срце (имн.) - во (предл.)

Тој е и во твоето срце, затоа што е тој срце во нашите срца!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го влечеше срцето во родниот крај, но се случи нешто неочекувано, кое предвреме му ја исполни желбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа на почетокот има увод именуван „Се појавил чуден човек“ и на крај епилог „Срце во срцата“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во јункерското училиште се појави големо незадоволство.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа е човекот кој на прашањата од луѓето која е неговата мајка, секогаш имал само еден одговор: Мојата мајка е земјата македонска.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А тоа што не е Ах, тоа што не е Некаде самува И таговно Пее. кожата Црниот Кафез На моето Бело Пиле. кавал Блажена гранко Дрво, Низ кое се расточува Мојата Лелеава Душа: Кавал. од полен - болен Од полен Болен Од Билки Збран А Не- раз- бран. кој целееше во птицата Утринава Си го држам срцето в раце И Прашувам: Кој целееше во птицата Та мене ме погоди? се будам...
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Но партиската дисциплина му го ставаше срцето во втор план.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тогаш, јазикот е срцето во телото на културата, и токму од интеракцијата помеѓу овие два фактора произлегува постојаноста на животната енергија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Мене срцето в бол ми се свива.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Калуѓерка таа е, Фотина, чиешто челик - срце во градите чука.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Црквата на Христовото срце во Тирана беше адаптирана во кинотеатар, историскиот Манастир во Арденица, во кој според легендата Ѓерѓ Кастриоти се венчал со ќерката на Ѓерѓ Аријани, стана ресторан и хотел.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие немаат чист манастир во срцето во срцето, ја немаат рамнотежата за која ти зборуваш, а сепак се живи? – рече Еразмо, по ваквата, за него, провокативно наметната тема.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едноставно немав срце во таква една ситуација да ја оставам Евелин.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Како не и е страм! Ја примив од се срце во мојава куќа, а таа го злоупотреби моето гостопримство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мислев дека гласно се слушаше отчукувањето на нашите три срца во тој момент и никогаш во животот тоа не го заборавив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Четириесет години Невена си остана невеста со заклучено срце во кое ја чуваше големата љубов кон кралскиот офицер, со негибната надеж и верба во неговото враќање.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако, пак, вашите уши наслушнат биење на срце, помислете оти тоа може да биде тупот на срце во совршената скулптура наречена Човекот од снег, или Оној-што-се-пресоздал-себеси.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пред да ме здогледа или да го здогледам, сетив студенило околу срцето во ветре за кое не знаев од каде доаѓа, но знаев оти е предвесник на Рибоокиот, и оти Рибоокиот е тука некаде и ме бара.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си го слушна срцето во ушните тапанчиња кога го стегна со колената околу половината и кога сети како ѝ се приближува...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Ќе испиеме, рекол гласно Онисифор Проказник. - Но најпрвин оставете нѐ да клечиме во манастиров и да се молиме за нашите мртви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со возбуда ја кренал главата чувствувајќи ги ударите на срцето во сите свои жили.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Срцето во градите му затупотело од нова возбуда. Внимателно се подисправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се тресел, застуденувало. - Зошто не спиеш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој не определил веднаш дали непокането се снове меѓу заспаните човечко суштество или дивина чии сетила непогрешно го пресметале мигот кога да ѝ се доближи на умртвената глутница.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заспав можеби, бев пијан од љубовна магија Го слушам шепотот на срцето во нејзините широки гради, раскошни одаи од АН со згужвана постелнина ко растурени крошни.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Рака на срце во војната имавме другарки во панталони, но тогаш такво беше времето. - Ги прераскажуваше зборовите на командирот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Збор што срцето во болка го обвива, што боцка и на половина те свива.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Како и со Паула (Офелија) и со толку други кои исто така се фрлаа да го проверат затворачот, копчињата, додатокот на некое списание, уште еднаш се отвори бунарот во кој надежта се преплетува со стравот а сè во смртниот грч на пајаците во кој времето почнува да отчукува како некакво друго срце во пулсот на играта; од тој момент секоја станица на метрото станува инаква подлога на иднината бидејќи така е решено со играта; погледот на Маргарита и мојата насмевка, едновременото повлекување на Ана кон набљудувањето на затворачот на својата чанта, сето тоа е увертира за обредот кој своевремено почнав да го славам противно на секој разум бидејќи повеќе ги сакам и најлошите утки од глупавите ланци вериги на секојдневната последичност.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можете да си ги претставите детските срца во тој проклет час.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Колку многу имаше фатално навестување на смртта во стиховите на Махмуд Дарвиш: Го оставам срцето во долапот на мојата мајка која го оплакува времето што нема да се врати!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Биди што си каде и да си Понеси го само товарот на твоето срце И врати се кога сите земји Ќе ти станат татковина Махмуд Дарвиш Нашите средби се само збогувања на крстопатите на зборовите!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се фати до него не пуштајќи ја Јага, која го влечеше попот а тој пак најде девојки, сестрите на Геле, има мавна со рака, ги повика - и наеднаш се развиори врескав и трепетлив и шарен ред луѓе и жени, веќе не се можеше поинаку: дури и најстарите почувствуваа дека им потскокува срцето во обрачите на ребрата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И во еден врел јулски петок, ден кога Алах име на поблизу на правоверните, Липа Рипс и Рубина Фаин како руски дворјанини под дипломатски имунитет, доаѓаат во близината на светото место на кое, заштитен од проверени азиски и европски гардисти, дел од низам џедит, нов ред во војската, стар осум децении,можеби од Курди, Сиријци и балкански потурченици со барутни срца в круг околу џамија во која се моли Абдул Хамид.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога возбудата расте и умира Ко комета што во орбита влегува И допирот на воздухот ја претвора во илузија Така срцето во петици слегува Кога глумиш дека се шегуваш А знам што во мислите криеш Кога очите отворени мамат дека спиеш Кога смешкајќи се дланки триеш – кобно
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
1. Забрането одење по стапките Забранети стапки по нестапнатото Забрането блиско во далечината Забрането лице во опачината Забрането отворање на сандакот Забрането ловење спитомен дивеч Забрането бакнување илузии Забрането дете во утроба Забрането плетење бессоница Забранети обетки на црешната Забранета година во векот Забрането икање на работен ручек Забрането паркирање на крстопат Забранета плитка вода во вирот Забранета емисија за змејови Забрането срце во кафезот Забрането чешање по тилот Забрането слегување на патот за горе Забрането гракање според “Неверморе!”
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Додека она што го чу се повтори уште неколку пати, едно претчувство му го стегна срцето во очекување да го пречуе тоа што го слушаше, што доаѓаше од осветлениот прозорец на катот, што веќе го погодуваше, но длабоко во себе одбиваше да го поверува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еднаш се осмели и да ме праша зошто не сум плачела кога ме навредувал и зарем не ме измачувало сознанието дека моето срце во однесувањето немало женски манири!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги гледам како им зграгоруваат срцата во оплакување на загинатите, во трепет и страв за се уште живите и во несигурна надеж.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дури ни Таа што бдее со стегнато срце во куќичката, изгубена меѓу небодерите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој сосема реално расудувал дека „ништо не може да ја извлече“ Југославија од „руската прегратка“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од тие причини, тој застанал на становиштето дека се излишни сите натамошни жртви во "игра" што Британија ја губи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со констатацијата за фрлањето на Југославија "со цело срце во прегратките на Русија", тој бил сосема во право кога укажал на залудноста за натамошно учество и поднесување непотребни жртви на Велика Британија "во игра што ја губиме".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Черчил бил наполно свесен дека со фрлањето на Југославија "со сето срце во прегратките на Русија", британското влијание во оваа земја е целосно изгубено.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Повели- му рече и тогаш мене ми прескокна срцето во градите зашто знаев дека е тоа дедо Геро Војвода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Подарок кога даваме на раскрилени желби јаваме, подарок кога даваме и делче од своето срце во него ставаме!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сепак, тоа не беше доволно, зошто јас го сакав само за себе, а тој со секоја следна порака сè повеќе ми докажуваше дека наместо срце во тие мазни гради носи камен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дремеше врз ’рѓосаните шини со скршено железно срце во осовините.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)