поглед (имн.) - впери (гл.)

Друго јас немам што да кажам за оваа работа“, рече на крајот Брзакот, ги крена рацете со составени дланки, ги положи на градите и со крената глава, со поглед вперен во таванот, пак почна нечујно да мламушти молитви поради што претседателот на Дисциплинската комисија се смурти.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чекаше, со поглед вперен во сонцето, да испарат солзите заедно со болката која со години ја притискаше како туч.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се свртувам кон Вртанов и го заварувам неговиот вџашен поглед вперен во мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кучето тихо цимолеше, со поглед вперен во очите на момчето, поглед што значеше бескрајна приврзаност, безмерно пријателство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Застанат на малиот чардак од плевната, со поглед вперен во раздвиженото, развиорено белило што го создаваа снегулките, Бојан навистина имаше пред себе ретко убава, просто нестварна слика.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како кошаре се отворив со матарка се премазав да се помамиш по мирисот да ми дојдеш матицо моја станав кревок и подгорен пергамент мозаик незаштитен со песок непрекриен со мрак се оптегнав како апсида за да стапнеш, конечно, во мене со поглед вперен угоре налик на реквием или псалм одекот да ти биде длабок.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како негова спротивност, раководителот на градбата беше небаре излезен од гардероба: со качкет од јагнешка кожа, со јакна од телешка кожа и четири џеба, со фицерски брич - панталони вовлечени во теренски чизми од свинска кожа - тој ќе се исправеше на единствената скала од штабната барака, на дискретна височинка од долен ракурс, во поза на командант што ја прима смотрата на построените бригади, но поглед вперен над нивните глави, во визијата на езерото или барем на асфалтираниот пат што ќе поминува по грбникот на браната и ќе го опашува езерото, по чии брегови место потопени села ќе се редат современите летувалишта на работниот народ, а првенствено на неговите претставници.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Долго неподвижно лежеше со поглед вперен во свежо варосаниот таван на кој јасно се познаваа четките на „фушерски“ завршената работа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)