чај (имн.) - и (сврз.)

Мита фрла во него грст планински чај и кога во целата земјанка се чувствува сладуњаво - горчлив мирис, таа го разлева миризливиот врелец во алуминиумските таски.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сепак, не е толку лошо: можам да пишувам, крепејќи се од време на време со чајот и погледот на амамот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Есени, таа сосема сама. квечерина стои крај прозорец, пие чај и се сеќава на последната екскурзија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
што пијат, едниот слатко кафе, другиот горко, а третиот чај и не јадат сите иста сарма со месо во сооднос 700 грама јунешко, 300 свинско, бидејќи таква му е верата на едниот од нив, па треба да му се испржат јајца и тоа во тенџере, зашто до тавчињата не може да се дојде од многу нафрлани работи,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ми обожава да бере чаеви и разни други миризливи тревки и да ги суши во нејзината соба, па таму и лете и зиме опојно мириса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие денови, таа смисли наместо букетчиња од чаеви да плете венчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се вика Нескафе, ќе загрејш вода да зоврие, ќе клајш едно лајче од кафево во поголема шоља за чај и то веднаш ќе се растопи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И шуркањето на килибарниот млаз од чајот и танкото тропање на лажичето во шолјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само, ако ми донесат лонче чај и коцка шеќер, само тогаш ми се врзува душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И потта негова ми мириса на чај и здивот негов, сѐ. На чесен збор...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зема чај и седнува на масата до нас. „В џенем фатите“, ни вели.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ама замолкна и долго молчеше, сркајќи ја попарата со чај и препечен леб што баба ми му ја принесе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Приближно во тоа време тој се чудеше што се случува со лажиците, особено со малите лажички кои толку често му притребуваа бидејќи имаше обичај сам да си вари чај и кафе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Влатко касна од колпитето , испи чај и стана да се приготви за на училиште.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Всушност, оној сон што не сте го сонувале, но кој ви беше зададен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бидете таму напладне и побарајте женска личност која пие чај и на масата пред себе држи една женска обетка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)