светлина (имн.) - во (предл.)

– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа бела пријатна светлина во која се наоѓам никогаш не би ја напуштил. Толку е мека и пријатна.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа светлина во среде средето е толку силна што ми го заслепува видот до таа мера што настојувам да гледам, расеано.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не знам што точно но има нешто што може да се стори преку реките лесно и непречено да се минува зашто само така, потоа, животот ќе го стори своето, заклучив бидувајќи целиот обземен од сината светлина во која белата ја снема за заборавање.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Проблемот е во тоа што не знам колку силен треба да биде огнот за да биде светлината во сијалицата сина. Тоа е важно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Тоа зависи од темелите,- ми вели Достоевски. – Јас предлабоко ги ископав. Барав светлина во сното.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Светлината во која се наоѓам веќе не е сина туку бела до безбојност така што се чуствувам како да сум во некој беспределен предел од изворска вода.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Наеднаш почувствува силна светлина во одајчето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој воведен текст во каталог кој обележува педесетгодишнина на едно друштво сметаме дека токму е симбол за дното што го допреа повеќето институции од дејноста на културата, и како тотална демистификација на немалата моќ која 50 години циркулира низ тие страотни стаорски канали ослободени од било каква светлина во форма на суд, компетенција, критичка валоризација, честопати и елементарна интелигенција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дали дека на него се обрати случајно погледот на жената што бараше објаснение, а сега го потсилува тоа усмевот на онаа падната мазилка што, сигурно поради посилната светлина во салата, и самиот станува поизразит пред неговите очи, се пренесува преку цртежите на ѕидот, како да му е тука местото, како да не е ова изложбена сала ами кујничето во кое сега жената и детето нажалени ќе се вратат, да заборават уште една ситна болка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Што ги истоштуваат и параат моите екстремитети. 52 Margina #22 [1995] | okno.mk Истури светлина во неа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И како што секоја светлина во сенката своја се потврдува така и зборот - во молкот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Црвојадина
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во пролетен самрак монах ги благослови луѓето кои влегуваат во храмот во кој, освен светлината во нивните очи, ниедна друга не продрела.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Нè учеа На Здравко Ќорвезироски Нè учеа дека светлината е првата песна што е испеана и дека ние, луѓето, сме првите што сме ја чуле неа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во бројни текстови тој ги објаснуваше корисностите што ги нуди таквото зазеленување на фасадите: 1. стеблата произведуваат кислород 2. подобрување на микроклиматските услови (во градот и становите), бидејќи се намалува острината на климатските промени (топло-ладно, влажно-суво итн.) 3. задржување на ситниот песок и сличните нечистотии 4. смалување на уличната бука 5. скриеност од надворешни погледи 6. сенка во топлите месеци, пропуштање на светлина во ладните (токму затоа „дрвата-потстанари“ се листопадни дрва, кои во зима оголуваат и овозможуваат поголем проток на светлина низ крошната) 7. можно е доаѓање на пеперутки и птици, значи радост при враќањето кон природата 8. симболично покажување на новиот однос кон природата - за разлика од кровните градини, „стеблата-подстанари“ се видливи и за минувачите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се мачел, со последните сили, со преостанатата светлина во своите очи, да ја растолкува можната содржина на избришаното место. Не успеал.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И вслушувајќи се со ослабнато внимание во утањето на утките од под стреите и на бувот од Камен, и чувствувајќи се некако, победител над нив и над сѐ што тие можат да искобат, гласно повторува: Значи така, значи така, тој, Максим Акиноски се обидува да го припрокрене мракот од душите и умовоте на славјаните во Потковицата и да пушти светлина во нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не може да има поуверлив симбол за прекинатата светлина во клетиот Атеистички музеј во Скадар.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И потем на ништо веќе не се сеќавам освен на облакот светлина во кој потонав како во некакво блажено бессознание.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Друга светлина во него влегува и поинаква боја и смисла на буквите и зборовите им дава.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пред олтарот, лак од густо златна светлина во вид на порта пред која стои свештеникот, запираме.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Има некоја итра, драга светлина во очите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сувиот долг прст замавнува и светлината во очните дупки станува самрачно сива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Така ќе одат со собрано срце, со запрен здив, да го затворат вратничето од ќумбето за да не пушта светлина во собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа никогаш не почувствувала такво слатко треперење од петиците нагоре.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој веќе го гледа нејзиниот портрет како зрачи мека светлина во полутемнината на неговото ателје.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа ви се искрила како светлина во водата, попусто ќе бидат сите обиди ако посакате не повеќе, туку барем еден миг да ја имате во дланка заедно со водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Имаше многу светлина во нејзината душа со која се спротивставуваше на балканската темнина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во такви бурни мисли и заспа на чардакот, следен од будното, но невидливо око на Мајка, која му ја ширеше својата топла светлина во длабините на сонот, покривајќи го со сината наметка, вардејќи го неговиот сон како нешто најдраго и најдрагоцено во животот на нашето семејство...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така во длабоката ноќ, која беше вистински само нивна, на Климент Камилски и на Татко, чудесната рапсодија на тишината на книгите, која ја нарушуваше говорот на двајцата балкански книгољупци, тишината на книгите со оживеани значења, со искри проблесна светлина во темнината на балканската ноќ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Одамна беше навикнат да спие со силна светлина во лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добро се сеќаваше на тој ден, раскиснат, мокар ден, кога водата течеше по прозорското окно, а светлината во собата беше премногу матна за читање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Саде светлина во о ч и в е ќе ни е за нови зазорувања, мил мој...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Светлината во очиве нека да е вековита - со твојата светлина, Ѕвездо моја...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Како да ѝ надојде некоја светлина во главата... Ѝ се провидели...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
5. И тие дни во кои сонцето само зборува молчат Ветрот мине по грмушките по лисјето душкајќи Лазачите ги штрека глуварките во пројаснетиот воздух ги развева далеку дури татни Тој гром од човечка рака пред портите на гибелта Гласот на ранетата тишина зборовите ги бара По крвта пребарува по ѕвездената роса што посега Месечината и сонцето го менуваат здивот и издивот на трепетните лисја под времето што протечува со копнежот долг по гнездото на песната што се подава Светлина во очите И чело загледано кон идната виделина на бидноста што ќе огрее по насмевката минејќи на сите уморени што сонуваат во заслонот на неизречените зборови
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
– Штом ти го покажав писмото- покана за Италија и ти со голема возбуда го прочита, те озари некаква светлина во лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Внатрешната светлина, како светлина во длабочината на душата, како запалена свеќа која никогаш не догорува, како да си ја имаше прекриено, со тивката тага која прикриено зрачеше од нејзините очи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Татко и Мајка, во некоја од прелистуваните страници, бараа зракче светлина во тие темни и неизвесни времиња на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајката Ервехе, како вистинска балканска – мајка храброст, со ќеркичката Дрита (Светлана), со светлина во прегратка која ќе ја води низ мрачните предели на војната, жива и здрава ќе стаса во последното спасено гнездо на семејството во Тирана.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Околината одблесна под месечевата светлина во која облиците се појавија голи, изменети, но уште по не одредени.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ти излезе од Исток, но, никогаш не зајде, Сите згаснаа - Само светлината во тебе гори.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
1. Патувам и тоа е сѐ, Патем зборовите ги позлатувам И кон вечното се упатувам, Вечното да се спознае, Патувам - тоа е сѐ, Светот да ме препознае Со сета светлина во мене, Патамува и тоа е сѐ.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Прозорецот е - за да не се излегува од дома, да се гледа и гледа - надвор, а таму, веранда и бездна голи разгалени стебла есенска гримиорна светлина во одблесок и процес секогаш бледа налик на покојник и лизгава како ползавец и скотна како бубачка, па лазе, подлазува лази буба, лазибуба, апи апи аап...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Изградете си и вие храм, светилиште, олтар, во кое ќе се молите за божествена светлина во вашите погледи кои ќе ви ги поврзат душите со оние кои ги сакате под златната месечина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животов има смисла кога после голема трагедија ќе го дочекам изгрејсонцето, а зад небесниот хоризонт спонтано ќе се појави надежта и без процедурални забелешки после ужасно лоша ноќ може да започне нов ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се си се врати на преѓешното место – водите на својата страна, ѕидовите во својата светлина, светлините во своите огледала.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама, кога погледот му затарашка понатаму од куклата, кога на некаков плафон над нивните глави здогледа дијамантски лустер, што расфрла млазови светлина во разни нијанси усукани едно во друго, а под лустерот елка накитена со, исто така, живи ѕвездички од бесценети камења, тој полека, полека се подигна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Само оние кои некогаш биле деца можат да појаснат зошто денес јас не го чувствувам дождот: таа светлина во мене не доаѓа од сонцето туку: од неговиот брат - добата која одминува. * -- * Вилијам Карлос Вилијамс:„Жолтиот оџак“.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Во тие долги и полумрачни коридори на Министерството за надворешни работи крај кејот на Сена, кој дотогаш ми беше најпознат по епопејата на вечните букинисти, јас откривав светлина во кабинетите кои гледаа или кон реката или кон еден од центрите на Париз и во лицата на дипломатите кои ме примаа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ти уби дете. Темел и радост, светлина во тунел кој нема крај.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Вечерта, додека вечераа под слабата светлина во одајчето Чана прво го искара Дончо дека иако има сила и снага на големо дете, не треба да заборава дека е во седмата и дека оваа есен ќе треба, заедно со Пела на Пелагија, да појдат на школо и таму, седејќи на кареклите, да го учат животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога се протуркуваат низ жените, кога немо стојат скраја слушајќи ја богослужбата посветена на мајката над мајките, Перса, забележувајќи ја силната светлина во нејзините очи, ќе прошепоти Мислам дека е време да излеземе во дворот!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А сега стани со светлина во очите, раздувај ги црните сеништа што буричкаат во твојата душа, отвори се за твоето чедо и за сите други!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса знае дека црната мома има светлина во срцето и таа светлина продира низ прозорчињата на душата - очите! Во нив стигнува како блесната скрама.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никој не се одѕива. А нема ни светлина во куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А кај тебе таа светлина во очите е уште и како некоја светлина од височини.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Пак, значи риба. Погодив по очите. Рибите имаат една таква светлина во очите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)