Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Пофаќајќи овде-онде по хартиите за да направам некој ред и за да можам подоцна, по чакарењето низ прозорците, по здогледувањето повремено на по некој што поминува, што ја поткрева главата кон мојата соба и, молчејќи, без ни да се накашла, заминува, пофаќајќи, значи, по хартиите, го најдов оној плик со писмото на брат ми од Мелбурн и зедов да го препрочитувам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе платам подоцна, реков, но човекот не ја ни крена главата кон пултот на рецепцијата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој ќе ја кренеше главата кон неа и отсутно ќе ѝ се насмевнеше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зошто мене ваков џигер 1. Ако ова дрво е багрем, тогаш другиот крај на твојата лулашка е врзан за мојот поглед и никако не смеам да ја подигнам главата кон патеката на белите авиони, ниту кон ширококрилниот замав на орлите.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

- Каде ти се? Ја свртувам главата кон торбата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тетка Анѓа снеможено ја издолжи раката над главата кон долапот, обидувајќи се со нешто да нé почести.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— И му намигна со левото око, завртувајќи ја главата кон Скала, за да се сети Андон каква работа ќе брка — Е, арно, арно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Слушај, Ѓуро — му вели Крсте на Јована. — Ова, ќе се умира што ќе се умира, ами гледај лежи право со главата кон куршумите да не нѐ погодат некаде на друго место, та живи да нѐ печат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И продолжија да стрелаат обајцата насменка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Железничарот ја крена главата кон небото и почувствува како тоа полека го положува на плеќи, до гробот од сина му Митруша.n 42 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Стариот железничар не мислеше на тоа, тој само молеше - накревајќи си ја главата кон сѐ потесното небо - да не му ја урнат куќарката пред самиот да се урне, и тој и старата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Се потпре на неговото рамо и почна да му шепоти, покажувајќи со главата кон вратата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Покажа со главата кон колибата, од каде што се слушаше ’ркањето на заспаните луѓе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И оттогаш штом ќе кренеше некој глава кон таванот - таа бездруго го предупредуваше: Пукнат е лустерот!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сашка бавно ја заврте главата кон огледалото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Очите ѝ се наполнија со солзи - ја заврте главата кон прозорецот... Ѝ пристапив, плашливо ја прегрнав и нежно ја бакнав по косата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Раката на Денко почна да се лизга по козината на кучката од главата кон опашката. - Стрела, Стреличка, - нежно шепотеше Денко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Каде ќе одиш? - Онаму, - неодредено рече Бојан, покажувајќи со главата кон Чукарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

МАРА: (со главата кон небото). Амин! Господ да ти ја чуе молитвата.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Притоа, додека така му играше околу нозете, на двапати се сврти со главата кон вратата и лавна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Арно ми рече мајка ми. Почекај, ќерко, времето нешто се буричка и ја крена главата кон небото.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На сенката ѝ се стори дека е слободна.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој се разбуди и ја сврте главата кон мене.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сега сето нејзино тело мина низ занесен трепет и таа импулсивно ја крена главата кон него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој покажа со глава кон едниот крај на визбата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Покажа со главата кон една група студентки и му рече на Ризо - со чудно сочувство кое лежело притаено извесно време - “Сигурно има поминато долго време од тогаш.”

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

На плашливиот крик на јастребот, змијата, која реагира на најмал шум, се разбуди, кревајќи ја главата кон нив.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

По три дни, го видовме како занесено свири на свиралка изделкана од врбова гранка, чекори како да чекори кон небесата, се крева ко да го носи морско ветре и го поткрева од земјата, а по земјата, занесени од свирежот, лазеа безброј змии, со кренати глави кон свирката и кон очите на нашиот другар.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Немо гледавме од зад решетките на нашите прозорци, гледавме како Добрата Душичка се оддалечува, вртејќи ја главата кон оние решетки зад кои стоеше Макс, одеше свртена така – нозете ѝ чекореа кон едниот, очите ѝ гледаа кон другиот крај на светот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И потоа кога стигна до излезот, пред самото минување низ капијата на Гнездо, таа ја истргна едната рака од раката на својот брат, ја поткрена и мафна, мафна онака како што мафтаат луѓето кои тоа го прават за првпат, мафна онака како што тоа го прават оние кои мафтаат за последен пат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега за првпат ги кажувам гласно,“ рече, ја сврте главата кон напукнатото огледало на ѕидот и му се поднасмевна на својот лик.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За миг браќата на Добрата Душичка застанаа, застана и таа меѓу нив, вртејќи ја главата кон онаму од каде се оддалечуваше. Престана и завивањето на Макс.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неколку дена не одев кај Рајнер, а потоа, кога се видовме, тој ми рече: “Не си смеела да се обидеш да разговараш со неа.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја забележа неподвижноста на мојот поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Легнав на креветот, ја свртев главата кон ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа се сврте кон Рајнер. Рајнер стана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги минував тие денови во некаква збунетост над сознанието дека не можам да почувствувам болка; како заедно со плодот од мене да беше изваден и оној дел од мојата душа кој можеше да страда.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја свртев главата кон ѕидот, кон крвавата трага, а тој побрза да излезе од собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја свртев главата кон ѕидот. На него видов трага од крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Трчаш како без глава кон кујната и за неколку минути сркаш од топлата манџа, сркаш, та ушите ти пукаат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога го отрезнија со вода, го прашаа повторно, а тој, покажувајќи со главата кон Андромеда и Венера, рече: „Го отепав за да им ја смирам душата на овие гадови!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јас не те пратив кај неа... (Покажува со глава кон кујната каде што се наоѓа Неда.) ... јас не те пратив кај неа да изигруваш некаков сентиментален глупак, туку да ја направиш зависна од нас и од нашето молчење. И не играј си со главата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се сонуваше како еден од тие волци, скиташе по снежната шума и се задржуваше на секоја повисока тумба, ја исправаше главата кон ѕвездите и завиваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Потоа наеднаш ја крева главата кон мене, ги исправа ушите и како да сака нешто да праша, за нешто да помоли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Изгледа ја боли од моето стегање па ја врти главата кон мене, и обете се гледаме молежливо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога не успеа, ја дигна главата кон скоро излезената месечина и болно почна да завива, како да му се поплакува на својата судбина на тој студен, далечен лик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ИЛИЈА: (завртен со главата кон внатрешноста на одајчето пее): Зора се зори, мила моја, сонцето изгрева, Петлите пеат, мила моја, мене ме разбудуват.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: (весел, завртен со главата кон Антица). Ви благодариме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се гледавме еден со друг, очи в очи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема ми ги стави дланките на образите и ми ја сврте главата кон себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Можеше да се рече дека градот го стега синџир од заканувачки гласови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Свртена со глава кон земјата, месечината чекореше преку небото: на секој половина чекор.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сѐ така со глава кон душемето, како вистински крадец тихо, немоќно одговори: - Сакав да направам мајка, - шепна Кејтеновиот син.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Не прави се важен, - му довикна оној глас, - нема кој не паднал. Кејтеновиот син ја нишна главата кон земјата, а штом тоа ќе го правеше, тогаш беше попусто да го разубедува човек.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога не успеа, ја дигна главата кон скоро излезената месечина и болно почна да завива, како да му се поплакува за својата судбина на тој студен, далечен лик.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„А онаа слика онаму...“ таа покажа со глава кон гравурата на ѕидот отспротива, „дали и таа е стара сто години?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот во белиот мантил се наведна и се загледа одблиску во Винстоновите очи, му го провери пулсот, го положи увото на Винстоновите гради, го потчукна овде-онде; потоа кимна со главата кон О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вие другарке“ - кимна со главата кон Џулија - „ ќе заминете прва.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— Чекај, Досто, да те вида, чекај, јагне, да ти се нагледам! — рече замајано и како за себе почна да си зборува, кревајќи ја главата кон таванот на земникот: — Е, е, е, сполај ми ти бре, боженце, кога и јас челад су ти бил, кога и за мене дел си одделил! — и ја гледа право во лицето и ја држи за раменици.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некакви трпки му минеa низ целото тело и тој пред неа ги ведеше очите, или пак ја завртуваше главата кон дедовците и нешто сакаше да проговори.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста веднаш ги заборави сите болки и страданија, ја подигна главата кон Митра, ја погледна в очи, ја развлече исушената уста и проговори: „ — Море — ми, живо било воа мечето, орлите да го мачат, колку ме измачи, да не остане, да даде господ!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја крена главата кон небото и почна нешто да мрмори.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но кога ја удри, неколку од нив писнаа, и гледајќи ја крвава Анѓа, ги завртеа главите кон ѕидот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таа ги навали очите и почна да му раскажува како пред три дена тој дошол да ѝ држи епитимија, таа лежела гола во постелата; тој се наведнал да ја покрие со веленцето, а таа се поткренала, го фатила со рацете за вратот и го привлекла кон себе; тој почнал да се трга, да се напиња, да се исправа, но нејзиното тргање било посилно и тој клекнал на колена крај неа, а потоа се наведнал над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствувала скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлекла влечејќи му ја главата кон своето лице.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Влезе во келијата како и другпат да ѝ држи епитимија на Смилјанка; таа лежеше гола на постелата; кога ѝ пријде и кога го зеде веленцето да ја покрие, таа се покрена, го фати за рацете за вратот и го повлече кон себе; тој почна да се трга, да се опира, да се исправа, но нејзиното тргање беше посилно и тој клекна на колена крај неа, а потоа се наведна над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствува скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлече влечејќи му ја главата кон своето лице.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

XXIV Уште од рани зори луѓето во селото почнаа да ги буди лавежот на кучињата и некаков тропот; стануваа од постелата, ги лепеа очите на прозорците, излегуваа на чардаците и гледаа исплашено: колони војници врвеа низ селото; им светкаа шлемовите и оружјето на виделинката од зората; од сите сокаци се точкаа војници, а коњите што влечкаа тешко оружје, опрема, муниција и казани за јадење, врвеа по широкиот пат крај езерото; фрчеа коњите со носевите, збивтаа под теретот, чувствуваа жед и ги вртеа главите кон езерото што на утринското ветре шлапкаше бранчиња на брегот; од војниците избиваше пареа поднаведнати под тежината на ранците и оружјето; кучињата непрестајно лаеја и напињаа на синџирите да ги скинат; оние што беа пуштени, се втурнуваа кон војниците, но кога ќе добиеја клоца, ќе сквичеа, се тргаа настрана и продолжуваа да лаат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дедо Најдо ја крена главата кон него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа, ја наведна главата кон мене, сака уште потопло да ѝ дојде од ушето и во вратот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Марко, како што возеше ја подзаврте главата кон неа, но ништо не рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тропкањето со непознато потекло му ги отвори очите; ја сврте главата кон прозорецот и здогледа врапче како со клунчето кљовка во дрвената рамка и повремено, накривнувајќи си го главчето, фрла поглед преку стаклото.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа како да знаеше. Малку, сосема малку ја подзаврте главата кон него, го погоди со еден миговен поглед осенчен од загадочна, одвај видлива насмевка, затрепка како да распрашува бисерен прав препуштајќи му ја на некое внатре што дувка кон Еда и пак го врати право пред себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ја сврте главата кон неа и се изненади: колку се нејзините рамења суви кога е наведната и колку не личи на својот грч ни на едната ни на другата Марија.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа, додека ги намотуваше нејзините непослушни кадри околу својот прст, се срамеше, ја вртеше главата кон ѕидот, молчеше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Србин ја крена главата кон едниот од спроводниците.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Шишман само ја тргна главата кон рамениците.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Коте ја крена главата кон прозорецот и гледајќи пред себе во јадењето рече: - Жено, девојките нека бегаат на нива да откопуваат компири.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сети се на топлите денови. Спарни тешки денови кога ги милуваме телата со малку зборови на испотените усни . . . или, се сеќаваш ли како ја креваше главата кон Северот, чекајќи го студениот бран.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Покажав со глава кон планините. - Ајде, одиме, одиме.