коска (имн.) - му (зам.)

„Како?“, успеав само да пропелтечам. „Па и ливчето на отец Мида“, продолжуваше Филозофот, „не е цело сочувано, и завршува токму кога за ѓаволот треба да глаголи, вака: ,Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...’ Како да сака да каже дека местото е толку невидливо што видливо е сосем, а во таа одаја повидливо место од она на ѓаволот – нема.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На неа стоеше: „Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место толку невидливо што...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве ги генералите, искитени, исправени, царот не ги поканува да сендта туку ум заповедува да се скараат и да завојуваат со сиот свет, коски му недостигаат за кулата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја искашлува тој реченицата. мојата вртелешка од сонце и месечина мирува испишана со милион бледи имиња ја покривам со туника од тага и спомени и седнувам завиткан во облак од тишина Margina #19-20 [1995] | okno.mk 59 На мојот кожлест пријател сите коски му се сместени во главата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога старецот го читаше писмото, коските му се тресеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Коските му чкртаа. Над неговата глава студено блескаа ѕвезди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јордан Шоп го распрета огнот и стави врз жарот располовена тиква - оскрбен е, му горчи душата, ќе се засладува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)