куќа (имн.) - сум (гл.)

Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А таму горе едвај можев да видам светлинка: небото беше малечка точка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И гледав нагоре, да видам каква куќа сум ископал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа немаше влезено во турска куќа и не знаеше како изгледаат тие, но беше слушала од постари жени, та се присети каде се наоѓа. толку повеќе што веќе се освести и си ја претстави целата слика од пленувањето. – Во турска куќа сум, се гледа – си рече во себе и тешко се натажи. – Што ли ќе прават сега со мене?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Да слушнам, Толе. Ако е до мене работа, јас сосем куќа сум готов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)