Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Сфати ме, немав време да дојдам порано – барајќи ѝ го погледот за да се оправда за сето негово доцнење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сакаше во оваа спокојна тврдина на книги од сите времиња да си го поврати некогашниот спокој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но сега не беше време да длаби по погрешните идеи, требаше да се најде излез за семејството, излез од гладот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На сите ни стана јасно. На Сталинка ѝ беше дојдено времето да ја носиме кај прчот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми збунето го погледна татко ми. Немаше време да ја види неговата реакција.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа треба да е затоа што еве уште не можам да прежалам што не смогнав на времето да га опашам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Поради потребата доста време да поминувам во Цариград, во 1849 година реков за мухтар во Маказар да се избере друг, оти дотогаш, тие години, јас бев мухтар, коџобашија. Го избравме Лазара, брат ми.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми рече дека имал триесет и пет години, дека знае оти е крајно време да се ожени, но бидејќи нема постојани приходи, ниту посебен стан в град, а од Маказар веќе еднаш заминал, бегал од мислата за таа работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Немав време да ѝ пишувам опширно на Агна, но не можев да се воздржам да ѝ напишам макар кратко дека сум возбуден и дека сум на трагата на интересни откритија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Молчиш и здржан си за да можеш да ја дофатиш оддалеченоста што ја создала смртта и во исто време да се одбраниш од нејзината блискост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Без да размислувам дека со земањето давам време да останам во дуќанот, го позедов пивото, но капка не ставив в уста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Просто немал време да ги чека бавните професори.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На пример, уште рано кога решил повеќе време да поминува во Цариград, им го натурил братот Лазара за мухтар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ридот Цион е мајката на Израил, Ерусалим е центарот на светот, можеби е ова времето кога вековно прогонетите, страдната дијаспора, вековно расеаниот Израил конечно ќе се врати кон матицата, барем духовно обединет околу неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш Корец почувствува дека е време да го активира знаењето стекнато на високите рабински студии, неговата реторичка вештина со која владееше врвно и која, знаеше, имаше сила да поведе колку и да заведе: „Мој сон е, учителу, конечното остварување на спој меѓу одамна поделеното западно и источно еврејство, големата унија што ќе нѐ сплоти во единствена нација, во нацијата на одново собраниот Израил”. Погледот на Апфелблум се спитоми.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нема да имаат време да бидат креативни, нешто да создадат. Башка, прскаат и од страна...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лесно е да кажеме што не чини, туку ајде да направиме како чини. жалосно е ако луѓе со позитивна енергија решат да се бават со самоуринирање.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој диригираше, публиката пееше, тој пееше, публиката слушаше и ракоплескаше, а кога таа вечер во „Олимпија“ се спушти завесата на сцената, Мишел Сарду мораше долго време да се заблагодарува на публиката, која го напушташе театарот пеејќи го она што пред тоа го слушаше од Сарду...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Погледнав на часовникот и видов дека е време да одам на перонот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Всушност, на платното немаше ништо друго освен кругот и потписот, но авторот беше многу љубезен и несебично одвои време да ми ги воочи горенаведените подробности, а тие беа толку очевидни, што ме фати срам поради моите глупави и излишни прашања.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Единствено нешто на што се сеќавам беше Arcade, но и тој изгледаше како времето да му поминало, а друг магазин што би можел да го замени, немаше.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— Ќе си ја земиш ли ти таа грижа со твоите Анадолци да ја свршиш уште таа работа? — го праша Дургут Бахтијара, што требаше во исто време да значи и заповед за акција, бидејќи Дургут беше главен заповедник на сите овие вооружани сили.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А сведенијата беа, ете, точни. Токму тука се најдуваа сите раководни лица на востаничкото движење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Боже, белки ќе го свртиш надесно, да се прибере, да си и изгледаме дечињата како сете еснафки" си помисли таа и си зашетка дома да си види ред домашни работи, за кои немаше никако време, та дури ни кркмите немаше време да си ги потсече; беа ѝ паднале до очи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таму петлињата се занимаваа со меѓусебни борби а ги оправаа и светските неправдини, па немаа време да им се перчат на јаричките.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Прашања како прашања, а ваму дошло време да се пека внук од школо да се чека. 3. октомври 2009.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Карактеристично за печалбарството од овој период било тоа што сите оние кои заминувале како печалбари привремено го напуштале домот со цел да заработат пари и по одредено време да се вратат во Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Првиот бран помасовни иселенички движења од територијата на Македонија настапиле по Карпошовото востание (1689) и по Илинденското востание (1903).

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Но ако. Има време да се наигра со јагнињата, со овие ојагнетиве и со оние што можеби уште денес, или утре ќе се појават на белиот свет.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Еднаш, пред година, - две, дедо Иван нешто се разболе, па мораше подолго време да биде в село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Немаше време да се задржува со јагнињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од краевите на устата му се слеваше маст, брадата му светеше измастена, но Бојан немаше време да се брише.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дојде времето да ми послужи.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Миха гледаше да го избегне одговорот, па побара време да размисли, а стариот му препорача што поскоро да се реши за да има кога да ургира на соодветното место.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- А сега е време да фатиме некое рипче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во летните месеци, кога имаше помалку читатели, во магазинот беше попријатно одошто во горните простории и Грдан имаше време да прелистува книги во преградениот агол со стол и маса, што магазинерите си го викаа гулабарник за да не биде кокошарник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дури и за најмалите трнарчиња би нашол време да им сочувствуваш.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Со една мала забелешка: бев свесен дека не смеам да се залажувам со површниот заклучок дека станувало збор за знак или најава преку која некоја непозната сила се обидува да ми ја подотвори вратата на шпекулациите овозможувајќи му на она што еднаш веќе протекло повторно да се врати и да ми се придружи...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека го зборуваше ова тој се сврти кон мене, но бидејќи оддолжив со одговорот, Иван сосема неочекувано праша: „Дали можеше во ваше време да се случи раководството да му забрани на некој борец или граѓанин да ја продолжи веќе создадената врска со една жена?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали го сфаќаш тоа, даскале: на природата наеднаш ѝ се присакува некои изгубени времиња да ги надокнади за да втаса таму каде што требало да се најде пред неколку месеци или дури и пред години?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Многузначноста, поливалентната згуснатост на смислата на времето да ги сече сите можни духовни оски и рамнини, е предмет на поезијата и влегува во нејзината филозофија како нејзина централна составка.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Синдикатот мора да е еден од главните фактори при креирањето на социјалната политика во државата, а не целото време да го мине во дефанзива и само да се бори за намалување на последиците од штетните законски решенија, чијшто број, како што ќе видиме понатаму во оваа студија драматично се зголемуваат.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

АНЃЕЛЕ: Му реков да влезе, рече: „Да си го приготвам коњот, да го одберам тоа гајле, за кога ќе биде време да тргнеме“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Каде му е мистериозноста, секавично се запраша господинот Гроздановски, но немаше време да бара одговор.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сакав едно време да му кажам на Крмакот, колку да ми олесни, ама тој мајтап ќе тераше со мене.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но ведаш потоа си помислува дека така можат да згрешат, во забуната да се случи некој да пукне и да го убие човекот, а тој може е некој несреќен намерник, некој кого нуждата го натерала по ова време да дојде во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако продолжи времево да биде вака топло, некаде сред недела ќе треба да се извадат пампурите од одаите и да се варосаат куќите, и однатре и однадвор. ..

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури тогаш жителите на Потковицата имаа време да се запрат над стрика Анѓела; го превртија на грб и со викање, со триење на вратните жили се обидуваа да го освестат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но кога дојде време да се берат маслинките, се отвори војна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тој ѝ соопштил: дека има укор пред исклучување од Партијата и дека има три месеци време да покаже дали ѝ е лојална на Партијата или не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Немав време да се вратам по таков начин како што се качив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А храмот Аја Софија како да беше осуден во исто време да биде и Азија и Европа, храм-маченик, носител на голема болка! Храм-јаничар!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Зборував со непознатиот, но ми се стори некако познат, дури и немав време да претурам по мислите од кај, но некако многу познат... .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Кога се вратив од часови татко ми сам седеше со Ели, која стануваше сѐ позборлива, само ако имаш време да ја слушаш.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„А вие што мислите – што е лудилото? Нешто монструозно?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Клара не е луда,“ му реков. „На Клара само ѝ треба време да си дојде на себе.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашите противници велат оти сега не му било времето да се подигаат национални прашања во Македонија, кога е зборот за едно сносно постоење на сите народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега не е времето да се одделуваме од Бугарија, кога таа направила толку жртви за нашето ослободување и ќе направи уште за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, токму сега му е времето да се мисли за нашиот јазик, нашата национална литература и воспитувањето во национален дух.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најнапред треба да се рече дека не е вистина тоа што го велат оти сега не му било времето да се подига прашањето за народноста на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По борбата на бојното поле ќе настапи време да се бориме на културна почва, и во тоа време, наместо да имаме можност да ги ползуваме плодовите од пролеаната крв и да напредуваме културно, ние и тогаш, како и сега, ќе треба на наша штета да ги помагаме ту српските, ту грчките, ту бугарските интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

XX. Постоја крај тезгавот и крај оној челичен слив на запците од бичкијата, додека под него бесно се плискаше, пенејќи се, водениот порој, удрен во челичниот прстен на турбината, само толку, колку што имаше време да плукне во своите две големи дланки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека стоеше, прифаќајќи го она предизвикување, размислувајќи уште оти растојанието е преголемо за него, тој виде дека мечката нема време да чека.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја бранеа добро границата, излегуваа на крај со италијанските напади во таа рана пролет, што опснежуваше, се гонеа по спиндилиите на Албанската граница во тој април, но наеднаш станаа свесни дека веднаш во нивниот тил се веќе германските тенкови и дека тие продолжувале сето време да бранат една земја, која била прегазена одамна пред тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во крвавиот траг на боиштето остана само едно од тие изребрени суви тела, што се превиваше во морничаво, жилаво умирање, продолжувајќи за сето време да замавнува во празнината со своите задни нозе, чиниш и во своите последни соништа продолжуваше да бега, некаде во некоја шума, некаде меѓу некои стебла, однесувајќи ја и од онаа страна на животот својата исконска глад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислеше дека ќе треба да остане тука дестина или повеќе дена, да причека времето да разјужи, а тоа можеше да се случи лесно по овој јужен снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше тоа да биде и оној дел од него, што продолжуваше сето време да знае дека тие еднаш ќе дојдат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А еднаш, кога можеше да се обѕрне, тој ја откри и целата шума околу себе, која на некаков чуден начин продолжуваше за сето време да се движи околу него, едвај осетно залелкана и во едно бавно, но постојано одминување. Најпосле се најде и себе си, сиот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го прави тоа уплашено, забрзано, со очигледна намера што помалку време да остане во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не, мила моја. Јас само чекам времињава да се смират, ќе појдам во Америка и не ќе сакам веќе да знам ниту за Луков, ниту за сета оваа врескотница што ја крчмиме на дребно како борба за Македонија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По дома муабет за дечко беше строго забранет и немаше таква категорија на роднина додека не се даде збор или свршувачка, ама затоа постоеја другари, блиски, блиски... па кога ќе раскинеш, оп - нов другар, уште поблизок, ама овој е најдобар по физика и, всушност, ти прави чест што секој ден одвојува време да ти потпомага во градивото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Немав време да одам дома. Од 6 до 9 часот ставав цени и декларации на фустанчињата и, кога ќе се размрдаа женичките што работат во ТТК банка и во сите други фирми и фирмички, веќе од рано, уште пред паузата нивна, имав промет како што не правам сега за цела недела.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но сега беше дошло времето да се раздели од него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Луѓето во него препознаа интелегентна забава и можност во слободното време да се едуцираат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Сум слушала, сестрице, ми вели Уља, две гропчиња за кусо време да отвориш... вели и подзапира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Како не најде време да го прашаш, вели Уља, ко брат, ко свое да го прашаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не знам, дали стасавме на време да му се обратиме на бога, вели поп Танаско, дали го фативме последниот час за молитва, за милост, ама наша света должност е да се молиме и да се молиме. 135

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дојде време да се враќаме назад, на фронтот. По единиците свои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така. Па после, ваму си, таму си: дојде време да се видиме и од поблиску.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога бегавме од болеста немав време да мислам кај сум, кај ноќевам, како ноќевам. Тогаш мислев само на децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не е на добро, две гропчиња за кусо време да отвориш, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И рече: „Дојде време да се убива брат со брата и никој да не гледа ни пријател, ни роднина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Речиси и пред да имал време да смисли нешто со што секогаш бил поинаков од другите, пркосен, брзоплет, во бриткоста како штотуку симнат од точило, се свртел да ја гледа во далечина темната модрина на небото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дневната месечина над нив видливо се наголемуваше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој негде двапати повтори дека е време да се поаѓа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Биди умен, куме, покори се. Онисифор Мечкојад ја извадил десната рака од пазуви.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Треба да му е време да се оддели од своето полуизгаснато огниште и невратено да оди кај својот светец.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Темата која за Рада беше болна, мудро и двете ја избегнуваа. Оставија заборавот и времето да ги излекуваат раните. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Си го љубев долго време, Дојде време да го земам...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сатурн се почувствува смртно повреден. – Тоа е типична реакција – го утеши раководителот. – Наскоро ќе помине. Но, не помина никогаш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не оставајќи ѝ време да реагира, ја повлече со левата рака, а десната ѝ ја стави околу вратот и му викна на Сатурн Волшебникот: – Одете си! Сатурн побегна избезумен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Па, факт е дека не брзавме, имавме време да пребараме насекаде.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога порасна и дојде време да се жени, ниедна девојка не сакаше да се мажи за него. А и тој не сакаше да се жени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А болестите што се сметаат за неизлечиви, само со силна волја човек може подолго време да им се противстави”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа вечер Томе не можеше долго време да заспие.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Роден во отоманско време при крајот на деветнаесетиот век, имаше преживеано борби, колежи и востанија, сѐ уште имаше обичај од време на време да носи убав кадифен, темно црвен фес на главата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ова беше време да распламти и тивката битка која се водеше меѓу душите на турската баба и албанскиот дедо, да се замине навреме или да се остане засекогаш и да се пречекаат различните војски спротивставени на двете страни од границите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како да немав никогаш доволно време да ја разберам нивната среќа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Всушност, сите можни начини за комуницирање со неа му паднаа на ум во првите пет минути по прочитувањето на белешката; но сега, кога имаше време да размислува, тој ги разгледа еден по еден, како да поставува редица инструменти на маса.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тогаш ќе дојде време да се потпише пакт за пријателство со преостанатата светска сила, како подготовка за нов напад.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му дадовме сосем доволно време да се одмори.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да, увидуваше сега, отсекогаш знаеше. Но немаше време да мисли на тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Невозможно е во денешно време да се утврди староста на ништо.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мислам дека е време да си одиме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Внимателно ја слушаше плочата. Камилски им се восхитуваше на големите композитори, но размислуваше што можело токму на јаничарите, кои влевале со векови страв и трепет во Европа, и на нивниот марш кој влеваше страв и трепет кај противниците, да им посветат свои композиции и тие долго време да бидат изведувани на европските музички подиуми?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше доволно време да прелиста уште некоја книга, ги подготви белешките.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во тој свет на маалото имаше населено, пред војната и по војната, луѓе од сите страни на Балканот, но и надвор од него: Македонци, Албанци, меѓу нив муслимани, католици и православни, познати како Шкрети, Турци, Срби, Ерменци, Грци, Бугари, Власи, Хрвати, Босанци, Роми, дури по некое руско семејство и други, сите поврзани со заедничката грижа на опстанокот на семејствата, како да ги нахранат децата во гладните времиња, принудени во едно време да чуваат кози, да се здружат со козите на козарите, повикани од режимот од планинските села, да станат работничка класа, но набргу козите од други причини им беа одземени од козарите и ликвидирани, а козарите не станаа никогаш работничка класа каква што ја замислуваа архитектите на новото комунистичко општество.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Немаше време да забележам поединости. Видов имаше црква, не многу голема.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Како времето да застанало во собите на хотелот, секоја посебен експонат, со различни шарени цветни тапети, оригинални стари делови од намештаи, меки килими секој со различни мотиви и шари, големи и удобни кревети.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Гледајќи ги овие растенија, луѓето велеа: Боже, се измеша светот: дојде време да не се знае кој кого јаде: дали животните растенијата, или растенијата животните...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И у целава оваа фрка, некако ти успева да најдеш време да подработиш нешто низ куќа, и кога – динг/донг, некој ѕвони.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Се дешава и од време на време да ти пролета некој од нив пред очи, дотеран ко селско дете за на вакцина, што претставува јасен знак дека иде на интервју.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

„Ви пожелувам уште долго - долго време да нѐ забавувате со вашиот прекрасен женски талент.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ами како, ослепела, ќе се разделиш утре сосема од неа коа ќе дојде време да а удомиш?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дувна порекот долу. Војковец и бргу, бргу се извеаја купиштата, та имаше време да се мерат довечерта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вангел Русјаков пантолоните си ги местеше надвор и зејна да го опита Петрета што е тоа во што се пули, ама овој прсна на кај алето без да му остави време да ги пушти зборовите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Почувствувала дека е дојдено време да се насочи разговорот кон целта за која Клементина ја донела Ервехе.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Не претпоставувал тогаш дека ќе дојде време да се водат вакви кавги за него... - Интереси... - рече полковникот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Ама...“ „Те молам! Ако можеш услужи ми и не ме прашувај. Сега немам време да ти кажам... Должен нема да ти останам...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се чини дека со таа или по таа досетка Еда диференцијалите во преградите на челниот ѕид на гаражата престана да го потсетуваат на било што. Немаше време да мисли на тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој впечаток толку брзо се менуваше што на набљудувачот не му останува време да изведе заклучок.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На аеродромот во Атина тој немаше време да стане свесен за својот замор зашто таму веднаш го сретна некој Јани кој, бидејќи значително помлад, а веројатно и доволно љубезен, му го подзеде малиот куфер и се пикнаа во некаква негова кола.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Животот во паника ќе кидне прудолу да провери дали сѐ уште е тоа што мисли дека е: заден миг на свесност кога сѐ се претвора во блиц сеќавање во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност во сублимиран естезис оти нема време да се прераскажува на долго и на широко само извесна веројатност да се искаже без надеж дека ќе биде видено од некого само извесна пасија по кажувањето - низ реч, низ слика, низ музика, низ тело, низ плот... само извесно насетување на вистината според логика која оди прекутрупа во погорниот, во вртложниот круг на небото кога тоа ќе се отвори во екс-та-за!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Солта се втиснала во гените во парењето и спермата во плазмата и солзата во обредот и магијата не само за да храни ни за да конзервира туку за да подјадува и самата овоплотено време да впива сѐ што ќе допре сѐ што ќе шмркне малку по малку, до крај!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На време да си најдат добра стреа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Мислеше и во другите времиња да си го промени името, ама сетики одложуваше.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Кога точно се паѓа роденденот на почитуваниот В. Зрновски.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вие разговарате со вашите размисли, и тоа негде длабоко во себе, а сосема неочекувано, можеби дури и од вратата во која ќе треба по малку време да влезете вие, се појавува жена со која се немате среќавано со години откако сте дојдени во градов, а еве сега, во последниве нколку денови, никако да ја откачите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Човекот е должен да создава и тогаш кога ќе поверува дека ја запознал грдата навика на времето да му се приклонува на уривањето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Требаше со време да се заинтересираш за таквите нешта, колега Вртанов, а јас ќе се потрудев да ти ги објаснам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Идејата беше-секоја половина за себе да впива нови сознанија, а по извесно време да ги претопи во новото соединување.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Сега му останува во слободното време да се одмара од државничките напори.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Бидејќи фронтот овде мируваше долго време, војската имаше време да го изора ридот со ровови, како по линијата на фронтот така и во правец на отстапниците и пристапниците што обезбедуваше максимално добро функционирање на војничкиот живот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Немаа време да погледнат назад, Србин се прибра и со последни сили полека ја вртеше матарката додека камчето со лизгање не испадна однатре.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Другарчињата беа добри, креветчињата беа меки, но што вреди сето тоа кога мораше во одредено време да се станува, да се јаде и да се спие!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Шекната е!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Брзам! Ја подигам гилотината... Имам токму само време да ја видам како претрчува на крајот на слепата уличка...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Да му се помочам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Венче му читаше сѐ додека не дојде време да ѝ се вратат родителите од работа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Мурџо исто така видливо растревожен од далечниот глас на камбаните оти и покрај тоа што сака да продолжи со нив, онде горе, на крајот од улицава ќе се сврти Пелагија со еден молбен опул дека доста одел со нив, дека сега е време да се врати да ја варди куќата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога се протуркуваат низ жените, кога немо стојат скраја слушајќи ја богослужбата посветена на мајката над мајките, Перса, забележувајќи ја силната светлина во нејзините очи, ќе прошепоти Мислам дека е време да излеземе во дворот!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Љујту лафат две удајки направил Танаско, ем гулемки, тутким! се јавува Чана кога се на сред плоштад и кога дедо Господ наумил да го запре топлиот ветер и да го замени пак со северко и во исто време да ги одзатне сите боски на црните облаци симанти ниско над градот и да нареди од нив да потечат бели пердуфчиња.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Александар: Другари мои Македонци и ти Клито, морате во исто време да бидете спокојни и храбри, тоа тешко се постигнува, но упорност вред во замена за победа!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Не можеш време да одбираш.