смрт (имн.) - го (зам.)

Неговата привлеченост од Христос како фигура и неговото искуство со смртта го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 91 доведе до таму да не го негира минатото, туку да го трансфор­мира во колективно наследство (како што тоа е изразено во неговата витрина посве­тена на Auschwitz).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само на крајот ја почувствува одговорноста за Германија, кога почна да го обработува прашањето на екологијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој не ја прифати вината за војната.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто? Затоа што мислат дека нивното оргинално дело ќе биде подобро од драматизираниот роман или расказ на писателот што смртта го спречила да им врати за направената услуга.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Овие духовници својот дух на смртта го опеаја, оплакаа и завештаа во безбројните свои дела на едно автентично народњаштво.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Литературата на времето на смртта го овоплоти единството на „трупот како Севишен” и „секојдневната беда”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
149. Српскиот цар Урош (1355-1371) владее во времето на интензивното распаѓање на оваа веќе разединета феудална држава; неговата смрт го означи крајот и на привидната централна власт на државата. 150.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Скендербег со својата смрт го означи крајот на јаничарскиот круг во својот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, татко му, онака слаб, болникав, токму од тоа бледило, од таа магла, од таа смрт го поеше со чувствената меланхолија на музикалниот човек.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како да се буди од смрт го чешаше целото тело, кога ќе излезеше од некоја состојба во која подолго време се наоѓал себеси: неподвижен мир од долго и тешко заборавање без осет за некакво течење, ток или поврзаност на нештата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
По години, до неа ќе стигне писмо, но тоа нема да биде чеканото љубовно писмо, туку известување од власта за социјална помош, доколку по својата смрт го остави на општината одајчето во кое живее.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Петар, пак, лут и нетрпелив кон сето она што (исто така материјално) не му ги олеснуваше патувањата и проповедите, на смрт го проколна во неговата слабост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Далечните потковани чекори на смртта го присилија да влезе во напуштена куќа, огниште опустошено од бомба.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во 1946 година, на смрт го осудија мојот втор стрико Ангел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека уште долго по смртта го болеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Драги и многу миљки деца, ченда на вашче таткои, мајки и братја и сестри шо денес геројски се боре и до смрт го бие клетио непријатељ и понасекаде победуваат и високо го креве знамето на победата шо е многу близу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го водел очајот, а не некоја мисла и решеност: како да не тргнал да се удави во реката, туку ѝ се препуштил на водата да го однесе кон некое поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа болка до смрт го повела да скокне во Дунав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
дечињата си беа дечиња ама веќе ја знаеја приказната за садако сасаки нивна врсничка од оние времиња што се паметат по хирошима она девојче садако сасаки кое решило да свитка илјада книжни жерави надевајќи се дека нејзе ќе и донесат здравје а на светот мир она девојче садако сасаки коешто смртта го запре на бројот 664 та жеравите останаа недосвиткани како кошулата на ленка во песната на македонскиот поет кочо рацин.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И тој никому зло не беше сторил, како илјадници негови соземјани, па спасот од смртта го бараше во бегството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)