Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но се поставува прашањето дали и тие се на вистинскиот пат кон конечното решение, бидејќи во најголем број случаи овие теории како да го губат од вид особениот карактер на менталните состојби.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Оваа мисла ме зафаќа, додека сонцето изгрева, на пат кон дома.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нејзините претстави имаат форма на монолог, one-woman sex show, игри на интеракција со публиката која се повикува да учествува, и тантрички ритуал на лекување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Промовирајќи ја својата визија на сексуалноста на „Новото Доба“, Ани вели: „Сексот е пат кон просветлувањето...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Овој вид теории кон крајот на 20 век имаат сè поголем број приврзеници.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сите наши егзистенцијални кризи елегантно се вкапсулирани во една малечка таблета.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

1 Се претпоставува дека големиот антички филозоф Платон, под влијание на орфизмот, бил застапник на мислењето дека душата е бесмртна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За него телото е место во кое душата само „престојува во нејзиниот пат кон светот на бесмртноста“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Одкога ја клоцна главата ѝ се стркала удолу, го фати патот кон долот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Никола му беше рекол: - Ако тргне турски аскер по патот кон Рајчани, веднаш извести ме!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Еден ден, сите кози исчезнале. Тие го следеле Чанга на пат кон ридот среде градот, со познатата тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга прифати, а козите сами го продолжија патот кон дома.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потем минуваше низ Еврејското маало и го земаше патот кон западното подножје на Калето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогаш завршуваше само замислено да чекори крај бреговите на езерото, осамен, гледајќи ја играта на брановите, споредувајќи го животот со судбината на токму овие бранови, кои секогаш одново треба да започнуваат со патот кон брегот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но козите, козите беа голема пречка на патот кон комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пораката на сите била јасна: тој што го владее Калето, има власт и над душата на градот, имал отворен пат кон северните и кон јужните долини, кон морето...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ако те нанесе патот кон старо Скопје, сѐ убаво види и разгледај... само едно немој да заборавиш!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сеизот, кога ги виде вооружените комити, се уплаши, веднаш скокна од коњот, ја фрли пушката и ја спрашти да бега по патот кон Струмица.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Каде е сеизот? - праша Гоце. - Побегна, Гоце, побегна! - одговори еден од четниците.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Издавам соби - Хара“ Пристапот од патот кон Платамон не е добар.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Одовде води најкусиот пат кон Версај и Версајските дворци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така се најдовме на патот кон Касандра (во која, впрочем, не можевме да влеземе, бидејќи тој ден ја раскопуваа пристапната улица).

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

КАПЕТАН НИКОЛА ОД АСПРОВАЛТА МНОГУ е мачно излегувањето од Солун кон Серез и Кавала, а токму од оваа магистрала скршнува патот кон Аспровалта и Ставрос, крајморски места на Егеј, каде што Југословените масовно го минуваат годишниот одмор.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Капката „боровицка“, чешки специјалитет од боровинки, сите нè освежи, во нас проструи нов живот и така расположени го продолживме патот кон Берлин.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Одовде го започнува патот кон Минхен, Улм, па кон Штутгард и понатаму кон својата крајна цел - Дортмунд.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На југ од Бургас и во Бургас врие од луѓе и коли и сообраќајот по патот кон Созопол, Китен и Мичурин е згустен и на моменти неподвижен.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

По патот кон Кавала се забележуваат мали населени места.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На патот кон канцелариите на југословенските градежници, една верверичка го сопираше вниманието на секој минувач.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И жената што се качи во возот во Топчидар го продолжи патот кон Диселдорф, по нови „потфати“, по нови „старини“ и во потрага, кога ќе се враќа, по нови транзитни патници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но времето лаже и така, со една група стопанственици од Скопје - од „Макотекс“ и од „Охис“ - тргнавме на пат кон Берлин, во убави, комотни и брзи „мерцедеси“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Всушност, ѕвончето е звучен патоказ на главниот пат кон ѕвездите а за патарината се знае кој ја наплаќа, како што се знае кој има канџи и дека тие не му се за свирење клавир.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Како резултат на таквата поделба на Македонија и на македонскиот народ, понатамошниот заеднички развој на стопански, културно-образовен и целокупен општествено политички живот бил прекинат, а патот кон денационализација и асимилација на македонскиот народ, широко отворен.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во пролетта на 1943-та на територијата на Македонија се случиле низа настани кои одиграле значајна улога во разгорот на вооружената борба.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Без исклучок, од страна на сите три нови господари, отпочнала да се спроведува политиката за денационализација и асимилација на македонскиот народ.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Синот на основачот на Османската држава Орхан (1326-1362) ја освоил скоро цела Мала Азија, ја пренел престолнината во Бурса (Бруса) (1326), во 1352 ја зазел тврдината Цимпе, а во 1354 без отпор го зазел Галиполе по што му бил отворен патот кон Балканскиот Полуостров.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Политичкото и военото раководство на Македонија во првите месеци на јануари и февруари 1943 , а имајќи ја предвид поволната надворешна воено-политичка ситуација, презело низа мерки кои го трасирале патот кон позасилен разгор на народноослободителната борба.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

По преминувањето на р.Вардар непречено го продолжиле патот кон Сер каде Византијците ги пречекале со големи почести и богати подароци собрани од населението, по што крстоносците продолжиле кон Мала Азија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Го погледна Дејв како лежи на подот и го пречекори на пат кон фрижидерот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Со тоа на германските војски им бил отворен поморскиот пат кон северна Африка.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

При ова посебно нагласување дека било потребно да им се објасни на Македонците дека “и покрај тоа што ние се интересираме за ова, владата на Неговото Височество не може да заземе каков било став за македонското прашање сé до после победата“ и поради тоа британските офицери за врска на овој предмет требало да му пристапат со посебно внимание.171 На патот кон Дебарца Првата македонско-косовската ударна бригада имала неколку поголеми судири со бугарските и германските окупатори единици кај селата Завој и Велмеј и други места.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Со албанските прартизани се задржала околу десет дена во обид да воспостави радиоконтакт со Каиро, за купување мазги и најмување луѓе за мазгите за да може да го продолжи патот кон Македонија.91 Од територијата на Мокра мисијата Mulligatawny заминала на 30 септември 1943 година и се упатила кон Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Низ празнината на подот тој скокна со чудна грациозност на нуркач, поразен камиказа на пат кон Најт Таун.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нивниот програм беше на пат кон адресата во Сиднеј, на местото каде што чуваат писма и не прашуваат ништо откако ќе платиш мала закупнина.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во нефашистичките општества за лаиците смртта се смета како една непријатна појава што треба да се пречека достоинствено; на верникот, смртта му е болен пат кон неземската среќа.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

КОЊОШТИП - Еден коњ цврцнал коњак и почнал да ака накај Штип. На пола пат сретнал една бубачка која се обидела да го штипне. „Шмркни и ти малку коњак, да не бидеш бесна“, ѝ рекол коњот на бубачката. Оваа одговорила: „Фала; јас сум коњоштип.“ „А сега ќе ми го покажеш патот кон Штип?“, прашал коњот. „Со задоволство“, рекол коњоштипот. „Сега сме ко жабата и шкорпијата!“, рекол коњот насветкан со коњак. „Ха, Ха, Ха!“ рекол коњоштипот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

“Пред нас е патот кон пеколот”, ѝ вели Мики на својата невеста, и во право е.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Џоан умира на пат кон болницата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога овие деца тргнуваат на пат, самиот ѓавол се вмешува во патувањето.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По демографскиот бум во Европа во средината на деветнаесеттиот век, масите се зголемија над очекуваната мерка и едноставно со својата бројност ја беа проголтале елитата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откачениот управник (Tommy Lee Jones) е предодреден да се прослави како човек кој ги однел во смрт.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А и слатко ќе се смеете на патот кон банката... 106 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Ray Ban Burbery Levi’s Swatch Во Побуната на масата на Ортега и Гасет, авторот ја разоткрива најспектакулар ната игра на дваесетиот век: играта на замена на вредносните системи.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Можете да станете горди сопственици на парче филмски хит и тоа со вашите, или имињата навашите производи врз него!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Режисерот почетник, постарите актери од дилетантските (или аматерски) дружини и помладите актери и актерки со штотуку завршена драмска академија и на пат кон поголемите театри и поугледни сцени.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Прво до добитокот! - рече па се наведна и почна да фрла снег лево и десно, правејќи пат кон плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

2. Еден од патиштата кон поднослив живот / е секој во себе да го спречи злото, / а најдобриот начин злото да победи / е добрите луѓе да не прават ништо!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на лошото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Патот кон Пеколот на сите ни е познат“, додаде Старчето...

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Каде што престојував љубовта беше најпрогонуван порив Инаку за Одисеј боговите зар ќе смислеа Најзаобиколен пат кон саканата Пенелопа Реалноста е состојба на живот што си заминува А сонот е траг од копнежот што незнајно исчезнал Дали сме ние трагачи по реалноста престорена сон?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Од предпазливост, нели? За да не го откриеме патот кон Рајот...

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Пред науката за времето е откриен патот кон изучувањето на количинските закони на новооткриениот свет...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Она што укажува е звучниот пат кон песната: ја слушам мелодијата, зборовите не ги слушам. Зборовите ги барам.“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

- Излегувам јас од селото и го фаќам патот кон Темен Дол. Врвам така и разгледувам.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој е толку пак спокоен што посакува да ѝ го покаже патот кон вечноста.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сепак, еден летен ден, во недела напладне, кога сите на гредите пред продавницата седеа како овци на мерис, видоа како далеку долу под селото, над врбите крај патот, се крена облак прав и потоа заоди по кривините на патот кон селото налик бушава џиновска брзонога гасеница, што кога влезе в село им се виде како ламја од која се саштисаа и сите преплашени станаа на нозе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Осветли го патот кон слободата, земи или остави, е нејзиното име.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Прв пат низ Галичник животот ме водеше, кон Маврово судбата ме раководеше, свртевме лево на патот кон Леуново, човек стоти.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Помогни ми да те пронајдам, да се најдам себе си во овој вртлог на ништо. Покажи ми го патот кон слободата, се купува ли на кило можеби?

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Ќе го сопреме и на тој пат кон небото.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

XXIII На патот кон морето Х.Х. неколку пати безуспешно се обидуваше да ме извлече од молкот кој напати ми беше најдобриот сојузник во мачното патување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Додека со брзата кола итавме по познатиот пат кон градот крај реката, се соземав од неколкудневната несоница, се напрегав со силите кои ми се враќаа да препознаам некој облик од пејзажот кој добро го познавав.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Католичката црква во Скадар ќе доживее долготраен калвер и мачеништво, но никогаш не ќе престане да зрачи со култура, надеж и осветлен пат кон Европа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка никогаш не можеше да ги заборави тие мигови меѓу животот и смртта на пат кон блиската Корча поштедена тие денови од борбата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Илузиите постојат, ќе постојат сѐ додека живее човекот, тие го означуваат можниот пат кон Бога.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А.А., видливо за другите, ме прекина: - Само Партијата можеше да ни го открие патот кон сите други, за кои произволно говорите, особено кон братските комунистички партии.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Без неа во ридиштана бев загубен овен без никаков знак за патот кон бачилото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Токму така и бев рекол на Цвета во нивната плевна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога тоа не се случува, терапевтот може да помогне со поставување прашања кои ќе ја поттикнат индивидуата да генерира описи, споредувајќи ги со претходната доминантна тема.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Преку овие прашања, индивидуите кои се загрижени заради “губење на нивниот однос” (преходна доминантна тема), можат да утврдат дека промените во алтернативното ниво на акција сугерира дека тие се на пат кон “повторно воспоставување на нивниот однос” (алтернативна тема или контратема).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го разбрав. Го мрзеше да чита - јас требаше да го ранам неговиот ум со прикаски, да го спасам од вкочанетост и да му овозможам развиток, и пат кон иднината преку мене како преку мост.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

-Ако си добар со сомнежот, тој ќе биде мирен, нема да ти напакости, нема да ти стои на патот кон твојата цел! – се смешкаше старецот, под мустаќ, бидејќи го надитри својот соговорник.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Не те прашам за патот кон сонцето, за легендата на Икар! Те прашувам за копнежот по мојата девојка Ирена.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Да не изгорат, како крилјата на Икар, на патот кон сонцето – беше одговорот на старецот. – Тој пат кон сонцето бара премногу жртви.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На големиот свиок голема сина табла и натписи кои лево го покажуваат патот за Поградец и Корча, а десно за Елбасан и Тирана и понатака, пред свиокот, на патот кон граничниот премин – Ќафасан - голема сина табла со големи латински букви е напишано: “MACEDONIA”.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На патот кон Банката на копачите им се испречил еден стар римски ѕид, што со голема мака успеале да го пробијат, отворајќи дупка колку да може да мине човек.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Валијата го сретнале на пат кон Отоманската банка и преминале во неговата кола.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Затоа тие постојано биле преокупирани со грижата за наоѓање на парични средства и постојано мислеле дека парите, а потоа и динамитот, се главните пречки на патот кон исполнување на револуционерните задачи.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На крајот, по продолжителни инсистирања и молби пред властите, сите пречки биле совладани и бившите заточеници биле готови да тргнат на пат кон родниот крај.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ели, секако, не разбираше ништо од сето ова, а јас погледнав неколку пати кон гробот каде што, како што рече татко ми, се наоѓаше нашата мајка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се издолжи реката луѓе од црквата Св.Никола до Големиот мост, кон железничката станица, а потоа по прашливиот пат кон Сушево, кон Крстот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На пат кон Господа се стокми Лена Липовдолска.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бикот подзастана, затресе со главата од која шуркаше крвта и во бег го фати косиот пат кон реката, кон спилите од задната страна на Калето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со себе ја поведе Лена Липовдолска на пат кон Господа, кон светлината на Божјите ливади и гори.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тргна на пат кон „Крстот“, 23 километри оддалечен од градот, да молат, да коленичат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од ѕидиштата тогаш истрчаа глувци- стаорци и во ќумиња го зацрнеа патот кон градот, дел стрчаа кон висовите на Калето, дел запливаа во водите на реката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Најпосле најдолните, најочаените органи на српската пропаганда, родум Македонци, пак се полезни за Македонија: од нив се образува класа од недоволни од српската пропаганда за коишто нема пат кон Бугарите; тие ќе ја зголемат класата од националните сепаратисти.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Маргина“ не е против хелиоцентризмот, логоцентризмот (фалоцентризмот!), антропоцентризмот, туку против центризмот воопшто, или, подобро речено (бидејќи перспективно патот кон излегувањето од дихотомиските стапици на умот - е бескрајно долг), „Маргина“ ќе настојува да го афирмира тој (еколошки) концепт на повеќецентралност и да ја унапредува онаа граѓанска свест за релации и релативност.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тогаш сфати дека секој човек мора сам да го најде патот кон своето спасение и оти тој, Павле, патот може само да му го покаже, а не и да го влече по него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Убеден како и секогаш во силата на својот збор, на арамејски, наспроти грчкиот на кој разговараше со Римјаните, пред гневниот народ го раскажа својот живот и со нив го сподели мигот на своето духовно прображение на патот кон Дамаск.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако веќе со години им пишуваше на Римјаните, на Коринтјаните, на Галатјаните, на христијаните во Ефес, на Колос, а еве и на Македонците, секогаш пишувајќи многу и за себе, неговиот живот по оној пат кон Дамаск, всушност, можеше и многу просто да се смести во неколку реченици.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ги зел чеканите и отишол во една од многуте пештери на ридот да обработува воденички камења, поточно - пошол последен, неговите веќе ги клукале карпите со железни клунови и пиеле со стврднатите дробови прав на осакатени карпи што многу подоцна, под притисок на вода, ќе станат бучлив живот во воденица, но некој будник од дружината го прераскажал разговорот помеѓу Доце Срменков и Фиданка Кукникова - патот кон пештерите проаѓал крај нејзината куќа со еден прозорец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Премореноста и бавноста несфатливо ја развлекле далечината од Лесново до Кукулино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слепо во споулавеноста барајќи пат кон тишини во кои не ќе зататни ни пушка ни топ, по богтизнае колку замаглени дни и студени ноќи, се сретнал во безживотен дол со калуѓер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се занишал, застанал, чиниш му било речено да го дочека без вртење ударот на тешкиот кундак што му паднал врз теме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште еден таков удар од полн замав пак по голото теме, колку неразбирлив толку и ненужен, и Орлен Шумков со споулавеност во шашливите очи и наведнат над последниот труп можел да објави дека на дружината ѝ е отворен патот кон нови ужаси и кобнички претчувства за невидени зла на копучкиот никаков живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Несреќникот некако си ја затнал раната на рамото со земја и здробени суви лисја тутун.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И црниот ѓавол можел да ги почитува тие луѓе како што можел да се восхитува и од нивните жени, повеќето трудни, кога ги пречекале на патот кон шумичката бабуњосаниот Адам Лесновец и попот Панделиј; лицата им биле тврди, како изделкани со чеканите на мажите од сив, модар и зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што, на? Фиданка Кукникова има дваесет и седум години и ќе ги надживее и помладите во селото, Е, на! Но тебе, престаренику, на! Разбираш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најмалодушните верувале дека се движат по патишта кон непроодна пустина во која многу бесцелни скитници си ги оставиле коските на песочна вжареност. - Судбина, значи, рекол Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со првите мугрени петли го заборавале спокојот на продуваниот празник и им се враќале на пештерите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мислам дека подобра доктрина што на човекот му го покажува патот кон мирниот и безгрижен живот, нема.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Чекорот што го направил Боно на патот кон победата на злото е интересен, но нас не интересира дали истиот се јавува како негова желба или нужна потреба.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Прифаќајќи го визионерскиот речник на големиот Жан Моне, еден од татковците на модерна Европа со нашето будно око низ парадигматичната логика оставајќи илјадници збиднувања вчера со желба и конструктивно заедничко денес... „Господинот Европа“ - Жан Моне, на стариот континент, Москва, Вашингтон, Токио, Пекинг, Њу Делхи, ги откри патиштата кон трајниот мир лулката на светска цивилизација, потиснувајќи го вечниот полигон, гробница на човечки надежи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Опљачкана утроба, од едно демнеење... Молкнувам...барајќи го вистинскиот пат кон иднината неизречена...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не им се посреќило зашто во кафеаната „Косово“ на патот кон Турција цел автобус стоеше и ги чекаше дури се празнеа по приколките во планината.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Писмово ќе ти отвори уште еден пат кон бога.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Само со три души ќе ти го покажам патот кон светлината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го виде и сплаварот со качулката како се пазари со Томо земајќи му ги парите за патот кон вечноста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само ти ќе можеш да го насочиш водотекот кон вистинскиот правец и да го пронајдеш патот кон моето спасение.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Значи ти си моето догорче!? - вртејќи го погледот овој пат кон Рада, која само климна со главата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Задлабочена во мислите за својата, но и за иднината на Рада, Јана го голташе патот кон Бечеј, градот кој толку ѝ се приврза за срцето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Патот кон реката го фаќаат и залудно тебе в строј те враќаат. Не си ти ко сите...

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Продолжив надолу по патот, а братучед ми Мурад отиде преку полето, кон каналот за наводнување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој не е само царски пат кон несвесното, туку и организатор на несвесното и на структурирањето на психичкиот апарат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Еднаш топката ја фрлам кон филозофските, а следниот пат кон психолошките голови на теренот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но еднаш ќе ти свртам грб и ќе те оставам - Среќен ти пат кон Нил.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ги разбуди ни песната на Додо.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Расправај се и карај се таму со крокодили.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Ќе ја откриеме и таа тајна, - одговорив. – Сега најпрвин да им посакаме среќен пат кон некое море на заспаните ловци на робови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се колнам, го изгубивме патот кон Сентерлевиот рид.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Очигледно беше на пат кон нешто убаво, магично, единствено. Проклет да бидам, единствено.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И со време зафати бргу да напредува и да си отвора пат кон растење.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Називот „Мост” беше преземен од Ничеовиот „Заратустра”, омилената книга на младите уметници, и требаше да го навести патот кон публиката, или кон истомислениците.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Доколку, покрај тоа, е медиум за контемплација на суштественото, односно произведувач на визии на истото, таа е средство на религијата или пат кон неа, затоа што суштината секогаш се наоѓа во близина на бога. 76 okno.mk Со тоа доаѓаме до централниот, и тоа не само естетски, проблем на експресионизмот: имено, до прашањето што воопшто е „суштествено” и како во експресионистичката уметност се допира до него.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се разбира, овие кратки назнаки не можат да им удоволат на интензивните и сложени дебати за изворите и варијантите на национализмот коишто ги окупираат историчарите и општествените работници од минатиот век.* Не постојат само различни патишта кон обликување на нациите во европски рамки - треба само да се спор едат британскиот, францускиот, германскиот, италијанскиот и рускиот национализам.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тој согоруваше во својата прометејска цел како непоправливата волја на Сизиф, но и на Дон Кихот, кој не престанува да ја одржува својата борба со ветерниците, охрабруван од силните илузии.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јасер Арафат ќе мине низ вистинско чистилиште на својот пат кон Палестина, преполн со жртви, страдања, кој ќе води преку многу Сабри и Шатили, за на крајот да стигне до северноевропскиот град Осло, блиску до можниот мир но далеку од суштинското враќање во Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И еве сега, во својот егзил, запрен на првата етапа, за која никогаш не сонуваше дека ќе биде прва и последна, веројатно како втора етапа требаше да биде патот кон Франција, Америка или Турција, тој се најде во кафезот на својата библиотека да се пресметува со турцизмите?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По испиеното кафе, колку толку за отрезнување, откако Климент Камилски грациозно ѝ бакна рака на Луција, со манир на стар париски кавалер, замина со Сотир Паскали да ја води последната битка со париските книги, подготвувајќи ги за пат кон Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Нашите иселеници од САД, Канада и Австралија на пат кон татковината.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Со нив, со тие што се на пат кон татковината, и тие, нели ... нашите синови и внуци ...“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Потоа таа го позна и, мислиш, пречекува свој домаќин што се враќа од живеење, се поттргна, без збор ослободувајќи му пат кон светлоста зад себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Винстон, кој во нормални услови беше човек што обично гравитира кон надворешниот раб на каква и да е турканица, сега се туркаше, и со лактови си го пробиваше патот кон средината на толпата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеш ли што сторила онаа моја ќеркичка минатата сабота, кога нејзината единица била на поход на патот кон Берхамстед ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да знаеше каде живее и во кое време си оди од работа, ќе можеше да среди да ја пресретне некаде на патот кон дома; но да се обиде да ја следи додека си оди дома не беше безбедно, зашто тоа ќе значеше шуткање пред зградата на Министерството, што сигурно би било забележано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Заслезе наудолу со желба патот кон пештерата - бигорна да се здолжи, колку да се стиши огнот во душата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Вчеравечер уште беше рано Низ калдрми тргнав пеш по градот Та здогледав едно купче збрано Деца, кај цртаат плочка Недалеку од плоштадот Ме понесе патот кон чаршија На мостот лошо реконструиран Човек ко мене пензиониран со жената стојат од каршија Ги поздравив и ми возвратија А кучиња скитници пријателски До следниот мост ме испратија

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ги следеше твоите совети и твојот пат кон науката.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Се изми повторно, стана и продолжи по патот кон гробиштата гледајќи ги и понатаму промените што настанале во селото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Можеме да тргнеме на пат кон секое избрано место во информацискиот универзум. u Ако не низ Нелсоновите синџири на продавници, тогаш како?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога тргнаа на пат кон родниот град на Хелвиг, срцето ѝ се стегаше при помислата дека, ете, за првпат ќе се сретне со неговите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Целиот пат кон дома ги разгледуваше работите кои го принудија на таквата одлука.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Чинам се делиме: Твојот пат нагоре мојот пат кон тебе води.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Што сонуваат Хунзите под Хималаите Пред да кинисаат на пат кон прататковината Македонија А што сонуваат отпосле кога со свои очи ќе ги видат Македонците?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Другпат гледавме како во соседната улица папараци ја блокираа колата на Бритни Спирс на патот кон медицинскиот центар на Ју-Си-Ел-Еј.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Додека чекоревме крај кристално чистата река која излегуваше од Езерото, како верно чедо кое го продолжуваше својот пат кон бескрајот, кон морето, во Татковата свест, среќен што Мајка му го спасила ракописот, се всади мислата што постојано ги опседнува емигрантите меѓу заминувањето и враќањето, меѓу заминувањето и останувањето во туѓина. ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Гледаше меланхолично како галебите се оддалечуваа, во висок лет, кон устието на реката, на патот кон Солун, градот на нејзиното среќно детство, во вителот на големата светска војна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Конечно, ја напушти и илузијата за следењето на патот на јагулите, за патот кон Америка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јасно е дека денес многу уметници се стремат кон побогато и поавтентично искуство на реалноста.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во средината на шеесетите, се зголемуваше бројот на уметниците, почнувајќи од Џаспер Џонс до Џонатан Боровски (Jonathan Borof- sky), од Joseph Beuys до Jean-Michel Basquiat, кои се вртеа кон детскиот урнек на мислење како пат кон искусување на светот со голема непосредност.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се спуштив толку ниско што речиси ги допирав бродчињата; почнав да викам прашувајќи дали сум на добар пат кон Ирска.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие само ѕвереа, можеби не ме слушаа.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Сега, пред почнувањтео на летните одмори, како пред секој први во текот на летните месеци, сите се сеќаваа дека на колата нешто треба да се поправи, но најмногу луѓето ги носеа колите само „на преглед“ за да се чувствуваат посигурно на пат кон Охрид и Преспаили кон Солун и Егејското Море.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Имаше чувство дека сè што му треба веќе е на пат кон него само од себе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едо размени уште нешто љубезни зборови со двајцата старци и го продолжи својот пат кон продавницата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Небото над Езерото сега беше сето во ѕвезди, небаре се славеше спасувањето на јагулите, кои го продолжуваа патот кон морето.