воз (имн.) - свирне (гл.)

Ама и возот свирна, го кажа часот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Остана таму, го заборавија човекот кога ги разотворија вагоните, како да ги збриша некоја разулавена ветрушка и ги настега во нив, замижувајќи им ги очите, затапувајќи им ги главите и така, возот свирна, исписка, како со човечки глас да се огласи и веќе никој не можеше да го запре.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)