на онаа ужасна тегобност кога ѝ кажав на мајка ми, а таа ми рече: “Отсега па натаму треба да го знаеш својот долг, основниот долг на секоја жена: за својот живот да се оддолжиш со раѓање на нови животи.” …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го влече едно чувство на родител да го стори тоа, да ја посоветува дека не е злато сѐ што свети, да ѝ каже да се пази од оваа разуздена младеж, - тој треба да ѝ каже, зашто сегашниве родители се толку лекомислени и толку незагрижени за челадта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ајде! - викнаа во ист глас Бистра и Миле.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не смеам да ѝ глотам во болката, немам храброст да ѝ кажам дека таков е животот, зар малкумина си заминаа оваа зима?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа претчувствуваше дека Хелвиг всушност сака да ѝ каже оти ќе патуваат во друга држава.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој сакаше прв да ѝ каже нешто значајно што ќе ја израдува. Ѝ ја префрли раката преку рамо додека чекореа кон дома, по кејот на реката. – Во Архивот ќе ги објавуваат моите битолски кадиски записи, кои ги преведував!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакам, некако, ако може, да ја најдам и да ѝ речам еден збор, да ѝ речам да ми прости на мојот простотилак, да ѝ кажам дека не сум таков.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И да ѝ каже ли, не знаеше, дека осаменоста го плаши, дека лежи во влажните непца на стравот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Таа не е тука и јас не можам да ѝ кажам колку многу грешев и колку многу ми недостасува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Ќе ѝ кажам, зјапаше во него Бато и ги влечеше танките нозе држејќи се за неговата рака, мислиш сака да му попречи да не ги прерипа куќите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тетка Боса која беше зафатена со замрсениот клучец на нејзиниот скутник наеднаш сфати што ѝ кажува гостинот, го повлече скутникот од половината како да фрла настрана дел од себеси, и за момент остана зината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Појдовме кај Пена на Танаско да призниме како се имаат сместено и снегот нè начека на сред плоштад и како што паѓа пороен дожд, така се истури одеднаш снегот. Ѝ кажа дека додека стигнале пред Фестивална снегот нагнетил скоро две педи, а и тоа дека одвај ја пронашле Пена на Танаско оти котарче си заградиле меѓу два ѕида од надворешната страна на Фестивална.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Какви очи ќе ја сретнат? Што ќе ѝ кажат?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во неколкуте наредни денови сакав да ѝ кажам на тетка Рајна - зошто така му велеше на татко ми, но, не знаев како да започнам разговор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дали сакаше да ѝ каже нешто за Димостена?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама, кога и тогаш Атиџе не се појави, стрештен си помисли на три работи: или таа си игра со него и се кикотка зад фереџето што не го помрднува, преправајќи се дека е некоја друга, колку да види до каде достасува неговата верност и приврзаност: или бегот ѝ забранил да доаѓа повеќе во амамот, зашто ѝ кажал дека ја открил: или пак таа не иде во амамот зашто е навистина болна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој веднааш се стрчал дома да ѝ каже на мајка му.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми се јави една тетка и јас ѝ кажав дека сум гладен а лебот изгорел в тава.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сакам да ѝ кажам на Калија дека е привремено и затоа морам да ја видам.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Едно утро ѝ кажав на Ева дека сите старици од нашата барака ќе бидеме одведени во друг логор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Да, - потврди Бистра. - Да! - викна малото дебело сестриче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По пробивањето на фронтот и по растурањето на војските, тие што останаа живи се вратија дома; само Трајана Блосоениот го немаше никаде; одеше жена му Царјанка кај оние што се вратија живи, ги распрашуваше, ги молеше да ѝ кажат нешто за Трајана, да ѝ кажат барем гробот каде му е, коските да му ги пренесе; но никој ништо не знаеше да ѝ каже.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лекарот се беше решил дури ни на Елена да не ѝ кажува за првите знаци...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете, толку ѝ кажал на својата невеста за да не ја прекрши заклетвата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Колку ќе се успокоиме кога камените ѕидови ќе нè разделат од калешава...’ А најмладиот се вратил под својот шатор, пеплосан и помирен со судбината, како човек кој на својот пат ја сретнал Смртта лично, со коса на рамо, како кога оди да ја собере својата жетва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нема ништо да ѝ каже. Нека мисли и понатаму дека ја нашла среќата. Најголемата среќа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нејзините очи и интуицијата ѝ кажаа дека нешто добро го натерало да дојде кај неа и таа брзо стана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ема сакаше да ѝ каже дека сето тоа оди по налог на Шефот, но со потпис на началникот Круме Волнаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Еднаш се вратив без абер од неа. Ама јас имам нешто важно да ѝ кажам и морам да ја видам“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но смекнувал, во него надоаѓал прилив на позната растревоженост. Се чувствувал виновен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долго потоа, додека таа плачеше на моите гради, молчев, убеден дека сум ѝ кажал сè.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сѐ, сѐ само што прават со бабата Бисера, се разбира, не ѝ кажа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Многумина разбраа дека таа ги раздава производите коишто ги купува, па постојано, без да ѝ кажат, ѝ правеа големи попусти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас сакав да ѝ кажам дека од сите најмногу ми се допаѓа, ама не се осмелив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што ли прави ова дете без контрола?“ се фати за глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Како ќе ѝ кажам на Агна?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едно време таа дојде од некаде и ми рече: Миле, зошто толку плачеш, јас ѝ реков грубо – за ништо, а таа седна до мене и ме натера да ѝ кажам зошто плачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уште ти чучи у срциту, пуста Пелагијо, проломотува Пена, додека Танаско, плеткајќи со јазикот, ѝ кажува дека тој Прид адно месиц, т′ка му испајѓа, да... мауце понапред али поназад, ми дујде адно лист, гу пија ва малечкта, ет пуминау пу то Велесот, са признау су нејни људе, ми уд там у то Неготинту, са вели и у адно Дубруву, Димир Капија нам, пу адни планини уд гулеми стени дур ду небту ти вели пу адна цапутинка гу пушча во Вардарут за на кај Гивгилија!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еднаш, кога така припиени една до друга чекоревме по нејзината соба, ѝ кажав колку ѝ е убава кожата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тогаш, кога ја качиле бомбата на кола, Трајана ги набркала сите седуммина мажи, сина си Ѓорета намерно го испратила да оди двесте-триста чекори напред пред колата, божем за ако има камења да ги отстракнува и да ѝ кажува која има дупки, а сама, откако се прекрстила, ги повела воловите, и - нога за нога право прудолу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама како да ѝ кажам дека времето ми поминало во правење автенце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Та не су јас суа во рацете па да и а дада нејзе половината в'на? —си помисли и ѝ кажа отворено дека сама ќе си ја работи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А денеска, токму утрово, дојде да ѝ каже дека дава отказ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Требаше да ѝ каже макар и еден збор, со кој ќе го ублажи тоа што се случи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, како можев такво нешто да ѝ кажам?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Хелвиг се колебаше дали да ѝ каже на Марша за писмото на Карл до Марија...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа беше толку бесна, што тој не се осмелуваше да ѝ каже како дојде до тоа, поштарот писмото да му го даде в раце токму нему.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас му кажав како што беше, а тој ме искара како сум можела тоа да ѝ кажам на Добрила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така, ќе застанеше крај некоја бука, дури и ако е сува, па ќе почнеше да ѝ кажува: „Ах, од кога не сум те видел.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа ми рече: „Тоа е затоа што сум анемична.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѝ кажала Неда оти клопчето ѝ загинало дури влегла дома и излегла, ѝ го зел некој.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дури ни на Елена не треба да ѝ каже.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не сакам да се навреди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со целиот израз тогаш Марија сакаше на Елена да ѝ каже - ете, баш мене, „грдото пајче“, ме засака овој добар млад човек.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На излегување ѝ порачав на девојката, да ѝ каже на жена ми дека имам работа во провинцијата и дека ќе се задржам таму неколку дена...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се премисли, не ѝ кажа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Докторот ѝ кажал дека е кај татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа секогаш ја даваше целата плата – седум шилинзи – Хари праќаше колку што можеше, но вистинска уметност беше да се искамчи нешто од таткото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Та дури се понасмеа кога дојдоа Крсте и притропот Петре да ѝ кажат и да ги кренат тоа плачкуринките и некој и друг товар дрва.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите оние грди мисли што му се роеја во главата додека скиташе по стопанството и она што сѐ сакаше да ѝ кажува едноставно испари од неговата глава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тасе од малку се пијанел, го фаќала ракијата, ако пак заминел некаде на гости, кусо време потоа ќе дошле да ѝ кажат – Ристено, Тасе се испијани и лежи таму и таму.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таман да ѝ кажам сакам молчеливи девојки, не можам да дојдам до збор.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Вети ми,“ рече, „вети ми дека ќе го побараш таму маж ми. Павел Попер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како ќе го пречека таа мажот и што ќе ѝ каже тој кога ќе ја види таква?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како да ѝ кажам дека не се одбира време за тоа. Никогаш не се пребира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но понекогаш, кога ќе се облече, долу зелено, горе сино, црни чевли и бел мантил, баш ми доаѓа да ѝ кажам дека не ѝ одговараат боите што ги наставала врз себе, ама не ѝ велам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ајде ти, невесто Менко, спремај се да ѝ кажиш на Доста нека си земе плачкуринките та нека дојде овде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иако доктор Гете претходно ги замолил да не ѝ кажуваат дека ја водат дома, им рекол да ѝ кажат дека ја носат на некаква прошетка, браќата ѝ рекле дека ја враќаат дома, засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да ѝ каже ли дека болката под третото ребро ја почувствува сега првпат со својата свест и дека сега знае: таа почнала порано, пред да го бараат низ нишан, порано од денот на гревот забременет со безброј нови гревови, секој со сета боја и свој звук.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ами да знаев - дофрли друга - дека чупата е нејзина, уште таму горе, кога ги преземавме ранетите, ќе ѝ кажев...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не ѝ кажав од што се плашам, но таа претчувствуваше дека не ми е страв од она што го гледав таму, туку од она што го носев во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бисера ѝ јави на Тода дека Крчето замина со Бугарите и Не знаеше да ѝ каже дали ќе се врати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чорбаџивката Милошка, нунка ѝ на Нешка, дури се најде навредена оти крштеничка ѝ Доста не ѝ кажа што мисли да прави, та заедно да излезеа со модата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога Евелин се врати дури немав време да ѝ кажам дека сакам да ставам крај на нашата врска .
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Се разбира дека ќе мора да ѝ кажеш некои работи, но колку можеш пократко и... така некако, повеќе успокојувачки.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Требаше да ѝ кажам дека одлично изгледа во својот црвен свилен фустан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Сега не можам да си простам што тогаш не ѝ кажав колку убаво се чувствував заради неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И виолетовата боја на светлината ја плаши, а сината ја намамува иако нешто ѝ кажува дека треба да бега од пријатната сина боја и утеха да бара во начната виолетова боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Мајка беше сигурна дека Татко имаше многу работи да ѝ каже за нејзините стари знамиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дури и за двете средби ѝ кажа, и за самото писмо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во таа помисла наоѓав нешто херојско: сакав да станам и да ѝ кажам на Луција, која сѐ така со сведнат поглед седеше на полјанката со своите другарки, додека Фискултурецот како паун ги покажуваше своите пердуви, пеејќи и играјќи; сакав да ѝ кажам: „Луцијо, еве, јас си одам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Разговараа. Ѝ кажа дека е при крај со работата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лекарот остана поназад од неа. Очигледно се колебаше што да ѝ каже...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Јас сакам да останам овде,“ рекла Добрата Душичка, стуткувајќи се во креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ЉУБА: Сега веднаш ќе ѝ кажам. (Излегува.) МЕШАЕВ ВТОРИ: И бидејќи му напишав дека ќе допатувам со вечерниот брз воз, од неговиот одговор заклучив, дека приемот кај госпоѓа Опојашина е вечерва.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога таа клекнала пред него, тој ја треснал со нозете по лице и ѝ викнал: „Еве осум дни како носам иста кошула, и недела ќе дојде и пак ќе немам бела облека да ставам на себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
До Пелагија стои Чана, со едната рака ја држи мајка си, а со другата едно бовчуле, се врти кон Пелагија и сака нешто да ѝ каже, ама се предумислува па прво ја става мајка си крај нозете на Добра, до неа бовчулето и кога ѝ се празни рацете се свртува и ја грабнува Пелагија со машки стисок Остани ми со здравје, Пелагијо моја! ѝ вели Сакав да останам со тебе, со... мислев ќе се преселам кај Доне, мила, ама него го снема, се загуби, последен пат го виделе како се враќа со Танаско од станицава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)