дете (имн.) - не (чест.)

Проучувањата на искуствата во раното детство наидуваат на тешкотии: децата не можат да ни соопштат, на јазикот што ние го разбираме, а ние најчесто не се сеќаваме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Децата не ја изневеруваат лесно својата вродена имагинација, љубопитност, фантазирање.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Горда го отвори пакетот и почна да ѝ ги пробува аливцата што ѝ ги донела, но детето не ја гледаше во насолзените очи туку во лакираните нокти и ѝ сричаше „мамо” на жената, а не нејзе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Со кого? голтајќи ја плуканицата прашав. - Со мајка му на Исуса. Обесвестен е. Деца не пуштаат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еден од нив звучеше резервирано небаре за лошо му се јавиле, а кога го прашаа дали слави рече: „Детето не ми е арно, до ништо не ми е“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
„Не знам. Секоја судбина е приказна за себе,“ рече Клара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тогаш и жртвата што ја прават некои мајки за своите деца не е жртва, затоа што она што го прават, го прават за себе, за нешто што го доживуваат како дел од себе?,“ се вмешав во разговорот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И децата не ми се јавуват на сон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со другите деца не видов многу мака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Погледни, твојот братучед ми заспа в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малиот Мечкојад, прцулче во секакви партали, прашал кога ќе умре Јаков Иконописец и некој се насмеал (- Господи, рекол, ни децата не се веќе деца), а тој настан, навидум без значење, ги обележил триесетте и неколку години на Мечкојадовото лице со триесет и неколку брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Детето не паѓа. Колата малку го влече.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Некои американски анализи покажуваат дека голем процент од американските деца не прават разлика помеѓу секојдневието и телевизиската стварност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа чекање навистина завршуваше со успех на кој ние децата не се радувавме премногу, ами олеснето потрчувавме по ластик или топка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во списанијата за деца не можеше да се види дали се тажни или весели.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ут со очила свиреше на виолончело на еден цртеж.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога беа деца не беа јадни: јаваа дудови гранки и сонуваа вистински белец.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Децата не разбираат што се случува. И повозрасните тешко би можеле да разберат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неколку пати се стокми да го напушти селото, да се отсели, но жената и децата не му идеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Оти во другите деца не ми се гледа?" — се прашаше Нешка, кога влегуваше и фрлаше поглед во училницата, во сите ученици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Доста си цукна двапата. — Прво дете не се кршчава на умрен дедо или баба, — се поутеши некако и си брка работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А имаше деца не само за во едно одделение, туку за во сите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Децата не добиваа љубов, љубовта не допираше до нив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И ниедно од децата не остана со Николчета.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Носел и златен ѓердан, но децата не го видоа кое од страв, а кое и затоа што му го покриваше брадата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Никое од децата не се реши да му одговори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Никое од децата не му одговори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но не со ред и за нас, зашто ниеден постар нас децата не нѐ почитуваше, за да седне да ни кажува нешто.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но никое од децата не го примаше во играта, зашто ни тој, ни Лидија, не знаеја да играат некоја игра токму онака како што се играше.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но, би се капеле цел ден, А многу деца не знаат да пливаат... Е, тука би можеле да настапат непријатности. Гледаш ли?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но големите деца не му обрнуваат внимание.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Нашето дете не владее со светот на јазикот но го разбира јазикот на светот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ја подбра и Митра додека оваа со очите во саанот го сркаше гравот што самата го имаше сварено, Ти, мори мајко, адно дете не мојш да пулиш, ми шо ки прајме ко ки са испиле друго, мислиш ду не знм кога ки гу чекам Доне пусти? Ми и на мен ми пумина младоста!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За децата не требаше да прашуваат, некои се подадоа од другата одајка, други дојдоа побелени од снегот, од надвор, сите со радост го изговараа името на Пелагија и ја гушкаа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ја потсетува зошто таа не дошла да го донесе Дончо на првиот час во училиштето туку ја испратила Митра, не почнува разговор за тоа што децата не се во едно одделение а не ѝ ни кажува дека на Пеличка ѝ се падна една многу добра учителка, Како онаа од Долнени, сакаше да проговори.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И тија деца не се мои.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Кога сакам, велам, детето не ме пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајката очајуваше, самата се шлапкаше по стомакот и се чудеше зошто нејзиното дете не сака да се разбуди.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А родителите ги лути и навредува тоа што децата не можат да ги сфатат нивните грижи, не можат да го видат тоа дека тие често со голема умешност врзуваат крај со крај.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
ГАЛЕНИЧЕ ПОЗНАВАМ ЕДНО ДЕВОЈЧЕ, една мала Тања, една убава Тања, а со таа Тања децата не сакаат да си играат!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
ЕЛЕНА: Стрпете се малку госпоѓо. Разговаравме. (На Елена) И детето не ти е најухрането. Треба да го видиш моето во Атина.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Ти си дете и деца не треба да зборуваат за умирачки - ми свика таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Нека му е на помош“. „А жена му и децата не се турчат?“ праша кадијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Толку ли сум без ум, си реков, та моето дете не можам да си го спасам?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Можеби возрасните мислат дека децата не можат да бидат несреќни до смрт, ама ако мислат така јас сум сигурна дека ништо не научиле во текот на животот и попусто им се годините што ги имаат и искуството што го стекнале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа извикуваа: - Напред, дете! Уште малку! - иако на сите им беше јасно дека од плисокот на брановите детето не може да ги чуе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Детето не излегува од дворот. Само понекогаш кога истрчува по топката што му бега преку оградата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)