воздух (имн.) - во (предл.)

Писокот на свирењето на ветерот се лелееше низ воздухот во селото одавајќи ја стравотијата, се одбиваше од голите околни ридови, предадени на ветерот како покорни заробени војници.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Можев чисто да ги обвинам дека ми го загадуваат воздухот во Републиката и со првата сосетка што ќе тргне по мојот пат да основам Балканска заедница во која тие ќе можат да бидат примени.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Иако, цело време, го вдишувам Истиот оној воздух во пештерата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сакаше да викне, да го грабне тој „пезевенк" за врат и тука на столчето да му ја извади душата; да им викне барем на мајка си и татко си дека нема тоа да стане, но толку беше возбуден, така што немаше ни ум во главата ни сила во снагата, ни воздух во градите ни да мрдне, ни да проговори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А тогаш ги преврте џебовите де се раздолжи со домарот, си ги натовари насликаните платна врз легнатите ногалки, приседна на триножникот спроти домарот да се збогува со него како со домаќ ин, со голтка како причесна, за добар пат, а скорешно видување, па одвај го запали успаниот мотор на натоварениот карван и се спушти од прочистениот манастирски воздух во затестената магла на градот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Марсовата хероинска екстаза на паднат анѓал (го викавме Марс поради истоимените чоколадца кои просто извираа од неговите џебови) и сите картонски ликови нанижани на гнилиот конец на заборавот и зафрлени во криогенските бунари на сеќавањето... и, да... останува старото напукнато огледало коешто одразува празна лушпа, или еден фаќач на воздух во треперлив скок преку бездната на небитното.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Една од илустрациите во книгата прикажува необичен изум, чија смисла е да пропушта свеж воздух во рудниците во кои се наоѓаат и од кои се вадат металите.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пепел и плева грабаше од водоскоците жито што во гумната на Имотот и чифлизите еден за друг прскаа право пругоре (раетините го вееја житото а спахиите, во сенките на дрвјата и во сенките на новите копи што со секој изминат час нараснуваа и нараснуваа, се сладеа со шербет, студена вода и татли кафе) и ги развеваше на сите страни, па воздухот во Потковицата беше исполнета со пепел и плева, со мирис на младо жито и тишина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој ја заработи Поперовата вечна омраза подбивајќи ѝ се на неговата теорија на “критички рационализам” како “малечок здив на топол воздух во позитивистичката шолја чај”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иако тој прими некои аспекти од гледиштата на своите колеги, најпосле ги отфрли како премногу конзервативни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И паметам дека попладнето воздухот во нашиот двор мирисаше на печена кокошка и топла погача и како мајка од сандукот ги извади пљачките и не облече така, како што не облекуваше кога не носеше во црква...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму, далеку пред себе, ќе ги гледам планините, каде низ коријата, со чист планински воздух во градот, се шетаат слободните шумски божества. Колку им завидувам!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Стои времето во собичето, стои воздухот во него, без здив, без трепнеж.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Онисифор спиел со студена грутка воздух во грлото и со коленици залепени за длапката на мускулестиот стомак но обеспокоен од сила на необјаснива враџба, се тргнал и ја подал раката кон кубурата на педа од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Леташе по воздухот во градскиот парк и за малку сосема ќе одлеташе, само со палтото се закачи за шпицот и од таму беше симнат со големи напори.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се одликуваше со лекомисленост, сакаше да пее непристојни песни.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Печката баботеше, распалувајќи се, црна, сраотна, но најстрашното беше она невидливо заплиснување на топлиот воздух во неговото главче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иван, кој знае зошто, започнува бргу да го движи држалото на ковачкиот мев, со којшто се праќа воздух во каналот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нема воздух во оваа мртовечка теснина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој седеше повисоко од другите и со показалецот го сечеше воздухот во сите правци, но секогаш кон одредено лице од кругот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја гушеше некоја чудна реа. Земаше воздух во мали голтки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека шетаа по брегот, Томо со отворени гради го впиваше чистиот воздух во кој се чувствуваше мирисот на брезите, дабот и зелените борови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најмалку еден час седевме во мртва тишина; однадвор можеби изгледаше дека сме целосно внесени во витлите од чадот што го притискаа воздухот во собата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но кафезот, сам ли од себе, или од струење на воздухот во пирамидата, започнал да се ниша над саркофагот, да чкрта и да испушта гласови слични на оние од птиците што изумреле. Се мачел да ги замени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Скомињавиот воздух во собата, стврдат од испреплеткани мириси, се таложеше. Притискаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Павле собра воздух во своите гради: - Ќе им кажам дека се предавам. Заклучете ја вратата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Воздухот во малата квадратна просторија над ѕвоната беше топол и застојан и силно смрдеше на измет од гулаби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во овој тежок воздух во куќата. Ѝ се чинеше дека вдишува нешто тврдо, опоро.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Често, Марија чувствуваше дека нема воздух во собите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И одново образите му се надуваа; долгото брмчало префрлено преку рамото, го вртеше наваму-натаму како цевка од пушка за подобро да се слуша неговиот брмчеж; кога ќе ја поткренеше главата да поземе воздух, гајдата ја стегаше посилно под мишката за да набие воздух во свирката додека тој не отпееше неколку збора од песната тегнејќи го гласот како и звукот на гајдата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја насети дури и проѕирноста на планинскиот воздух во којашто уште не слушаше како прскаат кристали прскајќи озон.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можете да располагате со неограничени количини од неа, како што располагате и со количините воздух во вашиот свет.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И така, си доаѓаше, па си одеше. И сега е тука. - Тука? - Да, тука.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш сфатив: и да се насмеев, и да заплачев, дури и да бев смислил некој циркуски трик, сѐ тоа ќе поминеше незабележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Воздух во човешка облека! Затоа и немам потреба да му се тргнувам од патот!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ново утро и лет на ластовица, чист воздух во градиве, слика на страмежлива и нежна детска насмевка, нов живот во топла прегратка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежни чекори од другата страна на сонот, додека ѕвона одекнуваат од камбаните за новото раѓање на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)