чело (имн.) - им (зам.)

Утредента, откако го ловеа, или по една година, не знаеше кога дојде тој час, го посетија двајца болничари и му открија дека челата им се пониски отколку што мислеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Барајќи го, само ќе губиме време.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од челата им се цедеше пот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И така, во тие натчовечки нагризувања на студените одаи, човекот и каменот сраснувале еден во друг: за дел топлина карпите им подарувале на луѓето студенило што ќе го носат во своето месо додека се живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој што не бил од малата легија носел во себе коба и подмолност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Врз челата им лежел облак на оттуѓеност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нивните намачени и искривени коски биле мала историја на една доба и на еден живот и, ако може така да се објасни, челата им се облевале со сонце само во дните на големите празници; тогаш седеле крај трпеза и уживале во празничната ослободеност на коските и на жилите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од самиот оган како да извирала некоја мудрост на облагородување и тие како да не биле оние луѓе со раздразнето клештење на човекојадци чии корења полека гниеле и во страшните прекуморски митови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На румените чела им се оцртувале мислителски брчки, оние вистински со кои природата низ векови ги наградувала луѓето од полуостровските вилаети и заради кои тие личеле еден на друг во свечените тагувања, и оние од Трново или Пловдив, и оние од Солун или Костур, или оние од Лесковец и Јагодина, од Дебар или Прилеп, или од Незнамкаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)