срце (имн.) - да (сврз.)

А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Роже-Луј Жино, швајцарски романисиер Толерантноста на таткото од балканската сага, ми се чини неразделива, од културата која ќе ја наследи авторот и кому му беше при срце да ја збогатува, но култура со една впечатлива, речиси библиска случајност и спротивставена на уништувачкото што го имаат сите идеологии – vanitas vanitatum – од кои што човештвото периодично толку многу страда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Надежда Мирска ми вика, а таа кога вика, знаеш и самата, вика како нож во срцето да ѝ е забоден, ти си Симон човек со бога во душата, со добрина во срцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сакам да ја калам волјата на возвишености, на непредвидливото и недофатливото, на крупни мисли, да одмавнувам на секојдневните кавги, во срцето да носам свечени двобои и пелерини.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немој, мале, срцето да ми го параш. Јас не можа вака да ве гледам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во одеднаш разбудената ноќ околу него тропотеа чекори, лаеја кучиња, пискаа женски гласови, пцуеја мажи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ни велиш оти си дошол кај нас со љубов и со чисто срце да ни проповедаш за Радосната Вест, како апостол на Христа, најблизок до Учителот во зборовите и во делата свои.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го олабави прстот од чкрапалото, исцрпен, се бореше за здив, му се чинеше како точно во срцето да го клоцнал коњ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега беше на крај срце да им свреска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон. Глигор брзаше да ја раздвижи крвта во тоа смирено тело, да го поттикне срцето да излезе од своето опасно смирување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај што стана радоста во куќава моја, мислам дека деца мои ми сте. Како од срцево да ми сте откинати.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Џигерите, златното срце да му го вадиш, милите очи, кожинката да му ја дереш!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таа зборуваше како срцето да ѝ трепери.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но мајка му на Богуле нема нерви и срце да гледа што прави нејзиниот син, не може да го остави на ризик - да се отепа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сполај ти ногу и да сте живи, вековити, да се ќердосате, господ некој к'смет да ви даде, и од ваше срце да си исчекате и кршчење, и свадби да направите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ох, ти врапче невесело!... Што грев на душа ти носиш, та дури срцето да ти плаче, прашајќи за невиден татко? (Се одделува од детето).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Бела книга, црно писмо!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да го сетам до срцето свое!... (Се тргнува исплашена од овие мисли).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
-Особено сериозно звучеше она, што требаше да претставува заклучок: - Кога е во прашање тој оган не дозволувај срцето да ти е скретничар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сакав да плачеш со мене, овие солзи се моите чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По цел пат да ми е и благо и тажно и лесно и мачно, небаре на гладно срце да сум сркала мед од диво улиште.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е, многу си бесна, мори Бесно, треба на бесен пес срцето да му го изедеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ е толку таинствено, ама жарот на лудото срце да дознае што се крие во оваа невидена, ретка земјина форма, го потиснува стравот и те води, речиси насилно те влече кон тајната.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зарем не е доволно што будат сеќавања, враќаат дома, зближуваат, смируваат, ја тераат душата да се радува ем тагува, срцето да заквичи ко осамена ластовичка и телото да чувствува дека некој чека во долгите зимски студени ноќи, дека некој е блиску на дофат, а толку далеку...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога даруваме, од срце да даруваме, кога нѐ даруваат, подароците драги, во срце да ги чуваме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)