султан (имн.) - во (предл.)

Но зашто и покрај толкуте акања низ гората и полето потерџиите не му влегоа во трагот, го баталија, уверени и уверувајќи го султанот во Цариград дека наскоро ќе му ја испратат главата Владимирова.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Живеејќи на чифлигот на татка си потајно демнеше згода за која ќе може да ги наклевети Акиноските пред султаните во Константинопол и да им го одземе Имотот а нив да ги направи свои раетини.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш, од времето кога Потковицата му беше подарена на Мурада I Ходавендекер, Имотот доби други две имиња: Хас чифлиг (Слободен чифлиг) или уште, - така, на подбишега, го викаа сами Акиноските и сите жители на Потковицата - Ортачки чифлиг, то ест Акиноските со сила беа натерани да се „заортачат“ со султаните во Константинопол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На денот, пак, на доаѓањето на султанот во Потковицата, жителите на Потковицата, на чело со Акиноските, мораа да излезат дури на Алилово и да ги пречекаат гостите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Христијаните стравуваа да не Турците, за да пружат докази пред властите дека навистина е тој, Јован Акиноски, е злосторник каков што не ќе се роди друг во царството, одново искасапат некое христијанско семејство, а Турците, татковците, веќе уверени дека колежот над Акиноските го извршиле нивните синови, да не гласот за тоа допре до султаните во Константинопол па и едните и другите молеа бога да отпочне нов брј со Маџарско, за тоа веќе и се зборуваше во царството, и сета таа грозна историја да пропадне во заборав.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арслан бег, кој не беше ни малку загрижен поради што беше набеден дека тој ги исклал Акиноските, туку повеќе го јадосуваа понижувањата и галатењата на Владимира, изјави дека веќе уште нередниот ден ќе му ја испрати главата Владимирова на султанот во Константинопол и дека чупата Перуноска ќе ја грабне за себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таков коњ, се зборуваше, немало друг во царството, немале дури ни султаните во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арно ама, ете не излезе тој план како што го кроеше Толе во својот ум. Не било така лесно со коси, секири, крклизи и кременачки да се урива царштина од пет стотини години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сета негова душа трепереше од возбуда и напрежение што побргу да се турне Арсланбеј да се напади аскерот од Витолишта за да отрча кон Прилеп, Битола, Лерин, Воден, Солун, па да му отиде и на султанот во Стамбол да го турне од столот, за да не му мириса веќе никогаш на турчовина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Султанот во Цариград беше загрижен...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За нив, за убавиците, султаните во овој сарај одделиле едно крило заклучно со железна врата, каква што не се среќава на други места во овој дворец.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Последниот султан во времето на јаничарите ќе успее да се ослободи од нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што му го знаеш? Дали ќе е султанот во Скопје.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како да оживувале старо заборавено оро на пагани што се игра по такт на крици и извици, се доближувале со челата додека се спуштале на коленици, и едниот и другиот со разголени заби и со блесок на модри белки под стиснатите веѓи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот можел да му биде одраз на другиот, два глечера од кои, по топењето, земјата меѓу нив се закитува со рубинени боболки, капки на бол и мачење достојни и за најкрвава царска круна од времето на Римјаните и подоцна на Словените до последниот султан во чие царство луѓето биле бесени на железни куки или гаснеле забуцувани на кол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тие ги гледаа во мислите своите деца претепани, измачени, гладни, голи и боси како газат во студената кал, како се тресат ноќе затворени во студените аништа, и... најпосле како сите ги обесил султанот во Стамбол.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Со циничен смев ги покани да се предадат и му вети дека жените, децата и старците се под лична негова заштита, а водачите ќе се испратат лично на султанот во Истанбул тој да им пресуди.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И султанот во срма би ја облекол и со мед би ја поел. А во грлото злато ѝ ѕуни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)