ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Михајло чекаше со мустачињата накострешени и со очи кои не можеше сосема да ги насрчи напред, зашто му гледаа едноводруго под ниското чело.

Беше голем, крупен човек со тркалезно лице и тажни очи кои со време, ми се чини дека стануваа уште потажни.

И без да сакаш ти веќе влезе во едно грдо време во кое, загледан во оние исконски карпи на твојот роден крај, ти осознаваш дека и не е многу тешко да се стане камен; бигор и мрамор, дури.

Се обиде да се поткрене од постелата но - се откажа. This is where all the stars bow down Еве, со истата душа со кој а цел живот копнеам по Тебе и со истите очи кои го паметат најскриеното во твојот поглед јас чекам и ќе чекам зашто веќе влегов во безизлез во кој треба само да се чека.

Сѐ зависи од отвореноста кон себеси, од искреноста со која ја прифаќаш или не - вистината која те опкружува и која има големи, крупни очи кои гледаат и отаде невидливото.

Поетот со зборови ги објаснува зборовите “со големи очи кои гледаат далеку зад себеси“, моливот што ги испишува (“тој човек во човека“) и неможноста да се допрат, зашто “тие се излез / од темниот заборав на материјата / и душа - на душата“.

„Сѐ зависи од отвореноста / кон себеси, од искреноста / со која ја прифаќаш или не - / вистината која те опкружува и која има / големи, крупни очи кои гледаат / и отаде невидливото.“

Таа ја подигна главата и ме погледа со таков израз во очите кој ме вкамени. Но веќе имав започнато.

Другарот Чапаев го зеде пусулчето од пред Татковите очи кои, сепак, не успеаја да допрат до неговата содржина.

Некоја животинка го гледаше в очи кој знае како заскитана меѓу неговите зборови.

Не носеше фес на глава, имаше руса коса, бело лице и големи модри очи кои се смееја.

Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Си можел да го ставиш моето име таму, помеѓу името на сестрата на жена ти, и името на кученцето.

Седнував во аголот, покрај креветот, и се обидував да нацртам еден поглед кој гледа во ужасната празнина, две очи кои плачеа навнатре, но обидот завршуваше на една единствена точка – движењето на мојата рака запираше онаму каде што започнуваше.

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

Сакав и јас да му подарам нешто, нешто по што ќе ме помни, нешто по што ќе се сети како играа нашите сенки, и како ми ја допре раката, и што ми вети на разделба.

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

А ти си можел, само со едно испишување на моето име, да помогнеш да ја видам ќерка ми уште еднаш,” рече, и на зборот ‘видам’ преврте со очите кои можеа да видат само контури.

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

Тоа беа очите на Рајнер Рихтер.

Гледав во неговите очи кои плачеа навнатре и солзите капеа во него.

Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.

Иако беа минале години, јас го познав погледот – тоа беа очи кои плачат навнатре, а солзите капат некаде таму, длабоко во него.

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.

Повторно, по толку години, се сретнав со онаа тага на ликот на детето – полузатворените очи кои не гледаа со поглед на дете, туку на некој кој видел многу повеќе од детство: тоа е поглед упатен не пред себе, туку кон некоја голема болка, кон некој страотен губиток – како тоа дете да ја насетува својата судбина, и разделбата со онаа која во тој миг толку мирно и заштитнички стои зад него, и која, многу години подоцна, покрај крстот, и самата ќе биде во очај, затоа што ништо нема да може да стори против разделбата и против губитокот.

Гледавме долго де во едната, де во другата слика, а потоа јас реков дека сите теолози и философи кои ги имав читано, а кои пишувале на таа тема, се сложуваат дека со појавата на христијанството, и идеите за спасот и воскресението, трагичното исчезнува.

Потоа долго гледав во таа точка на листот хартија, или станував и гледав низ прозорецот, или пак го забодував врвот на моливот во дланката од левата рака. …

Таа болка се спуштила и на усните на детето, и на гестот на неговите раце – едната ја ставило високо на градите, над срцето, а со прстињата од другата се држи за палецот на мајка си, и како да покажува со показалецот надолу.

Го читам 22-то пеење: „Уште денес мислам на Неа, со полузатворени очи кои излеваат љубов на витото тело, опуштената роба и густите коси, на дивите патки во лотосовата градина на љубовта, и на идниот живот, и на крајот, повторно се сеќавам“ ДВЕ ЖЕНИ „...кога докторот ПолБрантон отиде во посета кај Махариши Раман, тој го запраша зошто дошол.

По многу години од Арагон, еден друг, исто така, творец на уметничкиот израз - филмски актер, во едно интервју ќе каже дека изиграл театарска претстава само поради тоа што во публиката забележал две очи кои му испраќале така топли, така искрени и полни со разбирање, погледи.

Во сините очи кои нудеа мирно море.

„Не знаев дека си курвин син, и така натаму…“ рече Круме со пијани очи кои гледаа преку главата на Андон.

1. Драга Асенета, Вие можеби имате волшебни црни очи кои фрлаат мирисни погледи околу себе, можеби зад себе сеете скапоцени сенки и можеби мочкате колонска вода, како што рекла една писателка, но тоа нема да Ви помогне да станете јунакиња на оваа книга.

Другите читателки можат и да ја фрлат книгава, бидејќи веќе не се однесува на нив.

Маргарита не ме погледна повторно во прозорецот но тоа токму и го докажува контактот, неговиот таинствен пулс; Ана можеби е срамежлива или едноставно ѝ изгледа бесмислено да го прифати одблесокот на тоа лице кое пак ќе се насмее за Маргарита, а освен тоа важно е да се стигне до Сен-Силпис бидејќи ако до крајот има уште осум станици на линијата Порт д Орлеан, само три се спојуваат со други линии па само доколку Ана се симне на една од тие три станици мене ми останува можноста да се поклопиме; кога возот почна да забавува пред Сен-Силпис погледнав еднаш па уште еднаш во насоката на Маргарита барајќи ги очите кои Ана сè уште меко ги потпираше врз работите од вагонот како да се согласува со тоа Маргарита веќе и да не ме погледне, со тоа дека залудно е пак да се очекува таа повторно да го гледа одблесокот кој ја чека за да ѝ се насмевне.

На полноќ, кога сказалките ќе се поклопат, некој ќе помисли на неа, нешто страшно ќе ја погледне со ледените рибини очи кои никогаш не ги прекрива трепет.

Животното имаше жолти вкочанети очи кои копнежливо се мачеа да се затворат.

„Ете. Готово.“ рече газда Таки, го тргна писмото на страна и ги подигна убавите сини очи кои за прв пат се сретнаа со силните, маркантни очи на Петар, потпирајќи се со двете подлактици на убавата маса.

Кожата ѝ беше бледа, градите полудетски и минијатурни, Александар претпоставуваше дека и очите кои не можеше да ѝ ги види се сини како небото во јунско утро над неговиот град.

Бојана имаше долга природна црвена коса, лице речиси мртовечки бело од пудра и во него всадени зелени очи кои светкаа како контраст на вештачкото мртвило на нејзината кожа.

Тоа го потсети Александар на црната мачка која една августовска ноќ мирно го гледаше со своите зелени очи кои светкаа во темницата, таа беше качена на кантата за ѓубре зад зградата каде што тој живееше со своите родители и од таа позиција зрачеше со некој вид на достоинство на средновековен владетел.

26. ГЛЕДАЈ ДА ТИ БААМ, МИЖИ ДА ТЕ ЛАЖАМ - со таква крпа на очи кој светот го лови?

Блажени да се твоите златозрачни очи кои го одзедоа неразумното слепило од моите очи и ми огреа богоразумна светлина.

Мурџо седеше наспроти неа, на земја, а таа на малечко столче, ја отворил устата, го пуштил јазикот малку надвор и ја слуша и разговара со големите жолти очи кои како да велеа Да, разбирам, ама освен дечиња и мајки, имаше ли и кучиња?

Совршени се тие неколку секунди пауза по незадолжителните разговори кога крадешкум ќе се погледнеме и ќе го почувствуваме мирисот на самото постоење.

И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.

Тој поглед во кој е измешана есенцијата на љубовта и страста вечно ќе пламни во тие горди очи кои горат во крвавиот залез на недопрениот хоризонт кој ги поврзува небото и морето.

Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.

Топли очи кои ми донесоа радост во срцево и мир во душава.

Секогаш ќе постојат работи, мешавина од емоции во блескавите од солзи очи кои нема да може да ги искажеме со зборови, а внатре во душата ќе не притискаат чувства кои ни малку не се проѕирни, тие се длабоки, но далечни, а на усните ќе ни се забележува топол бран од слатки воздишки.

А, во неподносливите долги ноќи за да можам да направам само чекор го барав погледот во едни, сега веќе далечни очи кои некогаш беа совршен почеток на љубов.

Но, душите им се разделија на раскрсницата на животот.

Те сакам и знам дека ме сакаш и никогаш повеќе нема да бидеме сами.

Се насети светликава романтичност во нашите очи која се надополнуваше и засилуваше од отсјајот на свеќата.