вода (имн.) - да (сврз.)

И бркам други работи, ја израмнувам мојата Република со Европа така што вода да тече и наваму но и колку што може повеќе натаму.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секогаш кога помислувам на стрипот (воопшто: на „концептуалната уметност”, вештината на преградувањето, компјутерските игри со многу прозорци во кои се наоѓаат нови многубројни прозорци, лифтови, тавани, визби - целиот тој делумно изветвен психоаналитичарски корпус, што наликува на франкенштајновиот пачворк, или на Голем, тоа купиште екстремитети како еден puzzle од „лаги” што ја создава треперливата, испресечена вистина, еден зоетрап-стрип) ми паѓа на ум (како што, веќе рековме, сенките паѓаат од ѕидовите, толку бавно како капките /оној мраз!/ што го длабат она дно?!) Емпедокловото сфаќање на окото и гледањето: окото го градат (според Платоновиот „Тимеј”) огнот и водата; огнот е раздвоен од водата со мембрани направени од мошне ситни пори кои спречуваат водата да продре внатре, а на огнот му допуштаат да излегува надвор, за да го сретне предметот на гледањето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дедо Боже може вода да им носи на типоиве затоа шо они со еден лаптоп поише знаат од него.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Орвел гомна да јаде, осумдесчетврта вода да му носи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А терзиите ѝ одговараат: Ти девојче, мало ѓаволче, Ти да ни месиш погача; Без сито брашно да исееш; Без вода да ја замесиш; Без оган да ја испечеш. А девојката одговара: Терзии, браќа терзии, Погача ја ќе ви месам; Низ трепки брашно ќе исеам; Со солзи ќе ја замесам; На гради ќе ја испечам.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Глава ти пука од болка, на леб и вода да не погледнеш од мака, зашто сѐ што ќе касниш ќе го повратиш, та само на пролив те тера.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од нашите солзи може да им се направат големи вирови на децата, вели, и сиот век во вода да го починат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оди да налееш, викам зар може и вода да нема. - Ниедно време е, Јоне, вели, кај се оди сега? 242
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И за зарек ѝ кажав да тури војца во пајнца и во пајнцата уште три лајчиња и три жарчиња и да измие три прага од куќата со таа вода и со таа вода да му ги измие градињата на детето, и да му тури малку во устето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќаме дома, а нема каде да се измиеш, вода да си префрлиш. Јазот е замрзнат, коритото е преполнето со соспи снег, израмнето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Левтерија носи ѓум и леѓен и му потура вода да си го замие лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тебе не ти даваат време ни вода да се напиеш, да се плиснеш под гушата. Не смеееш со проштение, ни понадвор да мрднеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еј, стопли вода да се искапам, ми вели Јон, па да видам уште што остана живо во куќава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Облечи ме сега, вели Здравко, облечи ме и намести ме. - А за кај да те наместам, сине златен, му велам, и почнува вода да ми шопа од очиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може и сета нејзина вода да е замрзната до газер, до извор, о, господи, колку проклето време, да не се најде веќе, да не се врати!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вода да се напие низ кожа ќе му се види.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И виното трпко, во секој зглоб ти легнува. И после Левтерија ни потура замлачена вода да си ги замиеме рацете. 147
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можат вода да ми носат со оглед на самосвесноста. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како капка вода да се обиде да пробие од кожата под стаклото на окалките, за да не најде отворена пора и да се разлее полека кон темниот печат на едната страна на врелото лице.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Винстон ја запали печката и стави чанче со вода да зоврие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Навечер кладенците со цифури ги затинале, водата да не тече попусто.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Не е на арно! - Саде толку извика. Не се задржа ниту колку голтка вода да се напие.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Насон сѐ има... сѐ бидува... и длабоки води да прегазиш и под божилакот да поминеш... да ти се исполнат сите желби - искрени во душиве заискрени...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
VI Илко често одеше на брегот, седнуваше крај сулфурната вода, се собуваше и ги пикаше нозете во топлата вода да ја лечи реумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се сеќавате на филмот Chinatown? Луѓето коишто го основале Лос Ангелес, започнале со водата да прават капитал - ја пренасочиле во центарот на градот и ја продавале.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И, кога Доста веќе поотежна, и не излеваше од дома, Митра ги зеде ѓумовите божем по вода да оди, излезе и, еве ја — нема ја, си дојде дури кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот ќе плати за сево ова. Вие не сте криви; тој со тие неколку ебепцази ве подмами да се земете на душа и уште кај ве мами. Не слушајте го него: отворете ја портата и излезете барем вода да се напиете...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За малце водата да го однесе сосе автомобилот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нему не му беше јасно како се извлекле од водата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И кој смеел после да ми даде вода, со вода да ме убие?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнавме и пресна вода да си фрламе по петици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето само подбелуваат, што се вели, во капка вода да ме удават.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може и по вода да те натера да одиш простум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оваа вода може вода да ѝ носи на нашана вода, вели Оливера, може вода да ѝ потура.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка му носи преслека и му топли вода да си ја измие главата, снагата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, ајде сега, запри ја водана да не тече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па не може, што се вели, и вода да газиш и сув да останеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се нафатиле солзи на трепките и го гледам како низ некоја коприна, што се вели, како во вода да ми е влезено со лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема, што се вели зборот, кој чаша вода да ми подаде.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нѐ распоредија кај селскиот одборник, а јадење немавме и легнавме гладни, а не знаевме ни колку ќе се задржиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)