сон (имн.) - го (зам.)

Од сонот го тргна ѕвонењето на специјалниот телефон. Со напор се крена и отиде до него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Можеби”, си рече, „зашто идејата на пеколот постои секаде освен во јудаизмот”, иако и стварноста, не само апокалиптичниот сон го враќаше на идејата на пеколот.  „Можеби пеколот е еден голем карцер во кој се останува до крајот на животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зошто толку лесно паѓаше во такви самоизмачувачки мисли?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
По цел ден биле на градилиште, работеле и над нормата, а веднаш по работниот ден, кој понекогаш траел и по дваесет часа, се враќале во хотелот и, од умор, немале време ниту да се навечераат. Сонот го надвладувал и гладот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пак си продолжуваше, значи, обичниот ред, иако знаат дека е тоа сето привремено и толку несигурно, што и во сонот го тревожи човека.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По првиот сон го разбуди студот, па како што беше лесно облечен, цела ноќ скокаше, се виткаше, си ги триеше измрзнатите меса.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Птица на детството Помислам ли - Првнува кон небесата... Сега само во сон го слушам Павтањето на твоите крилца - Твоето прекрасно исчезнување.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Со одвратност од себе сонот го оттурна она, мислите црни ги гони; но пак ја обградија мачните слики од сонот ноќеска што ѝ се сони. Штом шушнува нешто - смуртеното чело го крева сигурно синот ѝ ќе е!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тогаш во 1945-та и сонот го добил своето „научно“ толкување, го дал пак тој, чудакот Акиноски, Јован.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Како таа сонуваше - така Реа тој сон го обликуваше во нејзината коса...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Оваа темна вечер го заборавив огледалото на тротоарот и сонот го изгубив зашто пред легнување секогаш мислев, се гледав во неговата сјајност Оваа ноќ, го заборавив огледалото на тротоарот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Што се случува докторе? - Рада како низ сон го слушаше гласот на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И во тој сон го носеше со себе проклетството за некој баран излез, за некој отвор, што мораше да постои во тоа небо, меѓу тие дрвја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, никој не успеваше да заспие, зашто секого од тие изморени ѕидари и во сонот го настигнуваше она, што се случуваше на старите гробишта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Како се најде пушката во твои раце? Молчел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сонот го влечел кон прекрасните длабочини на несуштествувањето. - Расони се, оче, сети се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Насмевката загадочна радости крие и од сон го буди, полумртвото тело што не по своја волја спие.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Со утрото и сонот го снема, ноќниот крадец го зема.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Има збор што ко црв те јаде и сонот го краде.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Јаката му наликува на раширено ладало и главата стои врз неа како одсечена; сонот го позајми неговиот лик за оваа улога.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој мој сон го носам со себе уште од моментот кога почнав да ги распознавам првите звуци, зборови и движења.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што сон го мамеше, што вода плискаше во неговата цврсто зделкана машка глава?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но Којо Пипиле не сакаше да чуе. Понекогаше лаежот и од сон го буди Богдана и тој сиот лут бесен останува буден до зори.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од полубудниот сон го разбуди кукуригањето на еден упорен маалски петел којшто другпат и не го слушаше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, со егзилска судбина каква што имаше, својот источен сон го одржуваше во себе и во својот дел на балканвавилонската библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го примија Татко како свое чедо, му предложија да учи за кадискиот занает во Измир, но Татковите соништа го водеа кон Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И во сонот го довршуваше патувањето крај кејовите на Сена во земјата на париските букинисти.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Коњи, коњи на небото, не знаатза почин, не паметат умор, беспокој, трк по трк, беспомин, низ беспаќе, низ соништа го бараат нашето заминување, нашето запирање, онаа заборавена надеж и туѓата вера, изгубената љубов од времето украдена.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
И додека слободарскиот Лос Анџелес тоне во својот мирен сон за којшто животот го положија најдобрите синови на неговите народи и народности, месечевите зраци нежно паѓаат на камените плочи на холивудските гробишта, откривајќи ги имињата на некогаш живите луѓе што тој сон го создале: Рудолф Валентино, Џејн Мејнсфилд, Даглас Фербанкс, Мел Бланк, Питер Лоре, Сесил Б. де Мил...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тоа е таа кањонска разлика помеѓу нашите навидум исти цивилизации: американскиот копнеж по поседување или консумирање на сонуваниот објект подразбира стоење пред излогот во којшто објектот се наоѓа; источноевропскиот сон го подразбира истото тоа, само што не постои излог.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Само за големците не беше така. Тие ја имаа таа специјална продавница во која се наоѓаше тоа што за нас обичните луѓе ни на сон го немаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Една ноќ, по една недела или повеќе, не би знаела точно да каже, иако после беше скоро сигурно дека тој сон го сонувала токму таа ноќ, кога на Едо му се случи несреќата во Сан Диего.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сѐ повеќе и повеќе му се чинеше дека тој куферчето во сонот го додал откако се разбудил...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Војник, капетан? Не, само хирург, а сонот го одрекува јавето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше сигурно дека големиот семеен сон го носеа јагулите до бреговите на американскиот континент со неодредениот код на враќањето… III Татко што туку беше вратен од Цариград.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И како од лоши сништа го пудиме го пудиме додека навистина не почне да спласнува да се распаѓа и кине додека расплинат не згине на небото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сонот го следеше својот тек: и во него први беа скалите, дрвените скали на старата куќа по кои се качува, па кујната со маса наместена како за ручек со шарен извезен чаршав, соларник на сред и четири чинии околу, потоа надесно, кон собата во која спиев со Мајка, таму, веднаш таа-лежи на креветот, до половина покриена со јамболија под која ја насетувам мекоста на крупното тело.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Со сонот го премостува времето изгубено меѓу два перона.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Потоа долго ме носеа во ќебе де угоре, де удолу, како во сон го слушав жуборењето на потоците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тие соништа имаа чудна сила, невидлива, но доволно силна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога бев дете имав свои детски соништа, сонот го сакав повеќе од утрото и новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сè повеќе има мешовити фирми Диџеите во дискотеките миксаат плочи Во увото се мешаат звуци од кафулињата Во клубот девојки мешаат на шипка Сонот го меша возможното со чудесното Детето ги помешува левата и десната патика Бетонската мешалка му ја прегазува топката (Градежните фирми уриваат домови!)
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)