куќа (имн.) - во (предл.)

Одеше кон една добро позната куќа во која живееја неговите поранешни пријатели; две мали деца спиеја таму во иста соба, а во соседната спиеја родителите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Забележа дека не оди кон гробот и неочекувано се насмевна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во куќите во Козар маало во многудетните семејства можеше да има дури и три, четири, пет кози, но речиси никогаш и прч.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во мигот ништо не рече, но неговиот поглед што спокојно зрачеше од неговите сини очи и овој пат нѐ смируваше, макар што смртта веќе тропаше на вратите од куќите во Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нивната куќа во Маказар е урната, заправо едната половина ја нема, а другата е заодена ееееј, натаму, кон патот, и виси како навален прашалник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како да бил тоа сонот што го сонив ноќва во мојата стара куќа во Маказар, а не вистинскиот настан што го раскажувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Фамилијата и куќата на Ризван бег од Ресна ми остана како куќа во која секогаш можев да влезам, кај Абди-паша од Монастир, исто така.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Малините натежнуваа врз металната ограда долж целиот двор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еднаш ја заклучија влезната врата од куќата во која беа сместени неколку фамилии и го фрлија клучот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само така мајка ми ќе дојдеше од кујната или од бањата каде, колку што ме држи сеќавањето, постојано переше во едно корито потпрено врз дрвена штица на кадата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Живка, Менка, Борис (внук на дедо ни), дедо Дине, шогор, нашите братучеди, соседите, училиштето на татко ми, салашите, куќите во кои пред војната живееле Германци...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Вака почнала мајка ми во една од многуте осамени вечери во куќата во која пораснавме сестра ми и јас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татјана беше многу убаво бебе. Кога ја донесоа од болница не ја сакав и ми пречеше нејзиното присуство во куќата во која јас не бев повеќе оската на вртење.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со време почна да се преиспитува дали можеби проблемот не е кај него и дали нивната бездетност не е последица на повторената гонореја, што ја закачи на едно исто место: еднаш како студент, уште при првото телесно искуство во една сомнителна јавна куќа во прикрајоците на градот во која го пречека поостарена, нападно нашминкана дебелникава анимирка што ја доби за евтина цена, и којашто не му го покажа жолтиот картон со седмично извршениот лекарски преглед (и кој, впрочем, во тоа време ни самиот не знаеше да го побара); и вторпат, со една млада бринета на која, пак, жолтиот картон ѝ беше сосем исправен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уживаше и тој во слатките релаксации на овој дом на блудот и пијанството.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Исправена во задниот дел од камионот, таа не ги симнуваше очите од Јаков, нервозно местејќи го немирниот прамен, оној што го тргнуваше со занесни зафрлања на главата, секогаш кога водеа љубов во нејзината спална соба во оваа куќа во овој град, кои – Јаков добро знаеше - никогаш повеќе нема да бидат истите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Две мечиња, две играчиња, две радосни братчиња...  Макс Мертен се буди во азилот на мистеријата и сладострастието, во што е претворена една некогаш обична куќа во близината на самата вила на новодојденецот Дитер Вислицени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тргна по него во време кога денот создаваше издолжени сенки по сокаците и наскоро го виде како крадешкум влегува во една куќа во поубавиот дел од градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Драјфус“ е најпознатата стоковна куќа во која се купува секогаш најевтино.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Уште една година ќе останам во Минхен, ми треба уште малку пари за куќата во Струга, - ми вели шивачот и молерот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не остана куќа во која не влезе да ја претресе до корен.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но сѐ едно. Не сме ние виновни дека мајките нѐ родиле под патот што ги направиле куќите во овој дел од селово.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Аха, стигнал тој кај нив, па од куќа во куќа: Шушушу... шушушу...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во големите зими Тој не ја оставаше сама: ќе ја поведеше за рака и ќе ја водеше од куќа в куќа, ја седнуваше покрај огништата на селаните, за сама да ја почувствува светлоста на сопствениот пламен низ кој исчезнуваше.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Колку згодни нозе имаше ќерка му на стопанот која севезден поттрчуваше кога се качуваше по мермерните скали на старата куќа во еврејското маало! (море, не ќе да поттрчуваше, таа беше ептен флегматична!?) И сѐ така, воздишки и исчудувања, колку извичници, толку прашалници.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Колку убави мермерни скали имаше старата куќа во еврејското маало и колку змиулесто беа поставени!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
СЛОБОДНИ ЛУЃЕ Четворицата стари другари катаден на масата во маалската крчма распостилаат фрагменти од детството.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Со триста молби и придавачки нареди бимбашијата да не се откриваат барем половината племни во кои живеат луѓе, но затоа дојдоа на ред гредите, диреците, клештилата и желниците од самите куќи во кои живееја самите аскери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А за тоа требаа дрва, кои селаните со своите гладни и мршави магариња не беа во состојба да ги донесат ни лебот да го испечат, та остави за греење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Макар што не е баш јасно дали очајниците се на морската шир или во некој од романите за почетокот на дваесет и првиот век, Габриел Гарсија Маркес, кога би бил во дворот на куќата во Картагена секако ќе им викнеше дека кој има многу ѕвезди и губи многу ѕвезди, Гбриел Гарсија Маркес, малку омлитавен и многу задишан, бездруго ќе си спомнеше и на неговите тажни курви, ќе го отклучеше чекмеџето и со други сеќавања, задолжително ќе излупеше една банана од плантажите кај Аракатака, ех, од Аракатака, вака така до врвот на сопствената мака - нема белки овој свет да стане мал крематориум на големи соништа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Баш во мигов, пак, Краснојарск е домаќин на тајната конференција на сибирските алхемичари кои се договараат како, без никој да дознае, да извезат црвена боја за фустанот на сопругата на американскиот претседател за свечениот прием во Белата куќа во чест на кинескиот претседател, отшто во белата куќа меѓу сите зналци и душкала има и такви кои знаат дека џиш црвената може да џишне на незгодни места, може да џишне мнозина, а богами може да џишне и цели народи, ако алхемичарите се вљубени во џишнувањето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Не ја распознавме куќата во која влезе дедо Симон.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Куќите што се потпираа врз ѕидовите на гимназијата беа стари, неугледни, сиви: ниедна од нив не беше таа толку таинствена куќа во која влеговме еднаш во деновите со магла.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Меѓутоа, Хундертвасер „Fensterrecht“ не го предложува како свој уметнички каприц, туку со тоа начело мисли многу сериозно - целта на неговата акционистичка архитектура е секој, кој ќе осети потреба нешто да промени, не само во внатрешноста на својот стан, туку и врз фасадата од куќата во која живее, за на тој начин да го пласира својот идентитет и надвор од просторот на живеење, тоа може непречено да го направи, и тоа само до онаа точка до која допира неговата рака.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На пример, куќите со тревнати кровови во Нов Зеланд, куќите во јамите во Кина, во Тунис итн.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Пред неколку години, една од фирмите што се занимаваат со микротехнологии се обиде да направи исклучително мал звучник, поврзан со микро-засилувач, за сето тоа да биде сместено во обичен оглас во класичен магазин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Купува куќа во Lawrence, Kansas (каде што живее и денес). 4 1983.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Меѓу корисниците на овој „штос“ беа и Transamerica Corporation, најголемата осигуретелна куќа во Америка (по нејзината триаголна кула се препознава целиот Сан Франциско) и компјутерската корпорација Honeywell. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 117
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, се работи за еден картонски додаток кој е така сечен и лепен што, кога магазинот е затворен, целата конструкција фино си лежи внатре, но кога магазинот ќе се отвори, конструкцијата се развива како некаква тридимензионална макета.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пред да преземе било каква јавна акција, протиница отиде кај Никола кој, освен куќата во која живееше, имаше уште една куќа - стара и дотраена - во која држеше неупотребиви бочки, качиња и други такви работи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во главата на стариот мајстор му зататнија зборовите што му ги рече вечерва сопственикот на куќата во Маџир-маало и го удрија, го спепелија бесповратно, му ја зедоа силата, тој убаво почувствува - бесповратно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Што стана со оваа некогаш најубава куќа во гратчето?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И по тие ружи, што ги надвишуваа тарабите, и од кои некоја секогаш цветаше, можеше да се распознае нивната куќа во секое доба на годината.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По Татковата вечера, откако го донесе чајот за обајцата и пивна една голтка, Мајка прва се огласи: - Успеав, со децата, да ја доведеме некако куќата во ред. Остануваат уште книгите да си ги распоредиш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го зедоа тие тогаш тоа чичето во својата куќарка во Прилеп, го легнаа во едно кревуле, повремено де едната де другата навраќаа во одајчето со рака да го продрмолат меѓу нозе и да му ги замазнат преостанатите бели влакна на главата, ама повеќето, зашто самохрани жени, бркаа работа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Блазе на таа куќа во којашто ти ќе влезеш, ќерко.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му врза Јандре оглавник на гуша на попот српски и го поведе од куќа во куќа; му тропаше на една тенеќија и удирајќи го со кундакот на маликерот, му заповедаше Ајде сега, Божано, кажи како се тркала стар дедо со стара баба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога жителите на Потковицата гледајќи во враќањето на Видана можност колку-толку да ги окајат своите гревови направени спрема мајка му и спрема сиот сој Јанчески, оставија на него, тој да реши што ќе направи со Видана, Крсте, уште и пред Акиноските да го донесат Видана, му соѕида куќа во Јасики, а кога Акиноските, во пролетта 1939-та го донесоа Видана, му издвои една крава, десетина овци, нива и ливада од своите и им нареди на жените тие да се грижат за Видановото домаќинство; да го перат Видана, да му готват и да му го вратат домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кô се ожени Ордан со Ристана, со помош на војводите и на сите жители на Потковицата, си направи куќа на самоти врв на Зедница, едно 200, 300, метра далеку и над куќите во Дупка, над Аџиоската и Цолеската.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А и тоа се слуша во Потковицата, дека Ордан бил посветен во Организацијата, дека во куќата негова, ноќе, се состанувале војводите, дека дури и со град доаѓале војводи и се состанувале таму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И попот се тркалаше во дворот во правта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со поглед упатен кон родната куќа во Поградец, која станала седиште на партиската власт, на брегот на Охридското Езеро, тој ја заборава сегашноста, за да се препушти да го завлече „егзалтирачката фуга на меморијата.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оваа меѓународна организација, основана на 9 ноември 1943 година, во договор со 44 држави во Белата Куќа во Вашингтон, имаше за цел да обезбеди економска и други видови помош за земјите оштетени во Втората светска војна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По грчко–италијанската војна која остана без победник, се вративме од Корча во нашата куќа во Поградец.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во Историскиот музеј апсолутен приоритет има прикажувањето на експонати од животот и делото на Водачот, макар што во родната куќа во Ѓирокастро постои и музеј кој му е специјално посветен.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Верни преку границата, крај родната куќа во времето ни беа останале само езерските бранови, но сега обележу­ваа други значења.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттука се гледаше секоја куќа во селото.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Пред две години работел на некоја куќа во едно подалечно планинско село. Оттаму не се врати веќе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Земанек живееше во една распадната куќарка во предградието, останата од дедо му по мајка; живееше сам таму, без мајка му и сестра му.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Свртеа еден круг околу куќата во која живеев, некој фрли и со камен по прозорецот од собата, стаклото се скрши, и јас видов дека Луција избега, дека побрза пред редот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа успеа да стане чувар на куќата во која тој беше роден и го чуваше стариот гуштер во бавчата, кој имаше обичај да си го влече огромното тело низ дворот и крај пчеларникот, или со часови да лежи на сонце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За некои специјални прилики целото семејство одеше на посета кај мајката на Бертран која живееше сама на еден имот во огромна куќа во близин ата на Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се враќаме и тргнуваме во потрага на куќите во кои живеевме од мај до крајот на ноември 1948 година.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја бараме куќата во која веечерта на 26 март 1948 нас, смрзнатите и исплашени деца нѐ прифатија жителите на Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Изградив куќа во Долно Дупени само затоа за да бидам поблиску до Герман.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во друг дел на градот се наоѓа куќата во која беше прифатена Дитта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А тука, велам, каде сега стоиме, беше куќата во која сум се родил.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Одиме и ја бараме куќата во која сме биле сместени и.. ја најдовме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Која ли од овие куќи е куќата во која ме прифатија непознати луѓе од кои секогаш зрачеше топлина, блага насмевка и многу добрина?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Домаќинката на куќата во која Георги живеел под кирија изјавила дека набргу по експлозијата кај „Алхамбра“ видела како тој дошол дома силно возбуден.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И, навистина, тие “исчезнале“,односно се скриле во една конспиративна куќа во Солун, а на нивните родители им било јавено дека ако сакаат да им бидат вратени децата живи и здрави треба да дадат: таткото на Коста - 400 турски лири, а на Тодор - 200.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По наредба на началникот на битолската полиција, неколку бивши собирачи на данок, по народност “Грци“, придружени од полициски чиновници, оделе низ градот и им ги кажувале куќите во кои живееле Македонци егзархисти139.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога се вратив околу 4,30 часот од болницата, затеков кај мене еден Французин, кој ми раскажа дека тројца бегалци биле масакрирани во неговата куќа во присуство на неговото семејство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Докторовата ординација се наоѓаше во Скарсдејл, во неговата куќа во кафено-бел лажен тјудор стил и опкружена со дабови стари колку крајслерот на мојот дедо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше помлад човек - во доцните триесети години, претпоставувам - со лисеста брада, избричена глава и со преголеми очила со упадлива пластична рамка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Немаш време да избереш 92.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во збирката песни Златото на тигровите од 1972-та, Борхес напиша една доработена верзија на таа своја рана поетика.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го држиш пиштолот и клечиш на креветот или на подот, и викаш, Вешто ракувам со полу-автоматско оружје. живеам на Еден Еден-Три четири Источен Холи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова му го кажуваш на телефонистот што ќе ги повика цајканите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако некој ти провали во куќата во три часот наутро, ја креваш телефонската слушалка, бираш 0.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ што оттогаш работев, и сето она што ќе го работам е тоа дека просто плетам и расплеткувам приказни настанати од некои претходни приказни.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми рече да дојдам веднаш - истиот ден кога го повикав - и ме дочека на врата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Харалампие, единецот галениче на богатиот трговец со трикатна куќа во центарот на градот и Темелко, најмалиот меѓу осумте браќа и сестри, дојденец од село, се разликуваа во облеката, во говорот и во изборот на девојките, но по својата бескрупулозност, беа многу, многу слични.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
’Рѓосаниот цвет посејува по дланката остро црвениково семе, онаа иста трага што ја налепуваше високата ограда на Куќата во Сенка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но потоа станал сирак и раснел од куќа во куќа, бил без мајка и без татко, и секој со малку љубов можел да му биде родител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку години имало тогаш момченцето - четири, пет? Толку.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жената се поздрави мошне љубезно и ненаместено најнапред со него а потоа со мене и нé поведе внатре, во малото куќарче во кое не можев да влезам без да ја наведнам главата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Минувајќи ги фасадните соби на куќата во брз алир, Остап никаде не ја забележа столицата од ореово дрво со виткани ногарки, поставена со светла англиска свила со цветчиња.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На ѕидот, прострен од прозор до прозор, висеше парола, напишана со бели букви на парче тоалденор со боја на глушец: „Дувачкиот оркестар е пат до колективното творештво“ - Многу добро, - рече Остап, - собата за кружоци не претставува никаква опасност во поглед на противпожарната заштита. Да одиме натаму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И доста беше сега само да се застане на едно место, од каде се гледаше целото село, и ич да не се праша чии се новите и најголемите куќи во селото, за да се знае кои се неговите бригадири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој со мајка му, за да му ја исполнат желбата што ја остави пред умирањето, го пренесоа во лимен ковчег во селото и го закопаа во дворот пред куќата во која никогаш не влезе да живее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И побегна во куќа во која сѐ е од кеса, како супа од петел, пире од Маги, а за десерт – пудинг од ванила, од кеса, се разбира.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така задуман со куп недоквачени мисли стаса пред големата капија, пред куќата која со својата градба се разликуваше од сите останати куќи во селото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најпосле, последната ноќ, трговецот со добиток, пак со својата жолта крава, се прикраде до куќата во која живееше братот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле тој стигна до куќата во којашто живееше помошникот началник на одделението.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ах, не очајувам толку кога спијам или кога кројам фустан, или кога е време мама да гоштава, па ѝ служам чај на госпоѓата Регулес или на малиот на Ривасови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На онаа што е Клара Аицети, но не кралицата од анаграмот; што може да е било што, питачка во Будимпешта, ороспиичка од јавна куќа во Хухуј или слугинка во Кецалтенанго, каде било далеку и не кралица.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Братучед ми Мурад седеше на убав, бел коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како сега се сеќава на мигот кога првпат го виде; живееше во една куќа на главната улица во која таа често наминуваше. Како вчера да беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден ден, таму некаде во добрите стари времиња кога имав девет години а светот беше полн величествености од секаков вид што може да се замислат и животот сè уште беше прекрасен и таинствен сон, братучед ми Мурад, кого го сметаа за глупав сите што го знаеја, освен јас, дојде во мојата куќа во четири часот изутрина и ме разбуди со тропање на прозорецот од мојата соба. –Арам, – рече тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше тешка задача да ја држи куќата во ред, да им го бере гајлето на двете оставени дечиња, навреме да јадат и редовно да одат на училиште.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На самата помисла дека сега во таа куќа се наоѓа демон со козји рогови и дека, можеби, сонува за пеколот, тој ја загуби сета собрана храброст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Продолжувам да пишувам работи како: “ова не е важно”, и посебно моето омилено, “зошто, зошто, зошто”. 9.00 Продолжувам да мислам дека се спуштам, но само за следниот момент повторно да се најдам исфрлен во нова снажна халуцинација.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бидејќи го испив целиот џус и ја изгрицкав бананата, решавам да ја напуштам куќата во потрага по нови извори.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ѝ најдоа една таква девојка која беше сираче и која се хранеше работејќи по куќите во селото и која имаше како него некоја маана во говорот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Веќе во петтиот месец, порано отколку другите деца, почна да го освојува просторот, слободата: лазеше низ одаите, низ целата куќа, а потоа и преку прагот на куќата во дворот; лазеше со таква брзина што на сите им влеваше страв.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Па неговата фирма е три улици подолу од нашата куќа во Магарево...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Со високи ѕидови и убава дрвена орнаментирана порта низ која се влегуваше во дворот, пред големата сино обоена куќа во едноставен француски стил на три спрата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар се упати дома, во Влашко Маало, во куќата во која живееја три фамилии.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа знаеше, добро знаеше, силно веруваше дека големата историја Татко ја беше задржал во своите книги, во рафтовите на библиотеката кои требаа да бидат штитовите на нашето семејство, за големото спасување од историјата, за кое таа немаше моќ вистински и целосно да се спротивставува како Татко со неговите книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И едно утро, во Рамалах, идната престолнина на неговата палестинска државичка, израелските полициски сили ќе упаднат во куќата во која престојувал Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога се вратив, во нашата стара куќа во која Мајка си ја беше вгнездила осамата во залезните години на животот, со насолзени очи, по неколку дена ми рече: - Сине, Бог даде да се вратите живи и здрави од туѓина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го пленеше добрината на својот полубрат, тивката и разборита нарав, братското чувство во нивната куќа во Битола.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тајните израелски служби се информирани за неговото присуство во Палестина. Му подготвуваат заседа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја револтираше бомбардирањето на невиното население.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа во младоста го беше спасила семејството од бомбардирање во старата куќа во Подградец, крај Охридското Езеро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ни Татко, а уште помалку Камилски, не можеа да го заборават настанот во Татковата библиотека и во нашата куќа во врска со една непрочитана книга на Камилски. Тоа стана грев кон непрочитаната книга којшто и ние децата никогаш не го заборавивме...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сега оваа куќа во очите на Климент Камилски стануваше историска зашто во неа требаше да се водат големи битки за спасување на балканските јазици од задржаните османизми кои можеа според неговото убедување да им наштетат на балканските народи, кои најпосле добија свои држави.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше посебно импресиониран од бројот на турските заемки од областа на градежните материјали кои навлегле во балканските јазици од кои некои се употребуваат и денес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Куќите во маалата биле преку авлиите поврзани со мали капиџици, односно вратички на ѕидот помеѓу две куќи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случувало, неретко, капиџиците да бидат отворени помеѓу семејствата од различни религии, кога биле затворени надворешните порти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ја напушти родната куќа во Поградец крај Охридското Езеро и ја мина границата со семејството, па се најде на другиот брег, во друга земја, со други луѓе, со друга нафака, никогаш не можел ниту да замисли дека неговата балканска скитија по достигната цел во зенитот на младешката моќ во Цариград, ќе заврши во овој град, кој османските султани по неуспешните походи по европските територии кон Рим, Венеција и Виена, го нарекоа, како можеби нивно последно упориште во Европа, Капија на Ориентот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓу називите за разните јавни објекти тој ги издвои следните: амам, стара турска бања (од турски hamam); ан, хан (од персиски han); карван-сарај (од персиски kervansaray); конак (од турски konak); механа, меана (од литературен персиски meyhane); кафе, кафеана (од арапско- персиски kahvehane); топана, место каде што се изработувале топови, склад на муниција); кале, тврдина, град (од арапски kale); кула, тврдина, висока беговска куќа (од арапски kule); бина, голема зграда, куќа во изградба (од арапски bina); тарапана, место каде што се коваат пари (од персиски darbhane); апсана, апс, затвор (од арапско-персиски hapishane).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овде, во нашата куќа во градот крај реката, кој беше некогаш наречен и Капија на Ориентот, Камилски очекуваше Татко да говори за своето цариградско време, кое за сите нас во куќата претставуваше голема тајна, мистерија, како да не постоело никогаш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во собата на црковната куќарка во која живееше, заедно со него дење и ноќе живееја испреплетени мирисина едно минато, билни мелеми за војувачи, стопен восок, катран. околу него без расфрелени стуткани листови од некаква стара тетратка - обвинуваше, не можеше да објасни зошто.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Така можеби иконата на светецот Никита преоѓала од куќа в куќа, од колено на колено.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во својата портокалова проѕирност густата течност ќе спѕида се и ќе се стврдне според калапот во куќата во голема зарче за шеш-беш на џиновска дланка, за еден Голијат што ќе дојде од библиската предисторија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Фотографијата била направена во дворот на семејната куќа во Дебар Маало, во 1971 година.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За половина час беа во нејзината пространа двокатна куќа во Пржино.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас немав време да ги слушам овие приказни, за мене беше доволно тоа што го знаев, дека нашите се доселиле од Крајова, овде купиле куќа во Дебар Маало (јас и Мариела израснавме во таа куќа со голем двор што беше наш свет во детството) и, еве, сега го живееме животот ваков каков што е.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавам на првата ноќ и на моите отворени очи кон благата летна светлина зад прозорците и на мирот во кој беше обвиткана оваа куќа во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во педесеттите бев прилагоден млад професор со деца, со куќа во предградието, и пиев мартини.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пред очите му се враќаа сликите за сиромаштијата во куќата во која живееше Марија. Нејзината мајка. Нејзините сестри.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Влегуваше во стоковната куќа во центарот на градот, и за малку ќе се судреше со Марија и со еден млад човек, со кого таа се држеше за рака. Застанаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Многу ми го фалат бабо курвичето твое курвичето твое бабо ептен малолетно целиот град бабо слушам бил со него со твоето курвиче бабо малолетно Ај што е малолетно не е толку штетно курвичето било бабо куриозитетно паметно ти било бабо и премногу спретно директори и господа ги служело дискретно Ајде дали знаеш бабо кого чуваш в куќа техничарче право бабо била твојта внука од куќа во куќа бабо внука ти е блудна по неколку абортуса и еве пак е трудна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И најпосле, кога зедоа што имаше за земање, кадијата нареди да се запалат сите куќи во селото, така што кога тие го напуштија, тоа остана во пламен.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија побара, а Танаско се согласи, другите прифатија, Костадин да се однесе во куќата во која живееја за да се пробдее ноќта со него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И реакцијата на моите сестри можам само да ја претпоставам оти тие доаѓаа од богатата рамница и од богатото село и од убавата куќа во улицата Лазо Колишевски број 10 во која се спиеше во чисто варосани и големи одаи на дрвени кревети, а знаеја и тоа дека таму имав кревет во кој сам сум спиел и една одајка од неколку квадрати со рустикална маса над која сум ги правел првите белешки од мојот Дневник, а и некои експерименти од физика и хемија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Постојат и ридовите над Холивуд, на коишто се наоѓаат вилите на славните актери - кои во меѓувреме или починале или пак се иселиле на Бел Ер или Беверли Хилс или Малибу, така што сега туристите се ѕверат во раскошни куќи во коишто живеат адвокати, пластични хирурзи и некогашни офицери на иранскиот шах Реза Пахлави.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Не мина многу време откако се отвори границата, втаса и најстарата Таткова сестра, само таа останата жива, да самува крај Езерото, со своето семејство, истерани од нивната куќа во градот крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XLIII Живеевме близу маалото каде што била куќата во која се родила и мина дел од детството и од младоста славната Мајка Тереза, сѐ до нејзиното заминување во светот, во нејзината славна мисија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко тогаш го бараше материјалниот клуч, а Мајка ја отвори вратата на куќата во егзил со еден од клучевите на нејзината мистична врска.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А исто така и Анко кога го најдоа умрен во бунарот пред куќата во која се криел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од секоја куќа во селото се гледа манастирот Св.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Кога царот Ирод наредил да се исколат децата, - продолжи игуменот, - тогаш Евреите, одејќи од куќа во куќа, оставале бршленова гранка во секоја куќа каде што ќе заколеле дете за да не се навраќаат повторно во тие куќи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во жалбата наведе дека вештото лице кое изврши увид, дава свое мислење само околу тоа колку е оштетена куќата а не и кои се причините што довеле до оштетување на куќата; дека вештото лице самото наведува дека не е стручњак по ова прашање; па спрема тоа, треба стручно лице да даде свое мислење за причините што довеле до пукање на куќата, зашто има и други куќи во селото што се на иста или приближна оддалеченост од каменоломот, а не се оштетени; што се однесува до сведоците: тие тврдат дека пред употребата на експлозивот, куќата не била напукната, но не можат да тврдат дека тие пукнатини настанале токму од експлозиите или од нешто друго.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Претчувството што го имаше од подолго време, навистина му се оствари: куќата во долниот кат гореше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Растеше по куќите во селово и сите го сакаа, зашто татко му беше загинат во војните, а мајка му сиромашка...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јани очигледно возеше кон некоја периферија на Атина, но на Едо толку и се имаше смачено што го мрзеше дури и да праша каде одат сè додека, протинајќи се низ многу тесни улички, не се искачија на едно ритче и не застанаа пред некој влез на двокатна куќа во една мала слепа уличка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Остануваше никогаш растолкуваната семејна загатка - за тоа што се случило во изминатите пет века отоманско време на Балканот, како дојде по поразот до големата делба, до промената на Бога, до големото гранење на семејството, кога едниот дел по отоманската опсада и победа по цена на смртта ќе замине на другиот брег на морето со старата христијанска вера, со задолжителните врски клучеви на старите куќи во пламен, со по некоја спасена икона и света книга в раце.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Влажните облаци беа спуштени ниско, а ветерот го двиѓеше сињакот околу селото, така што куќите во долината изгледаа како во вител без дно, недостижни.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
За време на неговиот патронен празник, Свети Арханѓел Михаел, во нашата прва куќа во Куманово, која ти ја знаеш и си стои жива-здрава на своето место, во центарот на градот, се собираа голем број гости, како за Божиќ, така и за Велигден.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не само поради фотографиите, кои, инаку чести, речиси и ги нема од мојата прва до трета година, освен една со дедо Павле во дворот на куќата во Пајко Маало.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не се сеќавам точно кога за прв пат се почувствував непријатно во близина на птиците, но сигурно е дека ме плашеа, по малку, уште пред земјотресот, во нашата стара куќа во Маџир Маало.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Малку подоцна минаа покрај една куќа во една улица, покрај единствената куќа во тој град на мрачните куќи што беше осветлена со сите светла што продираа низ сите прозорци, без завеси.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Братот на директорот на издавачката куќа во желбата да го ослободи од необмислените предрасуди го известил Милошевски дека неговите пораки не држат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утредента направија за мајмунчето куќарка во дворот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога застанаа пред влезот на куќата во која живееше баба му, Илчо, иако премрзнат, направи неколку топки од снегот и смеејќи се гласно ги фрли на татко си.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа рече: - Како сега да го гледам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Трчавме угоре до железната порта на палатата, а потоа по џадето пред куќата во која живееше таа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Липање го пресечува.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Лазо го пуштија од затвор, а мојот го пратија на Макронисос.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога мајките си ги оплакуваа чедата, тој одеше од куќа в куќа и само кркореше - немојте, жени, да ги оплакувате децата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во средината на кругот од куќите во кој бевме сместени имаше една урната куќа, а до неа широко разгранета врба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не го скрив од него ни она копање по ѕидовите на куќите во Еврејското маало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тие ноќи, додека ги раскопувавте ѕидовите на куќите во Еврејско маало, воопшто не заспивав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она, дека се прибиравте кај нас во куќарката во горнидвор дури пред зори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја продал куќата во градот за да купи колиба покрај езерцено!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постојано бев во дослух со гласовите што идеа однадвор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога сака мајка ми даме пофали, ќе рече дека јас најмногу сум ја заштедувал куќата во обување: не сум трошел пати за опинци и чевли.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Еве, сега те барам на гробиштата кај Лавот на два-три еленски скока од твојата куќа во тишината на улицата Фуад Минџиќ.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Да, навистина, - се обидов и јас да направам тетка ми да не се чувствува непријатно поради нејзината реакција со тоа што ќе ѝ дадам комплимент, - оваа куќа е најубавата и најблескавата куќа во која сум бил, навистина! - и ентузијастично кимнав со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влеговме во автомобилот и откако по една турканица ми беше заповедано да седнам напред и никако на ниедно друго место, тргнавме накај мојата фамозна, "смрдлива" тетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со голи раце ги притискаше крпите во теписонот, а потоа ги цедеше во кофата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Тетка ти Олга минатата година веќе по втор пат е прогласувана за жена со најчиста куќа во градот како учесничка на големиот градски натпревар по чистота.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Имавме една голема круша пред куќата во дворот и јас секое поминување ќе се обесев со рацете на неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа писателската куќа во Јурмала и недогледните балтички капалишта. (Осамен пливач со телесна температура од 36° ја подгрева температурата на морето која во потоплите денови се искачува до 16°.) Потоа допир со архитектурата (украс или лузна на лицето на градот).
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Го обли топлина во која за малку не се стопија неговата брада, мустаќите, неговата дебела шапка, па и снежната куќа во која живее со своите прекрасни елени.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во својата голема куќа во Тур, во вид на мал дворец, во која бев повикан да го посетам, Жан Домек живееше со својата сопруга и со две убави сански кози.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа ми вели: Имаше само неколку месеци, кога за време на италијанско-грчката војна во 1940 г., дојдовте во нашата куќа во Корча.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во нашата куќа во Скопје крај реката Вардар, во тивките квечерини започнуваше да изгрева чудесна тишина, која можеше да се слуша, да се препознава, да се гледа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татко ми како вистински балкански алхемичар од посебен ков, се срушташе длабоко во ноќта за да ги најде вистинските зборови обвиткани во рувото на тишината со кои требаше да им се противстави на зборовите, небаре излезени од барабани, во тие тешки времиња.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се случуваше како дете да влезам во Католичката црква во Скопје, која беше близу до куќата во која беше родена светицата Мајка Тереза и да забележам многумина од сребрарската работилница од источниот дел на градот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имаше и други прашања, кој нараторот-дете, им ги поставуваше на своите родители во повеста за нив, но од кои како одговор ја добиваше самата тишина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ја минавме границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Едната ја снимив пред прагот на тоа што до пред неколку денови беше куќа, твојата куќа во којa си роден и пораснат и од којa си пошол во светот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа личи, вреди и треба да се најде во вашата нова куќа во новата татковина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така секои три дена куќата во којa одеше на рана, молчешкум го пречекуваше, молчешкум го испраќаше.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само двајца или тројца знаат за нив, за куќата во која се сместуваат, за времето кога ќе си одат, ама освен нив никој друг не знае каде ќе одат... народецот знае само да ги нахрани, да ги стопли, топло да ги покрие кога спијат другарите од власта народна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо ми цело време се смешкаше, а мене овој поп Доне ми беше поинтересен од Ѓуптинот Смајо кога на Ѓурѓовден доаѓаше да ја игра мечката по куќите во нашето село.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Капавица напладне прокапуваше одвај само од оние страни на куќите во кои речиси и дење и ноќе гореше оган.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На подот на стоковната куќа во Гинза, и сите купувачи гледаа во него момент пред да заврискаат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сцената можно да е инспирирана од Жариевиот лик на Елен Елсон, како и од делот за откривањето на телото близу Маркеловата куќа во Мажјачиштето: „Девојче кое... не било најпрво силувано, а потоа убиено како што обично се случува, туку силувано до смрт”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Бевме во стоковната куќа во Гинза, саат време пред затворање и го видов неговото паѓање од полукатот на робата на нова Азија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А, мислев и дека ќе си ја најдам старата куќа во Маџар- маало. Ама не успеав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, вие, да не сакате да умрам за да ја „лапнете“ куќата во Влае, а? - шеговито додаде и ми намигна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дедо Баџак го именуваа со бате Благоја, кога разговараа за него, и говореа дека е добар што тој не ја продал куќата во Влае, зашто мајка ми и сестрите во тој случај би се чувствувале како да се откорнати од родното огниште.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да знаеш Кети, каква желба имав да го прегрнам дедо ми и да го замолам да се врати пак дома, зашто без него куќата во Влае е празна и нема кој со часови да ми раскажува необични случаи, ама глас не ми излегуваше од грлото колку и да се напрегав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Влеговме во една куќа во која имаше двајца старци и една жена од педесетина години.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Замислите си куќа во која не се прави генерално чистење.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден од нив го болеше ногата, му беше загноена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако испродал сѐ за да купат земја и куќа во Сопот, живееле многу сиромашно, четири деца, татко ми, мајка ми и баба ми од татко ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Додека бевме во Урошевац заедно со Штабот на дивизијата и приштапските единици, балистите планинареле тоа да го искористат и да нè нападнат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние со Добрила Прилепчанката бевме во една куќа во центарот и поставивме стража на капијата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зар не правиме генерално чистење на нашиот дом, исто така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние имавме полна куќа гости, но по ручекот се разотидоа така што во нашиот дел од куќата во тој миг никој немаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ почесто остануваше таму, и сѐ повеќе, па се случи и со денови да не доаѓа во куќата во Ајдинци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Е, никогаш не знам како тоа да го кажам, што ѝ е на тетка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Љубе живее заедно со нив во куќата во Влае, но не му е татко, туку ѝ е...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дојде ли петок, моите право за Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега веќе нема проблем, уште малку и ќе стигнеме до куќата во која живеев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу нѝ е близок, мајка ми ја нарекува сестрица – кога ѝ се обраќа, а за татко ми вели дека му е петтиот брат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И стигнавме. Мајка ми застана како маѓепсана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На пример, онаа наша куќа во Маврово, што сите ја обожаваме, знае да ми создава големи главоболки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој има куќа во Маврово, нам нѝ го даде плацот за нашата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Куќата во која живее новото дете е со голем двор, со висока зелена ограда.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)