дете (имн.) - од (предл.)

Завидливо нѐ гледаа децата од Козар маало кога чекоревме крај нив со стадото на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првин втасаа децата од нашите блиски соседи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На едната страна беа децата од чивчиите, занаетчиите, бавчанџиите, и чифлигарите, кои живееја во Варош-маалото, а вториот “табур“ го сочинуваа децата од беговите, агите и чорбаџиите, кои живееја во Долното-маало.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Децата од Варош-маало играа на полјанката клис, бишка, и слепа баба, како и други игри.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Држете го бре! Ураа - држете го! - викаа по него децата од Варош - маалото...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За маказарчани секогаш бев, и сега сум, само дете од нивното место, никако пророк или нешто слично, а сепак тајна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Е, сега дојде време кога ние децата од три до 12 години бевме протерани и така го добивме името - деца бегалци од Егејскиот дел на Македонија. Јас имав 10 години, но се сеќавам на секој детаљ од тоа патешествие.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ние деца од села, и тоа какви села... облечени со волнени алишта и со опинчиња, полни со вошки...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секој секого може да бакнува и на тој ден изневерата не може да се земе како причина за развод на бракот, ниту пак децата од „карневалот“ можат да се прогласат за вонбрачни...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И затоа вечервава не му беше ништо тешко да ја отвори влезната врата, која уште беше на мандало притурната, бидејќи Митре не беше готов со јагнето, а сестра му Стана и другата слугинка не беа готови со другите манџи и алвата, што ја пржеше внук му Најдо, дете од тринаесет четиринаесет години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама какво ќе е тоа машко дете: топка да не игра, да не се испоти, да не се напие вода кога му се пие, да не се тепа со децата од другата зграда, никогаш да не заталка со другарите, никогаш да не направи никаква беља - и уште колку пати сѐ некакви - не... не... не...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но за децата од градот, иако полегнаа и почнаа да ја чешлаат тревата и да ги кинат крупните румени јаготки, овие шумски плодови веќе ја изгубија својата важност и привлечност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сеедно што, ако беше така, ако свети Јован Крстител го одвел Бошета, остана отворено прашање кое беше чупалето - Божја ќерка?! - кое беше лично како цариче и кон кое и сами Јанческите и сите другите се однесуваа како да е навистина цариче, (Јанчевци од залакот си делеа за да го облекуваат во коприна; дури и градски кревет му купија, го поставија во женската одаја, веднаш под пенџерињата што гледаа во дворот и на гумното и двојно ги зарешетчија), а тоа заедно со децата Јанчески и заедно со сите деца од Потковицата си играше и си растеше со ништо не разликувајќи се од нив, ниту во игрите ниту, пак, во говорот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие ми прилегаат на дервишите кои ги гледав како дете од отворениот прозорец на една визба во Скопје во првите години по војната.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Апсењето на стариот крпач Адам го заборавија, бракот на писарот и бабицата тромаво и еднолично течеше - без разделба и без деца, агентот не претставуваше веќе никаква новост; се заситија луѓето од него како деца од дрвена играчка, скршена и деформирана, на која ѝ се излижала бојата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Избегнував да се сретнам со децата од улицата и се прашував - како Пенчо успеал да ја обере недоверливата старица?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ние, децата од тесната, зафрлена улица се плашевме од него и го почитавме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оној третиот Пенчо што го знаев - сонот на моето детство, бестрашен и силен, господар на сите деца од улицата, со параден војнички чекор, слободен од стегите на уличиштето - полека гаснеше во мојата свест и оставаше во мене некаква празнотија на измамен човек, навреден до солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Извадете ги темнината и бесот од срцето, зашто ве прават страотен, та и децата од вас ќе стравуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Детето од женски пол, според него, започнува да станува жена „кога за првпат ќе ги види гениталиите на другиот пол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа веднаш ја забележува разликата и, мора да се признае, нејзиното значење.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така Белчо и Џеки им станаа најсакана играчка на децата од деветтата и десеттата станбена зграда.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
А по некое време го гледаа и со некои деца од градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нежниот сопран на мајкиниот повик го одлепува детето од ногата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Децата од „практични“ причини и за добра организација, а и за да не кршам атер некому и никому, учат во различни училишта, ама сите попат: од Бутел, преку Зајчев рид, во Карпош, во гимназијата „Орце Николов“, па во „Пролеќе“, во училиштето „11 Октомври“ и на крај малото, на Водно, во градинката „Кочо Рацин“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа е стар војник, многу често дете од рурален предел, кој што има потреба да ги малтретира гуштерите.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Од понеделникот до петокот така. Во петокот, кај пладне, како да се поврати детето од неевестицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А една воденица - ништо. И дете од колепка ќе ти ја урне.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од ваква старомодна шега во Париз не се засмејуваат ни бронзените морски деца од мостот изграден преку Сена во чест на некогашниот руски император.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Патничките, чиишто лица одвај се гледаа под бледата светлина на една светилка во дворот, останаа неподвижни сѐ додека жената со војнички изглед не им дозволи да се слезат со неколку едноставни наредби, како да им се обраќа на деца од градинка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако се збогува со својата сопатничка, Марија сакаше да ја врати прекривката, но жената ѝ рече да си ја покрие главата додека поминува низ дворот и да ѝ ја врати на влезот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Истата пролет, некои деца од домот „Напредок“ од некој сличен дом, што успеале да избегаат, кога стигнаа во градот и кога чуле за нашиот дом, без премислување летнале да се вратат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се говореше дека бил специјално одреден во домот, со задача згрижување на децата од војната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Власта осудила на доживотна робија дете од десет години.“ „Зарад криминал?“ „Не зарад неморал.“ И тоа не беше сѐ.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Влези и речи ѝ: те вика еден поп, Јано.“ „Што ќе ми дадеш ако ја викнам?“ се потргна недоверливо детето од него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се собираат некои умни деца од гимназијата и други млади луѓе зад германските гробишта.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
1 „Ах, ова дете, мил Боже пази ми го, што ли прави ова дете на мајка, вака да ми страда, во оган да гори, треска да ја тресе, а да не можам да го запрам, да ѝ помогнам, од маката да ја ослободам....“ - со светлосна брзина ѝ минуваа мислите на мајка Ленче низ главата, мешајќи ја зеленчуковата супа на шпоретот и спремајќи нови ладни облоги за Томето, најмалото и најубавото дете од нејзините 8 деца.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Така е, мој Камилски, смислата да го проучуваме духот на јаничарзмот на Балканот е како да ги спасиме нашите деца од неговите последици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можело да се замисли поголема привилегија да го спасат своето дете од најверојатна смрт кога воениот рок траел петнаесет години!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Децата од друга страна, беа систематски насочувани против родителите и беа воспитувани да ги шпионираат и да ги поткажуваат за нивните застранувања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една средовечна жена можеби Еврејка седеше во чамецот со мало дете од околу три години во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Марија, сфаќајќи дека токму тука ќе биде оневозможена докрај да ја доведе својата замисла, го оттурна изненадениот службеник и истрча на терминалот, не испуштајќи го детето од раце.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Поп Трајко крсти вода, Бино со децата од III и IV одделение одговараше на ектенијата, Толето и Бојана, кое веќе беше во III одделение, го рече апостолот и се заредија сите со ред по даскалот да го бакнат крстот и да ги чукне попот со босиловата китка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Арно ама, за негова несреќа, откако се рзспуштија децата од пансионот, „влезе ѓаволот“ во протата и даскалот Бина, се закараа за останатите 20—30 лири пари како заштеда од пансионот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Миша сврти кај неа, божем да бара некој лек за децата од заушки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А каква е радоста на деца од шест седум години кога на Велигден ќе облечат нова кошула навезена од самите нив, тоа го знаат само тие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еднаш му ја искинала гуната на поп Трајка кога се враќал од гробишта дома, другпат го укасала Црневото дете, трет — ја исплашила Улевата невеста и; сиромашката, си фрлила машко дете од шест месеци; та дури и панталоните на ќатипот му ги „закрпила" кога врвеле со Колобана крај Сукаловата мала врата да се прошетаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како се роднини, пријатели? — Со еден збор Ристе праша за сите знајни и незнајни мажи, жени и деца од Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се женело ли дете од десет години, желки по меот да му лазат?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Рамковни браќа повторно кочат грбови сечат, судови молчат зошто ми иде да плачам ко дете од планина слезе, а денеска шеф е О Тешкото...
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А што да се прави кога ќе се стане? Да се тргнат децата од оваа ѓурултија, да се најде некое поосамено место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стравуваше, еден ден, тој да не споулави од толку читање и заборавање на вистинскиот живот, да не му се случи како на едно друго дете од соседството кое, заминато во младоста во туѓина, во Романија и во Австрија, се врати со многу книги, а заврши зборувајќи си, со денови, самиот со себе чекорејќи брзо крај Езерото и служејќи им за потсмев на суријата деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Обично празните зембили ги носеше сама, а полните ги носеа децата од соседството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Голем дел од родителите кои живееја околу гимназијата имаа угледни професии и голем дел беа деца од родители на номенклатурата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Па добро, мајчето ваше мајчино и сестра и прабаба до дете од половина кило, од каде сега вие овде, дома, кога ни жива душа од српската, војска уште не е демобилизирана, а?...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време децата од преку-преку-дедови ни биле многу лоши; не ги слушале таткови си и мајки си, а пак татковите и мајките ич не ги повелале, триста лошотии правеле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Мешано“ дете од мајка Србинка и татко Бугарин, тој годините на младоста и образованието ги минува во југословенската федеративна држава: Како гимназијалец и студент, не размислував особено за ентитетот на средината.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги испитува со поглед, бозата и ја пипна (па го истресе прстот), но не сркна ни голтка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А децата од Мелин доаѓаа трчајќи за да ги пуштат на ветерот своите мали змејови и кога го здогледуваа огромниот зелен змеј како потскокнува и се лизга по небото, воскликнуваа: „Ох, ох, каков змеј! Каков змеј!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И така беше тоа секогаш, на планетата Венера, и ова беше училницата со децата од мажите и жените што со ракети дојдоа ваму, во овој дождлив свет, за да основаат цивилизација и да го минат својот век.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас дете од мајка родено заколувам без око да ми трепне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Отсекогаш децата од Брезница најмногу сакале некако да се најдат кај Бистар Кладенец.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го испратија заедно со другите деца од улицата, во една голема група што одеше на летување на езеро.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Денеска поголемите деца од зградата на Зоки Поки се фалат кој од кого е похрабар.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Таа беше од едната страна на штицата, а детето од другата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Веќе секое дете од улицата знае за него.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
За неа Дончо на Чана како да ѝ беше братче, го викаше Големиот Бато, не се ни обидуваше да сфати дека не е возможно деца од две мајки да бидат брат и сестра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Детето по раст личи на Чана, и не само што ѝ стигна до слабината, туку до порвото седнување во школската клупа на сите ќе им се чини како дете од четврто одделение.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Небеска родила дете од пет кила и со три пиштоли! 5.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Згора на тоа, Турците се смееле како кога деца од бес ќе направат некоја пакост.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И сите деца од одделението го сторија истото.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го праша тогаш Мехмед паша, гледајќи го под око ибн Пајкота: „Ако мислиш да си купиш дете од пазарот за робје, дете да ти слугува и да ти мете низ дуќан, јас дозвола давам. Ти си аза, чело на рисјаните. Само речи.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Стариот Јосиф го зеде детето од рацете на возбудената Амдие и со него трипати се заврте околу купелот, пред да го брцне рулчето во водата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не беше тој некое од оние грабнати рисјански деца од јаничарите, кои после станаа ас Турци? се праша брзо рибарот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што ни требаше да тргнеме да ги бараме велосипедите, проклети да се, се прекорував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби дури и брат ми го пратиле да нѐ побара на Млечен (така ние накусо го нарекуваме просторот околу Млечниот ресторан каде што лете се собираме ние децата од околните улици), па ако се вратил и ако кажал дека таму никој не нѐ видел попладнево, ќе биде голема паника.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)