стап (имн.) - и (сврз.)

Како желка што ја пика главата в корупка кога ќе ја чалне некој, а после претпазливо ја вади надвор, иако можеби во тој час напаѓачот стои над неа со кренат стап и чека да ја трасне по глава, така и Пискулиев, по првиот уплав, почна да поднаѕира зад рамената на другарите и да се разгледува по дворот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја закачил отепаната змијата отровница на еден стап и мафта ли мафта со него, а насобраните девојчиња ги слушам како пискаат - Леле змија, змија...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Исплашени започнаа со стапови и вили да ја растргнуваат запалената слама, да го гаснат огнот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Му го турнале стапот и овој паднал и во истиот миг се распаднал на коски и месо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во мигот кога невестата ќе го пречекори долниот бабар, гатачот го удира со стап и извикува: „Виде јајце в камара, ти се стори пладнина“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе земе некој стап и ќе го мери со дланките, со фатките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога го разбраа тоа луѓето, го подбраа со стапови и го претепаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој дотогаш не забележал дека тие ги кријат рацете зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се збунил кога зачекориле, кон него со стапови и со гранки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Крстовица го погледна со молбен поглед и колку што можеше помеко и помилно го замоли: - Жити се најмило, човеку не прави ми го тоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Другар Василопулос, - се излигави Кузе - женава, другар, ја фатив горе, на крадење...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од класја што лежеа расфрлени во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рашири нозе, се потпре на дебелиот стап и со гаврење во гласот, ја праша: - Од каде вака, жено?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тие имаа вистински пушки, автомати и митралези, а ние во исто време на рамо носевме стапови и изделкани колци и ластагарки што личеа на пушки и игравме војна во која растевме и мислевме и ноќе сонувавме само победнички бој.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но многупати знае и да побесни од лутина и да вреска по мене: „Откорнатик! Антихрист!“ - замавнувајќи со стап и со коприва по нозете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)