прашина (имн.) - на (предл.)

Наспроти нана ми, која од секогаш (а и денес, во деветтата деценија од животот) задишана, со рафални реченици без точка, стига во последен миг да исечка и додаде домати во тенџерето, да ја избрише трошката прашина на најгорната полица во шпајзот или пред легнување, вешто да ме истрие со комова за превентива, дедо ми беше убеден дека брзината победува секакво знаење и задоволство. „Ќефот“ е најважен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Истрив рака во прашината на ќумурот и ја премачкав мачката преку светлата дамка под увото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)