место (имн.) - не (чест.)

Уметност? Алтруизам? Да, драга Агна, токму така. Уметност, љубов, алтруизам! Местово не може да се препознае. Се измени сликата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А пак ѕидиштата беа своевидна атрактивност, која на друго место не сум ја среќавал.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пискулиев никогаш во животот и не помислувал дека ќе се најде во ваков капан, зашто тој имаше основа да го смета ова место не за мирни граѓани што си ја гледаат работата и единствената грижа им е да си минат незабележано и никого да не настапат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Правам илјада чекори, ги голтам цвеќињата – трчам, ги допирам а од место не мрдам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Причека додека изминаа девојчињата и оние чие што место не е меѓу нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Радосен што толку бргу и лесно се сврши целата работа, него место не го држеше, додека не ја види уште момата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во првите години на комунизмот во Македонија, во нашето учење беше исклучено постоењето на Бог, на негово место не беше никој поставен, како што тоа ќе се случи со поставувањето на идеолошкиот Бог во родната земја Албанија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Местото не може да те задржи. Тогаш се враќаш онаму од каде што си заминал.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Како знаете дека нивното место не е таму, туку овде?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Затоа што нивното место не е таму, туку овде,“ одговори доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се врати дома Петре, ја кладе главата меѓу дланките, се потпре врз исушениот орев и три дни и три ноќи од место не се мрдна, ни око отвори ни уста зина, ни касај касна, ни вода пивна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И во оваа камена гробница Арсо сѐ повеќе ја губи способноста да го држи чеканот што му паѓа од раката. А своето место не го отстапува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Трајан со телеграмата в рака шеташе низ касарната: седнуваше, стануваше место не го фаќаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Туку го гледате со часови како вечна стража го заобиколува домот, нигде место не го бере.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа место не ќе останеше празно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не ја чувствуваше. На ова место не можеш да чувствуваш ништо друго, освен болка и претпоставка за болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Угоре високо - удолу тврдо! - Што да сторат? Место не ги држи...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Покрај нејзиниот Стојо, три сина и две ќерки, сите како од вреќа истурени, малечки, ѝ се наметнаа на главата и двајца девери —вдовци. Црна Митра, место не може да ја фати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дојдоа право кај влезот во земјанката каде што Едо од своето стражарско место не можеше да ги види, но не мина многу и тие пас се вратија кон влезот во училиштето држејќи за мишки некој пристар човек со кусо шајкачно палто, во опинци и со темно-црвени чорапи шарени со црно и бело предено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
2. Од ова место не треба да се гледа сѐ: Мачета се да ја откриете ноќта Низ стебло што се суши.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ми одговори дека сосема заборавила на покојниците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ напомнав каде се наоѓаме и дека на ова место не прилега да се изведуваат егзибиции.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо ми го отпоздрави, ама од местото не стана. Не можеше да се изначуди.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Последниот нејзин жител – полјакот Аврам, кој што беше страв и трепет за децата што идеа во бавчите да крадат праски умре за време на војната и на негово место не дојде никој.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
На едно местото не можевме да останеме, нели сестро? зборува Пелагија, нам не ни е судено нови станови, не се запишавме за државјанство, како да ќе се врниме некогаш на дедови огништа!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)