куќа (имн.) - ќе (чест.)

Ќе бара, целата куќа ќе ја преврти, мора да најде визиткарта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И од нејзината куќа ќе се слуша сега песна - весела песна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сал мојата куќа ќе била чествувана, нели?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Црквата им е срушена, во воздух ја кренаа - се прозевна Пилипчук, затворајќи ја устата со дланката со истетовиран син број на зглобот. - Едно, триесеттина куќи ќе има.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Пилипчук, што е тоа Озери? - праша наведнатиот без да се сврти. - Село, обично...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Тогаш ти ѝ припаѓаш на оваа куќа. Мислам, кога ќе биде готова, оваа куќа ќе биде твоја?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Зошто не почекаш да ја донесиш кога куќата ќе биде завршена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доколку секоја куќа ќе има воденица, каменен ковчег со врата, и бабуњосаниот ѓавол ќе ги повлече шепите од здружената сиромаштија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, селаните од Кукулино, по душа и безбожници и многубошци, изнашле дека со една воденица, сеедно на кој дел од Давидица, Али-бег и неговите луѓе лесно ќе се расправат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во таа куќа ќе се преселиш ти, оче Панделиј. Но ме сака ли Фиданка Кукникова?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа - што? Нивнава куќа ќе остане празна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но ако ја земеш невестата во нова куќа, ќе го земеш и свекор ѝ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги редеа сите имиња од фамилијата пред чија куќа ќе се видеше забоден крст.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе му зацрцорат, чиниш, куќата ќе му ја кренат со песна.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ама утре, таа од трета куќа ќе замеси „комат“ и сите ќе ве чести со млечник, направен со позајмено брашно и квасец... зашто така е најнормално.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Нека го доноси овој пат, Боже, нека го доноси, доста беа веќе искушенија, оди кај друга некоја, доста веќе, таа заслужи да стане мајка“, се молеше и му заповедуваше на тој што прави распоред во која куќа ќе се пружаат пелени. . . .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Зар цела куќа ќе ми ја соголиш, зар сите мои рани со земја ќе ги потиснеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Околу куќа, вели Јон,трипати околу куќа ќе куцаш, вели и си ја чеша брадата од рамото, како да трга грибло со сено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оној ден, кога во твојата куќа ќе заплаче твој пород, ќе те убијам. Клетва си е клетва, зошто не пазеше?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еднаш, кога не ќе бидам овде, куќава ќе се урне. ...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
БАБА АНЧА: Еве сега си имаш невеста, куќата ќе ти биде отворена и ќе бидеш дочекан.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Но, српскиот селанец гледа само една причина за таквата несреќа: тој знае дека куќата ќе падне ако во темелите не се заѕида машко или женско, чии коски до Судниот ден ќе го држат врз себе тоа претешко камено месо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Волјата за работа им папсувала, а стравот, не заморот, ги оросувал со пот нивните опалени чела.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш сѐ уште не насетував дека сликата на некој кој се затекнал во празна куќа ќе прерасне во постојано чувство на бездомност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
По стреите на ниските куќи ќе се влечат проѕирни сеништа. Негде ќе струже невидливо штурче.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
LIX При преселбите на нашето семејство за Татко, главниот стратег на егзилот, пресудно беше да ја загнездиме судбината крај брег на река, езеро или море, а за Мајка најзначајно беше во каква куќа ќе се вселиме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но таа, за секој случај, ја носеше со себе врската со клучевите од нашите напуштени куќи, првин крај Јонското Море, а потоа крај Охридското Езеро.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знаеш ли како се заколнав? Знаеш, знаеш си чул. Оној ден, кога во твојата куќа ќе заплаче твојот пород, ќе те убијам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во секоја куќарка ќе наѕирне.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Троа мака, троа зорт долни крај, ќе си постенкам, ама баре дирек на куќата ќе си остава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Наскоро во истата Бела куќа ќе се всели црн претседател.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Семејството на угледникот Теки Руси, градоначалник на Прмет ќе доживее вистински калвер за време итало-грчката војна, кога ќе се најдат во Колоња и нивната куќа ќе биде запалена од грчките војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми велеше дека само во ненапуштената куќа ќе ни се сретнеле душите, ќе се врател!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ако треба на секој камен ќе ставам потпирач и куќата ќе си стои тука... И ние во неа“, велеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Е, де! Не грижи се! Нека е жив народот, поубави куќи ќе направи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но она што најмногу ме згрози, беше неговото објаснување дека и вујна му Манасија се стаписала кога ја здогледала неговата алатка и божем извикала „Ох, сладок на вујна, таа твоја зажарена гламја колку ли куќи ќе пеплоса!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Куќата ќе ни се испусти, мажууу, - му велеше таа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И можеби дедо Бошко ќе одбиеше, и Луман, како што имаше обичај, ќе ги изнатепаше сите по дома, некого ќе убиеше или дури и куќата ќе му ја запалеше за да си ја покаже силата, но сега тоа не се случи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога на мајка му (која сѐ поосамена, поизгубена исчезнуваше меѓу фотографиите, мебелот) ѝ соопшти дека долниот кат од куќата ќе го преуреди во Гостилница, веќе одамна го имаше изодено својот пат.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Слобода е кога на улиците ќе се исфрлат и истресат сите сандаци од мемливите тавани, сите постели со влажен памук, кога ќе се истребат сите лебарки, подрумски стаорци и маларични комарци, кога сите куќи ќе се бојадисаат во бело, сите прозорци ќе се отворат, сите алишта ќе се извријат и исперат во изворска вода и ќе се остават на пролетно сонце да се сушат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Истиот миг ние двајцата се смиривме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сета се тресам! Лексилиум ќе морам да се напијам поради вас, скотови едни! – и влезе внатре, треснувајќи ја толку силно вратата што мислев дека не само стаклото туку и ѕидовите од куќата ќе се искршат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)