дете (имн.) - се (зам.)

Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Плашејќи се секогаш од радикални решенија со смекната душа од селидбите, од ударите на судбината, тој сега гледаше дека децата се ослободени од неговите фрустрации, но го плашеше тоа да не предизвика спротивен ефект во новата средина, па да се урне неговата морална тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сигурно не беше дојдена да му каже дека децата се гладни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Завладеа смеа. И ние децата се смеевме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш живите деца се заветуваа да студираат медицина, да ѝ бидат на помош на мајка ми, на семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Помислив дека и Јован сега спие, и Ратка спие, и шесте деца се заспани кое каде се нашло во куќата, се свило како што го навалило сонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Децата се збираат купче, провлекуваат напевно: сите дома на попара, дури мајка не окара, дури татко не запали цигара, - и се растураат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од моментот на раѓање - кога бебето од камено време се соочува со мајката од дваесеттиот век - детето се подложува на тие сили на насилство наречени љубов, како што биле подложени и нивните родители, а пред тоа - родителите на нивните родители. okno.mk | Margina #22 [1995] 29
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
— Море какво ти давање, побратиме, зар не знајш. Ошче и борчлиа го вадат секој умрен, та ѓоамите борчот му го прошчаваат и со тоа децата се тешат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На крај нивните деца се враќаа во Скотје и стануваа шефови и директори, а студентите беа оставени на улица како инфантилни кадри да работат во пиљарници и бутици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Детето ми израсна! Детето се измени!“ - си мислеше дедо Димо гледајќи го, и радостен што внук му узрева, станува човек, и тажен што одминаа деновите кога крај себе гледаше весело, пргаво дете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така, купувањето нов сервис стана дел од новогодишните радости. И децата се израдуваа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Детето се исплазува и истрчува со топката.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Некои деца се држат за скутот на мајките, други изгледаат некако достоинствено, подготвени да се фатат во костец со она што уште не го разбираат, но кое лебди врз школскиот двор како фантом.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно од децата се оддели од мажот, и направи два чекора во правец кон жената, два чекора кои можеа потоа да се претворат во трчање, но одеднаш запре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови кога и најслатките нешта горчат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа се сврте, им се придружи на другото дете и возрасниот човек, и тие излегоа низ портата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Селото вриеше од возбуда, од жал, од јад; се собираа сите на широкиот пат крај езерото да ги испратат војниците; децата се држеа за своите татковци и плачеа; тие вадеа од она што им беше ставено во торбите за јадење и им подаваа; птиците крештеа над езерото, се фрлаа во ветерот, кобеа навреме и внесуваа паника, страв.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не знам дали поради нејзе или поради себе, сепак, го облеков новиот костим за капење и ги сложив колку-толку со марамата и пешкирот, па со децата се спуштив по камењата на влечки на плута за да добијам на висина, а со тоа и на виткост.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не дека детето се пожали некогаш, нему му беше битно да го наполни стомачето и ништо друго, а таа сакаше работите да тргнат на подобро и да се вратат во она друго време, кога можеа да избираат меѓу два вида паштетка или крем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Децата се разбудиле и се задеваат во постелата, се скокоткаат, се смеат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така, речиси, несретната со децата се разминувам, Ете, и Јона го чекав на сон, ама Јон никако да ми се јави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога децата се гаѓаат, преку куќа, само герамидите ги кршат, велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега, ко посрано дете се мешколи пред нас, си мислам, - За држава треба цар, даскали, доктори, писари, вели војводата, а ти имаш само болви и болвосерки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пукањето ти станува обично како лаењето на кучињата, како течењето на водата... И таму, во ливадата, го наоѓам Ангелета, ангелот мој златен, со потсечени крилја. Децата се разбегале, ама Ангеле мој не добегал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И влегуваат луѓе, жени, деца во гумното, се чудат. Јон им кажува што сум направила. Децата се смеат. Кажувањето негово се верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам, вели Витомир, децата се прават без панталони, вели, ама оној што нема ништо в панталони, нема ни деца, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И децата се вратија, ко немиени, а Велика уште вика; - Дали ручек да готвам, вели, или по нив да одам, како не се наодија, да се ненаодат, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: - „Жална мајка и на мртво дете се радува“ , велеше Лазор Ночески и му кажавме на босот: вака и вака: О л ’рајт штом е така - одете, ми вели, оти многу не сакаше дека не му забушававме, ама патот не е одовде донде, преку широка вода оди патот, ни вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Разговорот се сврши, работите за утре се распоредија, мажите ги собуја опинците, а невестата Митра ја посла рогузината, го фрли постилачето и децата се растркалкаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Децата се истркалкаа настрана од софрата и позаспаа, а невестата Митра ја крена.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Децата се поуспокоија. Уплаканите лица им се поразведрија кога се видоа во дворот под сенките на големите круши, сливи и кајсии.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Деца се плашат - бегаат сништа за стари времиња...
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Во таа приказна, благодарејќи на мајчината љубов, детето се измолкнало од рацете на грдата судбина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кругот од деца се тискаше околу Минк, додека таа ѝ се муртеше на својата рачна изработка од лажици и своевидниот квадратест апарат од чекани и цевки. „Овде, па овде“, мрмореше Минк.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Повеќето од децата се зачудија. Тој не се викаше ни Љупчо, ни Миле, ни Трајче, ни Павле, не се викаше ни Дејан ни Горан - туку Тарик.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А кривата девојка со нагрденото лице што најмногу викаше и која најмногу беше готова да се бори повеќе никогаш не ја видов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од сите романски градови каде што имаше наши деца се собравме во Орадеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
XIII Кога децата се вратија кај комитите,тие ги пречекаа како ништо да не било.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Децата се заборија.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А пред големите деца се испрчува како да добил орден за својата храброст, и додека бојата на лицето пополека му се враќа, тој вели: - Видовте... видовте ли кој бил кукавица?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Големите деца се свртуваат натаму и остануваат занемени.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А моите малечки деца се искрадоа од дома и ете отидоа за да можат со отворени очи да гледаат во тие грозотии. Нели е страшно тоа!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Децата се држат за скутовите од жените, ко пајажина за сува гранка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нагаѓам потамина. „Децата се бостан“, велеше мајка, „дури да се свртиш пораснале.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немало поубаво доживување од ова кога децата се грапчат по нив.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Малку јас ќе попуштам, малку тие и имаме дома една клима во која сите, и ние родителите и нашите деца се чувствуваме пријатно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ние децата се плашевме од поповите. Мајка ми беше сосем во агонија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Видовме како детето се ведне на страна, како го свртува коњот и работи нешто со рацете...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Двете чорлави, бездомни деца се населија во него и првата преспиена ноќ во вагонот беше една од најмирните, најспокојни и најрадосни ноќи во нивниот скитнички живот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)