ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во куќата крај реката се вселивме во првата година по Втората светска војна, во времето на ослободувањето од фашизмот.

Според нејзиното скришно верување, клучевите требаше да го поврзат семејството со старите куќи, но и со небото, верувајќи во божјиот благослов во новата земја во која се вселувавме.

Тема незаобиколна речиси за сите семејства со трајна бегалска судбина.

Долго време, кога бевме сите заедно, Семејството со – Татко жив, крај Мајка – ни беше, на Балканот, и наша држава, и наша нација, и наша вера, и наша идеологија, и сѐ заедно.

Пелагија како да стана едно семејство со Митра и Чана, ама не ги заборави ни момите на мајката Роса.

Затоа и ателјето му беше само за в шупа, а не за висококатна мансарда со еднособен проширен стан во кој, покрај тоа, ќе живее семејство со деца.

Чанга живо продолжи: – Си било едно семејство со три деца и седумнаесет кози.

Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.

Во големиот син бескрај со сликите на Шагал, во таа синевина во кое се мешаа земјата и небото, гледав семејства со кози, како патуваа во облак.

За мајка ми историјата – тоа бевме ние, гладните деца без кози, како и ситите деца во семејствата со кози...

Таму, замислете, има семејства со три до пет кози, има козари – фанатици со цели стада...