Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Откако нејзе, во мај 2009, предвремено и завршува директорската функција поради промени во политичките констелации на тогаш владејачката коалиција – од која е разрешена со владино Решение бр. 33-2908/1, нормално, таа очекува да го добие „старото“ работно место што го имаше пред назначувањето на оваа позиција, иако потсвесно насетуваше дека, во знак на реваншизам, може да не ѝ се додели токму тоа место – но, сепак, во најмала рака да добие работно место како правник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Згора на сè, како единствен правник во оваа установа, таа на сите вработени им беше како „десна рака“ за сите правни прашања, работејќи ја кадровската евиденција и целата кореспонденција со судовите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не можев да слезам долу и да видам одблиску и со рака да пофатам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Крлеж! Јас ќе му покажам ... му мавна со рака да дојде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Толе уште тогаш со алчност ги погледа арамиите и нивните јатагани, кубури и пушки со кои овие се бранеа од Турците и со кои и колеа по некого што им паѓаше в раце да им одмаздат за многуте зулуми што им правеа на христијаните и сиромасите, како Адембег на неговите родители и нему.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толку многу ѕвезди го опсипаа тогаш небото и така беа блиску - со рака да ги дофатиш...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Што ќе се напиеш? - праша Геро, како да го викнал во негово маало, и ја крена раката да штракне со прстите, како да ги довикува другите тепачи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Снежана в сон ја крена раката да се почеша.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајмуните и папагалите многу ми се допаднаа, но јас не ги нацртав зашто толку и не знаев да цртам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бараше од мене арамија да бидам, разбојник, крадец, затоа што се плашеше дека Филозофот е викнат кај нас за да го растолкува записот од одајата, и не сакаше ливчињата на таткото негов, од чија плот и семе беше роден, во туѓи раце да паднат и слава на друг да му донесат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Пупката одвај чека една корава рака да ја отвори. Да расцути, да сака.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Од градите ни се откинува тешка воздишка и заедно со неа и прашањето: зошто, Богородите, Ти, што на студ и влага, биена од силните есенски дождови и зимските ветришта, печена од летната жега, на карпа преспанска со векови траеш, не чуваше и не бранеше со Твојата рака да ја спречиш раката која Преспани ги избриша од Преспа?...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одиме и од страв се држиме за раце, за парталавите фустани и за сѐ друго што може рака да фати.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа дружба треба да пушти длабоки корени помеѓу двата братски народа за да им даде можност рака за рака да одат по тешкиот пат на културниот прогрес.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А бидејќи таквото обезбедување никојпат не е сигурно, без да се ангажира една од големите држави или неколку од нив со оружје в рака да го поткрепат тоа обезбедување, тогаш од Бугарија не можеше да се очекува замешување во македонските работи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не мислеше ни на својот дека е таков, но можеше да ја подаде десната рака да му ја искинат, ако беше вистинскиот и како што треба, оној другиот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеш со рака да го досегнеш и да го дупнеш, да го распараш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми иде тука да стојам, и од рака да ми јаде слама...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледаш - со рака да го досегнеш, а со трчање никако да дојдеш до него. Како да бега пред тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема никој рака да ти подаде, да те задржи, да те поземе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Туку дојди, рака да фатиме, вели. - Да ми се фатиш, вели Наќе, поарно да ми се исуши раката, отколку со тебе да се поздравам, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господи, се молев без лузни и гревови во душата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До нив клекнал Трипун Караѓоз и ги подал рацете да се погрее. Пламенот му го позлатувал носот, очите му солзеле од чад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подај ми рака да станам и да ги пронајдам шумите на моите копнежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во таа илјада осумстотини триесет и петта година умира композиторот на Норма, Белини, и се обвиваат со филц и гума тркалата на парниот автомобил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И, додека е во тек преселното движење на холандските Бури од еден во друг дел на Јужна Африка, ларпурлартизмот ѝ готви на уметноста стапица за да ѝ ги скине врските со животот, граѓанската класа во Шведска бара укинување на племството што можеби, според правдата на развитокот, ќе подава рака да испроси трошки од „никаквечката“ трпеза.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јован Стојче-Столетников и Симон Наконтик го разгорувале огнот. Се намалувале, можело да се биде и помал виновник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ајде, да кажеме добро направил тоа што ја спасил, ама што му требало на раце да ја носи дури горе, кога ја дочекал жива. Тоа не го разбирам!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кој беше тој, Јоханес Гризебах, со осквернета рака да ја симне маската и да открие дека зад неа нема никого?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред да ја угаси ламбата и да се седне уморен во фотелјата, нежно го истури купчето пепел на дланката и тивко кажа еден збор. Розата се појави.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја дигна раката да ги избрише сите грижи од тоа чело и се здрви замрзнувајќи полека од стапалките: ноќната тишина се распрсна како стакло од остро, чепоресто `рзнување.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Само покажа со раката да седне на удобната фотеља пред него, која исто беше тапацирана со црвен сомот и продолжи да пишува.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ајде, снао моја Трајаница - и оваа умирачка ми била пишана пред да ми дојде редот... и рацете да ѝ ги крстосаме, и твоето крсте, и стракчево ангелика - ангелите да ја вардат таму кајшто безвреме си заминала... сѐ така си мрмори баба Петра, небаре кажува молитвени зборови...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Методија попусто пушташе раце да го фати за оглавот, да го задржи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Започна кожата да ѝ се набира, да ожебавува, дебелите засеци на нозете и рацете да ѝ се зарамнуваат, да ѝ се смалува подбрадокот, да ѝ спласнува мевот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога виде Мил дека Богуле ќе остане левучар, реши со вежбање да му ја разработи десната рака: му ја врза левата рака да не може да фаќа ништо со неа, а го тераше сѐ да чини со десната.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Скокаше Дукле во сонот, се будеше и ја туркаше со рацете да се заврти на рамо за да ѝ запре крчењето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Поразбуричка со рака да види да ли водата не е многу жешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ем да видиш, Доцо, ќе се чудиш. А бре, рацете да ѝ капнат на таа шо и везела?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тие однапред беа се решиле живи в раце да не се дадат. И не се дадоа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ти не си жена, дете в рака да држиш!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ЈОРДАН: Не траам! Јас, или ти имаш за давање!... (Скокнува).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Син му Анко ги затинаше ушите со рака да не слуша.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но да се вратиме на основното: за да може барем правно да ни се одврзани рацете да можеме да работиме, јас барам да ни се даде прецизно толкување на Протоколот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дури и ведна со главата до под гранката како да ќе ѝ подаде рака да ја поткрене.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На заминувањето од Струмица, кога излезе од градот, на раскрсницата каде што патот се дели за Штип и Валандово му кренаа рака да застане некои три женски.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога влегоа во варницата Шишман го извади кутивчето, го намести камчето внатре, но го држеше в раце да не тропка.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Почнаа во темнината да се стискаат еден во друг и да држат отстојание од другите колку што можеа, додека во еден момент не им тргна по рака да бидат поведени заедно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се обиде со рацете да ги размрда железните прачки на прозорчето, но тие беа цврсто заѕидани во ѕидот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Алал ти вера! Досетлив си, нема збор! - восхитено го пофали Планински и му ја стегна раката да му честита.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Си зел в раце едно дрво некастрено како за стап, раце да му се најде, за од лошо да се брани, и тргнал на угорното да оди.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Слепецот, во неговиот приговор, се разбира беше тој а водичот таа, и тоа само затоа зашто го беше повлекла за раката да му покаже еден модел во излогот на големата продавачка куќа!.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Така е тоа кога ќе ти појде од рака да се дофатиш до ороводецот, посакав да речам! А нејзе тоа ѝ тргна од рака. Ти изостануваш!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Клетата таа, иако шест пукоти чу, не се мрдна од местото – таков е адетот, - туку чекаше со Трајанка на раце да тропне мажот, да ја отвори вратата и да рече: „Ме чекаш ли, о невесто!“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И тогаш го кренавме она што можеше в раце да се носи и тргнавме по колата на Турчинот .

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ноќва е ваза длабока без сон каде ’рти цвеќето на немирот И јас немам раце да ја скршам на белото кладенче на денот Немам очи да ја ослепам со жолтите плодој на чекањето Имам само една добра песна што го кроти просторот непроспиен Песна добра како кроток кавал што го чува стадото на надите

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Маштеха моја ме излагала и ме дала на ваши руки да ме убиете, ама се надејам да ви оврне вам Бог за такво беззаконие.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Се засрамив како да сум направила нешто лошо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Видов дека мостот не е мазен каков што беше кога го обоија претходниот ден двајцата чичковци во сино, туку наместа беше рапав, како нечии раце да се лепеле по него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ги фрлав накај клацкалките и слушав како камчето прави "тинг" кога ќе се удри од железото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Му ја затна устата на Зисо Делевски, што се вели, му ја фати раката да не фрла кал по мене.