ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

— Море, арно со мудурот ќе свршиме, господин војводо, токо кога ќе разбере Џавидпаша кај ќе одиме? — се провикна некој од купот.

Се позамисли малку, стана со манлихерата в раце и луто, сиот возбуден викна: — Јас, господа војводи, не се покорувам веќе на вашите наредби и од денеска не идам со вас да ја спасувам мојава глава. Не ја напуштам родната земја дури главава стои на рамената.

— Така, господа војводи! Овде ќе се чукнеме со аскерот и ќе го скинеме обрачот.

Ѓорѓи го поздрави Гоцета со „господин војвода“ а овој го праша Толета. — Од каде довтаса, бре јуначе?

— Ами, метлата, господин војводо! Мислиш не ќе познаат агите оти ваа работа не е мариовска?

— Каде ќе оди аскерот од Мелница? — праша Толе. — Ами, којзнае!

— Нѐ истепаа ноќеска Турците, господин војводо, — му се поплака момчето и му ги покажа сињилата по образите и вратот од Расимовиот камшик.

— Како сте, Пере, Петре, Луко, Митре? — им се обрна љубезно Ѓорче на своите другари и единомисленици, па колку за адет ги поздрави и Борисовци: — Како сте и вие, господа војводи?

— Кажувај, Ѓорче, кажувај какви новини носиш однатре.

А гледате ли? Највисока е од сете ридишча на Селечка, — им го правеше Толе планот и им ја покажуваше високата чука „Маргара" над селото Чаниште во мало Мариово.

— Каде вака, бре браќа, без препита и изим влегувате во туѓи куќи? — почна Толе половина на шега, половина навистина.

— Дај и Тодоре ножиците да го направиме господинот токмо мариовец, да не си a земите обата бељата по Маково.

Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.

— Добровечер, господа војводи! Добре дошле во куќата моја!