крв (имн.) - во (предл.)

Полномошник на странката може да биде: 1) адвокат; 2) лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и 3) роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар – доколку е потполно деловно способен (чл. 81, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Обемот на полномошното го определува странката и таа може да го овласти полномошникот да презема само определени дејствија или да ги презема сите дејствија во постапката (чл. 85, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Стечајната постапка се поведува по предлог и таа е итна (чл. 8, ст.1-2 од ЗС). 3.  Полномошник на странката може да биде: адвокат, лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар, доколку е потполно деловно способен.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ќе се смета дека должникот е неспособен за плаќање ако во период од 45 дена од која било негова сметка, кај кој било носител на платниот промет, не е исплатен износот што требало да биде исплатен врз основа на важечките основи за плаќање (чл. 5, ст.1-2 од ЗС).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Странката го издава полномошното [mandatum] писмено или усно на записник во судот и таа може во секое време да го отповика полномошното, а полномошникот може во секое време да го откаже полномошното. (чл. 88, ст.1 и чл. 90, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А сепак, морничавото волчешко завивање му ја замрзнуваше крвта во жилите, му ги запираше мислите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дива горчлива крв во чашката на макот. Патот на инсектите е тих.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Еден ден, приквечер, се распалила остинатата крв во жилите на старецот и тој запливал...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Не, не! Јас мразам змии. Не можам да ги поднесам змиите. Ми ја смрзнуваат крвта во жилите.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој умре прв, му пукна еден крвен сад во синусите, се задуши од сопствената крв во сон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го надживеав еве има веќе три години.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја отварам вратата да го пуштам момчето од бакалницата; инаку, ретко станувам од стол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лете столот го изнесувам на верандата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги гледав Ева и Амалија, како да сакав низ нив да гледам наназад во времето, во долгата нишка мајки и ќерки, не само оние мајки и ќерки кои течеа во нивната крв, туку сите мајки и ќерки, од почетокот на човештвото па до тој миг, секоја крв во крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа се свртев и излегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можев да видам низ сивожолта зачаденост како бодат и како сечат крвави и песоглави и знаев дека тројцата Турци дојдени во селото под знак на своја ламтежлива правда не личат на себе - разлеано месо и бедни крпи се под сенките на ѕверосаните луѓе што се здружуваат во глутница кога се борат и самите за своја правда, и можеше да се поверува дека од криците и замавнувањата пукаат плитарските ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби и Дмитар-Пејко го видел во очите на својот судија она што тој сега го гледал под веѓите на тие двајца кога прашал без зачуденост дали тие бараат лоша крв во него, дали ќе го сечат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некоја надеж дека ќе поживее и ќе се исправи од јагнешки кожи крај огниште да се одмаздува со нова крв во жилите го движела висок и со прерано изгорен тил од сонце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас онемував и безгласно повторував со крвави усни - таа е нема, таа е нема, таа е нема. Крв сегде, крв во мозокот!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ајде, замавни со ножето за да ти ја разделам главата на резени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сјајот на недалечниот оган поигрувал на нивните лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекорите му биле нерамномерни додека чудно одмавнувал со нозете во лесни опинци повремено обидувајќи се со слаби скокови да биде што подалеку од тој пекол на бучава, ѕвечење на јатагани и ножови и секакви пцуења или офкања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го почувствувал студенилото на долгата пушка, воздивнал влакнест како овен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога размислувал, пребрзо остарувал: господи, лежи сега под две топли јамболии жена му Фросина и го мисли или го сонува, децата спијат стиснати еднододруго, тлее жар во огништето, трча околу куќата црноглав пес - тој овде е мртов и судија на мртовец со зла крв во жилата на челото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон. Глигор брзаше да ја раздвижи крвта во тоа смирено тело, да го поттикне срцето да излезе од своето опасно смирување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се исплашив за куќата... Ми удри крвта во главата и чкрапнав...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Небаре овие родените во Скопје, а во исто време и родителите нивни и старамајките и дедовците, сите со сина крв во вените да се.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Еднаш, еден пленик беше собрал од крвта во каначка и ја топли на едно завалено оганче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле, ќерко, вели мајка, од кај му се собра олку лоша крв во снагата, вели и му го брише челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И петел заклавме, за да се капне крв во темелите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му ја истури крвта во пеплиштето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најодзади во таа слика го виде мешањето на иста крв во занесот на страста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вашиот татко почина пред неколку часа од излив на крв во мозокот. Жал ми е, ништо не можевме да сториме.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Крвта в жили се смрзнува, протокот нејзин од никаде, со ништо, а сепак некој го сопира.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Тогаш мене ми удри крв во главата. – Враќај го – велам – назад!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа го врати назад. Јас му велам на стопанот: – Колку сме должни за трите изедени слатки?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жртвувањето, пак, на јагне-темелокрепник, чија крв во темелите требаше да донесе мир под покривот на Блиската роднина и Минувачот во 5 до 12, успеваше да повика само Убиец на покриви.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За разлика од јагнето, чија крв во темелите требаше да донесе мир под покривот на Блиската роднина и Минувачот во 5 до 12, овие божици на плодноста се одѕиваа на обредниот повик и редовно доаѓаа во диското, но прилично ретко се пораѓаа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Повторно се појави татенцето, блед како крпа, без капка крв во лицето, одвај процеди: - Се смееше, Кејтен, нешто ти е смешно, скоте! Влези!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Крвта во жилите течеше, тоа веќе беше некакво чувство, најпосле нешто работевме што потсеќаше на животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
При секое погледнување во тие белини, Богдан го обзема силна возбуда; по телото му врват благи трпки и му се искачуваат во главата; го чувствува движењето на крвта во него, а рачката од фанглата и мистријата му се навлажнуваат во рацете и потреперува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И рече: Оче Симеоне, од кај ќе почнеме сега, вака без место на жолтиот Нојов кораб со пијано кормило? * Почна како што заврши еднаш, одамна, пред аџилакот во смоларата - згрчен и в крчма, помеѓу дождалците неподвижни и невесели зарад неговата бескрвност и крв во очите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ова е за твое добро, Исусе.“ Отец Симеон опцу со разлеана крв во устата бессилен да се извлече од клопката. Јазикот му го жежеше опор вкус на ’рѓа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега ќе си отиде дома, мислеше Рене, болките ќе ги смета за неугодна придружна појава при опоравувањето, ќе ги подведе под поимот регенерација, ќе го кара синот, ќе ја одгледува ќерката, ќе го почитува граѓанинот, ќе го преземе мислењето на соседот, сé додека не дојде ноќта со крв во грло.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мојата баба ја исполни куќата крај Езерото со своето младо, живо и моќно присуство, успевајќи со својата тивка моќ да ја совладува семејната патријархална доминација, која дедо беше немоќен да ја одржува како во првиот брак, да влее нова крв во семејниот крвоток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко само се насмеа на зборовите на Камилски, испи половина од коњакот во чашката и му се обрати на Камилски: И ни треба побрза крв во дамарите. Годините брзо минат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски во знак на согласност кимна со главата и веднаш се внесе во своите списи, готов да започне да реферира за своите пет избрани зборови, но очекуваше и Татко да ги каже своите пет збора.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така, патем, едни гореле, други бегале, трети умирале или гниеле. оставиле пород, породот се мешал меѓу себем да дојдат нови луѓе, и да дојде тој Богдан Јанков со крв во жилите и на килавиот живописец Јаков и на подвижниот факел во планинската ноќ Круме Арсов.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И само господ знае каде одат тие, што мислат и што чекаат од оваа новогодишна ноќ во која неочекуваниот свет ги покрива ретко расеаните капки крв во пустите улици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се гледа дека најстина тече моа крв во тебе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Ех – издивна Анѓа длабоко – не знаеш ти какви морници ја опфаќаат снагата, какви мравки ја полазуваат, како зоврива крвта во тебе кога за првпат ќе те прегрне тој. A при првиот бакнеж – свеста ти се губи...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја допирам твојата крв во божур поле, Сакам да вградам сон во атомот следен.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Пее румена крв во зрелите лози, под нив, зад сивите корици на ѕидот, леѓат приказни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А само тој ја остави својата крв во неа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Всушност помислував дека станува збор за повик повторно да се втурнеме со сето месо и со сета крв во потребата на нашата глад и жед.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали во тие моменти си го замислував и она, животинското во нас, што нè повикуваше на дружење со неразумноста?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откако се разделил од крвта во којашто влегувал како во матка залудно се привикннува на гледање.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. Грозна смеа Опеј, ја Божице, дарбата за светогрдие за иноказание, за смеа грозна низ плач и жолч изречи ја славно на смртниците поругата, подбивот и јамбот, отровниот рев шегата пој ја на раѓањето и смртта маската, порокот и гревот опиши го, Вечна, на киклопот кикотот кркорот на крвта во обрач од стих завиено и сласно растури го кругот, барутот, чаурата со метар, а безмерно смерно во речта магично обратена,17со очи на тилот во стар образ, а со друга вера - кој прв спомна на Бога Име небаре ќе го снема ако не има во времето знак да биде освен вера, завера освен пат и бездна отсутен а присутен по севезден ѕвезден?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Аце, Аце, само немој за косу кралска крв во твоите Аце, Аце, ти господ, ти цар вени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Па и оние остатоци: претрупените раце и нозе, завлечканите и смачкани трупови, истурената крв во тревата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им јурнала наеднаш крвта во жилите и ги преполнила со крв.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деспина ти е на ред, а колку што заушувам ѝ се чакнуваат очите со на оној што ја накитил така убаво книгата за пред Одборот! и на овој дел гласот на Пелагија како да ја разбуричка крвта во образите и на мајката и на ќерката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наеднаш се свестив. Почнав да чувствувам како ми навира крв во главата, во екстремитетите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)