лице (имн.) - го (зам.)

Мртовчето седна во центарот на кругот; отсекаде гледаа пријатели. Одеднаш запеа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со душа чекаше кога ќе дојде времето да тргне од Кукуш и да се запише на военото училиште.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Брадата почна да ја бричи, а неговото тркалесто лице го красеше бујна костенлива коса.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На работ од планината се крева голем пламен. На лицата го чувствуваме топлотниот удар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тој уплашен човек Карер не можеше да види ни трага од она дете со кое играа во училишниот двор и чие лице го красеа немирните маслинести очи и една речиси постојано присутна насмевка. Цел живот се почитувале и се дружеле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како момчиња си ги доверуваа своите први љубови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На лицето го немаше веќе оној блажен занесен изглед. Беше бледа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На врвот само легнав и не гледав, како другите, ни кон авионот ни кон ливадите, туку лицево го нурнав во влажната лединка и, зазбиван, ненаситно ја полнев устата со свежина што студено струјкаше низ тревата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Така и сторив: се измив, се преоблеков, а валканите панталони и маицата ги скрив во купатилото, мама да не се исплаши, кога ќе дојде дома.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Легнав помешечки. Лицето го нурнав во перницата: чиста, бела, мириса на „факс“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Попосле ќе ѝ раскажам што ми се случило.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во септември бројот на раселените лица го достигна бројот од 120.000.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
До крајот на годината започна процесот на имплементација на Рамковниот договор; заврши операцијата “Неопходна жетва” кога за 30 дена беа собрани 3.875 парчиња лесно оружје; според законот за амнестија беа помилувани 64 од вкупно 88 албански екстремисти; беше донесен нов изменет Устав.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
- Искркори тој грубо, речиси со трезвен глас и со таков израз на лицето го турна од себеси дајреџијата како да се ослободува од нешто најгнасно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Еве го ширденот - со озарено лице го најави Живко, а не гостилничарот, обраќајќи се не на масата туку на Предо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По многуте изменети српски чиновници, во 1934 година за шеф на станицата дојде Неделко Акиноски и остана тука сѐ до 1944, кога фашистите, не знаејќи многу за него, дека е организиран, како доверливо лице го преместија да биде шеф на станицата во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се разбира откако тебе ќе ти биде одземена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Насмевката што не се симнуваше од твоето лице, барем за мене, беше најјасното обележје на сите твои упорствувања низ тешкотиите, а токму моето лице го сметав за најсоответно место на кое ќе може да се пресели а потоа и долго да поживее таа насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кети не плачеше, не липаше, ниту цимолеше, но две солзи се процедија и ѝ потекоа по образите, така што кога Милан ѝ се доближи, нејзиното лице го потсети на насолзеното лице на волшебната икона која плаче, што ја видел во еден манастир во Стариот крај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Критиката на црната серија (филм ноар), и покрај сета своја префинетост и сите постигнувања, не може да ни помогне тука; нема што да каже за особеното значење на овој стилски елемент во контекстот на овој филм.380 ‌Точниот ефект што тој кадар, осветлувањето на лицето и самото лице го произведуваат го надминува она што техничката анализа на визуелната реторика во кинематографијата ни овозможува да го доловиме, зашто визуелната анализа не може да навлезе во контекстуалната, општествена димензија на сликата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да навлезе во формата, но не и во нејзината содржина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што тоа пренесува ова крајно стандардно црносериско средство?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но кое значење?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Моето кажување Исмет и го пренесе на жена му и кога заврши, се налакти на масата и лицето го покри со дланките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За сето време мечката била мирна, ја придушувала во себе таа неиздржлива болка, иако тој на своето лице го сеќавал ужасниот трч што ѝ ја дробел нејзијата грамадна снага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само пет минути пред тоа непознато лице го извести директорот, некој си Французин Берже и тој остана жив, но премногу уплашен и растроен.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овде зборот го испуштаме намерно бидејќи сметаме дека службеното лице го загубило, сигурно, чувството за мерка...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Инаку, ми е срам да си ги валкам рацеве. (Антица застанува пред Илија да го спречи, обзрната кон Ристаќија и со гримаси на очите, устата и лицето го моли.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Второто чисто и невино лице го чуваше за својот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Восочното бледило на неговото лице го зашемети неговото тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога лицето го направи последниот неуспешен обид, раката ме задржа кратко за да, жегната, повторно се повлече.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Нека слушнат сите будни, будни дури и да дремат, на мудроста тој е рудник, со дилема, без дилема, збор ќе земе, има тема.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Меѓу многуте невесели лица го видов под чадор и човекот со два гласа. Молчеше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од под перницата на која спиеше со косите на Јага преку лице го извлече знакот на својата младост во војната, револверто чиј број не беше заведен нигде.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го барам лицето на каменот, Каменот на моето лице Го барам Сам во самица.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Околу него фрчеа куршумите, по лицето го прскаше земја.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тилот и лицето го брише со шамивче.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Си ја затворам устата со него, со неговото лице го покривам своето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А сакам да се уверам дали моето лице го фаќам, дали мојата слика ја пофаќам. И сѐ така, како на лага да се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се потпрев на лакти и лицето го пикнав во потокот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без тажен изглед на лицето го отвори огласникот на страницата со лични контакти.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Фимка откина раце од очи и уплаканото лице го навали врз главата на Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)