рака (имн.) - со (предл.)

Врежување, прободување, саморанување и исцрпување на телото во секаква форма го прават основниот репертоар на постапки со коишто овој модерен примитивец од Лос Ангелос се служи во своите театарски остварувања.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека уметниците концептуалисти од седумдесеттите прашањето за улогата на телото радикално го доведуваа во прашање со постапки како што се ползење по скршено стакло долж главната авенија на Вашингтон - станува збор за хепенингот на речиси голиот Крис Бардон, или пак неговото прострелување на раката со огнено оружје во една галерија, модерните примитивци најнапред практикуваат обредни техники од ритуалите на тн. примитивни, со политика и религија неидеологизирани општества и култури.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Велат дека Лангачот не можел да плаче: само ги гризел рацете со заби. Целиот бил раскрварен.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пак Марко Попов прв фати рака со Толета, како угич прв што скака во реката а по него сите овци и јагниња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се провикна Толе и се замеша во купот, поздравувајќи се и со најмладите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лели нема никогаш да ме вратиш во Мариово? — го запраша таа, држејќи му ја префрлената рака со нејзината и потиснувајки ја.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така притаен, божем спијам, наслушнував: влезната врата се затвора; се слушаат чекорите на мама - “Цап - цап -цап - цап!“ како малечки чеканчиња удираат топуците; тато не се слуша; со меки ѓонови се движи како пантер.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од бебешки денови создаваат робот и никако не можеш да се ослободиш од: миј заби, миј лице, триј раце со сапун, облекувај чисти гаќи, и чиста маица, и чисти чорапи - секој ден! - секој ден! - и чешлај се, и пиј млеко, и јади леб со мармалад... секој ден - сѐ според еден калап...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога сите шумови се стишаа, срипав од постелата и брзаница ги извршив сите утрински задолженија. По ѓаволите!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Докторот Петриќ го изгледа презриво дајреџијата, кога овој извади да плати и силно го удри по раката со зборовите: - Ајде бре, копук...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И ај сега ти спровни ја својата крадлива рака со најмашка намера, да откинеш една трненка меѓу најмалку три трна што ти се испречиле на патот, како заштитници на невестата пред натрапникот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И прво падна раката со таа руса глава на мојот храбар господар.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И, ако со виното вдовица вашата силна жед ја загасила медно, а ако ви бацило рака со насмевка милна сираче нејако, бедно, ил ако во гозби сте имале почесно место — кое е гордост, би рекол - и ако здравицата вам ви се здравила често: здравје ви посакал секој — па, да се присетиме ние за тоа и нека да се покажеме смели!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И ете и ја тргнуам рано, протегам рака со пламнат глас: прости, о земјо, со срце збрано дојде тој пусти најгрозен час.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Тогаш мора ноќе да си ги намачка рапавите раце со вазелин, а наутро мора на врвовите на прстите да си залепи фластер за да може да продолжи да работи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вербата, која оди рака под рака со разумот, го напушти.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се уште ја чувствувам и топлината на раката со која ни беше подадено парчето тиква.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Другиот ден утрото Георги Манасов со куфер в раце со пајтон тргнал кон пристаништето.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Четвртиот ден ја отвори вратата од плевната и во неа влезе, во рацете со копач и лопата, со бургија, со кламфи и клинови, со колци и токмаци и тука чиниш во земја пропадна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
107. Замешувањето на Бугарите и Србите во Македонија беше предизвикано од некои околности: Македонците одеа рака за рака со Бугарите во црковното прашање: оттаму проширувањето на власта на Егзархијата во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Само за миг, а потоа убавата насмеана невеста го прегрна и го бакна човекот на скалите од катедралата и за рака со зетот, исто така насмеан и убав, потрчаа покрај него кон паркираните автомобили.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зад него долга рака со калливи прсти ја зафаќа одронетата земја и ја влечка назад.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се протегнаа раце со мали земјани чаши.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Раката на полицаецот му ја вжаруваше неговата рака со силен стисок. Не е тоа да не побегне.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога немаше што да украде, си ја крадеше десната рака со левата. Или капата своја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Убаво гледам како ги крева рацете со широки просрмени ракави. ѝ се завраќаат кон лактите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си ја собира раката со книжето. Го одвиткува. Ама не може да го отвори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но војникот наеднаш запре со крстењето и му врза една тешка шлаканица на момчето. Со истата рака со која се крстеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа, тваровит и разжален, ја подаде раката со долга пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше четириесет и некоја година и со секој чекор подаваше рака со лице на налутен пророк.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мина со поглед од еден до друг како да нѐ пребројува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се бесеше и докажуваше невозможности: месечината е глава со очи и уста на некој господ, во големите реки живеат луѓе со жабри, мраморната жена без нос што некој ја ископал зад гробиштата на Кукулино еднаш ќе оживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повторно го видоа дури кон крајот на есента, во еден рибен ресторан во Барселона, облечен во истиот невообичаен комплет и со косата сплетена во долга плетенка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една слаба рака со машки влакненца и широка бакарна алка се проби низ толпата околу масата и ѝ понуди запалка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше, отпорот на гаменот ќе е страшен; сеќавајќи се на неговите долги раце со тешки шепи, беше сета со Ивана, со неговите бистри, жолти очи покриени со сенка на густи кадри врз челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како што наближуваа, нејзиното срце почна сѐ поинтензивно да чука, препознавајќи го и него: тоа беше нејзиниот љубен Петар. Рака под рака со Атина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Едно попладне, враќајки се со Тамара од ручек, уште оддалеку ја препозна Атина како оди под рака со еден висок маж, елегантно облечен во кремасто одело и шешир на главата во истата боја.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Го набљудуваше и таткото на неговата сакана, неговиот долг, маркантен нос, неговата нежна руса коса, негуваните долги руси вешто-подвиткани мустаќи и неговите убави, големи, силни раце со кои вешто и брзо го заврши писмото ставајќи точка на крајот со едно театрално движење.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
О'Брајан му ги покажа прстите од левата рака со скриен палец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така стори и Ристе, фати рака со сите и отиде дома — в куќи, на вратата се појави Бојана, со сите денешни накити.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се изненади мудурот, се изненадија ќатипот и мулазимот, башчаушот и чаушот кога видоа жена — каурка да фаќа рака со Турчин.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се фатија некои и раце со раце да се борат; маваа со клоци, со глава по нос, касаа со заби, но напаѓачите беа двојно повеќе и сите вооружени, та никаков изглед за спасување немаше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога погледна на таа страна го виде поднаредникот како лежи врз раката со која се обиде да го извлече своето оружје.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Што чекам тогаш?, си реков и без колебање, се втурнав во колумнистичкото друштво, рака под рака со еден од моите најсензуални фотопортрети.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Нашите нозе одат по песокта и тоа е како голема рака со дванаесет прсти што се движи по зовриеното морско дно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го заобиколи трњакот и влезе во питомината на која до пред една недела, изгледа, не беше ожнеана пченицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крсто, стопанот нејзин, повеќе навреден отколку желен да спечалува, млада ја остави со единствениот син и замина за Америка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И, колку повеќе слуша плачење и редење, толку повеќе чувствува дека треба да рече збор, да допре нечија рака со единствена мисла дека ќе ја олесни и својата и туѓата болка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И сега молчиш во магијата на песната вљубен, во раката со благовест, и небиднината да те види среде маски, среде глоби, да не бидеш изгубен, тајната – света селидба и пристан да ти биде.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ТЕОДОС: Ме покапале в црква со свеќа... Си прават ќеф... Гледај, Параскево, влакненце...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Кој знае колку време ќе се матка онаа фатена во рацете со таа дамка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ми гори кожата, му ги полнам рацете со месо...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе се стресам: кај им ги носат нозете и рацете со кои се служеле дотогаш, господе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со едната рака ми ги држи рацете со шмајзерот, а со другата ме дави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Рацете со лисици му беа врзани за радијатор што не работи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А во воздухот сѐ уште лебди подадената рака со дланката во окрвавениот завој и вика - довикува, та пека: - Дојди... дојди.... дојди... мајкооо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По него одеше еден момчак што носеше каленица со пченица, а по него врвеа ѓачиња, во рацете со издигнати херувими и серафими.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Моите раце не се мои раце (моите раце со прсти но месечина).
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)