Гробовите, сликите на нив, крсотвите, запалените свеќи, исушеното цвеќе, садовите со песок за држење свеќи, керамитките што го заштитуваа пламенот, шишенцата со масло и вино, плачењето, тажењето над нив - сето тоа мачно го доживуваше; дури му се чинеше дека сè што растеше во гробиштата: и дрвјата, и тревата и цвеќињата, и ползавците по дрвјата - сите тие како да се поинакви од оние што растат вон гробиштата; и воздухот му се чинеше дека во гробиштата е поинаков, потежок, позадушлив; и светлината му се чинеше дека во гробиштата е поинаква, поинаку свети, пеплаво, чудно; и сенките од дрвјата се поинакви.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)