мајка (имн.) - му (зам.)

- Не! Не! Не! - врескаше мајка му на Јане. Не ми го земајте синот! - Сечи! Коли ја! Да не ни додеваа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас посегнав по зглавје од камен а каменот цврсто ме стопи во мигот...оградена со јад и болка...каменот го сомлев...го преплашив со мојот огромен страв...мајка му на Прличев можеше да ми позавиди...само да беше жива...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Што учите? - праша мајка му. - Па... песнички... приказни... учиме да пишуваме бројки и сè што е потребно.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Добро ми дојде! - го отпоздрави мајка му и го прегрна.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Старата беговица, мајка му на Назлам-бег, цели три ноќи не склопи очи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Целата кула мирисаше на тутун. Сѐ беше напразно...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка му, кога го виде со крвава рака, се уплаши и списка: - Што е, Гоце?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце киниса... Од двете страни го испраќаа сестричките, а назад по него одеа мајка му и татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Понекојпат не ќе го чуеше гласот на мајка му, која го викаше дома да руча...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ајде да чуеме нешто? - рече мајка му. - Ајде, бате, кажи нешто? - го молеа сестричките.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се радуваше мајка му на детето, баба му...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Брат ти е изморен. Да се измие и да вечераме...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Мајка му му потури да се измие, тој го облече новото либаде12) и праша: - Ќе ми дадеш ли, мамо торбичка? - Да, синко.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- се замеша мајка му во разговорот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И колата тргна... Мајка му пророна неколку солзи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Место да се врати, Драге ѝ пишал на Верка, со која се сакале пред да замине од Маказар, да оди во куќата кај мајка му и кај сестра му и да биде снаа. Таа така направила.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Тоа дете, имаше многу лоша среќа, мајка му почина таму во Австралија ... едвај успеав да го донесам овде, колку-толку, да му обезбедам дом и некаква грижа ... потоа доживеа сообраќајна несреќа и го загуби едното око ... и таа е балерина сега, во средното балетско училиште ... но немаме никакви средства за да напредува во училиштето, а многу е талентирана ... огромна штета би било...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Штотуку го отвори учебникот, сѐ уште педантно завиткан со украсната хартија, со која мајка му имаше обичај да ги завиткува неговите книги, почувствува туѓо присуство зад неговата глава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тоа имаше некое унгарско име, мајка му му правела мусака, а тоа не сакало да јаде... потоа се некој доаѓал и му јадел од чинијата и на крај за него не останало ништо.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Патот беше многу долг и напорен.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трендафил раскажуваше дека тој ја чувал мајка му од кучиња додека таа одела по куќи да пита парче леб за да ги нарани синовите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Знам само дека беше во прашање некое детенце кое не ја слушало мајка му...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија.  На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поднаѕрува во другата соба: горат свеќи и мајка му тихо липа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ние скаути ли сме или што, мајку му!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Детето молчи, но мајка му спомага: - Мими, да си се сетела да му донесеш нешто, - вели таа божем благо прекорно, но испаѓа тврдо и смислувано.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка му на Ордета, останата вдовица со тоа единствено дете, дојде кај него и му се припрати со молби и заколнувања: „Златен нунко, ти ќе ми го водиш детено во Сосрија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка му на Миќо, кога ни принесе да се обуваме, забележи: „Се чудам, дете, како ти дале олку големи чевли, како гропчиња.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кирилче вечера сам. Мајка му и баба му не дојдоа како обично од другата соба да стават синија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дома кај него кој знае што станува: мајка му од лутина в земја ќе го спотера.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но сега Коле е редовен. Не изостанува, зашто мајка му веќе не оди по полето: работи по куќи, а со себе ја води и сестра му.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но, тој пронашол дека мајка му го родила кај тетка му, која живее во центарот на горно маало.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Затоа мајка му на Калчо постојано оди кај кметот и го моли.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Хм, значи мајка му е таа, размислував.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А за тоа тој не е виновен: откако умре татко му, мајка му остана сама без ништо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Завчера него и мајка му ги интернираа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка му ја закопаа неколкумина селани.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но имал среќа и долг живот: да не беше мајка му на Калчо која истрча со стап, којзнае по малку што ќе станеше со Бузо!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
За неговото недоаѓање Танас забрзано и со пена на устата реферираше: - Ме пречека пред вратата мајка му, ми шишна со прстот на уста и ми рече да не викам и да не влегувам внатре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зар не го гледаш каков е, зар не ја знаеш мајка му?...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Другата е искитена и подредна со поинакви и попривлечни работи што при прво влегување збунуваат и занесуваат: ѕидовите, масичките, прозорците и ќошињата се искитени со сликички од секаква големина и изработка: чоколади, од весници и списанија, божиќни и велигденски ангелчиња и светци промешани заедно со татко му на Колчо кога бил војник, со брат му на Танаса, со мајка му на Васе кога била невеста, со татко му на Колета кога го закопувале и, најпосле, со дедо ми - кога на некоја веселба во рацете стиска кренато буре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега не излегува, плаче заедно со мајка му.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Остави го, болна е мајка му, - рече Коле.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не нè покани. Не му побаравме. Молчевме. Ако не е другар, нека си пуши сам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„А, клучарчиња...“ рече татко му.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зазбивтани стоевме кај северната страна од Гинеколошката клиника.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури и би му помогнале, ама мајка му нејќеше да се плеткаме околу бебето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вчера, кога се вратил дома, мајка му веќе била отидена на клиника, а го пречекала тетка му.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Останале живи... не се осакатиле...“ кажуваше мајка му, а солзи ѝ се тркалаа низ бледото лице.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А тој дошол дома со некоеси детиште, со некој си Џеронимо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Леле, не можам да се ослободам од онаа страшна глетка: се враќаме со татко му и на излезот од сокачето нашата кола. Колата - удрена и празна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А таа, кутрата...“ раскажуваше мајка му на Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поседнавме на тревникот спроти северната страна од зградата и загледани во прозорците стрпливо чекавме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Вратата ја отвори мајка му на Љупчо. Занемени гледавме во неа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По малку време на вториот прозорец од десно ја здогледавме мајка му на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Имал среќа - и тој и ние“, повторуваше мајка му, “не се осакатил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Со татко му бевме излезени. Завчера.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не знам точно колку време чекавме загледани кон прозорците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Заврна ситен есенски дожд. „Некаде да се засолниме“, предложив. „Мајкин, ќе се истопи. Шеќерче!“ ми се сврте со подбив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога пак се појави мајка му на Ташко, срипавме и колку можевме се доближивме до пред зградата, загледани наугоре.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ташко знаеше дека мајка му е таму, зашто утрината со татко му биле и затоа задоцнил на првиот час. „Мамо! Мамо!“ викашеТашко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На прозорците од третиот кат наѕреа неколку мајки, погледнаа удолу - кон нас - ама ниту една не беше мајка му наТашко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Требаше многу да се помага зашто мајка му не можеше сѐ сама да постигне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ќе оздравиш брзо... ќе се кренеш...“ рече мајка му и се обидуваше да се насмевне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ташко ни раскажуваше за настанот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Стариот стана многу нервозен. Вика, се кара - без врска...“ Љупчо со широко движење извади цигара и запали.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И ногата му е скршена. Ќе лежи подолго.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А за трошоци не зборувај. Ти да си жив и здрав. Автото се поправа. И ново се купува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сирота мајка му. Јас го имам дома, тука да го гледам и негувам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не може. Тука ќе чекаме. Тука е изненадувањето!“ Седевме на нашата клупа и молчевме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Тато, Ташко, Влатко, Дејко и Марко дојдоа да ме видат!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Мамо! Ма-мо!“ повторно викаше Ташко и чекавме загледани угоре накај прозорците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тие ми се најверни другари...“ рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
“Две сестрички - еден метар. Леле, мајко!“ извика Влатко и сите се смеевме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сето ова беше направило од овој Турчин културен човек, и тој како таков се покажа во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ајде, ајде, ајде, елате си дома, да се збереме ваа вечер како господ шо рекол! — ги покани мајка му и сите влегоа во мрачната кошара, темна како душата на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море ми, шо направи, синко, оти го напади агата, ќе не јаде тој пес Адем! — почна да се тапка мајка му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некогаш на замин, по „добар лов" ѝ потфрлаше на мајка му по некоја и друга лира да ја ублажи сиромаштијата и да не го избришат од нивните тевтери, да има лице да се прицне некогаш кога ќе го подгонат полјаците, заптиите и фариите од Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но, одеше, седеше, лежеше, работеше, мислата му беше во Крушевица каде останаа татко му, мајка му и двата сина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Добре ми дојде! — го поздрави мајка му, и како секоја мајка, го прегрна и силно го избакна по широкото бело лице.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да е видел господ син мајка да удави, дали се чуло и видело некаде! — писнаа и двете жени и одвај се искуба мајка му од неговите раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На крајот се разбра работата од каде беше: Мајка му на јузбашијата беше била каурка — Гркинка, но беше побегнала за некој си бег во Солун, ама од голем мерак што имале обајцата еден спрема друг, таа успеала да го кандиса да не ја потурчува, што значи тој беше од татко Турчин, а мајка христијанка, која во неговото детинство беше повлијала на неговото воспитание и разбирање за каурите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На клупата пред Берлинер ансамбле еден старец сал туку повторува: мајката му е да не умреш дома ама и да не умреш од глад.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ренди си отиде со мајка му, која замина веднаш штом заврши натпреварот, застанувајќи само за да му каже на Дејв да оди дома и да си ја исчисти ногата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ја толерираше мајка му, но сѐ во врска со Дејв го доведуваше до лудило иако тој по сѐ би требало да биде попристапниот родител.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Малодушно измисли некаква приказна како на мајка му одеднаш требала помош.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Иван Точко потекнува од старите охридски фамилии: Точковци, по татко му, и Бојаџиевци, по мајка му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Панде мигум погледна накај чардакот и виде сѐ што и мајка му.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Роден е на 9 јануари 1914 год., во Охрид како дванаесетто и последно дете на своите родители Климе и Аспасија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И колку се зарадува кога мајка му, притеснета од немаштијата реши да го пушти да оди на печалба, да работи со мајсторите!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Татко му бил познат трговец на текстилна стока, а мајка му - мошне културна и интелигентна домаќинка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Иван Точко проживеал едно карактеристично охридско детство како пргаво, силно, но благородно дете.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Меѓутоа во кујната, како и обично, беше мајка му седната во својот стол, меѓу масата и шпоретот, со рацете во скутот како мртви риби и истечен поглед кој не можеше да продре и низ најшупливиот ѕид а сепак блудеше вперен во некоја непостоечка иднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„А требаше да си е дома”, очајно помисли мајка му, „Да го загрее задникот над книгата”, гневно помисли татко му, „Го чекаат матурски испити”, завидливо забележа сестра му.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Раницата ја истресе од наталожената прав и по некоја брбушка од глушец, а цокулите ги премачка со чисто крпче на кое капна троа масолца од кандилцето на мајка му и ги исполни однатре со навлажнет стуткан весник за малку од малку да омекнат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека сојот од татко му и сојот од мајка му се спојуваа во еден меѓусој, што беше тој и ништо повеќе и ништо особено.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Меѓу зимските алишта што ги чуваше мајка му здиплени лете под нафталин на дното од креденецот, го пронајде својот омилен сив џемпер, продрснат од носење и закрпен на лактовите, па го оддипчи и сосе нафталинот во него ги завитка цокулите и така стуткан го пикна во раницата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако остане дома, знаеше што го чека - бескрајното и неуморно чекање на мајка му во осамената куќа, наизмерната глувост на секаква, добра или лоша вест, за исчезнатиот татко; неговото бесмислено шлаење низ градот без секаква цел, изненада или задоволство.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Седна на своето место. Мајка му ја постави диеталната вечера, месо со бамји и таратур.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но најинтересното се случи пред четири-пет години, кога мајка му на Бојан грлејќи го компирот, пронајде една златна монета.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За кучињата мајка му в село месеше посебен леб од трици- тричник.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Знаеше како треба. Така го лекуваше мајка му од настинка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вистина, Бојан никогаш порано не се нашол во ваква положба, за да знае како мајка му ќе се постави, како ќе го преживува тоа, но сепак беше убеден дека таа цврсто верува во него, верува дури и повеќе одошто е потребно и смета дека нејзиното момче е цврсто, смело, решително и умно, па може насекаде и во секоја прилика да се снајде и да се постави како што треба, знае да ги совлада сите тешкотии.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Угнетената жена иронично ја заокружува неговата идеолошка аура во најдиректно вжештениот дуел, додека го опишува својот „гинеколог“ со одлики коишто на овој другиот, како шовинист, расист и антисемит, најмногу му пречат: - Тој е Евреин од Етиопија, мајка му е католичка, бил затвореник во Јужна Африка, црн е како пик-ас, а веројатно ја пие и сопствената урина! 40 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Така преку цел ден, така утре, задутре, цела недела... Мајка му почна да мисли нешто. Три тегли мармалад се испразнија.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Митко прво силно се изненади и за малку ќе ја испуштеше слушалката, а потоа кога малку се созема почна силно да вика, онака како што правеше мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Нека оди мајка му, таа е домаќинка а не тој!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А каде се мајка му и сестра му?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во тоа време во собата влезе мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му ќе стане ќе се доближи до креденецот, ќе отсече поголемо парче леб, ќе го намачка со слатко или мармалад и ќе му го даде.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му пак излегува и пак работи нешто по куќата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му го виде дека заспал но не го разбуди. Само подобро го покри, да не настине...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе дојде мајка му, ќе го земе и ќе го внесе дома.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ване, стани сине, донеси некое дрвце однадвор! - пак се слуша гласот на мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
“Тука ли е Ване?“ - слуша како ја прашува мајка му. “Тука е но лежи болен. Има грип. Подобро е да не влегуваш зошто и тебе ќе те префати!“ Вратата тропнува, се затвора.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Но, мамо, ништо не ми е! - извика Ване. - Ти ќе останеш дома! - строго му рече мајка му. - Болните не одат в кино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој гледаше и слушаше како мајка му ја зема слушалката и како разговара и се смее преку телефон, но како, - тоа не му беше јасно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Поминува пол час и повеќе. Мајка му се враќа. Во торбата носи леб.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Мамо, дај ми лепче! - Па сега ти дадов, - вели мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ване! - се слуша од претсобјето гласот на мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Утрото мајка му го прашуваше: - Што си барал синоќа под креветот? Те најдов таму заспан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Зад вратата, на местото каде што обично стоеше големата торба со која мајка му одеше да купува, немаше ништо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во собата влегува мајка му. - Те бараше Димче да си играте! - му рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој наслутува дека мајка му сака да го испрати по некоја работа, а од тоа нема ништо по омрзнато во светот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Поминува извесно време. - Ване! - пак се слуша гласот на мајка му. - Што сакаш? - Иди синко, купи леб.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ништо. Мајка му молчи. Сигурно му верува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му го зема, и ја отвори теглата со мармаладот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тука е мајка му. Таа или стои до шпоретот и готви ручек, или пак седи до прозорецот и му ги крпи чорапите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеше дека татко му отишол рано на работа, но каде се мајка му и сестра му?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му излезе нешто да купи и се забави.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но мајка му заборавила да го исклучи шпоретот и лебот изгорел.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пожар значи, пожар Гласот во телефонот зборуваше многу брзо и возбудено и на Митко му се стори дека таа непозната тетка го прашува дали мајка му е на пазар. - Да, да!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му ја отвора вратата од собата, го одмерува со еден тежок поглед, а Ване на брзина го крие стрипот под перницата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие, значи, мајка му и сестра му се најале а за него не оставиле ништо!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Еден ден мајка му лежеше. Ништо не ѝ беше но сепак заради нешто лежеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му се враќа од подрумот и продолжува да работи низ претсобјето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му пак отсечува поголемо парче, пак го мачка со мармалад, му го подава и му вели: - На, најади се па не ми додевај.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Твое е синко, земи го. - рече мајка му. - Го симнав од покривот на шупата, каде што го фрли ти!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога мајка му се врати не го најде во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му пак станува, пак сече лепче, го мачка со мармалад и му го подава.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тогаш дедо Спасе ќе ја викне мајка му на Васко, која работи нешто низ куќата: - Елено, море, детето заспа. Ела, земи си го!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Бошко си ја оближа устата и ја голтна плунката. При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој чека мајка му да иде да види кој чука.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Што ти е дете? - нежно запраша мајка му и стана. - Ништо, - низ солзи одговори Бошко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ване е болен! - со строг глас рече мајка му. - Тој нема да оди в кино!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Бошко раскажувајќи, мачорот предејќи. Кога дојде мајка му го најде заспан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка му брзо стана и отрча во другата соба. Застана до прозорот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Како не го кара мајка му?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Па, сега рече дека ти студи! - се зачуди мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И овој пат мајка му го остава да се излежува. Ване си мисли дека таа му верува!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Значи, мајка му и сестра му отишле на пазар.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа, патерицата од фодулакја презеде татко ѝ, повторувајќи дека патерицата му е наследена од мајка му Ѕвезда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му дадоа потоа, поради настојувањето на мајка му и баба му, шест месеци со поп, а за трите години тие немаа пари да го платат попот, и така од Илета Вегов во селото остана само неговиот прекар Брчалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога веќе, така насобрани во муграта, не можеа да го слушаат писокот на мајка му и баба му на Илета Вегов, тие решија да тргнат да го бараат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но кога тој нараснал а таа почнала да поболува, морал сам да заработува за двајцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Перуноските се погледнуваат меѓу себе и се замислуваат, а Лазор се наведнува и го исправа на нозе малечкото кое пред тоа мајка му лижејќи го бутна на сламата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тоа најмногу предначеа нејзините врснички и другачки, а од нив најмногу Тасија Ризеска Дртма, мајка му на Алекса Ризески Дикса, и Илинка Јанческа Талеска Кривата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога видоа жителите на Потковицата, особено војводите, Крсте Јаначески, Најдо Акиноски и Дамческите, Мирче и Даме, дека се пусти куќата и имотот на Ордана Голушка, дека жената и детето негово не ги бива за некоја полска работа, и нив и имотот нивни ги зедоа под свое.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога Ѓоре и мајка му Трајана се вратиле со воловите од врбјаците, Јован Акиноски слегол таму, кај бомбата, и набрзо се ватил со капсата в раце и смеејќи се.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа и довело, осиленоста на натрапникот, сестрите да се преселат кај делениците во Прилеп, за уште еднаш, сè до смртта на мајка му, да не стапнат во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На закопот дојдоа мајка му и татко му од Солун, делениците од Битола, делениците и сватоштините од Прилеп и некои прилепски првенци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па,сепак, неговата приказна, онаа што толку многу ги интересираше жителите на Потковицата, за него и за мајка му Благуна, брзо се расчу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа им рекол на Ѓорета и на мајка му да ја отераат колата полека преку железничката линија, далу во врбјаците, блиску под касарната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
После, кога излегол од затвор, и кога била умрена мајка му, да не му се нашле да му помогнат Акиноските, којзнае дали и тој, како мајка му, не ќе оставел коски таму, во Белград.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа, Трајана Дамческа, иако беше жена, за сè што ќе се договореа да направат или ќе направеа жителите на Потковицата, имаше свое мислење и по свое го правеше и, мораа да ѝ се признае, повеќе пати работите излегуваа на нејзиното.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Околу колата и околу нив дотрчале многу бугарски војници и офицери, но и тие, кога ја виделе бомбата и кога дознале дека не е експлодирана, пцуејќи ги Ѓорета и мајка му и нарекувајќи ги Мрсници се разбегале на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Русокос, висок, тенок и убав како нарисан, уште малечок, во 1947-та, кога татко му Ѓоре Дамчески и деленицата нивни Божин Дамчески Штркот паднаа во затвор, беше се завлекле во Методија Андонов Чентото и Ѓорета го осудија на девет а Божина на единаесет години затвор, мајка му, Илинка Дамческа, на која останаа другите пет деца, алипниот свекор Блаже Дамчески, и сиот немал имот, го даде кај делениците во Прилеп да изучи за ковач, што сосема, сосема не му одговараше на ликата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога стигнаа во дворот, на прагот на куќата нивна, ги најдоа мајка му Илинка, браќата и деда му Блажета, тихи и скукалени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Трајана веќе не била меѓу живите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чуден човек бил овој Коста Циривири, добар ама само за политика зборувал и само против кралот српски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога жителите на Потковицата гледајќи во враќањето на Видана можност колку-толку да ги окајат своите гревови направени спрема мајка му и спрема сиот сој Јанчески, оставија на него, тој да реши што ќе направи со Видана, Крсте, уште и пред Акиноските да го донесат Видана, му соѕида куќа во Јасики, а кога Акиноските, во пролетта 1939-та го донесоа Видана, му издвои една крава, десетина овци, нива и ливада од своите и им нареди на жените тие да се грижат за Видановото домаќинство; да го перат Видана, да му готват и да му го вратат домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Постелена како за на свадба, со повеќе ложници, здиплени во неколку ката, со осуммина мажи, кои одеа по неа, и со една жена, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, која ги водеше воловите, колата тргна од срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога тој таа вечер, наредниот ден и наредната ноќ, не дојде, мајка му, со шамијата в раце, лелекајќи се загна во Прилеп, кај делениците, за од нив да дознае нешто за Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бездруго оттаму, од ќотекот и од уплавот што ги добил мајка му тогаш, дојде и алипноста на умот Димков.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По нив, по кочиите со кои се селеа Јуслиовци, сѐ до Алилово, одеа мноштво довчерашни нивни раетини, а од двете страни на кочијата во која седеа тој, Максим, Неби бег и уште некои од децата Муслиоски, одеа неговите: татко му, мајка му Софија Јаковова Акиноска и сестрите - сите три помлади од него: Елена, Теодора и Зоица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа сè било готово, за само черек саат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка му, држејќи го за раце него, Максима, и плачејќи го молеше Неби бег тој лично да им го предаде на делениците во Прилеп и да ги моли од нејзино име и од име на татко му лично тие да го испратат до манастирот Трескавец кај стрикото Ефимеј, игумен на манастирот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие двете раскажуваа дека често ја гледаат Трајана како излегува од гробот и како, потем исправена, онака висока и со пушката од Крстета Јанчески на рамена, сам Крсте Јанчески предложи да ја закопаат заедно со пушката негова, го причекува да излезе од гробот до нејзиниот, малечкото од Ордена Чибукоска, го закопаа во ист ден со неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По, сепак, Атанас, тих и срамежлив, го изучи занаетот, израсна во вистински далјан.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете, така Видан Јанчески, заедно сосе сета своја приказна, се одомаши во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Им рекол Таму не ја сакаат бомбата, тие сакаат да ве убијат, а Јован Акиноски, кој во меѓувреме ја разгледал бомбата, му рекол на мајорот Може господине.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие неколку, дена, додека умираше мајка му, подготвувајќи се за закопот, се готвеше и за пресметка со натрапникот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Трајана, итра жена, од страв од нив, да не ѝ направат некоја пакост по патот, и за да ги избегне провирањата под мостовите на железничката линија и песочиштата во реките, на Алилово, до таму ги испраќаа жителите на Потковицата, ја сврти колата низ веселечките ливади. и прекутрупа, и сè така, Ѓоре двесте, триста, чекори напред пред колата, таа водејќи ги полека воловите, излегле на Битолско Џаде, кај Алинци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По неа тргнаа и сите жители на Потковицата и троцата полицајци и ја испраќаа до Зедница, до Бел Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неа, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, зашто беше висока како далјан, и зашто навистина беше комитка, уште од пред востанието во Крушово 1903-та, никогаш уште оттогаш не го симна чифтето од рамена, сама управуваше со момците, со аргатите и со сиот имот на Дамчевци Џаџовци, жителите на Потковицата, и на сите околни села така ја викаа, Комитка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште две љубовни истории ја потресоа Потковицата, и двете носат печат на времињата на завојувачите и тие такви, морничави, печати отиснаа во душите на жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Работел што работел Видан кај Петара Акиноски, се грижел Петар Акиноски што се грижел за Видана и за мајка му, а кога и Видан почнал да поболува, му рекол Петар дека тоа не може така да продолжи, дека треба да изучи нешто полесно да работи и го однесол на дуќан кај Коста Циривири, прилепчанец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, моќта Симиќева, воопшто не го уплаши, го загрижи рамнодушноста на делениците: како Имотот да беше само негов, Максимов, а не и нивни, па во еден миг, во часот кога премина мајка му, сосема се обескуражи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веруваа, се надеваа дека Атанас, по исплакувањето на Молитвена Вода, ќе си дојде дома и ќе каже што го натерало толку силно и толку жалоито живи да ги оплакува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Другиот ден тројцата ги закопаа, Димка и мајка му во еден гроб.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тие ништо не знаеле да ѝ кажат; ја посоветувале да се врати дома си и да чека да види на што ќе излезе сето тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но не на Ѓорета и на мајка му Трајана, туку на некого таму, во касарната или во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ископав доволно широк и длабок гроб без помош од никого...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, во еден момент, во тоа сум сигурен, на Иван му напоменав дека мајка му веројатно имала причини што не му ја разложила тајната со сите поединости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од сите изнесени тврдења во распитот вистинито е само она, дека ја познавав мајка му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и гробот самите со време го подготвиле и тоа под нејзин надзор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков дека Даскалов и другите другари ми имаа раскажувано оти некои од ранетите и болните токму од мајка му ја добиле потребната нега.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но и по неговото заминување, а и потоа, доцна ноќта, кога си легнував, не можев да се ослободам од звучењето на пораката што ја беа оставиле зад себеси тие многу обични зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На момчето му е познато дека ја почитував мајка му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, и помеѓу тие тешки времиња можело да се зачнат и необични нешта, па дури и копиле!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговиот сон не го посетувале небесните сили бидејќи бил Партиен!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни не помислив дека зборовите на Иван, како на пример оние за сместувањето на мајка му во празнината, се пресметани да остават посебен впечаток.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но можеби и разговорот што го водевме со Иван, кога дојде да ме обавести дека мајка му починала, ја разбранува во мене веќе одомената смиреност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во идниот момент беше дури и поодреден: тој сметал дека трагата што ќе го доведе до татко му веројатно водела кон борците што гостувале во нивниот дом по онаа позната борба зад Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А колку што можев и лично да се уверам, мајка му не изразила посебна желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И прашај го, му реков на Кожинката, прашај го детето дали мајка му барем еднаш го спомнала моето име!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не постои збор од пофалните што мајка му не го заслужува – рече Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ако веќе сакаш, не сум упатен и во поединостите сврзани со животот на мајка му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Небески суштества ѝ доаѓале во сонот на мајка му и препорачувале од она што го имаат земено една третина да подарат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, што да се прави, се случува и зелено да скинеме, и тоа од нашиот бостан иако сметаме дека со секој корен заедно сме растеле.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека во еден момент и отворено загатна оти токму конечното заминување на мајка му ја нагласувала потребата да биде уште поупорен во потрагата по таткото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак, нагласив, дека сите нешта од животот на мајка му ги имав само слушнато. Посредно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Видете му го размислувањето и пресудите какво шуто отелила мајка му.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Во оние околности на неизвесност и војна“, реков, „за да износиш син а притоа да одлучиш неговото доаѓање на веков како и израстувањето да биде само твоја грижа и одговорност ќе се согласиш, нели, дека е повеќе од големо херојство“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сеќавам и на престојот во куќата под Сина Скала што се спомнува во истрагата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па потоа повикај го и тој Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Иван му ветив дека лично ќе се заземам околу префрлувањето на пензијата на мајка му на негово име, а му ветив исто така дека ќе се распрашам под кои услови може да добие и стипендија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов навистина се сомневаше во мојата почит кон Ташапомислив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Побарај и од него изјава".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и побара да му помогнеме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа мајка му на Димче ја пренесоа в болница на лекување.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Ќе разберам. Ќе прашам по куќите, - рече Билјана, па го поведе малечкото да ја бараат мајка му.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога дојде мајка му го најде заспан.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Молчи, питачу, го прекина Баждара мајка му на Димка. - Што си се развикал?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа ги застрашуваше преку устата на својот претставник - мајка му на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во неа мајка му на Димка ги собираше парите за ѕидање на црквиче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Прашав едно од децата - зошто се расправаат. Тоа ги собра усните; вообразено објасни: - Мајка му на Димка ја обрале.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мајка му на Димка вртеше глава, чиниш кос е, и му се потсмеваше: - А јас поинаку ја знам таа приказка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа беше мајка му на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Дебелата вдовица, на Димка мајка му, му се внесе в лице и го прекори со глас од кој срцето ми прскаше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стариот крпач на чевли се затвори во своето одјаче та иако не говореше со мајка му на Димка ѝ дозволуваше понекогаш да му го измете гробот и да му ја испере едната кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ти си ги украл парите од мајка му на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кај бунарот, во запуштениот голем двор, ме пречека мајка му на Димка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Со кого? голтајќи ја плуканицата прашав. - Со мајка му на Исуса. Обесвестен е. Деца не пуштаат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мајка му на Димка се искашла и бришејќи го испотеното чело со црвена крпа богомолски зареди: - Жени, за дигање на црквичка што ни ја наречува мајката божја да придадеме по некоја паричка. Еве јас прва.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Земанек живееше во една распадната куќарка во предградието, останата од дедо му по мајка; живееше сам таму, без мајка му и сестра му.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега го слушна затворањето на вратата на креденецот, потоа чекори кои не беа на мајка му, тешки и како коска, туку внимателни и како да топотеа компактни како оние на неговата сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк беше поинаков од брат му, комотно можеше да ѝ припаѓа на друга националност, личеше на родот на мајка му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа пиеше вино, чаша по чаша, со својот маж и го хранеше своето дете, здраво тригодишно дете со костенлива кадрава коса и со темно-кадифени очи, како на мајка му.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Двајца браќа на мајка му биле убиени во времето на Илинденското востание.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и повремениот мрморлив глас на мајка му, што однадвор допираше до него, му звучеше необично.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка му го наоѓа, тропа по заклучената врата: - Отвори ми!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Помодерен – воздивнува Хорацио низ чадот – Речиси два дена висел на шарениот волнен шал, исплeтен од мајка му уште пред триесетина години, како сѐ сторено од неа, беше солидно и цврсто.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога мајка му го шеташе по паркот, ќе се запреа на клупата под неговата моќна сенка, која ги засолнуваше од жешките сончеви зраци.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тажниот поглед на мајка му го следеше до првиот свиок.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога Перон по победата на изборите ја презема власта, Борхес го преместуваат од библиотека и го поставаат за инспектор за живинарство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие биле сурово моралистични и фанатично религиозни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поради спротивставување на перонистичката политика, мајка му е осудена на домашен притвор, а сестра му е уапсена. 1946.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Станува збор за одмазда на Перон затоа што Борхес со група интелектуалци беше потпишал неколку антиперонистички прогласи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Семејството на мајка му Абигал било “традиционално, ориентирано кон семејството, сомничаво кон сѐ што е забавно, лекомислено, невообичаено”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој ја одбива новата работа и се издржува од јавни предавања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Татко му и мајка му ќе дошле крај него, ќе го молеле, ќе му зборувале, но тој ни ги гледал, ни гу слушал, туку само гувеел, слеп и глув за сè друго, дури и за нивните зборови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вака: кој кому мајка му карал, кој кому жена му свртел, кој кому ќерка му тртел.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се врати дури по неколку саати, збунет и вџашен, и прво ја допи ракијата пред да ѝ раскаже на мајка му дека во банката е целосен хаос, луѓето викаат, жените паѓаат во несвест, а службениците не знаат што да прават и само нервозно се растрчуваат и упорно повторуваат дека нема пари.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„А можеби тоа еднаш е и она што воопшто постои“, си промрморе мајка му како само за себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Плачеше цела ноќ, а мајка му си го пресече прстот со за’рѓан жилет за да му даде да цица крв.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му се чинеше како тие зборови секогаш да лебделе во воздухот околу нив двајцата, а мајка му само го чекала најпогодниот миг за да му ги каже.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека така размислуваше дали ќе мора да ги гледа и лицата на оние што ќе мора да ги убива, мајка му, седната спроти него, со нозете подвиткани под себе, со оној ист народен напев некаде во заднината на зборовите што ги кажуваше, му објасни што значи вистинска љубов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сети како се штрекна од неочекуваноста на лесниот допир со кој тој ја погали раката на мајка му кога таа сакаше да го земе празниот филџан од пред него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мајка му и татко му почнаа кафето да го пијат мешано, пола-пола со наут, оти и кафе тешко се наоѓаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, во зимските вечери на неговото детство, шпоретот на дрва весело потпукнуваше, а мајка му исто така весело си потпевнуваше народни песни додека му ги редеше книгите во училишната чанта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе треба да фаќаме врски“, му рече мајка му на татко му, а овој намуртено нишна со главата, како да му предложила да ограбат банка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тоа е сè што треба да знаеш пред да тргнеш“, му рече мајка му на крајот, „мораш да знаеш кој си, синко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Секогаш таа веселост на мајка му, нејзината широка насмевка зад темните перчиња што ѝ се испуштаа од собраната коса и немирно ѝ паѓаа по образите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За татко му, службеник, и за мајка му, учителка, ваквите професии беа синоним за почитуван и среден граѓанин.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сите велат дека татко ти ќе ја земе мајка му за жена“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Особено за нас, Албанците“, додаде тој, покривајќи си ја чашата за чај со чинивчето кога мајка му се доближи да му ја дополни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се стресе оти дотогаш мајка му беше онаа што секогаш допираше секого во својата весела намисла нешто да каже, да покаже или да праша, но никогаш не беше видел некој маж неа да ја допира, а најмалку од сè да ја допира на таков начин.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговата земја веќе десет години официјално беше Австралија, а македонски зборуваше само еднаш месечно, по телефон, кога во ниедно време меѓу денот и ноќта, заради разликата во времето, ќе се јавеше да ја праша мајка му како се.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа вечер на неговото заминување имаше нешто надреално – таа речиси среќна исповед на мајка му, додека очите ѝ блескаа како што никогаш дотогаш не беше видел.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мајка му си ја поткаса усната кога брат му кажа дома дека решил да се жени зашто девојката му е бремена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сега се поднасмевна кога се сети на деда си, стариот мудрец, кој, без да го праша него или мајка му, реши да го земе под свое и додека растеше, повеќе му беше другар отколку дедо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сѐ што било смрт бегало од нив како од смрт и се влечела по нив чудна и болна мелодија со нечуени зборови со кои се споменувало човековото раѓање и умирање, неговиот секавичен пат од колепка до одар - тоа мајка му на Куно Бунгур го оплакувала синот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле педесет и девет и од пат им се тргале и арамии и ѕверови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Една госпоѓа во крзно елегантно гази по плочникот, така голема и рунтава го потсетува на мајка му во најдобрите денови.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Жените тогаш се собирале пред куќата на мајка му, влегувале внатре и молчејќи ја жалеле; тоа станувало оние денови, кога ќе се расчуело дека го носат врзан. Било заради кражба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко сега со другата рака посегна и да го погали по главчето и по ушите, сеќавајќи како му се ежави под прстите тоа малечко парче живот, што не знаеше за ниеден друг таков допир по своето телце, освен допирот на јазикот од мајка му, некоја итра, брзонога срна, но јаренцето ни сега не се обидуваше да избега од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дома го пречекува мајка му и долго, нежно и меко го гушка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Веројатно мајка му приготвила за него слатки.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не озлегувај, му вели мајка му, додека не ти оздрават раните.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Столпник и мајка му повеќе не се вратија назад.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На мајка му Златица ѝ се родија многу деца, но ѝ изумреа; ги раѓаше предвреме, осумчиња, и не ѝ траеја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не е ова ни прва, ни последна...). Мајка му ќе излеташе од радост: не можеше да му се изнарадува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но мајка му, кутрата, си ја смени ѕвездата многу порано, отколку што ѝ предвидуваше синот: пукна еден ден кога виде дека ѝ ги снема златните работи кои Профим скришно ѝ ги продал за да прикупи уште нешто од брегот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Грозно го доживуваа и тој и мајка му присуството на тој ливот дома.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој со мајка му, за да му ја исполнат желбата што ја остави пред умирањето, го пренесоа во лимен ковчег во селото и го закопаа во дворот пред куќата во која никогаш не влезе да живее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сите беа собрани крај мртвото тело на мајка му од Трајана, која од преголема радост што го виде Трајана женет, ја испушти душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Го спуштам погледот и гледам дека прачките што ги донесе од кај мајка му покојна и ги боцна надевајќи се дека ќе пуштат ластари и ќе направат сенка, запупиле.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, колку и да звучи чудно, додека подготвуваме испити кај мене и додека мајка му ни пржеше јајца од желка, ми се доверуваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја чекаше мајка му од пазар за да ѝ помогне со зимбилот, за да дојде до кај него на врата, за да ѕирне малку внатре, да го види на секунда.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка му лепи пијавици на вратот и само се туфка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ах, да знам кој ме заѕида: ќе го вратам пак кај мајка му, меѓу нозе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Малку е повлечен во себе, но и доста е поврзан за скутарето на мајка му.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во исто време, тој заедно со мајка му Анѓа, во Рада гледаше златна кокошка која на секој први ќе му го дополнува џебот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, Анѓо, - така ја викаше мајка му кога почнуваше да му го соли паметот, - такви, драга мајко, тешко се наоѓаат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По една недела од договорот во паркот зад стадионот, Томо со своето семејство, татко му, мајка му и сестра му седеа на празната трпеза во домот на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, мајка му Анѓа беше пресудна за градењето на некои негови ставови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Испратил тој неколку цареви од оваа земја - и турски и бугарски, и српски - а самиот, слава на господа, останал каде што родила мајка му.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Јас требаше како што си го пречекав в раце, и право дома да си го однесам, но ајде си реков, ќе го однесам кај мајка му, пак како што е редно, ќе го барам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ползеше и по нивјето додека мајка му работеше, гризеше тревки и растенија, гризеше земја и варовник, лижеше по камењата како овца по сол, обезбедувајќи си недостаток на калциум; го запознаваше животот околу себе фаќајќи и играјќи си со бубалки, црвчиња и секакви гадурии што му лазеа по рацете и нозете.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И мајка му се тресе од болка и од страв: ќе остане ли живо?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кине Богдан од тревките и билките околу себе, ги џвака, чувствува како силата на земјата му се пренесува во него и го поткрева на своите раце како што мајка му го крена кога се роди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но желбата за враќање веднаш му спласнуваше кога ќе помислеше каде да се врати: во текот на овие години по неговото заминување му изумреа и мајка му и син му, татко му загинат на фронт, а со жена му Видуша оставена толку години сама, како да продолжи живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И мајка му е искосена на едната страна како да бега да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога одеше мајка му на работа по нивјето, го носеше и него во лелејка врзана на плеќите; го ставаше да спие под сенката на орешката и од нејзината опојна миризба спиеше како јагне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога се врати дома, постојано ја гушкаше мајка му прашувајќи ја: „Нели сум твој, мамо?“ „Мој си, синко“, му велеше таа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Растеше со променливо здравје: некогаш засилено удирајќи со главата во босиците од мајка му како јунче не можејќи да се насити од цицање, а некогаш не сакаше да цица и постојано плачеше без престан и дење и ноќе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Ах, што да се прави со ова дете, не му иде умот... Не сфаќа...“ Се јадосуваше мајка му.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некогаш ќе запалеше свеќа и ќе застанеше под сликите од татко му и мајка му, дедо му и баба му обесени на ѕидот во собата, клекнуваше под нив и им читаше молитва како да се мртви, како да се наоѓа над нивниот гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко му и мајка му мислеа ако го женат ќе се скроти, ќе се измени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка му, често, кога ќе немаше млеко, го носеше по млади доилки во селото да цица, а некогаш го ставаше и под коза да цица за да му јакнат бузите и непцата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја гледа Богдан сликата и пред очите му излегува тој жежок јулски ден: гори полето под врелото сонце, а тој со мајка му и со другите аргати од селото жнеат жито во нивјето од кметот на селото; се исправаат повремено за да ги ублажат болките во превитканата половина, да ја избришат потта од лицето и да му се подзавртат со грбот на сонцето што ги дупчи в глава, што им го зовира мозокот, зашто нема каде да се засолнат, да се подзаскријат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од жал за мајка му и од јад што жена му сè уште го чека, сè уште е дома му, една ноќ започна да ја бие силно камбаната.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка му му вели: „Знам, тешко ти е, синко, но мораме...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Орото го води невестата Видуша, до неа зетот Богдан, до него татко му, мајка му, дедо му, роднини и пријатели и завршува со неколку деца кои го искривиле орото како опашката од гуштер.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На меѓата од нивата, крај грмушка осветлена од сонцето, лежи мајка му крај тукушто роденото дете; баба му Депа држи стомна со вода со која го замила; отстрана стојат неколку аргати со мотики в рака дојдени да ја видат рожбата како пастирите при раѓањето на Исус;
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оваа слика, по завршувањето на војната, мајка му ја прати на Богдан и писмо во кое му кажа за неговата смрт и за неговото претчувство.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му се причинуваше ли дека му го слуша неговиот глас, како што и мајка му го слушала?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
” Кога умре мајка му Депа, дојде на погребот, лелекаше над неа, ѝ го бацуваше восочното лице по кое дождот лиеше и од жал по погребот направи едно чудо крстови од штичиња и дрвца и ги иззакачи и на нејзиниот гроб и по патот за гробиштата и по селските патишта и крај чешмите и по бавчите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По враќањето Којо Пипиле зеде куче за да му прави друштво, да не е сам, зашто и тој немаше никој дома: татко му умре пред да замине, а мајка му откако замина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Тој се колнеше дека мајка му е гулабица, а кога го сплеткавме пцуеше исто како овој.“ „Но тој проповедаше дека Господ ќе ги претвори сите луѓе во нешто - смешно, не можам да се сетам сега.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Долу во кујната беше мајка му Кираца, готвеше вечера на шпоретот на дрва.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка му била Англичанка и не знаела ниту збор француски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка му беше од угледно турско интелектуално семејство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка му го донесе на Татко второто утринско кафе, а за Камилски чај ала турка, а тој ѝ се заблагодари по трет пат бакнувајќи ѝ рака.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му почина прво мајка му, не цела година подоцна и татко му.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Каде била тогаш Сања?!
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Идниот ден на гробишта во Крушица од Стерјо се простиле само мајка му Суада и двете сестри Лејла и Вера.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го затвори лап-топот и се покри со синото ќебе, што го купија со мајка му на ден пред да тргне на факултет.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Мартин беше претставен со истата слика што ја приложи кога бараше иселеничка виза, едноставно на мајка му и се допадна и ја врами.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар не се сметаше себе си за херој, не познаваше ниту еден таков и беше убеден дека такви не постојат, но секое утро му се чинеше дека ќе ја изгуби самоконтролата, ќе го собори Петар на земја и ќе му го пресече грлото со еден од кујнските ножеви на мајка му.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Син ти излегува со неа затоа што треба да излегува со девојки, се јави повторно мајка му. - Кај ја најде...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Бојана е многу убава и фина девојка Алек, мајка му се насмевна.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Место каде што мајка му истураше чаша вода пред секој почеток на новата учебна година, место од каде што со мал ранец брзаше кон автобуската станица за да го фати автобусот што го носеше во престолнината за да полага испити на државниот универзитет, место каде како дете во врнежливите летни денови играше Монопол со другарчињата...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Не го гњави детето Љупчо, се јави мајка му, која седеше на СИНГЕР машината за шиење.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Би можела, помисли Винстон, да биде мајка му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тогаш мајка му запали едно парче свеќа и седнаа на подот да играат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му седеше спроти него и исто така се смееше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓу оброците, ако мајка му не чуваше стража, тој постојано крадеше од бедната залиха храна од полицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие не беа зеле никакви алишта, дури ни палтото на мајка му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон, мајка му и татко му си најдоа место на подот, а покрај нив на една клупа еден до друг седеа старец и старица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што се однесува до сестра му, таа можеби била сместена, како и самиот Винстон, во некоја од колониите за бездомни деца ( ги викаа Поправни центри ), кои се беа намножиле како резултат на граѓанската војна; или можеби била испратена во логорот за принудна работа заедно со мајка му, или пак на некое место за да умре.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му, со нејзиниот бавен месечарски начин, ги следеше далеку назад.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој застана, но не се врати. Неспокојните очи на мајка му беа втренчени во неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше да се сети што се случи, но знаеше во сонот дека на некој начин животите на мајка му и на сестра му беа жртвувани за неговиот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Винстон, Винстон!“ викаше мајка му по него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сонот беше исто така опфатен - во извесна смисла и содржан - во едно движење на раката што го направи мајка му, а го повтори триесет години подоцна онаа Еврејка што ја беше видел во филмскиот журнал, додека се обидуваше да го заштити детенцето од куршумите, пред да бидат и двајцата разнесени на парчиња од бомбите фрлени од хеликоптерите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога се врати назад, мајка му беше исчезнала.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
До ден денешен не беше сигурен дали мајка му е мртва.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му го гушна малечкото и го притисна неговото лице на градите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Морал да имал, си мислеше тој десет или единаесет години кога мајка му исчезна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се наоѓаше во Златната земја, или седеше меѓу огромни, славни урнатини облеани во сонце, со мајка му, со Џулија, со О'Брајан - не правеше ништо, едноставно седеше на сонцето, и разговараше за спокојни работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога исчезна татко му, мајка му не покажа никакво изненадување, ниту преголема жалост, но затоа во неа настапи некаква ненадејна промена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка му го опомена да не биде алчен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ништо не недостасуваше од собата, освен мајка му и сестра му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѝ ја раскажа на Џулија приказната за исчезнувањето на мајка му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На крајот, мајка му открши три четвртини од чоколадата и му го даде на Винстон, а едната четвртина на сестра му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на телото на мајка му, слично на статуа, како се наведнува над решото на гас, за да промеша нешто во тенџерето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сфатив дека таму длабоко под вода е гробот на неговата жена и на мајка му и татко му.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И според малкуте семејни фотографии што јас можев да ги видам, Борко повеќе личел на татковата лоза, на дедото по татко, а Симон повеќе на мајка му.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Семејниот гроб пак, во кој биле закопани мајка му и татко му, беше под вода. Го спуштивме сандакот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Подоцна, тој пак замина назад во манастирот, но веќе со мајка му имаше редовно допишување.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Еднаш, како дете, вели тој, кога бев во болница, во детско, на едно друго дете му дојде мајка му во посета.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш кога ја читав книгата си велев, како може да се забавува, а мајка му штотуку умрела.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Карл не можеше да поверува дека мајка му, што е во друга држава толку долго, толку години е болна...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А писмото што би му го напишала, прво ќе дојде во рацете на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја нема добиено и телеграмата. Или и таа завршила во рацете на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се обидуваше некако да го разбере тоа што му го кажуваа мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја изморуваше да ги повторува, пред секого што ќе дојдеше да ги посети, измислените прикаски за мајка му и татко му на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од најмала негова возраст, за сите други народи освен за нивниот, мајка му и татко му, во негово присуство, зборуваа без почит.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не беше сигурен дали ако Марија му напишала писмо, мајка му не го скрила.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа би било ужасно и за мајка му. Да ѝ го земам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А и мајка му и татко му ја ставија во изолација...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога завршија со ручекот, татко му и мајка му седнаа до Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Токму таа, што му ја спомнуваа татко му и мајка му, кога му зборуваа за неговата друга мајка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ни на крај памет не ми доаѓаше дека мајка му и татко му ќе испаднат толку лоши... зли...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега Карл сакаше да покаже дека е навреден од мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл сè почесто и подолго остануваше кај мајка му Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Се навикна ли на мајка му и татко му? - старата удираше право во срцето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Односите на Марша со мајка му и татко му на Хелвиг, таа ги беше свела на најлаконски реченици.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да не се случило нешто лошо со мајка му на Карл?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Го наговорија мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да ја напушти куќата на мајка му, татко му, баба му, дедо му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствувајќи го сè поголемиот јаз што се јавуваше меѓу мајка му и татко му, и Марија, тој како да се плашеше дека еден ден и самиот ќе се реши да ги напушти нив...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сигурно го има земено таа вештица, мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа, а и Хелвиг, којзнае дали му кажувале дека мајка му е жива.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неколкупати, откако ќе си легнеше Карл, уште не длабоко заспан, осеќаше дека мајка му Марија се доближува до неговиот кревет и нежно, со очи полни со љубов, гледа во неговото лице...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
При овие нејзини зборови, мајка му забележа дека остри брчки се појавија на челото на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што покажува колку таа, мајка му, некого не поднесува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Длабоко во себе беше убеден дека не е во состојба сосем да прекине со мајка му и татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, и дека нема да се откаже од мајка му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, ако го побара синот, и ако го добие, пак ќе си ја натовари Марија на врат - го предупредуваше мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш Марша, не со истата голема лутина со која зборуваше со Карл, рече: - Карл крие од нас дека се допишува со мајка му!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Карл, ајде да јадеме - го слушна гласот на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Правеше огромни напори да им се допадне на татко му и мајка му на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакаше да му истрча во пресрет, но толку беше исплашен од мајка му Марша, што остана и натаму во собата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја збесна и втората причина што беше наведена во тужбата: дека таа, мајка му, не може сама да се прехрани, а камоли детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По извесно молчење, откако ѝ проврвеа сите овие мисли низ главата, мајка му рече: - Во крајна линија, тоа е твој син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како беше наместено во куќата на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уплав имаше и од мајка му, и од татко му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лесно е после да го врати назад, кај мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл осети, по гласот на мајка му, дека уште не ѝ е помината лутината.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му прва се совлада. Ги поведе по долгиот полуосветлен ходник. Потоа, во собата за гости.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да не умрела во меѓувреме мајка му... татко му, или и двајцата?!...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од подотворената врата виде како мајка му, без било што да каже, му го подаде писмото на татко му, што беше дошло од жената.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Еднаш си помисли дека е најдобро да не им каже на мајка му и татко му за писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И самата таа стануваше свесна, дека толку многу е приврзана со Карл, што нема да ѝ биде лесно ако тој еден ден не се врати од тие патувања кај мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од друга страна, мајка му и татко му ладнокрвно го примија заминувањето на внукот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако разбере за ова, мајка му Марша можеби помалку ќе го сака...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Понекогаш ѝ доаѓаше да ѝ се обрати на мајка му на Хелвиг, кога знаеше дека е сама долу во катот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се обидуваше да ги собере сите нешта на едно место: неговото мислење, мислењето на Марша, па еве и на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога Марија ќе земеше некој предмет во раката за да го разгледа - а нив ги имаше насекаде со десетици, прекрасни украси, - мајка му на Хелвиг веднаш ќе се створеше крај неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се напрегаше да слушне што ќе разговараат мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да си ја види мајка му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг беше под такво нејзино влијание, посебно откако таа го роди синот, што комуницирањето со мајка му и татко му беше вистинска реткост.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На тоа го натера траумата што ја почувствува кај Марија, кога му раскажуваше за омразата на мајка му и татко му на Хелвиг, кон неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сето ова што го зборуваше мајка му Марша, му изгледаше толку сурово.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие се далеку, а мајка му и татко му, до него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И по сето она што се случуваше последните месеци, сфаќаше дека Марија ги отфрли не само мајка му и татко му, туку и него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак решив да го оставам кај мајка му. Мал е уште.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг за ова прашање не сакаше да зборува ни со мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кај мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Со мајка му и татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- А и ти Хелвиг, еднаш спомна дека мајка му е од многу сиромашно семејство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стојанка седна на понуденото столче, море го испи и кафето што Доста веднаш го направи, го подржа и истури еден кош благослови на крштенчето, го избакна и ја пофали мајка му за доброто гледање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја зеде крошната од нејзините деца, иако Илко беше спрамил нова, тури слама и го кладе покрај оган крај мајка му.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, отворено не можеше да се откаже од Анѓа, бидејќи даде збор, а и мајка му така му рече, но белким ќе дојде однекаде некое спасение?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја праша стрина Маловица како се викала мајка му на Илка. Таа ѝ одговори: Стојна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Анѓа беше слабо девојче, со изнапрчени муцки, испрнати заби, бушаво. немиено откако умре мајка му, со гунчето наопаку, преврзано со црна старска шамија, та изгледаше како старица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Коа не го стори тоа кога му беше цаката, кога падна од мајка му, кога она не беше му го чула гласот, сега е доцна!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вака, кога Петко ќе стане поп, тој ќе си служи на „неговиот света Илија“ за здравје, за душата од татка му, од деда му Петка, од мајка му Трна, која одамна беше појдена кај мажа си и умрените дечиња, и така ќе ги користи и овие дваесет гроша што му ги плаќаше на поп Спира за секоја служба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се поздрави со мајка му и се расплака; се расплака и таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еднаш мајка му го праша Богулета: - Знаеш ли што везе дедо ти?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XXVII Еднаш Богуле, кога мајка му беше излезена во полето на работа, ја донесе Злата дома и ја качи на таванот на ѝ покаже што сѐ има на него и каде почесто го проведува времето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја советуваше мајка му за да не му се влоши повеќе состојбата, да му дава слики од татко му да ги гледа, а добро е и Методија одвреме-навреме да навраќа сè додека на Бигуле не му помине депресијата и сфати дека татко му не е жив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Јас тврдам дека син ми е полнолетен - вели мајка му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден ден дојде Методија Лечоски, дрварот, да ѝ донесе писмо на мајка му за Мил што нему по грешка му го дале.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мајка му го читаше и препрочитуваше писмото, и ронеше солзи: колку што се радуваше што е здрав и жив, толку тага и јад ја обземаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еднаш кога Мил остана цела ноќ во лабораторијата и не дојде на спиење, Богуле го заобиколи коритото со вода што му го стави мајка му, и низ прозорецот кој беше заборавен да се затвори со рајберот однадвор, започна да се спушта по јаболкницата, но се слизна на влажните гранки и падна.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога ќе го видеше мајка му што прави, ќе свикаше по него: - О, господе, зар и тебе те зафатија бубачките од татко ти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дојде до гробиштата и се упати кон гробот на татко му и мајка му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ах, рекоа татко му и мајка му, на овој умот ќе му биде по скитање...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа мајка му го закла петелот што го имаше ветено за да му ја стави главата во гробот на Илко како курбан - за да не повлече со себе некој друг од фамилијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Липаше долго, јачкаше сè дури мајка му не го крена и не го одведе дома.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но мајка му на Богуле нема нерви и срце да гледа што прави нејзиниот син, не може да го остави на ризик - да се отепа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа го тврдам, не само поради тоа што си личат еден на друг, зашто такви примери на луѓе што си личат еден на друг, има многу во светот (а и јас сум среќавал луѓе што личеле на мене и сум се штрекнувал при таа средба) - но овде е следниот аргумент: како млади се сакавме со мајка му на Методија Лечоски, дрварот, и имавме блиски односи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но откако го заврши средното хемиско училиште, и две години студии на факултет по био-хемија, мајка му немаше повеќе можности да го школува понатаму, а и не сакаше да биде сама дома, та тој ги прекина студиите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога наполни осумнаесет години, мајка му го ожени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Син му на Цветко дуќанџијата, пред војната се запиша во богословија во Белград по желба на татко му и мајка му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во дворот го пречека мајка му завиткана со црна шамија.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога бунилиот му помина, и кога татко му не доаѓаше веќе, при секое отворање и затворање на врата за да влезе мајка му внатре да му донесе нешто, тој се поткреваше од креветот причинувајќи му се дека татко му влегува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- рече мајка му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стоеше така како скаменет во прегратките на Богуле, се дури мајка му не го тргна и не му рече жулкајќи го по главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледаше и во него и во мајка му која плачеше, и не знаеше што да заправи, што да му рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Лутината му ја потсилуваа и многу други работи на кои се присетуваше; се присетуваше како силен уплав ќе добиваше кога ќе стапнеше во коритото вода крај креветот кое мајка му го оставаше за да го разбуди да не шета ноќе...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не карај го, - му рече мајка му, - си знае зошто лае на него... Познаваат кучињата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со учењето не продолжи, а и мајка му не сакаше да остане сама; сакаше Богуле да ја преземе сега грижата околу куќата и имотот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можеби на тоа влијаеше тоа што не сакаше да се одвои од дома, од татко му и од мајка му, што се плашеше од нова средина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Богуле се загледуваше да го види детално секој цртеж, се вчудоневидуваше како се изработени, но мајка му му рече да излезе надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Како не важат нашите тврдења, - се бунат мајка му и мајка ѝ нејзина, - та ние сме ги родиле...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А умреа и мајка му и татко му од Методија Лечоски - оној што личи на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога се вратив назад во селово, почна да ме мачи тоа, и еден ден ѝ реков на мајка му на Методија.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во оваа група попадна и Ангеле Трајков, внучето на дедо Богдан, кого што татко му Трајко и мајка му Велика си го исплакаа и се задоволија со неговото сестриче близначе Анѓа и постарото братче Јована.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тетка Донка, мајка му на Тренадфил има абер дека таткото на трите машки деца се наоѓа во Ташкент.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Потем се приберува и пријдува до пред иконата и се крсти).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Изутрина, кога татко излегуваше за на дуќан, мајка му рече: „Денес, Јордане, порано дома врати се, зашто ќе дојдат нишан да разменат.“
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Па бизнис ем плежр, мајка му стара...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
За среќа, еден од соседите, по цена на сопствениот живот, длабоко во визбата, преку ископан тунел, во една мала просторија, чуваше една санска, многу млечна коза, па секојдневно ни даваше по една чаша млеко, со кое Мајка му го заменуваше своето млеко на најмалото братче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека чекоревме крај кристално чистата река која излегуваше од Езерото, како верно чедо кое го продолжуваше својот пат кон бескрајот, кон морето, во Татковата свест, среќен што Мајка му го спасила ракописот, се всади мислата што постојано ги опседнува емигрантите меѓу заминувањето и враќањето, меѓу заминувањето и останувањето во туѓина. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да го раздели од своите, од мајка му.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка му велеше на упорниот брат дека ние ќе си останеме без целосно семејно стебло поради проклетството на границите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Растеше по куќите во селово и сите го сакаа, зашто татко му беше загинат во војните, а мајка му сиромашка...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога дојде мајка му и кога му отворија да му дадат јадење - го најдоа мртов.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Уште синоќа кога удри камбаната тажно, и кога се разбра дека умрела мајка му на Танаил, му велеа на Китан да запре со музиката, да запре веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои од селаните стоеја настрана и не учествуваа во веселбата, зашто ја жалеа мајка му од Танаил која умре синоќа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трајче ја зеде борината, мајка му го симна ситото од клинот, ги отвори ноќвите и почна да сее брашно.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му останаа сами. Долго, долго време го жалеа, ама немаа што да прават.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Е, сега сме сигурни! - олеснето рече мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Добро де, добро! Не лути се! - благо продолжи мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Над него стоеше мајка му и го будеше: - Ајде, Трајче, ајде синко!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Да вечераме и ќе ти кажам - рече мајка му, ја запали ламбата и седнаа да вечераат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче стоеше настрана и разговараше со мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Што направив, ќе ти кажам кога ќе слезеш долу од чатијата - рече Трајче и влезе во куќата, каде што мајка му готвеше ужина за мајсторите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Треба да вечераме - рече мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- одговори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му на Талета излегоа надвор, а Тале го зеде самарчето од коњчето и сосе него влезе во одајчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Види, види - почна да се чуди мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Их, бре синко! - изнервирано викна мајка му. - Остави го Дорчо, волкот нека го јаде! Не гледаш што стана? - Видов! - одговори Трајче
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче го врза Дорча во гумното и со мајка му влегоа во изгорената куќа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му, преврзана со црна шамија, истрча надвор и изненадено праша: - Втаса ли, мој мајкин домаќин?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од едната страна на огништето, на сламата, облечен легна Трајче со мајка му, а од другата Евто со снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- уплашено извика низ солзи мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му ја посла рогозината, го фрли на неа покривецот и тие легнаа. Трајче, изморен од патот, заспа...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче ја обеси ламбата на ѕидот и тие почнаа да копаат. Мајка му копаше, а Трајче ја исфрлаше земјата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Наведната над пиперот, мајка му береше пиперки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му долго не можеше да заспие.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му замолче. Трајче заинтересирано праша: - И после?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Борината догоре... - Запали уште едно парче борина! - заповеда мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Селото беше изгорено, затоа Трајче и мајка му се упатија кон водениците, да не спијат на ведрина.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- очајно извика мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Песната - рече мајка му - вака кажува: „Седнал Марко с мајка да вечера, солца, лебец и лути пиперки. Подмустаќ се Марко насмевнува“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Така се правело во Илинденското востание, така и сега се препорачува - одговори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Другите тоа одамна го сторија, а ние уште спиеме - рече мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му го испратија Танета дури до крајот на селото.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Рано во воденицата, Трајче и мајка му станаа. Станаа и Евто и снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Тогаш оди, ама порано врати се! - рече мајка му и влезе во куќата да ја внесе солта.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Вечерта Трајчета го викна мајка му и загрижено му рече: - Треба, синко, да се поспастриме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Знам, синко, знам, ама... - почна мајка му поблаго - ми е жал за тебе. Туку ела, земи ја боринава и посвети ми.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Што е, синко! - се огласи мајка му од куќата. - Дај ми го торбичето со леб!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога се приближија, мајка му на Трајчета праша: - Ти ли си, брате Евто?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му на Талета поминаа покрај основното училиште.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На прагот, целата уплакана го дочека мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му го искара: - Што стоиш надвор?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пали, пали! Како оган е лута. - Пали, синко, пали, ама со тоа се фали! - се насмеа мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Умно зборуваш, синко, но ајде да видиме што станало со скривницата - рече мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Утредента Трајче и мајка му станаа порано.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Цело село гори, баба се чешла - пак го прекори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му отидоа во комшиите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му распремаше по куќата. Нејзината сенка се оцртуваше по ѕидовите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му воздивна и тивко рече: „Убав мајкин домаќин!“ - и влезе во куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Скриена во долчето, со други жени, молчеше мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Брзо се обу. Мајка му му потури да се мие.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му итро се сползнаа по долчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Да имавме газија, - продолжи мајка му - вака немаше да се мачиме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Кој? - уплашено праша мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ти си дошол! - изненадено одговори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ех, - воздивна мајка му - што татко имаше! Секој го познаваше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- У, да би ме немало! - сама се прекори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еве два-три дена како немаме во соленикот ни зрно солца - одговори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Како? - се зачуди мајка му. - Луѓето одвај најдуваат и захарин.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа ја послаа постелата и мајка му рече: - Сега можеме слатко да спиеме...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На друмот се креваше прав и чад. - Леле, синко, отидовме! - пиштеше мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Талејца - мајка му на Трајчета, не беше заиграла откако загина мажот ѝ Тане.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Брзо се врати дома. Мајка му пак ја немаше. Како попарен отрча в бавча.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој светеше и тураше брашно, а мајка му мешаше...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче и мајка му го зедоа Дорча и се упатија кон Мацково.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му го зеде торбичето, кладе внатре едно парче пченкарен леб, неколку зелени пиперки, една главица праз, излезе надвор и му рече: - Еве ти го торбичето!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче куцкајќи се врати дома... Мајка му уште од вратата го прекори: - Кај си досега?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Боже! Зер си гледал од некаде, ја ти кажал некој, море синко Силјане,“ му рекла мајка му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во тоа време дошла кај жената му и мајка му да ѝ помага за кравите молзење.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
За Силјана и напре немало работа и сега немало, при сѐ што сега му се смилила работата и куќата; арно ама требало да си ја трга џезата што го колнале татко му и мајка му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ду! Мајко, Силјан по трем проговори“, ѝ свикала Неда на мајка му од Силјана.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По малце време беа растанале сите од куќа и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците ошла да ги молзи, син му свињите и телците, прлињата ги испуштило за в говеда да одат, сестра му куќата фатила да ја мете и гнојот да го фрла.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Сигурно не и за мајка му кај која се беше вратил.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Покрај постелата, седнати се неговите родители, таткото со црно офарбаните мустачиња на стол, мајка му, со расеан изглед, на самиот кревет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, затоа не можев да погрешам од каде се двете девојки, полово одделени на чекор едни од други.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Куќата ми се отвори откако ми дојде татко ми. - Кој татко, баба Цвето?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се јавуваат пријателот (му раскажува за проводот на синоќешната журка), мајка му (дека последен пат вечерал кај нив минатиот петок), девојката (вчера имала работа, не можела да дојде во „Штрк“ на еспресо во 6).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па, што е иако е така?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Си се сладел така малечкиот бате Иле, додека едно попладне растревожениот глас на мајка му го викнала одма да се прибере од сокак.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мајка му и татко му го следеа за да се поздрават и да пожелаат среќен пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но кога мајка му дојде, веќе ништо не се случуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Том?“ викна мајка му во мракот. „Да.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа беше неговото семејство -- мајка му, татко му и неговиот брат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во шест часот мајка му донесе супа. Не ја ни допре.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Рацете ти се наполно во ред“, рече мајка му. „Не“, залипа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Неколку мига порано врескаше и беснееше но сега беше слаб, премален од сето ова, и мајка му стануваше неколкупати за да му го грее челото со топли облоги.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Подобро ќе му биде на господинот Сврдле повеќе да внимава што зборува. Ќе зборувам со мајка му.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во девет часот докторот излезе од куќата и се упати кон кочијата, придружуван од мајка му и татко му.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вресокот замре пред да влезе мајка му. 23
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И навистина не знам која беше причината што не успеав да ја престигнам мајка му на касапот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја немаше ниту пред дуќанот ниту во него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но мајка му едвај му одговараше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Не беше навикнат мајка му да биде болна и сè чекаше од неа, да му даде в раце.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Така чист, како што ќе го испратеше од дома мајка му, Трајче не остануваше ни половина час.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се стемни, а мајка му на Цивко ја немаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тој ден мајка му на Цивко беше отишла да му набави јадење.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Не помагаа никакви совети од мајка му Глувчицата, ниту пак на неговите постари браќа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Иако мајка му ништо не му беше рекла на Трајче, првите денови откако таа се разболе, му се чинеше дека му е лута...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Не помагаа ни укорите на учителките, ни кавгите со мајка му.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога и на третиот ден мајка му на Трајче не стана од креветот, тој приквечерината, колку што е можно потивко, ги зеде своите непрани алишта, влезе во бањата и долго ги переше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден, кога се врати Трајче од училиште, ја најде мајка му легната в кревет, тешко болна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тој знаеше во кој дел од шумата има мајмуни и се надеваше, ако не татко му, или мајка му, дека било кој друг мајмун ќе го прибере.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Викна мајка му.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сливите веќе беа зрели.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во општата мака нејзиното осаменичко седење во ќошот на бараката, на крајчето од постелата, не го забележува никој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Слезе од џипот и мрзливо, со чекор на овца болна од шап (го стега левата чизма – “Тој пезевенк шофер-аѓутант, мајка му, пак не ми ги измачка чизмите со лој” – просаска) им се доближи на челите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка му се туфкаше и пискаше и, кога ја виде Трајанка, се расплака уште повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Пе... пе... – одново го храбри мајка му, а тој зинал во неа за да ѝ ги погоди мислите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мајка му и баба му ги честат, татко му разговара со нив, а Зоки ги пребројува подароците.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мајка му на Зоки направи колачиња. Ишарани одозгора со бадемчиња и со чоколада.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Мечка, Зоки – му покажува пак мајка му. - Мечка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Е, Зоки, сине, - вели мајка му, - почекај малку! Па така не прават гостите!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мајка му веќе нема што да прави, па го седнува заедно со другите гости и го почестува.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој лежи сам, мајка му е на работа, татко му е на работа, а баба му го готви ручекот во кујната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мајка му го отвори пакетчето и од него испадна еден балон.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мајка му ги донесе колачињата и почна да ги чести гостите, Но Зоки го одминува, како да не го гледа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тогаш доаѓаат од работа татко му и мајка му.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Го завршил истото училиште што го заврши и Аксја, или нешто сосема слично.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш, сѐ она што го зборувам за него, за Семјон, за рускиот човек што ти беше татко, кој и самиот се чудеше колку е Русин бидејќи мајка му била Украинка а таткото Козак, само е делче или така да се изразам најмалото делче од вистината за него, бидејќи тој, покрај мене помина без да го допрам; тој беше, ете, да не должам, една голема отсутност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само знам дека татко му е Унгарец, мајка му Србинка“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога порасна, кога заврши осмо одделение, мајка му престана да му го слави роденденот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога беше помал, на родендените што ги славеше, мајка му му правеше торта, и тогаш Огнен леташе од радост и постојано околку тортата се вркаше: за миг ќе го излапаше парчето што мајка му ќе му го отсече, а ги собираше и парчињата што ќе преостанеа од неговите другари.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А сета причина за молчењето била во стравот: одкако умрел татко му, мајка му го оставила да живее кај деда му и се премажила.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Огнен сега постојано ја прашуваше мајка му кога повторно ќе му направи торта, а таа му велеше: - Кога ќе има повод...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Постојано сакаше мајка му да му прави торта.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И Милчо ги чувствуваше како втори родители: приврзан беше кон нив, а и кога ќе дојдеа татко му и мајка му од работа или во неделите и празниците кога не одеа на работа, тој пак со баба му и дедо му си играше и се шеташе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И најпосле еден ден мајка му му рече: - Синко, денес ќе ти направам торта...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
По смртта на мајка му, уште повеќе се повлече во сенката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога на мајка му (која сѐ поосамена, поизгубена исчезнуваше меѓу фотографиите, мебелот) ѝ соопшти дека долниот кат од куќата ќе го преуреди во Гостилница, веќе одамна го имаше изодено својот пат.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Полека се истетерави до кујната, офкајќи по пат за тоа колку ѝ биле проширени вените на нозете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А да, ти имаше куче - ама, сепак, и тие гризат! Маче си е маче!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Којзнае како изгледав затоа што тој ми удри една шлаканица за да се смирам, а во тој момент влезе мајка му, со Маци во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци! Маци! - почна да вика и да шара со погледот додека виљушката сѐ уште ѝ стоеше во рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Кита! Кита! Кита ти си? - викаше тетка Олга помеѓу испреплетените пискоти на мајка ми во кои таа збунето и возбудено повторуваше, - Олга, Олга ти си?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Беше грешка што се вселивме со мајка му на Дино.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино само набрзина го голтна последниот залак од ручекот и тромаво се стрча накај кујната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино и мајка му смирено мласкаа и набљудуваа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Малку е тврдо, ама не е страшно, - рече Дино со полна уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој се зачуди: О! Вие сте единствена што носи домашно, така рече.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Томе влезе дома со мајка му, а Ане и Дора отидоа кај Дора во двор и си седнаа во тревата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ах, Маци сака кај тебе! - рече мајката со бебешкиот тон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека таа коментираше Дино го отвори капакот, си тури само во својата чинија и веднаш стави неколку парчиња месо во уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој ѝ рече "Бонжур", а таа чудно го погледна, при што Ѓорѓија порумене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Денот кога решив да го изменам односот, ја слушнав мајка му на Дино како разговара со пријателка ѝ по телефон и се договара да ѝ помине на гости наредното претпладне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ајде сега, касни, па ти го правеше, - ме буцкаше мајка му на Дино за време на ручекот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Големите изненадувања што не можеше да ги искаже со зборовите кои ѝ недостасуваа, ги изразуваше со извикот „лааа“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Томе само гледаше нагоре, каде што луѓето ѝ шепкаа на мајка му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гушката на мајка му на Дино завибрира кога ја отвори устата во вчудовидување.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога потоа се запраша зошто е толку нервозен, сфати дека си мисли „Гадот се ожени и не живее веќе со мајка му“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Третата работа што ја имаше на лулашките беше мостот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци мирно ја лижеше мојата чинија која наместа имаше розова боја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Летнав наназад - и така, исто како Маци, не успеав да видам кој ме кутнал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Голтнав и дури тогаш успеав да издишам и да речам, - Ме гризна, нешто ме гризна по ногата, - а мајка му на Дино срипа да ја бара Маци зад каучот и да вика, - леле, милото мое, што ти направија, милото мое, - како јас да сум ја гризнала мачката, а не таа мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога Дино и мајка му завршија со ручекот се извинив и отидов во тоалет за тивко да повратам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ете, ѝ се допаѓаш, иако ја изгази.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, мачката ја немаше, Дино и мајка му спиеја; конечно можев да бидам сама, и така, заспав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино продолжи да си јаде, одвреме-навреме погледнувајќи ја мајка му, а јас молчев гледајќи ги, за по некое време да ја видам мачката како мирно си излегува од зад каучот и се прошетува пред сите нас, како ништо да не се случило.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Звучеа глупаво и празно, и никако не можев да му објаснам зошто мајка му ме навредила.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Понекогаш мајка му на Бане доаѓаше со помалиот син, го клацкаше, а тој се смееше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино и мајка му си седеа во соба и си пиеја кафе, а мене во мијалникот ме чекаа сите садови светнати со мачешка плунка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане во рацете моткаше едно ластиче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кимнав со главата и збунето се насмевнав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ја погледна мајка му, која сè уште плачеше и го рибаше подот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И со мајка му живее! - а девојчињата повторуваа: - Ако де! Кутричкиот, колку е сладок! Срцушко!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Вие? Сакате кафе? - ѝ се обратив на свекрва ми која ја галеше Маци додека таа ја лижеше и последната чинија, нејзината.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си ги извадија чиничињата, па едно наполнија со вода, а друго со земја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, зборовите ми се тркалаа низ устата и како да ми паѓаа врз нечистиот теписон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го украси царски мртвото тело, па го прати кај мајка му.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Мајка му носи преслека и му топли вода да си ја измие главата, снагата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка му потура вода на вратот, а татко вели, чекај, разлади ја, ќе ме попариш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Каде е мајка му на детето?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тетка, на мајка му сестра...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој беше јунак в борба загина, мајка му беше Славеј Планина, таја го прими, прими загрна во зелената своја промена!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Влатко скока: „Метан! Од каде метан?!“ „Гледај, па тој не спиел!“ се чуди мајка му.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таму в десно една мајка му ги брише солзите на синчето, го гушнува, го крева в раце, а тоа се зграпчило за неа како некое маче, ама веќе не плаче, усните на мама му се доближени до увцето и сигурно нешто убаво му шепнува, па се насмевнува и погледнува кон едно девојче кое се гушнало со своето маченце - и тоа, маченце - ќе стане прваче.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- велеше мајка му, а тој го гледаше наведнат над купишта книги наредени врз работната маса.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Влатко, те молам, слези до продавница“, - го вознемири молбен глас на мајка му и безволно ги прифати паричникот и торбата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Вратите и прозорците морав да ги затворам поради Вардариште“ , тоа е гласот на мајка му.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Оние со небесна боја меѓу нив се најинтелегентни и најнеодгатливи: помислуваш дека ти се врсници – а тие уште од древности: го паметат Исуса кога трчал по мајка му да го дои.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И долго ловците чекаа јаренцето да се подистави, да се поодмести, но не се случи тоа: јаренцето стоеше точно меѓу сонцетои нишанот како штит врз срцето на мајка му.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Попусто мајка му го разбудува додека париските оџаци чадат - Жан Жак од нејзиниот глас полудува.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
И се опитвам: кога, бре, мајка му низаедна ќе дојди шо побрзо тој комунизмо, та и ние сиромасите да се виме като људје и да се омрсиме на богата маса?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка му дотурува од ѓумот... а тој срка густо запечен и лут грав, фрла в уста здиплени фелки леб...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ова треба да е мајка му - рече Павле.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка му седи до него, го гали со рака, со очи, нешто му зборува, во чашата дотурува жешко млеко...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Местото што му се отстапува во романот на иронијата, како и на смирениот крај (читај­те го рецептот за питата „тикуш” која мајката му ја приготвува на истоштениот повратник), можеби, на прв поглед не се упатни за такви цитати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, секоја мајка му се радува на подарокот што ќе го добие од своето дете.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Нему од сè најмногу му се допаѓа што мајка му има неколку печати со кои удира по некакви документи, и што работниците, кои доаѓаат за да им врачи документите, ѝ се обраќаат со: „Шефице“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му раскажувала мајка му.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бреза праша додека пакуваа: - Да не останете и вие таму засекогаш, како што тоа го сторил мажот ѝ на тетка Фанија кога се спакувал за да си замине од дома и да живее кај мајка му?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сетив на мајка му на Мечка којашто мртва - пијана ја наоѓале по ноќните барови во странство, се сетив на Домот за деца без родители и ги стиснав забите за дане се расплачам гласно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Беше, како и секој пат, облечен во неговата доземи долга бањарка за која што баба ми Санда, мајка му, тврди дека му ја купила кога тој имал десет години и дека ја има зачувано сѐ досега само затоа што била изработена од многу квалитетен фротир што денес веќе не се употребува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одмавна со раката и многу ми заличе на тетка Ана, мајка му.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кај нив, во куќата секој секому мајка му караше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не заборави да навратиш кај Фотета, мајка му имала некоја траба платно да ти даде да можеш да го дадеш онака...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На времето, Арнаути, турски платеници, ги заклале и ги испоганиле мајка му и татко му.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Беше мајка му на Проедросот:подгрбавена, во влашка носија со бела шамија врзана згора, налик на синот но со усните посинети и некако оторбешени.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога ги заробивме Германците, си зеде германско ќебе а мене ми го даде неговото ќилимче за спомен, тоа што мајка му го ткаела и ми рече: Милка, еве ти го ова ќилимче за спомен, имај го, ако ме убијат, вечно да ме спомнуваш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој веднааш се стрчал дома да ѝ каже на мајка му.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Трајче пак, како да знаел дека ќе загине.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но кога дојде нејзиниот син сфатив дека се работи за мојот школски другар од Марен, Маренецот, идека мајка му има задача да изигра улога на посредник.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вујкото му рекол: А бре, внуче Лазо, зошто не го приберете детето, секој ден е на гробот на мајка му, само прета околу гробот правејќи дупки. Цело село го жали.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Колку што мене ми беше лесно со него, да даде господ, толку лесен да му биде животот“, повторуваше мајка му Ица и истовремено се сеќаваше на својот премолчено уште сакан љубовник Дракче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како храната за бишката, како што на времето би се изразила мајка му, Бог да ја прости...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Прво офтиката ги зеде деда му, па баба му и, најпосле, и мајка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така сега, кога мајка му му рече дека пеперутки ќе се собираат на него, се почувствува толку лесен што му се пристори дека тие можат да го кренат и да го понесат во убавините на нивните бои.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто мајка му беше од Охрид или од охридските села, не знам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Татко му до својот брат во Грција стигна заобиколно, преку Америка, ставајќи го името и моминското презиме на мајка му на пликото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Стрико му многу пати доаѓаше во Скопје, по цели ноќи остануваа насамо со татко му, ама Атанас и мајка му никогаш не дознаа колкаво долго било писусчето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија малку по малку навлегуваше во светот на Дончо, во неговата подготвеност за на училиште и веднаш заклучи дека и тоа е умно колку и нејзината Пеличка, ама она што го знаеше самиот го откривал талкајќи низ стопанството, а изгледа мајка му ни малку не се интересирала да дотура во тоа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога убаво израсна и мустаќот горделиво го пушти, а мајка му и татко му веќе беа се простиле пред бога, го пратија и на панаѓурот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој, спружен во еден прост дрвен ковчег, а врз главата му се извива влашката тажаленка на мајка му.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За несреќа, не сонуваше ништо. Се погоди мајка му, Влаинката, да е тука: дошла да си го види синот, по толку време.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој ѝ објасни на мајка му на Сандри дека босилекот е царев мирисен цвет, дека во рајот има најмногу босилек и дека на Богородица тој ѝ е најмилото цвеќе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога пак ќе довеслаше со ортакот на тие места, и кога ќе се оствареше замисленото, тој веќе знаеше како ќе изгледа неговото приближување до брегот, што и колку ќе му земат, а што мајка му, Влаинката од Белица, колнејќи, ќе му рече кога ќе му ја соблекува мократа гуна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дубровчанецот го убедуваше дека такво нешто нема да се случи, но тој продолжи да бара знаци во сѐ, и во хороскопот, и во превртениот филџан кафе што мајка му сега редовно го вареше, и во предметите што му се испречуваа на патот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да се саштиса човек! Така велеше мајка му, Влаинката од Белица.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Попатно поминувавме покрај болницата во која работеше мајка му на стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште од првиот момент кога ја видов мајка му ми стана многу симпатична.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во тоа бунило, не знаејќи веќе што друго да правам, се јавив на мајка му.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја раскажав приказната на мајка му.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Алиштата ги переше мајка му, па кога се намрштив на тоа ме предупреди, со зборовите: - Како мајка ми ги пере твоите алишта.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За да проверам дали сум во право со сомнежите, веднаш се јавив на мајка му. Ѝ кажав дека син ѝ нема клуч и дека јас сум замината, па затоа тој во секој момент треба да пристигне во куќата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дури еднаш мајка му, не знам дали по грешка, ме нарече со нејзиното име.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го замолив да ги викне мајка му и татко му, можеби сето беше само глума.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Зборот ми беше за мајка му на Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со одговорот на мајка му само ми се потврди целата слика.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дедото од првата жена имал две ќерки, меѓу кои и мајка му на Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се прашував дали странецот во овој стан, во оваа соба си мисли дека сум мајка му или некоја глупава сопруга која му ги пегла кошулите на мажот што треба да оди во лов на „Риби“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дечко ми не ми олесни многу, освен што ме вклопи со мајка му кога ми кажа дека таа е психијатар. Тоа некако ми влезе под кожа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа мајка му на Димче ја пренесоа в болница на лекување.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја гледа сликата и размислува. Мајка му не е тука. Излезена е.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се изненади кога се врати дома. Мајка му не можеше да зборува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајка му го виде низ прозорецот и викна: - Димче, врзи си ги чевлите!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајка му ја виде сликовницата на креветот. Ја виде нацртаната мечка со зината уста.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Беше дојден и лекар. Тој ја прашуваше мајка му: - Како ти се случило тоа?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе прашам по куќите, - рече Билјана, па го поведе малечкото да ја бараат мајка му.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И не те излапа? - се чуди Сашо. - Кој да ме излапа? - се чуди сега и мајка му. - Мечката!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)