сонце (имн.) - не (чест.)

Во случај на неуспех и опасност Толе го клаваше Ќосото зад себе на коњот и така успеваше да излезе од обрачот на потерите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште сонцето не искочи од ридот, Толе со дружината ги фати карпите во Мечи Дол и го опседна тесното патче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Грталица После 2–3 зими у Канада, неизбежен е судниот момент кога ти доаѓа преку глаа од огромните купишта снег пред куќа, од кои ни сонцето не може да изгрее. Тужно ги посматраш лопатите за снег од кои ти попуштила кичмата, а и руките што ти станале ко на Попај.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Преку ноќ чудовиштето можело да биде онакво какво што тој им го опишал но по ден тоа ќе се исплашело од темните влакнести лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во последните две ноќи и во последните две разденувања, ни месечината ни сонцето не се запирале над толпата и брзале да бидат што подалеку од смртта на лутата крв што селанецот ја носи со себе од оној ден кога како глембаво новороденче ќе се стави на јачмена слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Левата плешка уште ме болеше од секирата на која лежев крај огнот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека заморот на темниот одблесок од бакарниот залез на сонцето не ги совладаше.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Само на чудесниот залез на сонцето не можат да му постават граница...“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сонцето не се гледа, а и луѓето не се гледаат меѓу себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)