пат (имн.) - што (зам.)

Ете, не си војник, ама ако паднеш на овој правлив пат што го испогазија војници, ќе имаш погреб војнички, погреб наш, партизански...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Патот што му го зададе сега, беше сосем различен од оној по кој дојде и го одведе на сосем друга железничка станица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патиштата што водат од Смољан, Пазарџик и Благоевград кон височините на Родопите денес ќе ве одведат на еден од најголемите хидроенергетски објекти во Бугарија: каскадата „Вуча“ која, всушност, претставува цел комплекс од мали и големи акмулации и хидроцентрали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш празникот од Татковата библиотека се пренесуваше во целата куќа, во Мајкината градина, на патот што беше пред нас во животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Течеше малку питка вода додека стигна врелата, па колку-толку пивнав и ја згаснав малку пеколната жед за да имам резерва во себе за наредниот ден, до првата чешма на патот што не можеше да биде ставена под контрола.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Доаѓа шумарот“ - си помисли, па почна, тргнувајќи од својата колиба, да го следи со очите патот што лазеше преку Гогов Валог и преку Рамни Ливади и што под Дуковските колиби завива по реката кон селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
До онаа единствена куќа на брекчето сега се стигнува по патот што доаѓа откај браната и вдолж го сече ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од кај исток се распука модрината на ноќта и небото прво зарудеа во црвени пламења, а после од некаде зад планината изрони и усвитеното коло на сонцето, кога бегалците избија на прашниот белузлав пат што се извиваше како змија по грбот на планината.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Меѓутоа тој посочува пат што кај нас не беше возможен: усното творештво, подложно на профаните елементи, лесно го асимилираше и новиот книжевен материјал од преводите за тој, дури потоа, да повлијае, веќе еднаш асимилиран, врз новата пишувана литература.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Е, тој клуч, беа бункерите кои требаше да им го заградат патот на тенковите и на добро обучените јуришни единици на владината војска за да не го фатат патот што би ги однел зад нашиот грб.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Молчејќи слегуваме на напуштениот друм и пеш го поминуваме патот што некогаш беше пат на разделба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Назад! – викаа – враќајте се и бегајте по патот што води за Пероо и од таму кон Нивици, Орово и Граждено.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нашата голема возбуда ја запре татко ми кога тивко рече: – Чанга сигурно ја избрал смртта, или пак патот што сигурно води кон смртта, со малку надеж за спас, за излез од Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сакам да ме подучиш на Занаетот. Крај тебе сакам да го поминам патот што води до Каменот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Соговорникот го погледа сомничаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И долго, долго да нѐ чека крупното буре на ноќта остриот млаз на денот да го пробие да бликне еден бел пат широк пат што ќе го однесе од тука.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)