вест (имн.) - за (предл.)

Во Козар маало се ширеа, се множеа, се менуваа вестите за пописот на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со веста за крајот на добрите односи помеѓу Тито и Сталин, се ближеше времето на крајот на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веста за белата козја инвазија се рашири низ градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние, децата во нашето семејство, кога одеше татко ми на работа, сѐ почесто го пуштавме радиото со надеж први да ја дознаеме веста за уништувањето на козите и тогаш први нешто да сториме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но едно утро, најпосле, од радиото дојде првата вест за крајот на козите. – Козите – ечеше енергичниот глас на спикерот – се заколнати непријателки на социјализмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија.  На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наместо со мирисот на цутовите, воздухот беше презаситен со атмосферата на протести, немири и општ неспокој што го означија крајот на март и конечно со веста за државниот удар извршен против прогерманската политика на Дворот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Досега немаме никакви вести за тоа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Жеравите што прелетуваат од југ кон север носат убаво време, носат први вести за враќањето на пролетта.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сонцето беше извишено далеку над планините кога Бахтијар-паша ја доби веста за извршениот трет напад од башибозуците и за нивните големи загуби.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сега не веруваа, иако, како што реков, пред да стигне Филозофот, стигна вест за чудесата со отркивањето на моштите на Свети Климент, пречесниот римски папа што беше маченички удавен в море.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве како костурскиот делегат Васил Чакаларов, кој ни остави драгоцени податоци за работата на Конгресот, го опишал приемот на веста за атентатите и реагирањето на првиот човек на Битолската организација Даме Груев: „Од Битола пристигна писмо од Лука Џеров во кое пишуваше: ’Во Солун Отоманската банка е фрлена во воздух со динамит, низ градот се фрлени бомби... еден француски пароброд е потопен, пак од наши работници. Иницијаторот е фатен...’ тоа нè изненади.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
59. Овде Мисирков веројатно го има предвид пишувањето на Д.Вергун во неговото списание „Славјански вјак” [II, 62, Виена, 15 (28). II 1903.432], кој во веста за основањето на МНЛД, откако овој акт го поврзува директно со Македонскиот клуб во Белград и неговиот орган „Балкански гласник” (1902), заклучува: „Програмата на овие поборници за етнографска, а не географска Македонија, страда само од тоа што се јавува со огромно задоцнување од најмалку 30 години”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дали да го израдува со веста за нивната заедничка рожба, да викне гласно, да се чуе до небесата, да им ги затвори устите на сите кои ѝ го наденаа прекарот „штирка“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Светлана, веста за нечесноста на својата ќерка директно ја слушна по телефон, од устата на Анѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Немаше правила. Заробените мисли се ослободуваа од оковите, летаа некаде кон бескрајот, итаа да ја соопштат веста за победата на љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веста за срамотната Рада прво стигна до ушите на Јана во Бечеј.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Мил брате, како сте шо прајте. Ме израдува со твоето писмо и веста за младата дама.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И тогаш го одложував пишувањето за некои други времиња, следејќи го од далеку митот на трагичната величина на Јасер Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вестите за трагични настани во Палестина ме поттикнуваа да ја ослободам од себе историјата која ја бев напластил во себе за време на мојата дипломатска мисија кај Арафат, но повторно нешто ме запираше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веста за државниот удар молневито се пренесе насекаде.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Внимание, другари! Имаме прекрасна вест за вас. Ја добивме битката за продуктивност!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со молневита брзина се разнесе по сите мариовски села веста за вчерашниот напад и со иста брзина се дадоа наредби за одбрана, та како Чебренскиот така и мостот на Светецот на време беа поседнати од по стотина селани, одделно од постојаната одбрана, сите беа готови да се борат на живот и смрт со напаѓачите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Впрочем кога ќе нѐ завари веста за исчезнувањето на некој близок, чувствата се престоруваат во болка..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веста за втората смрт на братучедот Благоја тетка Боса ја прими набрзо по неговото заминување на Сремскиот фронт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес прочитав возбудлива вест за некој среќник што дипломирал на архитектура.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Исто како оние што ги наоѓаат и ги берат на џадето, по ендеците, во бозјакот и бурјанот и на полјанките каде што ги разнесува ветрот. Тие не мрднуваат од место.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Насамо, кога се разбудувам во ниедно време, си зборувам; камионите кога поминуваат, трчам да го видам, чекам и за мене некој да фрли книга со добри вести за син ми, ете, за мене нема ништо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во селото стигнуваат сѐ повеќе вести за ранети и убиени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во зацрвенетите и ненаспани очи на Пандо бликаат солзи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Без збор клекна, подигна раце и остана така молбено и болно и небаре занесена во таа молитва што не исцелува болка, шепоти, моли, сплетува прсти, ги притиснува до градите, се ниша де напред, де настрана...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Она што не е обично, и што не се случува секој ден, велат дека најдолго се памети.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таму, во големата сала, еден дојденец, за кого не сум сигурна колку беше Козак, почна да аплаудира како споулавен кога беше соопштена веста за раѓањето на наследникот на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Така ги прифати и вестите за немирите, за бунтовничките дружини, за борбите во планините.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Имаш вести за детето?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веста за големата победа во Атина стигна по радиоврска, но неа цела ноќ ја вестеа истрели со светлетчки куршуми кои се пренесуваат од рид до рид, од град до град, сѐ до Атина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ивана? – праша Игбал. – Која е Ивана? - Ах, да – се сетив – не сум стигнала за неа да ти раскажам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа, тамам малку се олабавив, во деновите пред распустот, оти тогаш наставничката ги испрашува само послабите за да можат да поправат некоја оценка, стигна онаа вест за Ивана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бошко пак, кој го виде тоа уште од на дуќан, се растрча низ чаршија да ја рашири веста за маката на својот господар и да бара некаков совет, или помош.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)