критика (имн.) - сиот (зам.)

Додека француските материјалисти го подложија на најбеспоштедна критика сето она што не му одговараше на здравиот човечки разум, прогласувајќи го разумот само за еден составен дел од механички сфатената објективна природа, — Кант со прониклива критика на тој разум дојде до заклучокот дека природата и разумот се две изделени „ствари за себе“ и дека формите на познанието му се дадени на разумот “a priori”.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Анте Поповски во влезните текстови го дефинира токму она по што се стремеше книжевната критика сиве овие години на проследување на неговото творештво.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)