глава (имн.) - на (предл.)

Сега сонот му е бунило. Се преметкува, ги размавтува тупаниците коишто паѓаат врз главите на неговите заспани другари и оставаат на штиците траги од крв.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Брза помош, која секогаш задоцнува - проработи една сѐ уште жива жилка во сувата тиква во главата на доктор Миха.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во бараките се палат светла и се појавуваат глави на прозорците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-Знаете ли дека за вакви работи, вели Мисајле Ковачот, за вакви работи во Англија беселе луѓе. Ќе ти ја наврат главата на ортома, вели, дури да речеш А .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Маргиналецот има специјална анти-зомби стратегија: во тајни куферчиња (ко што имаше Мелани Грифит во Shining Through, веднаш покрај исечените прсти на непријателите и контрареволуционерните ТЕКСТОВИ: Дерида, Бодријар, Слотердијк, Фаерабенд, Витгенштајн, Дишан, Ворхол, Џојс, Музил...) и во специјални теглички допола наполнети со специфичен наркофилски етер, се чуваат како смалените глави на декапитираните конкуренти така и одредени восочни фигурички - слика и прилика на локалните зомбии; и игли за коса, фала богу, ко во филмот „Матадор“ на Алмодавар.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во Гостинската одаја, околу веќе добро разгорениот пампур се распоредуваше челадијата и домаќинот почнуваше да им ги кине главите на врапците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Во една ваква дружина многу се двајца со исто име, Онисифоре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Надвиснати над неа, над тутурката, главите на сојовите отпрвин ништо не разбираат, но после, откако ја препознаваат Потковицата, и зашто ја гледаат нарисувана, силно се возбудуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стиска со десната рака студен камен, не помал од глава на доенче, бранејќи се ќе падне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Минатата сабота, зараното (Максим и Костадин Дамчески од страв од незгоди не ги поведоа одвечер) главите на сојовите стигнаа во Прилеп, на ан кај Богатиновци: така си мислеа, расправијата помеѓу Хаџи Ташку и Лазора таму стана, па и измирувањето меѓу нив таму да стане.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го зеде коритцето од под глава на Доста, го прибра и ѓумот со ладна вода, направи за прво капење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Главите на сојовите од Потковицата, речиси сите, заедно со Максима и со Костадина Дамчески уште од вечер отидоа на пазар во Прилеп, главно за да купуваат коприна, мониста, пулејки и друго што е потребно за везење и за украс на жените.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во свеста ми се јавуваше руменоликата глава на воспитачот, сѐ така самоуверено исправена пред мојот поглед, под знакот на онаа курзивна максима од гимназискиот лист, - а мене сурово ми се свиваше тупаницата и ми се чинеше дека стискам во неа нож.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Две стреи за главата на таткото?“ потпраша мајсторот, не разбирајќи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дувна силен ветер и од главата на едно старче, што полека се движеше по улицата, ја крена шапката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Им ги креваме главите на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ајде, замавни со ножето за да ти ја разделам главата на резени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И така, се чуди Ружа како тоа Американците им оставаат глава на рамења на политичките противници.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И бидејќи бил јунак на приготвувањето, не можел да стане јунак на војувањето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Внимателно го крена ’рѓосаното железо, изгравирана глава на лав, што висеше на она крило од портата кое не се отвораше при секојдневната употреба и околу кое беше напластен од страните мов, а од долната ивица, напролет никнеа тревки.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Од мракот се појави бледата глава на вдовичниот син, ги искокори очите и само што не се расплака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сега оддалеку гледам како врват низ улицата сребрена, дишејќи го воздухот на бесмртноста, без да ме примат во нивната дружба, на нивните идновековни патувања низ безбројните златни улици, покрај милионскорачните мозочни аудиториуми, во милиони разнобојни глави на планетава.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Од постелата стана Гоце. - Кажувај сега, синко мајкин, зошто му ја дупна главата на Сулејмана, а!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Крајно притеснет, покажува дискретно со главата на масата под огледалата. - Кого?... Се лути примашот. - Ајде, не измотавај се...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се доближија во темнината до калето и ги залепија главите на ѕидот да наслушуваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Како што хероинот полека се загрева и почнува да се лизга по сребрената фолија, бавно ги вдишувам облаците веднаш под главата на змејот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Треба да се верува дури и во невозможно, да се нема ни очи ни мисла за ништо и од сета оваа луња да се излезе со глава на рамениците.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Главите на пилињата беа една по една вешто, како со ножици поткастрени, а кожата им беше вовлечена, така што шиите личеа на корења од четири отсечени прсти, што беа заглавени во мрежата на кокошарникот. „Ракун“, извика Милан. „Или лисица!“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Набрзо ги распозна корпусите на бродовите на кои се држеа јарболите. Ги виде на палубата разрошканите глави на морнарите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Одамна умре. Го ожаливме. Го спремивме. Убав сандак му зедовме.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главата на Мишкец е сокриена со некој вид четвртести скафандер, споен со две цевки со висок бел апарат со стаклена капа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Свештеничкото жртвување на косата исто така е и симбол на кастрација“, наведува Ерих Нојман.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Луман се тргна само за да го потплашат Бошка, како што смисли итрата глава на Дика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Погледот ми го плени главата на еден бункер која беше излезена од морето, а врз неа беше застанат бел галеб.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Разнесените парчиња од институциите им паѓаат врз главите на луѓето, дождови од камења и арматури врнат врз нив, а тие се веселат а уште погласно извикуваат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Добра ноќ, изговараат по него главите на сојовите кои живеат и работат кај него, на неговиот имот, и поздравувајќи се меѓу себе и со Васила Митрески, тој останува пред Северна порта за да ја затвори, си одат дома си, капнат а и од умор и јадосани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Први на тоа се досетија војводите, а најпрв Најдо Акиноски, се здоговориле меѓу себе и тргнаа од глава до глава на домаќинствата да ги наговараат да се согласат да стапат во колектив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нема сенка за мене, што се вели, ѝ тропна главата на подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зад главите на елените се е живо, шарено, зовриено, изначичкано како на детски панаѓур.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Се шегував“. Човекот зад него ја стави раката на главата на момчето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И земјата можеше да испука од возбуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Новата година за прв пат се приближуваше со поинакво значење, не за да донесе нови непознати страдања, туку да влезе во убавото малечко главче на Пеличка дека еднаш откако ќе изминат триста и шеесет и пет дена се менува бројот на годините со тоа што на претходната додаваме уште една.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Главата на имиџот е начинот на облекување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Големата неизвесност и страв од повторни астматични напади висеше како дамоклов меч врз главата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Напред пред борачите одеа тројца зурлаџии и еден тапанџија, (свиреа, корнеа зурлите, бувташе, уриваше тапанот) а по нив сета прилепска чаршија, сите пазарџии, меѓу кои и главите на сојовите од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Брат ми се затетерави и почна да повраќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А сега ајде, ќе ве испратам до дома, па таму во топлиот брачен кревет ќе можете мирно да сонувате, сеедно дали свесно или несвесно.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓе со криља, луѓе со глави на змеј и луѓе со алишта од рибји крлушки играа, правејќи круг околу нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Главата на композицијата прво ги влече натаму, па нивниот последен вагон ќе стигне до таму каде што беше главата и при тоа Чана открива долу во црната кал ту некоја откафтена вратичка од долапче, ту бовчуле, ту заштукан чевел, ту кокошка која пафкајќи со крилјата не знае на каде да фати.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За среќа, пепелникот поминал покрај главата на провокаторот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во водата, до самата куќа, јато црни птици дрско вртат со главите на високите непријатни вратови. - Норови!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од другата страна на живата ограда ѕиркаше бодликавата глава на татко ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Племето Blackfoot: девојката се обидува да се омажи со Црвената глава, во што и успева благодарение на своите магични помошници; но истата девојка го послуша советот на јазовецот и го убива Црвената глава на спиење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кога се правевме дека таа се загледала низ прозорецот надвор, а јас преку главите на патиниците на задниот крај на автобусот додека јас ѝ го подместував и таа му се подместуваше со помошта на движењата што ни ги овозможуваше клацкањето и нерамномерното одење и подзастанување на автобусот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не, не сакаше Никодин ќерка му дури ни во сенката да се изметне на неговата сестра, која во името на љубовта свесно ја ставаше „главата на трупец“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Веднаш сфатив, оценувајќи ги внимателно размислите, дека во овие нови околности на нашиот живот неговата силина и машкост многукатно се имаат зголемени со оглед на местото и положбата што ја заземаше во извршната власт.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само беше среќен што заспива и се буди легнат со главата на дебелиот стомак на љубената.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Луѓето се тискаа околу раскажувачот и тој сега личеше на глиста - жилаво издолжена над главите на другите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ме погледа со мртов поглед.  „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”.  „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”.  „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оти последен нивниот вагон, назад нема ништо друго освен безброј шини што се собираат таму на крајот само во две, а ваму, нагоре, на кај главата на возот, луѓето веќе се раздвижиле и ги растоваруваат бовчите, вреќите и другите нешта што ги напикале во вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во 1857-та, во пролетта, на Максимово навалување и на навалување на главите на сојовите Јосиф се прифати да биде прв учител во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Претставуваше машка глава на исто толку широк врат, со капа меѓу офицерска и милициска.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш од автомобилот се појави разбушавената глава на Баждара, црна, зла, со модри пламеничиња во пропаднатите очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не ми е сосема јасно дали пропаѓам или паѓам, ама гледам дека главата на пониско ми слегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Повеќе дуќани почнаа да се затвораат, дуќани на рисјани и дуќани на Турци, а оние што останаа отворени ги голтаа во својата длабока темнина главите на замолчаните дуќанџии.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Белата капа од главата на Водно се зголеми, некој невидлив ѝ наддаваше петли на долните рабови и растејќи слегуваше сѐ подолу и подолу додека најпосле не се претвори во бело платно што едно утро го открија врз покривите на куќите и врз калта на улиците.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Митра ја навали главата на неговото десно рамено и почна да издива длабоко, a веќе и солзите почнаа да ѝ капат низ образите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сѐ уште го притискаа цврсто за креветот, но сега можеше да мрда по малку со колениците и можеше да ја заврти главата на едната и на другата страна и да ги крева рацете од лактовите надолу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
3 Ветерот се врати тих и уморен на вратот со шарени летала по морето се валкаат русите глави на луѓето што треба да пристигнат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во шизофрената глава на граѓанинот на бивша Југославија се прекршуваат не само две стварности, онаа минатата и оваа сегашната, туку и два вида на кич: оној стариот, мртов веќе одамна, и овој новиот, кој никнува врз стариот, сметајќи на тоа дека реципиентот ја потиснал во заборав првата претставка.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главата на Даниел млитаво се клатеше, како да беше ја изгубил контролата на вратните мускули.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лобуд-паша му го дал на Ѓурчина ќемерот од Алија со парите, коњот и јатаганот, и уште му го дал и откупот за главата на разбојникот што била уценета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јажето падна врз главата на Арсо. Синото око горе остана празно и чисто.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Сега тато, сега! - викна Ане и почна да го собира ќофтето од скутот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Еден младинец го грабна путирот и со него му ја расцепи главата на еден од сејмените.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Со здравје и со добро и чувај се... - и долго, долго гледа сѐ додека од нејзиниот видик не се изгубија главите на жените кои го носат нејзино чедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Крсте се сврте ничкум, ја кладе главата на голата земја и долго, долго се мисли, додека најпосле заспа за да се разбуди кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Денес сме четврток... в недела човек ќе нѐ спроведе одовде, - заврши Глигор, мазнејќи ја со врвовите на прстите наедрената џумка врз главата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа го збуни, очекуваше да води доверлив разговор со некого од главите на домаќинството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од средината на купот се подаде главата на нивниот татко, долго се креваше над купот, како да доаѓаше од некој друг свет, како никогаш црн во лицето и со заматен поглед во очите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На небесниот персонал од иконите сето тоа ќе му е мошне здодевно; но светците не ќе можат да ги свртат главите на друга страна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Косата е леплива и долга. Тоа е главата на мојот другар. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 69
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се обзирна: големата риба уште еднаш заокружи околу него, потоа, со нежно бранување, изнурка насмеаната глава на – делфинот!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога првите востанички истрели им дошле до глава на негушките претставници на отоманската власт и кога почнале дивите страженија со аскерот на Емби Лобуд кај селата Прахно и Цер и на некои ритчиња судбински определени за православни и муслимански гробишта, Панделиј Каламарис паднал болен од коњска кашлица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе локнам каурска крв" — си мислеше Аќиф кога му ја вртеше главата на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од твоја уста во господој уши, Никола, велат главите на сојовите, а Цветан Велјаноски додава: Само да не се случи одмаздата да се изврши на наш синор, туку на ничиј.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми ја тргнува главата на градите негови и ме тупка, ме удира по плеќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Главите на сојовите како пристигнуваат така им велат Добар ден, првин на Јосифа и на Лазора, кои седат, а потоа и на придојдените, кои не седат - свртени со лицата спрема прудолу, спрема Градишки Пат и спрема Имотот, стојат и чекаат да дојдат имотските луѓе, а со нив и Максим Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го подотскривам со врвот на прстите и ми се појавува главата на командирот Џоџо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како, на пример, кога на главата на боксерот ќе истуреа цело шише шампањ, во 13 рунда, доколку тој е малку зашеметен. 22 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Главата на Доне, снагата на Чана, ама она што се појавува како душевност - на ниеден од двајцата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И одеднаш, додека Земанек јуреше, под едно дрво на Зајачки Рид, го здогледав паркиран џипот на Фискултурецот; поминавме крај него толку брзо, што ми се стори дека само во еден блесок на фарот ја видов главата на Луција зад прозорецот; му реков на Земанек да застане; тој се двоумеше, прашуваше зошто, и јас му реков: „Луција е внатре со Фискултурецот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја беше навалила главата на завесите, а во ноздрите го чувствуваше мирисот од правлив крепон. Беше уморна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се завртува, како занесена, кога ѝ паѓа в очи вратата потрчува, но пред неа застанува неможна, и, закрепувајќи се на вратата, ја спушта главата на рацете и липа од плачење). (ЗАВЕСА)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ставаат секакви срања во хероинот во денешно време - како најчест загадувач го користат манитолот бидејќи ги има сличните особини на хероинот; манитолот е лаксатив.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Фимка откина раце од очи и уплаканото лице го навали врз главата на Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја спасувам, Филозофе, главата на брат ми, единствениот мој род на лицето од земјата. За него ја преместувам вселената.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Навали глава на нејзиното рамо, ја гушна, се пригушна до неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Особено не беше јасно што точно се подразбира под „среќа“: еднаш тоа беше куп статистички параметри кои би требало да укажуваат на нечија благосостојба, висината на просечна плата или парот чевли по глава на жител.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Потоа садриазамот му подвикна: Каде се луѓето? Таму, рече старецот покажувајќи со рака преку главата на садриазамот на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ беше логично во експликацијата на судскиот вештак и во рекапитулацијата на полицискиот иследник, освен што главата на доктор Миха како татко беше празна тиква, во која уште семките на прашањата сѐ посуво што го надјачуваа: зошто токму син му, зошто токму нему, прво на синот пред потоа и на таткото да им се случи тоа, зошто токму нив да ги погоди грмежот од небото кое и така грми па може да удри и во грмушка?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму, над ќелавите глави на виолинистите, плива бушавата, светла коса на шансонерката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ишала! — Мавна со главата на поп Петка, на даскалот Бина и на Лесната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мислам на она: малку полтрон, малку повторувач на туѓи зборови, малку мавтач со главата, и гледаш, си пораснал па можеш да погледнеш и преку главата на највисокиот пред себе...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стоеше вкочането и погледот му лебдеше над главите на судиите и на публиката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога скокнаа од вагонот видоа како се откачи главата на гасеницата и со пувкање замина некаде.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се разбира, и денеска е понеделник на морскиот брег пред куќата на Маркес во Картагена де Индиас, и денеска две петлиња се перчат и му плачат мајче на Хозе Буендија башка и се занесуваат дека петлињата што ќе се најдат на морскиот брег кога тогаш ќе станат галеби, гиздави и отмени, кои во даден момент нема да ја пропуштат приликата да му се посерат на немиената глава на Хозе Буендија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Би сакал да вечерам!“ му рече. „Повелете!“ рече келнерчето и пак ја сврте главата на друга страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Додека разговараа, полузапаметената песничка се моташе низ главата на Винстон. „Портокали и лимон, велат ѕвоната на Свети Клемент, Ти ми должиш фартинг, велат ѕвоната на Свети Мартин!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Господе боже, господе боже, од каде мојата глава на дното од нејзините чинии за ручање?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоп, стоп! – подвика Дедо Мраз кога предните нозе на елените, понесени од залетот, се качија дури по главата на човекот па додаде – Не, не, до колку мислите да ме ожените, Ви се колнам, нема да се согласам оти мојот збор не паѓа во вода, ме разбравте ли?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Милан формално беше глава на семејството, патријарх, но Кети беше неоспорно газдарица во куќата. Ѝ се чинеше дека сите предмети се свесни за ова, како да беа задоволни од тоа, па дури на некој начин, одразуваа еден дел од олицетворението на Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но Ѓувезија мислеше дека веќе сите се грозат од неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова не е празнична седенка на главите на сојовите, си мисли.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Циљка сврте глава на спротивната страна и сега виде како отаде трапот - небото почна полека да се разведрува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред да се вслушам во шепотењето таа врата не ја бев забележал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но Климент Камилски најголемата благодарност и восхит му ги должеше на Андре Мазон, кој ја беше утврдил посебноста на македонскиот јазик, близок до српскиот и бугарскиот, но различен од обата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Може, може, зати тој и во Маданот му а расцепи главата на гавазот. Ем, видоте луѓе, не го осудиа!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ја ладам главата на подот и голтам прав.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако некој се наведнува преку прозорецот од другата страна на проѕирниот свод меѓу вообличеното и невообликуваното значи: Нептун се наведнал Посејдон посегнал, стрепел страотно китот убиец во височините се нурнал свикнат на дно, на бездна свикнат на најкусиот пат до центарот, внатрешниот круг на Психе до замислената точка, мигновената морфема: едната глава на едната, другата на другата страна, оностраната медузо, пијавицо осмоока стовариште за back-up фреквенција за реставрација, свргни ја од власт формата, поведи двобој восторжи ја публиката, гледалиштето дејството изделај го зад кулиси, класично спушти го пердето, занишај ја сцената оддалеку навева Вишниот виши, виши вишнее а под него тлее водена артикулација – Сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Арсо го заковува погледот во една точка, таму над главите на луѓето каде (тој добро забележува) се лула тенка пајажина, останата нефатена од метлата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му ја потпирам главата на плеќите и осеќам дека се распалува нешто во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Боге од Бањи се враќаше кон колата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земанек имаше тажен живот; израснат без татко, со мајка и помала сестричка, тој го имаше преземено бремето на глава на семејството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пријдов до вратата, но не до онаа зад која се наоѓаше бушавата глава на стражарот туку до другана, зад закачалката, на која до пред малку висеше ременот на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посебно беше воодушевен од хартиената фигура на главата на Големиот Брат, широка два метра, што ја правеше одредот на Шпионите во кој членуваше неговата ќерка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И прво падна раката со таа руса глава на мојот храбар господар.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- Да се пресегнеш ти некако, - му вели главата на телото, - да ме земеш со рацете и да ме ставиш на твоите рамена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште на истиот час, кога даскалот Бино им зададе на I и II одделение и отиде на третата редица кај III одделение, Нешка, пишувајќи ја задачата од читанката, со навалена глава на левата рака, ги сврте очите налево.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Извади од џебот четврт долар. И на него, исто така, со мали јасни букви беа испишани истите слогани, а на другата страна од монетата главата на Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На таа полјанка, порано, заедно си играа децата од улицата – Девиневци, Вотеровци, Дановци, малиот Кеог Куциот, таа со своите браќа и сестри.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И дека еден ден тоа ќе служи за разонода На широките народни маси Евентуално и како рекламна порака На некаков вињак произведен во Загреб Знаеше не дека не знаеше Цезар и за Брут Ама напати не сакаше да знае дека знае А тоа несакање си има цена Секое сакање и несакање си има цена И од тоа може да се направи еден огромен ценовник На империјалните сакања и несакања Може да се направи и цела историја На зголемувањето на цените на главите на императорите Од Цезар до денешни дни
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Толе ја навали главата на нејзиниот скут и само преде како маче кога му ја мазнат опашката и го прашаат „писо мацо — дреме ли попот".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имаше и еден качкет, изгмечен како питулица, не од ние купечките во На- Ма туку од Панче шапкарот од преку мост, па тој не зафаќаше ни случајна празнина во раницата, а можеше да покрие гола глава на планински дожд.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа, отако ќе ги потопеше со водата што вриеше на пампурот во бакарен сад, и ги предаваше на домаќинката.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Непосредно пред жетвата, ден, два, пред првиот срп, главите на домаќинствата им заповедаа на мажите што во домаќинствата по ранг стоеја веднаш до нив, тоа беа обично помладите браќа, или најстарите синови, да ожнеат неколку снопови ’рж за правење јажици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На овиснатата глава на петелот во рачињата на внукот на Петра никој не обрнува внимание.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мита навалува глава на Циљкиното рамо и се загледува во разиграниот пламен и искрите што прскаат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја залепил главата на решетките од кафезот и таинствено се насмевнал.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Три илјади“, рече тој преку главата на Винстон, обраќајќи му се на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако сум слабо платен, сепак сум дарежлив кон сиромашните и подготвен сум да помогнам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Елена седна. Ја поткрена главата на кучката и ја положи врз својата нога.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Стига само да замавнам по главата На смалениот на превара Џин.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И ми раскажува мене, во тајност, божем не знае дека 3 минути не можам тајна да сочувам, а јас фаќам белешки од нејзиното раскажување и едвај чекам да испијам едно кафе со сонувачот, кој веќе глава на перница нема да стави без неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во давеникот ја препознав големата глава на Рибоокиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Татко добро знаеше дека големите идеи кои зачнуваа во главите врз погрешни основи од смели поединци, како на пример, во главата на научникот Лисенко, со идејата да создаде џиновско јаболко или зрно жито, можеа во доменот на свеста, на пример, идејата да се истера Бог од душите на луѓето, да се отстрани самото верување на луѓето, можеше да биде проследена со несогледливи последици.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајката стои крај постелата и ме мами да дојдам; ја послушувам и, додека еден од коњите на сет глас ’ржи кон таванот, ја потпирам главата на градите на младичот кому му минуваат морници под допирот на мојата влажна брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И како дете што со млекото на мајката Го вселува во себе и законот на чемерот и болот Така во коренот некои жива маѓија го оплодува летото: Црни и златни рани ископани во глава на ангел Од праискони кружат крај тие сончеви реки А сонце нема и лека нема: Се крши стеблото И паѓа сенката Скитникот сам што си ја фрла за да почине во неа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Од восхитот со кој му зборуваше Камилски на Татко за руските класици на литературата, најмногу откривани од читањето за нив во делата на Андре Мазон, Татко можеше да утврди лесно од каде потекнуваше прорусизмот на неговиот пријател, кој подоцна, продолжувајќи во просоветизмот својата судбина ја насука во сталинизмот, што можеше да го чини глава на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во утринското сивило, куциот самовил, со извежбан, молскавичен удар на десницата, ќе му ја пресече главата на момчето- змија. Тревата ќе посини од крвта.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ветерот фучи и им ги кине главите на петуниите, а на момините им предизвикува солзи.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
По мравките дојдоа ветрови; налетуваа, како луди коњаници му ја зашеметија главата на езерото, го збрлавија; потоа се нафрлија на селото, ги однесоа сламените покриви од плевните, ги кренаа послабите чатии и оџаци на куќите, ги орезија вратите, прозорците, ги испокршија дрвјата и спраштија некаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како брат ми Митре, да му се миросаат коските и Господ златен да им отсече и раце и глави на тие шо го заклаа... - се прекрсти баба и потоа ја дофати фурката и почна да преде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неочекувано песот се смири; ги подаде предните нозе и ја потпре главата на шепите; замираше во некое исчекување.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој се наведна, со двете раце ѝ ја фати главата на Билјана и нежно, од длабината на срцето, ја бакна в чело.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Малку или многу беше количината на фрленото железо и олово врз главите на немоќните луѓе, малку или многу се загинатите чии коски лежат во масовни гробници на просторот меѓу раскрсницата пред селото ’Рби и мостот на Пероо - Кулата, меѓу брегот на Големото и песоците и трските на Малото Преспанско Езеро?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неколку пати ја завртува својата глава на кај Деспина ама никако да излезе глас од нејзината уста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Му ја навалив главата на градите и ќе му речам: — Колку силно ми чука срцево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој не се помрдна, зашто Џулија спиеше со главата на неговата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Големите, намуртени, испотени глави на нашите балкански пливачи ѕиркаат од водата и не се обѕираат на непримерната сценографија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Радосно се симнуваше по скалите пипајќи ги месинганите глави на гелендерот, радосно ги минуваше асфалтните улици вдишувајќи го мирисот на водата од цистерни, којашто бистра се слеваше во светкавата утринска прашина.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во западните министерства генералниот секретар обично е клучарот на министерството, задолжениот за мир и војна, врската меѓу главите на државите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немаше проблем да ги види пациентите преку главите на своите колеги.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега трчам назад, го растворам шеќерот во едно пајнче, и му ја кревам главата на Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ден владееше голема горештина, сонцето луто печеше врз ќелавата глава на дедо Гога, па тој се запре крај едно изворче, под едно дрво, да се напие вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И уште не ставена главата на перница, заспивам, се предавам. И сонувам некои бразди, некои води што ги навраќам и одвраќам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не пушта глас, ама Чана се подмрднува на едната страна во вратата, им го ослободува поголемиот дел од празнината во која ќе се мерне ту пасамок магла, ту црна валма од главата на возот, ту во далечината снагата на некоја планина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе се мислам како да му ја расцепам главата на Никифор, со куршуми да му ги издупам ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја завиткувам главата на детето и вјасам удолу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не им ги полниме главите на децата со овие настани.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Главата на Ѓувезија Дубровска со денови мирисаше од винска киселина. Но косата и понатаму ѝ паѓаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас го реков тоа, или ти му се обрати токму со овие зборови на оној силен состав од умни партијски глави на состанокот што беше свикан со една единствена цел јавно да бидам кастриран?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сенката од јаболкницата играше по ѕидот над главата на сестра ми.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Пред вратата му се опули потскришум, но Толе ја заврте главата на другата страна и Ката си отиде невесела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За малку ќе заборавев дека чевлите чија флекница ја скршив од главата на мојот бивш маж, кого го начекав со некоја пачавра во мојот кревет, треба да ги земам од поправка...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Правосмукалка Смотан влекач со глава на кобра и со апетит на питон, ги меле остатоците од нашето распаѓање со желудник на морско куче.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Му бучи во главата на Пискулиева. Каде сега? Ни за него нема нигде мира.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Единствениот жив дел од главата на поп Аркадија беше една црна мува, ѕунѕурка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На зборовите „мојот пријател“ во главата на Ивона се создаде вистинска конфузија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И почнуваше: како од пред една година скоро секоја ноќ му се јавувал на сон свети Илија, го носел во Мелница во нивата на Сталета Петков и го обесувал надолу со главата на големиот даб и му велел: „Ете тука до дабов сакам мекан да ми подигаеш да не одам да се потуркам од немила — до недрага", и го плашел оти душата ќе му ја извади ако не го стори тоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Новите реформи кои предвидуваа во модернизираните воени единици да се сочуваат зачуваат само најдобрите јаничарски трупи, доведоа до нивна нова генерална побуна кога тие на 15 јуни 1826 година ја запалија палатата на големиот везир и ги бараа главите на реформаторите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ѕирна избричената глава на стариот Атанас, самоук столар, ерген и осамен како калуѓер.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Старчето ја накривуваше главата на птичји начин, ту на една ту на друга страна и прашуваше грлено и смешно изговарајќи го „р“ -то.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сенката од јаболкницата во дворот играше по ѕидот над главата на сестра ми.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ако се пишиш Србин, вели Стојан, главата на стап ќе ти ја носам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Откако по враќањето од кај Јанчевци главите на сојовите ги испратија мажите, вооружени со секири, да вардат на чифлизите, во трлата кај овците, во пондилите кај добитокот, во кошарите и амбарите, а сами со пиштоли в пазува отиде да ги пазат копите на гумната, ниту една поотпркната христијанска душа во Потковицата не спие.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арсо прошетува со светнатите очи над главите на луѓето и забрзано, како да рецитира, во еден здив одговара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кај неа, сепак, преовладуваше источната варијанта на фатализмот во однос на жената, таа да си биде осудена да се жртвува за семејството, а мажот да биде неприкосновениот столб. Главата на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Соколе чувствува како се припива таа до него, па ја спушта својата глава на неговото рамо и гледа сѐ така во пределот, сега не се смешка а е замислена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Притоа најнеобично се чини нејзиното однесување: не нуди никакви извинувања; а и објаснувањата се сосема недоносени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Жртвувањето на косата на мажот е древен знак за свештеничка позиција, почнувајќи од потполно истрижените глави на египетските хиерофанти до тонзурата на католичките свештеници и будистички калуѓери.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И само што го остави букарот на воденикот, се поткачи на кармата од дрво, ја исправи главата на калето меѓу двете сливи и викна, како секојпат што си викаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едниот од нив вчудовиден прошепоти: - Пули го оној : покажа со глава на светецот - како и да мрднам, од каде и да го погледнам, право в очи ме гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Поручекта, кога бригадирците се растурија по бараките на починок, Мече неочекувано ја забележа меѓу црниците светлокосата глава на својот другар.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Поминаа низ Бавчанџиско Сокаче, од под Саат, низ Казанџиско Сокаче, покрај Шарена чешма и низ Вишне Маало излегоа на Али Чешма, а таму ги дочека мноштво народ и сите прилепски првенци, Турци и христијани, веќе поседнати во полукруг на тревата на веленица што си ги донесле од дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да не ги спомнувам и другите трофеи: главите на свињи, на јагниња, па и на телиња; со вџашени очи од кои се ронат солзи како црвени цреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Коларот сепак успеа да скокне од колата и веднаш потрча кон главата на коњот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И, на главата сте ја заборавиле оваа капа, која никако не му прилега на вашето одело, ниту пак на вашето дело,“ рече и ја симна капата со зелени туфнички од главата на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе му текне на Булимана, Амеда, Арслана, а сакам главата на Андона вечер на тарун, и неговите аламани тоа чекаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се намести милиционерот пред бикот, ги рашири нозете, ја поткрена пушката и, без многу размислување за да не должи со стравувањето, пукна во главата на бикот, токму во ѕвездата меѓу очите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На Нумо длабоко му го отвори своето срце и му се чинеше дека беше единствениот човек со кого можеше и имаше за што да разговора.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Рецептите најмалку помагаат, почитуван, посакав да му довикнам на Стариот писател додека го заобиколував Самоников и главата на тигарот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но таму, во дворот на анто, го затекнаа Хаџи Ташку со дружината и една тајфа Арнаути од Кичевијана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ноќта изминува, а Капинка се бапка, се тепа, ја удира главата на перница. Ја дроби сламата во перницата, излегуваат осилки и прашина околу главата нејзина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не, туку страв во главата на Дипигус, вкрстени слики од предубедувања и стрипови, или едноставно рефлекс врежан со мастило како еден енграм- тетоваж?!) Дипигус се задушува и ја исплукува рибината глава, по што и Пајо Ентропија и Даркер и останатите девет лошотии на масата почнуваат да се кикотат и да ги плукаат несварените залаци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И кога Крсте Младенов Акиноски стана глава на клонот на Акиноските што остана да живее на Имотот, односно на сираците Младенови и Спасиини, за да има кој да се грижи за нив, си донесе жена, некоја комитка, Султана по име, од костурските села, каде што комитуваа со братучедот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не се ни мачеше да им ги полни главите на сите други, но за себе си тој продолжуваше да знае дека тоа е само еден од начините на она старче да се провлече, да мине крај сѐ и меѓу сѐ, без притоа да остави нешто само свое.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еден светилник залета во воздухот и падна врз главата на омбашијата, а од неа бликна крв. – Пукај, сечи, коли! – се разрева раскрвавениот омбашија и сам се загна напред со голиот јатаган во забите и кубурите во двете раце. – Еј, Ристосеееее!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Косоокиот самурај Мак Даф победоносно ја изнесува косооката отсечена глава на куклата Маг Бет.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Никаков господ не создал толку птици колку што се над петмината оживеани и никаков господ не го качил толку високо вчера обесениот Јаков Иконописец - ги шири рацете, лета, на светов му се нужни нови светци, а тој е светец од оној ден кога во песокот на рекичката Давидица ја закопал мртвата глава на сиротинскиот доброчинител Селџик-бег што ја симнал од кол пред Али-беговата воденица во која еден Ариф Исмаил од Анадол може да сомеле и жито и камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)