око (имн.) - ги (зам.)

Косата му е обоена во портокалово, дискретно нашминканите очи ги красат вештачки трепки, а долгите нокти му се светло зелени.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Младичот е екстремно феминизиран и е облечен во црно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- И самите папсуваат, - велам и со свои очи ги гледам како и тие папсуваат од зацапаноста во сопствените блата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Елеазар бен Цви пред очите ги гледа ликовите на првите владетели што во новата земја ги обединија еврејските племиња и на свештениците на единствениот бог што водеа битка со првосвештениците на паганските култови на богот Баал и на божицата Астарте, ги гледа нивните жртвеници и необични ритуали во кои на овие божества им жртвуваат крвни жртви, обезбедувајќи, по сите колебања и пресврти, доминација на единствениот, на Мојсеевиот бог и на неговите свештеници, на рабините од древните времиња благословени оттогаш, па сѐ до денес, сѐ до него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Забележав маж и жена. Додека жената го поливаше цвеќето а мажот го поправаше гробот на кучето, плачеа и очите ги бришеа од солзите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но - и покрај тоа - ние очиве ги држиме заковани за клупите. Барем јас и Васе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нешто ми се смагли во свеста и очите кога и учителот, заедно со другите, се сврте и очите ги задржа на мене.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Толе на очи ги измаскари Перета, Тренков и Ацев, а особено неговиот бивш секретар Шаќира што побегнаа од Витолиште; ги потценува и понижува со разни епитети: кокошкари, мазникари, но си ја зеде грижата да не ги даде в раце на потерите и на смртта од глад, та така од една висока точка се постави како нивен заштитник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сигурно некои коркари како вас, — не престануваше Толе да ги навредува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сркачите на кафе на плоштадот во Сиена задолжително фрлаат поглед кон фонте Бранда – со едното око ги гледале историските папско-царски и богаташки промендани, а со другото око, ептен ококорено, ја пулеле сегашноста низ белите гради на сиенските моми кои се враќале од вода со раскопчани елеци, баш како во старите македонски песни.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сега кафето што се служи на плоштадот во Сиена е без талог, па јасновидците со други алатки го распретуваат развратот од минатото, а на идните поколенија уште во времето на асолното кафе и онака им беше проречена рамнодушноста.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
„Сакаш да знаеш што имам заклучено од тие денови во чекмеџето на моите спомени?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако очите ги остави долго запрени на моето лице, очигледно беше загледана далеку во минатото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Крупни, црни, со жолт отсјај, очите ги запре на Софронија, се чинеше дека ги проучува мените на неговото лице, дека во нив бара потврда за тоа како било разбрано и до каде допрело неговото зборување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Масата се дигна на нозе. Пред очи ги имаше живите виновници, тие, Титовите и југослвенски агенти и шпиони кои од внатре го сакатеа и го гризеа демократското движење и народната револуција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Остана да се думам на кого да му верувам: дали на кажувачите кои Марко Цепенков ги слушал и сказните им ги запишал, дали на Караѓоз и на Ване Мицо, што моите ушти ги слушаа, моите очи ги видоа и мојата душа ги запиша?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Трчав и очите ги држев отворени, посебно кога трчав по западниот дел (овде сакам да му се заблагодарам на мојот пријател Павле кој за цело време ме подржуваше во трчањето).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Има такво искинато палтенце, прастари чевли со дупки. 180 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И си стои таа старичка скромно пред вратата и со жални очи ги гледа оние, кои си влегуваат,
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Децата на плоштадот и кај Дивизијата им ги светнуваа црните чизми и тие потоа маршираа по корзото, гледајќи по раскикотените девојки кои минуваа две по две, ангаже, и под око ги подгледнуваа високите и стројни офицери.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со мирни очи ги гледаше отпечатоците на моите наводенети опинци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше дека веќе не говорам за белиот коњ со лелеава грива.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над него висела на невидливи сончеви нишки црвеникава ветрушка; наслушнувала песна на кос и со остро око ги демнела движењата под себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил без пушка, не можело да се види што има на појасот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Чичко... - Што е? - Пушти го Белча. Човекот пак само очите ги врти кон него; лицето му е спокојно, светечки благо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неговите очи ги покриваше магла - беа отворени и не можеа ништо да видат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Погледнувам кон сведоците. Сега и тие со дигнати раце и со заслепени очи ги повторуваат зборовите на невидливиот судија.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се стресе од помислата кога пред очите ги здогледа двете ангелчиња однесени во некаков прифатен центар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во прегратка го гушкав својот сакан, заедно ги раздиплувавме мечтите, а во долапот за навек далеку од сечии очи ги заклучувавме досмртните ветувања.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледајќи се право во очи ги бараа сличностите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Погледнувам кон сведоците. сега и тие со дигнати раце и со заслепени очи ги повторуваат зборовите на невидливиот судија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сè што се сеќавам од вчерашната вечер се само бледи слики, иако се сеќавам дека се обидов да влезам во погрешен стан, вознемирувајќи ги станарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Очите ги чувствувам како да сум ги тркалал во крупен песок, видот ми е замаглен. Налудничав.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Честопати тоа ми претставуваше проблем, затоа што тажните очи ги сожалувам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во твоите очи ги чувам моите сништа, како благослов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Којзнае можеби еден ден станувајќи рано в зори ќе бидеш сведок на некој неверојатен настан кој решил да се случи за токму тебе да те направи славен а ти суетен поет кој дотогаш само за природа си пеел и мислел дека си главен неверуваќи им на своите очи ги затвориш кепенците од куќните одамна дотраени прозори и нишајќи со главата во негодување на она што пред тебе животот го точи длабоко ќе воздивнеш велејќи: – одамна заминаа моите возови 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Но неа, како да не ја интересираа книгите и она што тој ѝ го читаше: постојано очите ги вртеше кон огледалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го прелистаа набрзина и очите ги запреа на некои белешки: „Научната работа е тешка; бара големи маки и напори за да се дојде до вистината...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Истрчаа луѓето исплашено надвор и очите ги вперија кон брегот, кон дувалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа Богуле очите ги префрли на ковчеџето што Илко го држеше в рака.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но таа пак не обрнуваше внимание на она што тој ѝ читаше, туку очите ги вртеше кон огледалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Луѓето постојано очите ги вртеа кон дувалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сите очите ги свртеле на кај планината...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стравот од беснилото и офтиката помина, и сега луѓето уште од станувањето наутро, очите ги вртеа кон дувалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Своите виртуални очи ги замениш со очите на партнерот и обратно, така што го гледаш она што го гледа твојот партнер или партнерка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Издувните гасови на правосмукалките, автомобилите, авионите и фабриките напросто те шашардисуваат - твоето око ги прифаќа, но твојот нос прима погрешни сигнали.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Децата со солзи в очи ги стискаа ѓевреците во рацете и се посмирија, та почнаа и да грицкаат од нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ковчегот е врз пресноископаната земја, поворката околу ковчегот, сите своите очи ги потпираат врз тврдиот поглед на старецот, а тој како да не сака во никого да погледне, неговиот поглед е устремен право нагоре во небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добра, додека очите ги шета по Чана и бабата Петра, ги поткрева рамената, ја фаќа ќеркичката за раче и тргнува по него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Очите ги тргаа од езерото кое блескаше како вжештен метал.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
г). Црна, студена и бистра како твојот поглед сведочи дека законитостите на дијалектиката се очевидни или сакам да кажам твоите очи ги објаснуваат моите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Немаш, ништо, и слеп си, и слеп можеш да видиш во овој час многу луѓе се слепи, во овој час нивните очи ги зобаат гаврани со очила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И добро е што е така, добро е што предметите живеат однатре и уживаат што нашето око ги прима вкочането.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го гледам тоа тркало на тие дамнешни сништа полето како го буди врз таа земја сува и дури се вишнее класот и брегот дури листа базјето спокој и очите ги чува.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Шишман само очите ги крена кон него и го смири прстот во дупката пред него.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа беше нашиот дух, Науме, што светеше во мракот и секогаш пред очи ги имав тие пламенчиња и на жнеење, и на гроздобер, и на тивки седенки на кои повеќе пеевме со очи зашто под прозорците се врткаше грчкиот полицаец...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Подоцна учителот го остави на мира: едноставно само ќе минеше крај него и очите ги вртеше настрана, зашто ако запреше кај него, голем дел од часот ќе му минеше во неврат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А таму, на крајот од улицата пред да се рашири во неголемо плоштадче тоа и се случува, Пелагија сосема малку ја свртува главата, нејзините очи ги уловуваат оние на Мурџо и Мурџо така да се рече вместо запира и чучнува на крајот од улицата, крај самиот ѕид на последната куќа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека зборуваше очите ги пикаше во темниот агол на одајката, набрзина ги прошета по лицата на сите, а потоа ги врза за темницата чиниш аголот и темницата во него се некое огледало во кое гледа некои други, дамнешни лица, а не овие што се сега пред него.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А видов, со свои очи ги видов вештерките, на голо пладне, што се вели...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар можеше вака и вака, вели и очите ги врти ко лупени јајца.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со солзи в очи ги прегрнуваше партизаните од Вардарска Македонија кога тие стигнаа во Костурско.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зографот, сликајќи ги, право в очи ги гледал, та и тие него го гледале така...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но кога ќе ја сретнам очите ги кријам, си свиркам, божем ништо не е важно, и си мислам: зар за неа јас да не спијам... Но свртен ја гледам долго и тажно...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Амови, колани, налани, леѓени, свеќи, златни украси, ибрици и ќунци, сабји, ножови: налбатите и ковачите креваа врева, папуџиите пееја, кожарите си ги обработубаа кожите во камени корита, кујунџиите со двојно око ги виткаа шарите на своите белегзии и ѓердани.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)