воздивка (имн.) - и (сврз.)

Момата ноќе се мачеше, не спиеше. Старецот ги слушаше нејзините воздивки и несреќен, иако повлечен од тагата на Савка, и самиот воздивнуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред првото чкрипнување Доста се прекрсти со една длабока воздивка и рече: „Ајде боже, поможи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)