оро (имн.) - со (предл.)

Постоеше верување, некаде до крајот на последната Голема војна, оттаму и името на кладенецот, дека таму, на Самовилец, живеат самовили и дека ноќе, на месечина, горе на Плоштината, играат ора со овчарите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
1. Скриен во сонет како во сонот, Римуван, а неразбран, На пусија дочекан, гонет Од стин и троглави змии, Занесен, во сонот изгубен, сет Изѕемнет, поцрнет од рими, Од своите луди посестрими И од аждери- ѕверки, душодерки; Сонет, недосонет, буден Слуден и студен од мори, Сосема сам, над димни гори, Фатен во тешко оро Со студот и со зборот, Од темни ноќи, до бели зори.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
И кога сите минеа покрај врбата стушена - делии се запираа незнаен брат си викаа: „Ја стани, море јабанец на оро со самовили!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)