глава (имн.) - во (предл.)

На бела чинија се наоѓаат пубични влакна, од пазу­вите и главата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со жилет ја разрежувам аортата. Во увото забивам голема шајка. Главата во должина ја сечам на два дела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ти си маж, ти си домаќин, ти си глава во куќава...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Јас одамна сум ја клал главата в торба, сум ја набил на кол.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Едни тргај ваму, други тргај таму...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој не крена поглед. Тресејќи ги дланките, ја сврти главата во правецот каде што паѓаа капките вода.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Истото ме измачуваше и мене кога ја оставив мајка ми во Будимпешта, а јас како што во првиот дел кажав се вратив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чувствував тежина како планини да ми растат на градите, а истовремено и олеснување како кога ќе ја нурнеш главата во вода и се вееш како никогаш повеќе да не мораш да се соочиш со копното.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Му проструи студена мисла на градоначалникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа беше едуцирана на инакво однесување, на друг јазик, на потивок говор, на друг начин на облекување, на други вредности, нејзиниот маж на симболично навестено, ненагласено носење брада, на класична музика, на Европа, на германски повлијаената кујна, на фин бекерај, не на груби лебови, симити и јадења што се носат на глава во зачадените турски фурни, на инакви вкусови, со други културни печати, на Западот, во кој Истокот се вплетуваше како идеја за далечното потекло, длабокиот корен, идентитетот положен во далечините од минатото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За жал обврските во вашата земја не му дозволиле да присуствува”.  Не знаев, ме прекорува или едноставно коментира факти, и затоа кимнав со главата во знак на разбирање, додека љубезниот домаќин ме понуди со филтер кафе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беренц ја подаде главата во знак на прашање што никако не го изговори. „Ме побаравте господине Беренц...” - спокојно рече Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зад него, исчекорувајќи од длабочината се појавува Давид Давидовиќ одамна заминатиот маж на Бенвениста и застанува, како што личи во оваа пригода, покрај пресреќната сопруга, онаков каков што го знаеа во најдобрите денови, само сега со свечен и светнат израз на лицето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека го изговара древниот текст на свадбениот договор, Јехуда ги мрда усните, а потоа кога сè е завршено, го крева погледот кон мајка си, која го гледа синот со милост потврдувајќи му со главата во знак на одобрување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука, во Солун, тој беше начин на живеење.  Во текот на овие посебно тешки месеци без Цви, таа уште повеќе се чувствуваше странец во овој град на кој маж ѝ му беше духовниот предводник, а нејзе најважната врска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
После тоа често им приоѓав близу: прв пат воочив дека златната ларва се разликува; меѓу челустите им го ставав со лак премачканиот нокт што го пуштав да порасне; го посматрав движењето на нивните челусти, краковите на пипалките, главите во форма на череп, линиите што го опашуваат абдоменот и во положбата на оклопот, дури и онака превртен, ја пронајдов жестината на погледот на Гогеновите домородци.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
(Ја држи главата во рацете) Тодоре, Тодоре! (Влегува чорбаџи Димо)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Како желка што ја пика главата в корупка кога ќе ја чалне некој, а после претпазливо ја вади надвор, иако можеби во тој час напаѓачот стои над неа со кренат стап и чека да ја трасне по глава, така и Пискулиев, по првиот уплав, почна да поднаѕира зад рамената на другарите и да се разгледува по дворот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
—А бре, јас а кладу главата в торба ошче кога локна нивна крв, та сега ваша бога, ваша душа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се збуни, поцрвене и грлото му се засуши, та одвај проговори: — Од Прилеп, господине — и ја удри главата в земи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Вие сте и клале главите во торбите и си имате право, но работата е тамо, шо не ме погодите при готови пари. Не се ногу парите, но се растурени во јарците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Војвода да бидиш сака првен ти да а кладиш главата в торба, та после другите да и поведиш по тебе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ајде, кажувајте вие, ете понапред и кладоте главите во торбите; шо велите вие, ќе има ли некој спасибог од тоа вие шо го направите? — се замеша сега и коџабашијата Митре, зборувајќи во името на сите селани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И го почна своето важно слово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токо пушчи му го ним в'кот, шо сториа ќе најдат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако е кабил, нешчо да дада, а за кусурот да ме причекате.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нешто му се фалотевме на полжавот – ќе го столчиме ако не пушти рогови и тоа со секира по глава во зелена ливада. (бре, бре што јунаци бевме спроти полжавот – не лижевме лижавчиња, бркавме полжавчиња) Отпосле, кога полжавот ќе пуштеше рогови, ни велеа дека покажува лажна храброст и сила.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Само гордите зборови си ја удираат главата во мостовите на времето ама воопшто не се каат што истекле од затворената уста.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Додека ја набиваше земјата околу коренот, кревкиот стеблак климнуваше надолу како детска глава во оган.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ја ставате главата во тенџерето, ја држите околу 3 минути и за кратко време си го одземате животот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Доколку се предомислите и не можете да си го одземете животот, викнете некој од затворските службеници или озлогласените цимери да ви помогнат и да ви ја држат главата во вода неколку минути и самоубиството ќе биде благовремено извршено.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ги остави термосите крај патеката и ја забуца главата во сенчестиот папрат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја вовлече главата во јаката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бранко ја собра главата во рамената, целиот се сви.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со главата во облаци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ќе ја пикнам главата в перница и ќе се соберам како гол полжав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Немајќи каде да се скраси во целиот град, немајќи каде да се најде на родниот папок, немајќи каде да скрши глава во белиот свет, Баге бега во селото на дедо му.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во овој миг ќе ве разбудам и сонливи ќе ве одведам на избиралиштето на шутови со изрезбани глави Во печатени мозоци да бидете среќни во лајна и блуежи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Или поприфатливо ќе ти прозвучеше ако речев дека наш Иван го избрал тунелот за патека верувајќи дека и таа негова јунаштина ќе му помогне да го открие она по што можеби и со години трага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она, дека и Иван пропуштил да се обиде со главата в ѕид?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја спушти главата во густата трева и ја замрси во неа својата руса косичка...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Поминаа неколку моменти во кои Сновалката имаше доволно време дури и да ми ја скине главата во случај да имаше и да се служеше и со такви средства.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Баба Севда продолжи така смерно да си седи на патот, потпрена на ѕидот зад неа, со патерицата навалена крај неа, при секое поткревање на погледот тресејќи ја главата и главно со наведната глава во знак на покорност и помиреност со судбината.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Крсташот, и таков, убиен, раскрилен во правта и со закопана глава во неа, изгледаше непобеден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа вечер, кога се опив, ѝ раскажав на Ина сѐ за Луција; таа ми ја зеде главата во скутот и потем долго ме тешеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бил кимна со големата глава во правец на кулата со екранот, која сега личеше на гранитна шахта, но која всушност беше дрвена рамка потпрена на масивна основа од ѕидана конструкција, бочно обложена со танка цементна кошулка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За кратко ќе си пронајдела пат, а потоа пак ќе си ја треснела главата во некој гребен и тогаш ќе завиела и ќе рикнела како да дошол крајот на светот.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Правејќи ми пат ја заниша главата во црната забратка и почна да ги џвака зборовите., брзо, гладно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Што? скоро рикна Баждар завлекувајќи ја главата во подвитканите раменици.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми се стори дека некој демне од него и јас, збирајќи ја главата во раменици, побрзав дома.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ќе изумев и неколку важни податоци: апостолскиот легат беше истеран од земјата, спаси глава во последен момент, ама не спасија уште двајца виновни бискупи кои беа стрелани, покрај многу други католички свештеници...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Четворицата на масата како по команда кимнаа со главите во знак на согласност со А.А.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бакстер ја пикна главата во приколката од камионот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Високата жена ми ја стегна главата во нејзиниот скут, потоа ми бакна чело и ме однесе до чешма да се измијам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Факт е дека турските власти ги исползувале тие атентати за да ја обезглават и компромитираат Револуционерната организација како анархистичка и да му се одмаздат на нашиот народ кој ја имал смелоста да дигне глава во цела Македонија против режимот на султанот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Секаде сретнував претепани луѓе, јачеа и удираа со глава во ѕид не би ли ја повикале смртта пред време.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Еден ден кога тетка Рајна беше дошла порано, а Ели си играше во дворот ја прашав: - Тето, нели е многу страшно да имаш маќеа? - и плачејќи ѝ се пикнав со главата во скутот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Седна до масата, ја потпре главата во дланките.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Треба да ги принуди сите што ќе ја здогледаат да ја сведнат главата во длабок поклон кон нив и нивната сила, умност и моќ, како преку ден, така и преку ноќ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„О, каква страст,“ наеднаш се слушна блиску до нас гласот на Августина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои мислат дека ним или на другите им се случуваат настани кои всушност се само плод на нивната имагинација, а веруваат во нив како во реалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една жена си ја потопува главата во кофа полна со вода, надевајќи се дека така ќе ги удави сите туѓи мисли кои се во неа, а потоа на нивно место ќе се појават нејзините.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се чинеше дека не дишам, ми се чинеше дека не чувствувам ништо, само допирот на неговите усни на моето теме, и топлината на неговиот здив што мирисаше на алкохол, и цврстината на неговите раце што ми ја притискаа главата во неговите гради.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Веселбава, гледам, ќе потрае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас легнав на мојот кревет, кошулата склопчена како цицалче ја легнав до мене, и ја зарив главата во перницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слушнавме како се отвора вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Липањето стивнуваше, сѐ потивки беа брзите испрекинати вдишувања и бавното одолговлечено издишување; јас останав со главата во перницата, брат ми остана покрај мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше едно едвај забележливо вртење со главата во оној старец до него, Змејко дури тогаш се загледа во неговото лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
НЕДА: (Го покрива лицето и ја забива својата глава во неговата прегратка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се свртуваше и со насолзени очи ја зариваше главата во перницата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А главата во облаци, и баш ми беше гајле дека некоја мајка се секирала за мене, мене ми беше убаво.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имаше апарати на блокови со тешки вреќички што се спуштаат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Уште имаше апарати со толку сложени конструкции, што металецот на домот само одмавнуваше со главата во чудо.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Преводот на Аверченко, А. е извршен според “Одбрани раскази”, Москва, 1985 година.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иља Иљф, Јевгениј Петров - најпознат тандем во историјата на литературата воопшто, единствено перо на двајца автори, творци на “Дванаесет столици”, руски пикарски роман (од каде е извлечена една глава во нашиот избор), со главен лик Остап Бендер - заедничка именка за сите луѓе од определен ков, кои се занимаваат со потера по своето дванаесетто столче. А такви, барем денес, има колку сакаш. okno.mk 209
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се поприведнува токму таму каде што почнува каналот и си ја вовира главата во теснината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Избегаа двајца, - рече оној со главата во дупката. И тоа беше сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Премногу е жестоко тоа. Немаше сили дури да си ја тресне главата во ѕидот...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И што тогаш, и што тогаш? Вотни си ја главата во земјата и пробивај ја врвицата кон неговата гибел.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Помислуваше: да се залета право спроти овие очи што го бараат неговото живо тело и да ја разбие таа своја глава во ѕидот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И додека тие нишкаа со главите во знак на разбирање, со задоцнување, по англискиот превод од неговите зборови, тој знаеше дека е само прашање на време кога повторно ќе се врати на местото кое природно му припаѓа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги отворам очите и гледам - Уља ми ја зела главата во скутот и плаче над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас си ја скрив главата во скутот и ми дојде да ѝ завидам дека нејзе не ѝ се врати Мирче, стопанот нејзин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Алка со раката и удри со главата во џамот, ко пилињата што ни удираат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кучињата гледаат, копаат земја и ги пикаат главите во дупките. Се ладат. Кутри кучиња, што дочекаа!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Нурни ја главата во котле со ракија и ќе видиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Удирал и не броел. И не гледал каде паѓа изделканата јасенова гранка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Старчето нешто раскажуваше пребројувајќи на прсти, Сандре Самарија со почит ја нишаше главата пред неговата мудрост, третиот, Арсо Арнаутче, со преголеми очи ја следеше девојката, а мене ме обземаше желба да истрчам и да го зграпчам, да му ја забуцам главата во потокот: разлади се малку, стрико Арсо, имаш син на мои години!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа мала измама ја предизвикал удар на внатрешен оган. Се зашеметил. Кратко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни тогаш ни подоцна не се разјаснило што го натерало со еден удар да го забуца до дршка сечилото на ножот зад главата во вратот на Дмитровото сонливо воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сеедно, под едниот ѕид на урнатината (тоа сепак биле остатоци на манастир) Онисифор Мечкојад, величествениот гениј на ножот, стоел под светлоста на запалено парче од скршената оска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Килав во мозокот, прости ми господи. Затоа лежеше ноќе по празните вади и по сувите лозја и им пееше попски песни на црцорците.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сеќавам кога Јаков Иконописец еднаш ја нурна главата во котле топла ракија. Бездруго се сеќавате што се случи.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ја купив кога го бодев со кол Турчинот што нè стрелаше кога го закопувавме Дмитар-Пејко, кога ти ја пикаше главата во камења. А ако некој од нас ја зел...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ја видов; доаѓаше со влажни стомни и чекореше премногу исправена за товарот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Убивајќи го брчењето околу едното уво и бранејќи се од одговорот на предизвикувачкото Сакаш ли, Лозан Перуника ги стиснал со дланки ушите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бездруго веќе знаел како морало да се случи: Арсо Арнаутче ја фрлил секирата и, чиниш во пад е, ја повлекол со себе покорената жена кон невидени длабочини, поточно кон земјата од која ќе почне нивното барање на длабочините додека ќе ги сменуваат писоците од уста в уста рамно, од месо в месо; ја видел, трет во тоа збивање, испреплетеноста на змиската игра и со обете раце се фатил за првото стебло како да ќе го искорне; само се лизгал со дланките по мазната кора паѓајќи на коленици и удирајќи со главата во празно како да стресувал од вратот копривно лути гасеници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Напролет, на годишнината од смртта на првиот од дружината, додека жените ги орале здружените ниви на секоја глава во Кукулино да ѝ припадне по толку жито или пченка колку што е доволно да се одржи голиот живот, преостанатите мажи навртеле планински поток кон земјиштето на еден од неколкуте манастири во тој крај и под големоглава сенка на кубе од пред неколку стотици години почнале да ѕидаат воденица, сега една и заедничка за сите во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немој, викал другиот и сѐ повеќе ја пикал главата во кожите. - Јаков ќе е татко и на деветто дете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да ја нурнал главата во вода: над него и околу него бучливо зашумела реката на возбудата влечејќи го кон еден свет од чие дно тој тогаш со внатрешен вид на изгубен волшебник го следел насилникот како се оддалечува јуначки валмосувајќи ги со два прста мустаќите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Разбирам, не сум исушена црпка. Значи, господ е виновен кога ни прска тиквата од вино?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Впрочем, раскажи ни на каков пазар ја купи таа огњарка.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го завлекле по зандани, кон мачилиштето на прочуениот пекол Беаз-Куле или кон арапски пустини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Момчето го чеша обрастениот тил и гледа преку бабината глава во модрите врвови на Козјак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мамките ги забуцуваат главите во вода, ги должат зелените шии, удираат со крилјата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само што го допре лежиштето ставајќи ја својата глава во скутот на Ивона, го совлада сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Аман, аман! Детето ми е внатре, - викаше Стојмен со главата во калта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси ја нурна главата во големата кутија и со воодушевување извика. - Па ова е комплетна алпинистичка опрема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го посетив неколку пати во Истражниот затвор и почувствував дека во неговата глава во исто време се вртат неколку филмови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ѓувезија Дубровска одговараше послушно, без ниеден знак на противење. Всушност, таа и не знаеше што прави.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не можеше ни да сфати колку ненадејно ѝ се најде главата во неговите раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Точно дека треба да си јак и упорен, но немој да удираш со глава во ѕид.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Косата бргу нараснува, ќе видиш, косата веднаш нараснува, мило мое, - и тогаш нежно, многу внимателно со своите ковчести раце ја зеде мојата глава во себе и најнежно, најмило ме бакна по чело.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога му ја виде главата в уста, тој исплашен, испаничен, почнал да му ја зема, но кучето бегало, трчало низ градината играјќи си со неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Растеше со променливо здравје: некогаш засилено удирајќи со главата во босиците од мајка му како јунче не можејќи да се насити од цицање, а некогаш не сакаше да цица и постојано плачеше без престан и дење и ноќе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Една превиткана хризантема под налетот на ветерчето, ја пика главата во вирчето како да се мие при што ја вознемирува мирната површина на водата и го раздробува парчето небо што се отсликува во неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Човекот се искриви на една страна но не падна, со инстикт на желка ја завлече главата во својот стан влечејќи го со себе мирисот на детски пелени и прегорено млеко.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја собра главата во рамениците. Металната покривка на болничката кола се оддалечи од него, стана безопасна за јаката черупка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Болниот не спиеше, беснееше, го удри со глава во наведнатото лице, така што нему му потече крв од носот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Едно попладне, враќајки се со Тамара од ручек, уште оддалеку ја препозна Атина како оди под рака со еден висок маж, елегантно облечен во кремасто одело и шешир на главата во истата боја.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Што??? Па ти не знајш шо збораш, чупе! Ти не знајш со кого збораш! Вакви теории има да си ги избиеш од главата во моментов!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Министерот климна со глава во знак на потврда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ретко кој се обидуваше, затскриен во некоја дефетистичка барикада, во исчекување да мине злокобниот, судбински бран на историјата, да си ја покаже главата во новото време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обземен од моите книжевни потраги и со моето дипломатско искуство, се обидував да дојдам до индивидуалниот и колективниот удел на историската одговорност, барем на планот на генералните размисли и идеи, при што, постојано надвладуваше рефренот: сите ние бевме одговорни!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или да удри со главата во ѕидот, да ја ритне масата, или да ја зафучи мастилницата преку прозорецот - да направи некоја насилна или бучна и болна работа, што ќе го помати сеќавањето што го измачуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Татко благо се насмеа на забелешката на Камилски и кимнувајќи со глава во знак на согласност, се надоврза: И бакшишот, со непожелните деривации, и митото, и корупцијата, отсекогаш го следеле и ќе го следат човештвото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И ние сме повикани да ги вразумиме грешните, тука се законите, судовите, државата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Завртив со главата во чудо, а потоа стегнав на гасот на тракторот и заминав нагоре кон Стрелеско.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А сега заспивам само кога лежам настрана. Спијам стуткан со главата во рамото и со подвиткани колена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Којзнае можеби еден ден станувајќи рано в зори ќе бидеш сведок на некој неверојатен настан кој решил да се случи за токму тебе да те направи славен а ти суетен поет кој дотогаш само за природа си пеел и мислел дека си главен неверуваќи им на своите очи ги затвориш кепенците од куќните одамна дотраени прозори и нишајќи со главата во негодување на она што пред тебе животот го точи длабоко ќе воздивнеш велејќи: – одамна заминаа моите возови 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во таквите мигови ја држеше главата во рацете потпирајќи се со лактовите на масата во лабораторијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа мајка му го закла петелот што го имаше ветено за да му ја стави главата во гробот на Илко како курбан - за да не повлече со себе некој друг од фамилијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледа: на креветот паднала рамката со неговата слика од ѕидот, која го удрила по глава во моментот кога тој, јавајќи на коњот во сонот, го потчукнувал со креветот ѕидот и таа се откачила.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жена му на Мил одвај чекаше да го земе господ, да ѝ се тргне од пред очи, да се спаси од него; му имаше приготвено и покров за умирање и риза со која ќе му ги врзе вилиците да не му зјапи устата и петел што ќе го заколе и ќе му ја стави главата во гробот како курбан за да не повлече друг од фамилијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мислиш ти, ние не знајме оти крши глава в планина?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога веќе ќе крши глава во невратилово, тогаш ќе се бара чаре. А до тогаш ...“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така наредени ги наведоа главите во знак на понизност а кадијата излезе пред Ајша, која се тргна од вратата и достоинствено испушти: – Што прават моите самовили?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Еден ден старецот ја побара Пелагија, се имаше напикано речиси со целата глава во решетката и зборуваше За Пелагија ништо не ми кажувате!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Риса му ја смести главата во скутот, а Тронда неговите нозе со сета кал налепена по пантолоните и чевлите во својот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука се бабините! открива нешто убаво во срцето забележувајќи како се стиснати околу неа, ама така, при свртувањето, додека низ нејзината глава се разбиструва сликата од мигновеновиденото: Добра со малечката таму во ќошот, со главата во скутот на мажот, а тој седнат со грбот на штиците и со отворена уста, Чана со мајка ѝ крај неа Види лебати, Чана си има ќерка! и никако да се сети кои се другите расфрлани низ бовчалаците и пљачките, и одеднаш она убаво во нејзиното срце станува болка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Роса, исто присутна во брложето на Петра, не отвори уста и не пушти глас, туку само напати ќе замавнеше со главата во знак на несогласување со Петра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка, слушајќи го ова, како да беше предизвикана да си го каже своето: – Ти си глава во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Веќе е ноќ – ја нурнува главата во неговата прегратка - Невообичајно топла ноќ. Полна со ѕвезди. Како предзнак на нешто убаво...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Запаѓал во очајание и удирал со главата во ѕид, во дрво, во сè што ќе му се најдело пред него. Го наоѓале раскрвавен, премален.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И додека тој се трезнеше пикајќи ја главата во езерото, училишниот прислужник Геро го меркаше отскришум коњот негов врзан во дворот од кметот, но откако го испретепаа, се плашеше да му излезе пред очи на кметот и селаните; вртеше околу дворот надевајќи се на згодна прилика да го грабне и вјавне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа ја исправи главата со погледот вперен право пред себе, издиша празнејќи ги градите од дното на стомакот, полека, бесчујно за самиот него, а потоа и понатаму сосема полека, ја сврте главата доведувајќи ја брадата над десното рамено; застана така и пак полека и нечујно вдишува, почнувајќи да ги полни градите од стомакот нагореи истовремено што пополека вртејќи ја главата во цел полукруг така што со тоа сега брадата ја пренесува над левото рамено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Марко уште од колата го забележа крупното несмасно тело на чичка Васка, превиткано преку крилото од неговата „мазда“, со главата во моторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури кога госпоѓата сврте да влезе во зградата во која очигледно работеше, дури тогаш таа набрзинка ја подзаврте главата в десно, го погоди со еден краток поглед и, сигурно задоволна, му се изгуби во влезот на зградата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го крена погледот, ја виде полната месечина на ведрото небо и потоа замижа, ги стегна клепките една кон друга и со двете раце подржувајќи ја Германија одоздола, ја пикна главата во мекотијата на нејзиниот врат над нејзиното десно рамено... ...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беа сликани минатото лето, на плажата во Охрид – тој клекнат, го гушнал Борјан, кој стои пред него, со главите во иста висина: Тато, која е разликата меѓу тебе таму и тука? – Не знам. – Па тој е закачен, а ти си откачен.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога дојдоа глава во глава застанаа, клекнаа, се погледнаа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сака да ја завлече главата во чевелот на Зоки и така како збудален да јури низ станот. И уште што не!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Еден од црвените довлечка дури две преполни кофи со вода за да му ја пикаат главата во нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега кимаше со главата во благ лак. Сега стапчето од сладолед леко испадна од неговите прсти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пика глава во тенџере и лиже.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Каде се чуло видело Теодос кум да биде цигански, еј, Теодос кум да биде цигански!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Нова, на стар глас. (Прв пее тој еден стих, па сите повторуваат, стоејќи над Теодос кој сам седи погоден од песната, се удира со тупаници по глава и ја удира главата во дрвото, во врвна очаеност.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И пријдов на водата, ја нурнав главата во лонецот и почнав да пијам заедно со него.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Чана, уште пред да чуе каде нашла Пелагија одајка, светнувајќи со лицето како месечина, продолжува Ми д знјш мори сестро коуку ми е мило, тука не са устанува диљми нови Игејци ки дојдат, ет и ниа су Митра и Дончито ки ојме у тиа катоите на ступанството, така ми риче то бригадирут ама нејќак да бегме и да те уставиме сама, е се и на мен ми улисна на душта, тка д знјш! и тука, на ова место, Пелагија се приближува до неа, ја преграбува нејзината едра снага и стискајќи си ја својата глава во нејзината, во Чанината, проговорува со тивок глас Ох, пуста мори сестро, зошто досега да не си заминете?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Настана молк во кој и двајцата ништо не правеа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа си ја затвораше вратата од собата и стоеше пред шкафот десетина минути, чешкајќи си ја главата во потрага по кошулчето што тој ден ќе го облече.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Беше сме застанале вака пред излогот и си ги гледаме главите во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Излезе, вели, по цел ден му е главата во весниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми ја стави главата во скутот и јас ќе му правам патци, што се вели, ќе му ја одгрнувам косата и ќе го требам, ќе го чистам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му застанала и нему главата во огнот, а тој уште си баботи: ко мед ти е кожата, вели, ко шербет ти е потта, и ме гризе, ми ги каса образите, устата, гушата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Киро ја пикна главата во ќошот на бункерот и замре во неподвижност.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа гледа пред себе и со втисната глава во земјата, се влече.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Валкана работа не прави пушката, туку главата во којa серојат валкани мисли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сврте глава. Помошникот со вбиена глава во ѕидот на бункерот, клекнат небаре се моли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога влеговме во владичкото одајче, тој само се подзаврти да види кој дошол и пак ја пикна главата во книгата што му беше на скутот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За да можам убаво да ја пикнам раката во дупката, морав да ја нурнам главата во вода.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И ја зедов главата во мојот скут, толку се растажив што не можеше никој да ме утеши.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Претходната вечер еден наш раководител и стар партизан, малку се оддалечил од штабот што беше сместен покрај реката до џамијата, па го фатиле балистите и му ја ставиле главата во вода, толку колку устата да му се наполни и побегнале.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сите ме убедуваа дека тоа ми е понудено како заслуга, и дека ќе ми биде подобро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)