птица (имн.) - во (предл.)

Не можам да смислам куче врзано на балкон, птица во кафез, риба во аквариум...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Слободица, слободица мила, како птица в лет!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Нејќам“, одбивам, „животинчињата не се чуваат во зграда!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бае којшто бае, Трансибирската остана да ви лета како црна птица во белината на сните, како што ветрот ви остана единствен патоказ напред, кон бистриот извор на детските мечти.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Како по наврапито стишување на невремето, кога птиците во исто време ќе се разгракаат, па во радоста што го преживеале, ќе почнат со клуновите да се грабаат за една иста мушичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така таксономиите, водата, пејзажите, птиците во воздух или во готвачки лонец, близнаците, женското сојузништво, сите типови телесни реакции, внесувањето на храна и геометризирањето кадарот со архитектура, стомак или наместена маса - се чинови на една сепроникнувачка цивилизациска посвета.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во својот конструкторски занес не забораваш да ја создадеш палубата Но притоа избираш и зборови, најбрзи зборови зборови со крила, зборови со умеење на птица во одредување на страните на светот Можеби тие треба да бидат едрата што ќе го поведат бродот низ тесните длабоки клисури и покрај подводните ‘рбети на могилите во кои се закопани соништата на отскитаните Одисеи што сега немаат море да се вратат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Абдурахман,куршум чиј наместо секогаш паѓал, најди му рамен во светот: без некаква мака со сигурност безгрижно гаѓал малечки птички во летот.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Српските главешини од Прилеп и од Битола, некогаш заеднички, некогаш само едните или само другите, организираа лов на дивеч и на птици во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ужасен крик на птица во непосредна близина ја спречи Кети да ја заврши реченицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Погледот пак се сврте кон Даниел, и вториот кој токму тогаш гледаше право во него, четирите очи, поточно нивните погледи, се разминаа како две птици во лет и скршнаа еден од друг, но погледот на Боб бргу се врати кон лицето на Даниел и тој ја извлече потребната сила, не од неговите сопствени извори, туку од измачениот лик на човекот што беше извор на неговата слабост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одвреме-навреме неговото срце, со своите крилја удираше во неговите гради, како птица во кафез, и со својата вознемиреност комуницираше со целиот кревет, што се чинеше како да дише со ритамот на неговото сопствено дишење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози никогаш го немаше допрено лубеничето зашто веруваше дека, ако го фаќа, тоа може да биде исто како кога се фаќаат неразвиените птици во гнездо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ме одби поради него, и сега го нема во мене, а го има секаде: во класјето крај патот, во билките и животните, во рибите во водата и птиците во воздухот, во очите на луѓето, во сите створови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На перонот останаа тие мои најасакани суштества на светот, а нивните раце правеа движења како птици во лет и стануваа сѐ подалечни и едвај видливи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во таа приказна, конечно, поверувавме и ние, иако само пеењето на птиците во гнездата на највисоките дрвја нè потсетува дека тој некогаш и бил тука.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се случуваше по неколку птици во исто време да се фатат и настануваше тогаш едно општо прпелкање и скокање на птиците што личеше на шиштење од експлозивен фитил кој едноподруго активира мали мини.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ноќта завива мирно, сѐ ќе стивне: И птичките во своите гнезда, и децата во лулката...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Две птички во ѕвездено небо оро вијат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оставете, во ѕвездено небо гнездо да свијат Две птички во раскошната убавина на природата во опојниот мирис на занесот во разгранетото стебло на животот каде чувството на убавото се негува а мрачната мисла во сенка, тони во бездната на очајот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сакав да ја имам таа птица в раце, да ја поседувам нејзината убавина, да биде таа само моја, но, во исто време со таа желба, длабоко во себе слушав притаен глас што прашуваше: Дали таа убавина тогаш би била исто толку голема без слободата на летањето?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакав да ја имам таа птица в раце, да ја поседувам нејзината убавина, да биде таа само моја, но, во исто време со таа желба длабоко во себе слушав притаен глас што прашуваше: Дали таа убавина тогаш би била исто толку голема без слободата на летањето?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја фрли птицата во воздух.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Фармерот љубопитно го загледуваше коњот. – Добро утро, синови на моите пријатели, – рече тој. – Како му е името на вашиот коњ? – Мое срце, – рече братучед ми Мурад на ерменски. – Убаво име, – рече Џон Биро, – за убав коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, како затворени зад решетка, како птици во кафез, кои очајно сакаат да летнат и одлетаат засекогаш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во последниот дел од ревијата моделите носеа отворени лежерни фустани со тенки бретели, истакнат струк и широк пад, или гол грб со тесна долга сукња но во весели, шарени дезени: „Флорида“ (акварелни цветови), “Гранд При“ (цртани цветови), споени птици во стил на Ешер во црвено/светло сива нијанса, со лудо поставени вистински цветови/камелии над косата и мрежа која паѓа над очите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И рибите во водата честит царе, да се камен, и птиците во седелата, примерно и орлите и сениците, не ќе можеме. Граѓа се нема.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
се раѓам минатото утро или регенерцијата како емотивна дисциплина ... да се раскрили завесата од дождови со неколку чисти капки по лицето да се сочека светлината што ги подотвара очните капии на твоето скривалиште со остатоците од ноќната гозба (и сеедно дали во милување или убод и сеедно под кој агол колку долго се задржува врз пулсирачкиот свет зад тебе) кога беше и дете и птица во иста сенка... ... но допирајќи те светлината на сенката и облекува кожа со температура триесет и шест со седум кожа со влакненца пот гребнатинки со пори изумрени клетки брчки со реа... ...со трага од нечија плунка прст од папокот... ...од тука повторно да се започне сопственото будење денес ова нека биде мој дом моја постела моја жена... а каде се птиците или несогледливоста на визуелната комуникација
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ветрушката пиштеше, се вртеше в круг, бегаше пред црно-белата двојка. Зад птиците во недоглед пловеше небото.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Треба да се побегне од сето ова, од самиот себе, од сивите загрижени лица на минувачите, да се распливне човек и како смрт да биде неспособен да открие во човечките очи заклани соништа, да се распливне и да отпатува во неизвесност како облак во безоблик за да не гледа мртви птици во туѓи очи, за да не слуша крик во пресечени грла. И туѓи песни крик - Марлен, Марлен, Марлен!
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Само по некоја птица в лет ќе му ја повлечеше на Јагулчета мислата во нов тек.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но тогаш дојдоа мравки црни петна врз бела руба тревата да ја влечат во дупките и птиците во јата се нафрлија на дворот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Човекот лебдееше како најголемата птица во светот на птиците, како нов змеј во земјата на древните змејови.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како да се грижиме за животните и птиците во зимски услови, како да се постапува, а при тоа дадоа податоци дека на Водно биле уништени - од несоодветни непознати сторители - тотално биле уништени хранилиштата и солиштата за дивеч и куќички за птици - кримилници за птици, направени и поставени од малкуте вработени во Парк-шумата Водно.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Птица в гнездо шири крила, покривка за челад мила - добра ноќ!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А да не зборуваме колкава е ползата од птиците во земјоделството, во овоштарството и шумарството.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Пееја птиците во расцутените гранки, пееја нашите срца како птици.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се менува само небото. Некогаш е сино, со птици во височината, некогаш е темно, натоварено со облаци.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)