ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

По стопати берете му го гревот — заврши Пере и длабоко воздивна, вртејќи ги очите од Јордана да не му го гледа суратот. — Е, море, ние, ние.

- Ох, мори Данче... Воздивнува келнерот, не кревајќи ги очите од нејзините убави нозе.

Им се кара тивко касиерот и самиот счудоневиден, не истава очи од трубачот...

Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.

Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.

Бессолзните очи од тешка тага ко жарови беа; бидејќи го пресуши изворот тагата жешка - немаше солзи да леат.

Но, тупаницата на отец Стефан Писмородецот биеше безмилосно ако јас читав со поинакви очи од неговите; еднаш прашав дали можеби Јов греши затоа што е безгрешен, и дали можеби Бог во таа книга е премногу суров, оти иако му ги враќа имотот и добитокот, и децата што претходно по ѓаволов наговор му ги зел – тоа не е истиот имот, не е истиот добиток, и што е најскрбно и за мене најнесфатливо – тоа не се истите чеда што му ги зел; прашав и добив тупаница не по крстот, ами по носот.

Се чудев каде да ги скријам зацрвените очи од плачење.

Вера и натаму не ги иставаше очите од моето лице, како од него да сакаше нешто да разбере.

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.

Сеедно е. Непроѕирното око од сред каменот безосетно го набљудува – мравка, неважна честичка во безличноста на Времето.

Ти стоиш постојано И за прв пат преоѓаш преку небото Со своите очи од лава и тромост.

Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.

Кога беа на она место, каде што виделината на тој спрпелкан ден сосема се изедначуваше со врнежот, оние двајца толку се затскрија зад густата чипка на развиорените котолци на снежинките, што тој сега сети и како го штипкаат очите од таа напната и упорна загледаност.

И тогаш како не ќе ти просолзат очите од сожалување, човече, кога ќе го гледаш онаков, мислеше Змејко.

Сети како по лицето му се прелеа една насмевка, која што не беше во состојба да си ја исчисти ни во своите очи од таа притаеност, кога го здогледа своето срнче, исправено на оние свои ноженца до самото негово зглавје, сигурно веќе одамна очекувајќи го неговото будење.

Сето она го виде само во едно обѕрнување наоколу со својот поглед, со кој ја изнаоѓаше за себе таа просторија, а после веќе ниеднаш не ги оддели очите од бичкијата.

Глигор веќе сѐ појасно гледаше во сенчестата влага на очите од Арсо.

Само малку да светка, колку око од мачка.

Некоја гламна ќе потпукне, ќе ги подзабришам очите од чадот и пак ќе прилегнам.

- Така е, вели Витомир со насолзени очи од чадот. - Ние, за умен човек имаме само еден збор, велам, којзнае зошто ама за умен човек немаме повеќе зборови.

Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.

Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?

Доколку сосетката со златни дамки на лицето се омажи, се скраси намалена во сенката на заштитникот, нивните исчукани домаќини со темни сенки под очите од неспиење ќе се смират и не ќе скокаат ноќе од сламарниците и рогозините да се движат призрачно нечујни по селото како плеснати по тилот со биволски опаш.

И ги криеше солзливите очи од нас. Зад него, сиот покриен со маслени крпи, офкаше во својата двоколка Круме Арсов.

Се ближел нивниот ден со кој ќе почне големото спокојство што во старите времиња се раѓало од медовина и расцутени макови.

Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.

„А вие изедете го моево добиче и запалете го копитото, грејте се и раскажувајте за царски синови.“

Нема зошто утре да го губиме денот. Цветот на ноќта се затворил ...

Пред тоа стоев пред перченце огледало и гледав како ми побелуваат очите од грижи, од јад заради човечката пакост, заради зашвајсуваноста на полициските срца.

Стоевме еден спроти друг. Безгласноста и вкочанетоста, негова и моја, ги следеа секакви очи од ѕидовите.

Ах, пуста Саветке, што немаш превидено и кој знае уште што ќе дочекаш... (си ги брише очите од солзите кои ѝ протекуваат).

Давав отпор, плачев, ги удирав и ги гребев страшилата пред мене, додека лицето не ми се облеа со крв, додека не ми се затворија очите од отоци.

Пред тоа стоев пред парченце огледало и гледав како ми побелуваат очите од грижи, од јад поради човечка пакост, поради зашвајсуваноста на полициските срца.

Со денови и читам преданија За змевот што летал Над планини и мориња И пак им се вратил На крвавите очи од кои се родил И останал змев за приказ.

Не ми се верува дека и сега е така во Македонија Ако има божја правда не би требало да е така Зошто инаку би ми кажувале сите дека Македонија Е европска земја во изградба А самите Македонци едно време далдисани Од братството и единството и затрчани по ударнички значки Самите Македонци значи велеа Дека додека трае обновата и изградбата нема одмор А богами начув дека и во последно време Чекореле преродебенички и надградено Иако не разбирам баш точно што е тоа вели Папата Сепак верувам дека еден ден ќе здивне и тој народ Иако никогаш не си начисто со народите чиишто водачи Немаат поумна работа па катаден повторуваат Дека имаат библиски корени Бетер се од папагалите какаду некои водачи на Македонците На кои јазиците им се одамна отечени од извикување празни пароли Ако продолжат така на некои водачи на Македонците Можеби ќе им паралдисаат и очите Од непрестајно гледање во огледалцето од приказните Коешто вешто ја мамело грдата сопственичка Дека најубава на светот е баш таа Така непредвидено ни скршна муабетот со Папата На македонски теми а јас не му кажав ништо за тоа Ни а ни б не реков иако од порано бев чул во близина Некои доселеници како на глас викаат Македонија на Македонците Викаа нешто и за земјата на земјоделците Од што разбрав дека Македонија е земјоделска земја Викаа нешто и за Солун дека бил нивни Ама едни други доселеници викаа уште понаглас

Братучедите стрпливо чекаа избегнувајќи да се загледуваат околу себе за да не видат нешто што не смеат зашто стражарот што беше пред порта скоро не тргаше очи од нив.

„Вака млад, а не се контролираш веќе” се ругаше Стариот писател и наполно ѝ се предаде на смеата.

„Никому” излажав, но не ги тргнав очите од извалканото лице на Денко Самоников.

Лека полека, неосетно, влегуваат и приказните на бабите коишто, искрено речено, најсилно ми го крепат љубопитството и ми ги вардат очите од пролетни алергии а и од други уроци.

Пена на Танаско, чиниш целата развлечена во насмевка, не ги потргнуваше очите од Пелагија. Ѝ се виде разубавена како китка и со некоја чудесна, волшебна светлина под разретчениот јаглен на кожата од лицето.

Господи, ако веќе си го обдарил со свест за себе и со поинакви очи од другите живи нешта, зошто тогаш кусиот живот си му го претворил само страдање?

Кога се исправив, низ солзите што ми ги беа преплавиле очите од големото напрегнување, видов жолти очи зад затвореното прозорче на бањата, а потоа сенка што бргу исчезна.

Ќе биде добро и за тебе, а и за децата што ќе ги раѓаш, - ми рече свекрвата и го погледна Дино, па пак мене, - Ајде, касни.

Се надвиснала над мене, ко исправена змија и не ги сметнува очите од мене.

— Случајно сме се фатиле, му велам јас и си ги кријам очите од срам.

Ни истекоа очите од препишување.

Му се намовна тогаш лицето, му се острелушија очите од изненаденост и навреда.

Ме пржат очите од лутина, целата сум подлутена.

Ќе ја удрам меѓу рогови и ќе ѝ избегаат очите од главата.

И тогаш куклите, од вртелешките, автомобилите, формулите – еден, два, три, моторвелосипедистите со очи од прскалки, жонглери, палјачовци – се изграмадисаа на санките Дедомразовски, како купчиња муви на презреани крушки, некои паѓаат, некои слетуваат...

Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?

Некои имаат натечени очи од неспиење и плачење.

Зборовите ги беше напишал некој Добре, писар. Умот од мислење. Очите од солзите.

Починете ги рацете од работа, очите од солзите, а умот од мислење.

„Починете си ги очите од солзите, и умот од мислење.”