човек (имн.) - во (предл.)

Костадиновска, која е добро информирана за своите работнички права, одлучно истакнува дека и во иднина, без двоумење, би тужела доколку ѝ биде повредено некое законски гарантирано право од работен однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2.  За оваа ретко истражувана, а суштинска, проблематика на при(х)ватизацијата, која овозможи она што беше „сечие и ничие“ (општествениот капитал) да стане приватна сопственост само на неколкумина моќници, и за тоа како тоа се одрази во очите на работничката класа – види ја и студијата на д-р Илија Ацески: Општеството и човекот во транзицијата (Македонскиот случај); Екопрес, Скопје, 1995.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Костадиновска јасно покажува како може да биде пружан континуиран и систематски отпор на своеволието на одредени работодавци – во однос на исплаќањето на платите, придонесите и испратнините, под услов работниците да покажат волја, храброст и упорност во остварувањето на, со закон, загарантираните работнички права.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Грета: Може да направи да добиеш најмногу 50 илјади, може да претвори човек во животно, а може и да направи кај некого да се појави неприродна страст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дики: Какви желби?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но досега не беше се соочил со ваков жесток отпор ниту во војната кога беше воен комесар, ниту во слободата како прв човек во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кого и да запрашаше човек во тие години, мајка или татко, колку деца има, ќе речеше четири, две момчиња и две кози, или три, две машки и една коза...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А тој, довчерашниот прв човек во градот, би завршил трагично.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Весник на жителите на Алпите, 01.01.2002 Потпурито од бои – лексички насликано со разноразни зборообразувачки творби и метафори – во Времето на козите од Луан Старова го отсликува и потцртува емоционалниот свет на Балканецот кој се регулира преку силната меѓузависност кај човекот во однос на природата и на животните што се одомени во овој регион.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Градоначалникот беше човек во години, одмерен, макар што ги знаеше границите на својата власт, а кога беа со партискиот секретар на градот еден спроти друг, му ја препушташе нему иницијативата, овој пат му стана веднаш јасно дека сам треба да ја преземе иницијативата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Всушност тоа е истиот пат што човек го изминал низ животот на еден човек во еден час, еден ден или една недела да е снимен на лента така што секој квадрат да е сликан на секоја секунда.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Колку помалку човек во посмртниот живот ќе се снајде во гледањето на тој филм, тој толку повеќе ќе биде во она што го викаат пекол и обратно: - толку повеќе си во она што го викаат рај.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Затоа човекот во животот некаде помеѓу она што стварноста му го дозволува да го види па спрема тоа и изрази и она што тој навистина може да го види и да го изрази.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гоце го покани човекот во канцеларијата, која му беше во исто време и соба за спиење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ти самиот дозволи да бидеш охрабрен повеќе отколку што би требало, да веруваш дека еден човек во вакви околности може да слезе до три метри и, уште, да фрла сам земја оздола горе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едниот беше Жабе Мицкоски, човек во убави години за работа, а не беше работник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таму пишува дека човекот во песната за целото време се однесува како да е во состојба на искрена понизност, понизност како животен став, но патувајќи низ животот, тој сфаќа дека неговите намери се всушност плитки, безплодни и самозалажувачки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Не замислував“, реков со повишен глас, „дека постои човек во Маказар со толку бујна фантазија. Па уште ладнокрвен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми раскажа Пере Катин, зетот на Сотира, помлад човек во чија меморија можеш да се потпреш, па и во неговата способност да разбере што се зборувало, и да пренесе точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Овој човек во суштина не беше луд, а ова го знам и оттаму што тој никогаш не рекол „луд сум”. животот на Kosznovszki Marton, или ако повеќе ти се допаѓа Monty Cantsin, беше стравично едноставен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Вие ќерка ми ја примивте како да е Ваше дете”.  Мајка ми го гледаше човекот во длабоките, тажни очи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Само што овие медитерански зовриени глави тоа го припишуваат на ашкенаскиот менталитет.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Колку тој човек во основа е невешт: не умее да се престрои иако знае дека продолжувањето по истата линијата ќе биде штетно и болно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Попладне одеше по куќите и таму ја нудеше својата стока, а благодарејќи на авторитетот што како сиромашен но чесен човек во општината го уживаше татко му, Јаков со своите производи ги снабдуваше и битолските синагоги и некои од еврејските здруженија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
АГРАМЕРИТЕ ЛЕТААТ ВО НЕБО „Пичка му мајчина“, мрмореше полугласно еден човек во трамвај длабоко воздивнувајќи при секоја пцост.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Луѓето во Париз, оние што работат врз неговот урбанистички развиток, најмногу внимаваат работниот човек во Париз да го одделат од бучавоста и трите милиони коли и да му обезбедат помирен живот, без нервоза и турканица, без многу да се движи на тркала.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зелената вегетација за момент го пренесува човек во мислите среде лето, иако јануарскиот студ ја вкочанил природата и вегетацијата надвор од стаклените покриви.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Еден пристар човек во пивницата на шанкот полнеше во еден земен сад неколку литри пиво, и додека го павеше тоа голатше и самиот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Всушност, во есен, човек во Софија се чувствува како да се наоѓа во некоја воздушна бања.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби, човекот во 2.000 година, по пат на концентрати, многу ќе ја упрости исхраната, што нема да има нужда од трпезарија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имено, влегол некој човек во стоковната куќа ЦУМ, во одделението за машка конфекција, па го замолил продавачот да му покаже едно палто што одговара за него.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Џејмс Вовел ми даде простор во задниот дел од списанието.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ист звук а различна должина на самогласките и значењето: malo malo malo malo. (Повеќе сакам да сум јаболкница отколку човек во неволја.).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Џејмс Вовел беше тој што ме вработи, прво да разнесувам весници и второ како главен и одговорен за следниве активности: да одговарам на телефон, да ги правам подготовките за весникот и да исчукам сѐ што ќе ми соопштат преку телефон и во четврток да го разнесувам весникот, што значеше дека бев трет човек во канцеларијата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Знаеле ли тие дека човекот во кој не постои љубов си го одзема себеси она што го нема?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се сведува ли сета стварност на човека во обична илузија? Не се ништи ли вистината со невистина?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, тие млади диви јаренца кои скокаат од карпа на карпа и од ѕвезда на ѕвезда - барајќи ме.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, тој молив, човек во човека, со кој единствено ги споделував магиите и тајните за песната и кој бележејќи ја песната - сѐ повеќе ме подмладуваше, сѐ дури и од неговата лична судбина не осознав дека никогаш иднината не треба да ја поврзуваш со себеси.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ах, тој молив, човек во човека На Јован Павловски Кога ќе докрајчи моливот, кога ќе снема сили никакви траги да остави зад себеси, човек не треба ништо да му зборува, ништо да му доверува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Поетот со зборови ги објаснува зборовите “со големи очи кои гледаат далеку зад себеси“, моливот што ги испишува (“тој човек во човека“) и неможноста да се допрат, зашто “тие се излез / од темниот заборав на материјата / и душа - на душата“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но што е тоа, си помислувам, што ги охрабрувало потомствата да се откажуваат од себеси - меѓутоа да се љубат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На балконот од конакот се појави пристар човек во шарена ноќна облека и навистина му се насмеа на Гузепа и другарите, по кое испушти едно „Buonа mattina, buona mattina signori".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се поздрави скоро со сите, пријателски, како со свои луѓе и не забележи дека еден средовечен човек во нови алишта необично го погледна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сега по него, момчиња, — си ја даде бимбашијата наредбата на јузбашиите и мулазимите и овие му се зашија за врат на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се разбира, даскалот Димо не можеше да го преболи срамот што му го нанесе Толе пред селаните, та испрати човек во Бешишта и му соопшти на бимбашијата дека Толе е одавде река.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Требе тука да му е врталишчето на виа грацките кумити шо сакаат да не запустат“ — и почна да му реди на Пецето Бабовско разен бакалак: две оки шеќер, полока кафе, стодрам црвен пипер, една вреќа сол, тенеќија газија итн. дури Алекса, Бајракот и Ѓуро не излегоа од визбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Меѓувремено оние двајца селани некако збрани еден до друг вчуденевидено го гледаа човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тогаш човекот во сина облека продолжи да го чита весникот со несмалена стрпливост.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Двајцата во бели мантили веќе го држеа под рака човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Погледна пред себе како да му е потребно тоа за да го подготви своето противење, но кога пак го сретна строгиот, беспоговорен поглед на човекот во сина облека, без волја застана зад двајцата селани.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За малку младичот ќе влезеше прв, но човекот во сина облека ја стави раката на задната страна од вратата, се настрани и на селанецот што беше зад него му рече: - Влегувајте, молам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот во сина облека им фрли еден дискретен и испитувачки поглед.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Добро е што дојдовте на време, - рече човекот во сина облека и ја тргна ногата од стапалото.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Се задоволуваа со тоа што скришум праќаа погледи во грбот на човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Стоеја еден до друг и малку понастрана од човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
На неколкупати сакаше да ги потпре своите гради на човекот во сина облека и да се истурка, но ниеднаш не се осмели да го стори тоа зашто овој често со својот студен поглед го опоменуваше.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Двајцата селани очекувајќи и протесно гледаа де во него, де во човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Последен беше еден старец кому човекот во сина облека му помогна да се качи во влезот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Луѓето кога чекаат автобус стојат еден зад друг, а не еден до друг, - им забележа човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Виде како тој нестрпливо мина нагоре крај сите тројца и потоа се врати и застана пред човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Мислам, - рече човекот во сина облека - дека треба да застанете во редот. 44 okno.mk Новодојдениот зина од несфатливост.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Потоа пристигнуваа нови луѓе, по навика одеа да застанат некаде на страна, но не можејќи да го издржат притисокот на погледите на оние првите што човекот во сина облека толку многу ги дисциплинира, конечно застануваа во редот и така се направи еден долг ред.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Тогаш, - рече човекот во сина облека, - треба да застанете во ред Тие зачудено го припогледнаа, ги вкрстија своите погледи и очигледно не сакаа да го прифатат она што им го рече тој, но сепак се потчинија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Автобусот застана така што влезната врата дојде скоро точно пред човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од зинатиот влез на болницата излегоа двајца селани со торби преку рамо и одејќи молчешкум, застанаа на работ од тротоарот и малку понастрана од човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но човекот во сина облека покажа дека овие двајца ги забележал дури малку подоцна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тогаш човекот во сина облека заврти нова страница од весникот и пак почна да нижи редови од колоните на својот поглед.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Го преместуваше погледот од еден на друг како по нотна скала сѐ додека не го сретна студениот поглед на човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Молам, молам, - пак рече човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но, автобусот и покрај тоа што спрема часовникот на човекот во сина облека веќе требаше да биде тука, сѐ уште го немаше да се појави од онаа страна на улицата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Другар, - се чу гласот на човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Луѓето одминуваа нагоре-надолу и многумина фрлаа поглед кон човекот во сина облека што беше понесно дисциплинирано застанат токму под таблата со која беше означена автобуската станица.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
На човек во секој случај му е потребно да го замислува парот кој така разговара: доцни љубовници во доцно по­пладне, посткоитално опуштени и мокри од пот, кожа крај кожа. Маргина 34 57
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот во сина облека забележа дека може да се случи редот да се растури и прати поглед по неговата должина.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А тој му прати прекорен поглед на младичот и сакаше да пречекори кон влезот во автобусот. 46 okno.mk Младичот виде како оние двајца во бели мантили во последниот момент стрчнаа и за час се најдоа од двете страни на човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За маниристите на 20-иот век, што лесно може да се покаже со примери од европската литература, фигурата на „државник“ на досегашната европска историја станува симбол за неуспех на човекот во историјата, доколку се мисли дека во историјата дејствуваат „апсолутните“ вредности (во платоновска смисла) на Доброто, Вистинитото и Убавото или, во христијанска смисла, Љубовта. Giuseppe Arcimboldi, Рудолф II okno.mk | Margina #26-28 [1995] 220 Политиката за Балтазар Грасиан, на пример, е „хаос од државни причини“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Без оглед на тоа колку несразмерноста на градот е намалена со современите превозни и комуникациски средства, а особено со доброто планирање Margina #26-28 [1995] | okno.mk 157 на градскиот живот, населбата по мерка на човекот во мегалополисот е напуштена и повикувањето на новиот граѓанин, човекот на “урбаната револуција”, делува како напор нуждата да се претвори во доблест.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ѝ пречи рапавата рака на човекот во униформа...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа нова позиција на човекот во светот му го покажува неговото мрачно потекло и истовремено ја разбива илузијата за неговата положба во средиштето на светот“, пишува Ефтимиос Варламис (Eftimios Varlamis) во својот есеј за Хундертвасер.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Првиот е на човекот во униформа и е во прашална форма: „И, велиш едноставно да ги убиеме, силуваме, ограбиме... расониме?“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Човекот во униформа вели да не се плаши, (тој не бил како другите, имал фин адреналин).
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но тие сакаат да умрат, постои желба, постои омраза кон човекот во човекот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
William S.Burroughs Пристоен човек во класичен костум со машна, и понекогаш со честерфилд, никако не е она за што би го сметале на прв поглед.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја сфати човекот положбата со палтото и бргу го лизна хемискиот молив, прецрта нешто на едно стуткано ливче и ја напиша цифрата 500.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Истиот ден испрати човек во Ресен, да ја однесе радосната новина дека ќе ја земе за жена најличната охриѓанка и да ги покани да дојдат в недела за стројот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Девојки што од срам не можеа да погледаат човека в очи, корнеа камења од калдрмата, решително им се закануваа на суровите и мрачни полицајци, кои дојдоа со штиковите на пушките, пред куќата на протиница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не беше пропуштен ни еден човек во гратчето - кој можеше да даде нешто за училиштето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Јас пак кај вас... Снебивајќи се, застана, по неколку дена Павле и пред човекот во дуќанот на Илинденска улица, каде што го однесе искрпеното палто на хемиско чистење. - Зошто, фино си е...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од комуникативен, доктор Миха стана скопчан; од разговорлив - молчалив, од веселник - намќорест; од човекот во движење - во сенка што пуштила корења.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Човекот во престилката и Живко се испоздравија како да служеле заедно војска, но Живко сепак стаса да му спомне на Предо да ја паркира колата во најдлабоката сенка, зашто овде сонцето особено печело напладне а ние може ќе се задржиме дотогаш, мислејќи притоа на месото посолено со црн пипер и на рибата обложена со коприва.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Вратата се отвори и пред неа на скалите стапна човек во престилка и завртени ракави.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Настанаа асоцијации - не само на Теоријата за одговорноста на птиците; СНН, за кого би можело да се расправа - во филмот има места за различни мислења - блиско е поврзан со успорената метаморфоза на човекот во птица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Двајцата во бели мантили веќе го држеа под рака човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во меѓувреме, оние двајца селани, некако збрани еден во друг, вчудовидено го гледаа човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Автобусот застана, така што влезната врата дојде речиси точно пред човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, човекот во сина ооблека покажа дека оние двајца ги забележал дури малку подоцна.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Двајцата селани, очекувајќи протестно гледаа де во него де во човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На неколку пати сакаше да ги потпре своите гради на човекот во сина облека и да се истурка, но ниеднаш не се осмели да го стори тоа зашто овој со својот студен поглед често го опоменуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Од зинатиот влез на болницата излегоа двајца селани со торби преку рамо и одејќи молчешкум, застанаа на работ од тротоарот и малку понастрана од човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, не смееја. Се задоволуваа со тоа што, скришум праќаа погледи во грбот на човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Добро е што дојдовте навреме", рече човекот во сина облека и ја тргна ногата од стапалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш, човекот во сина облека заврти нова страница од весникот и пак почна да нижи редови од колоните на својот поглед.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Стоеја еден до друг и малку понастрана од човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Мислам...“, рече човекот во сина облека, „дека треба да застанете во редот“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
” пак рече човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, автобусот, и покрај тоа што спрема часовникот на човекот во сина облека веќе требаше да биде тука, сè уште го немаше да се појави од онаа страна на улицата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш човекот во сина облека продолжи да го чита весникот со несмалена трпеливост.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Младичот виде како оние двајца во бели мантили во последниот момент стрчнаа и за час се најдоа од двете страни на човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Луѓето кога чекаат автобус стојат еден зад друг, а не еден до друг", им забележа човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луѓето одминуваа нагоре-надолу и многумина фрлаа поглед кон човекот во сина облека којшто беше понесно дисциплинирано застанат токму под таблата со која беше означена автобуската станица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Погледна пред себе како да му е потребно тоа за да го припреми своето противење, но кога пак го сретна строгиот, беспоговорен поглед на човекот во сина облека, без да рече што било, си ја голтна плунката и без волја застана зад двајцата селани.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Виде како тој нетрпеливо мина нагоре покрај сите тројца и потоа се врати и застана пред човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За малку младичот ќе влезеше прв, но човекот во сина облека ја стави раката на задната страна од вратата, се настрани и на селанецот што беше зад него му рече: "Влегувајте, молам!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го преместуваше погледот од еден на друг како по нотна скала сè додека не го сретна студениот поглед на човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Последен беше еден старец кому човекот во сина облека му помогна да се качи во влезот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Тогаш", рече човекот во сина облека, "треба да застанете во ред".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потоа пристигнуваа нови луѓе, по навика одеа да застанат некаде настрана, но не можејќи да го издржат притисокот на погледите на оние првите што човекот во сина облека толку многу ги дисциплинира, конечно застануваа во редот, и така се направи еден долт ред.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Другар“, се чу гласот на човекот во сина облека.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Пак според гробот во Јанчески ливади, според името на човекот во гробот, некој си Торо, Алилов соплеменик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Просто човек во пролет, кога се видеа дивите пајки и дивите гуски, требаше да внимава кај гази низ ливадите за да не настапи на некоја седелка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утробата сал му ја истурил... Потоа Рушит, сиот во позлата бојна, од чија што песна и свирба трепереа уши: опитен човек во војна.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Секој чекор набљудува, божја милост сака, како рубин сјае, заедно со човек во љубов расне, својот црн другар го следи, неразделен, знае дека вреди.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Во оваа изолирана земја, небаре заборавена од другите, се водеше проклета битка против човекот во името на чове­кот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Пролетерот, комунистот, новиот човек во квечерината на револуцијата нема што да загуби, освен ропските прангии.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Заборавивте на улогата на човекот во историјата?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се создаваше новиот човек во сите димензии. Човекот Месија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Читателот ќе биде предупреден уште од првите страници на книгата: „Победата или поразот никогаш не му се нудат на човекот во чиста состојба, како што впрочем животот постојано сведочи.”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Ех, колку ќе беше убава градината ако не замрзнеше Белото, - рече човекот во чија градина растеа јоргованчињата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Вчерашниот новинар беше првиот човек во текот на бројните месеци.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во последно време ме оставија намира.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Оди ваму - го викна дедото наведнатиот човек во црната капа со нашиен жолт крст. - Дај исправите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Човекот се оттурна со веслото од пристаништето и сосем се сврте.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На нерамната, проредна турска калдрма лежеше долгонот човек во широка облека закрпена на колениците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
О Филозофе, човек во телото, ангел во душата!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
О, Филозофе! Човек во телото, ангел во душата, мудрост неисцрпна!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
11. Филозофе, Филозофе! Човек во телото, ангел во душата!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никако, сега, кога го гледаше меѓу семејството, Даниел не ѝ изгледаше како да е истиот човек во кој се вљуби.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Обработувајќи ја темата за печалбарскиот тежок живот во Америка, тој едновремено врши споредба со животот и вредностите на човекот во Македонија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како што покажува приказната со моине пријатели Французи, генеричките конвенции кои уредуваат што една послужителка смее да му рече на сосема непознат човек во Ен Арбор, а да не предизвика изненаденост, се разликуваат од оние што важат во сличните интеракции во Париз.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
По изгледот и ставата – човек во години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мрачен хумор на бела позадина јин без јанг Црноризец храбар Гинис и Човекот во црно.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Поради тоа, било побарано од гемиџиите во Солун да испратат еден човек во Цариград како би работеле во две смени, по двајца.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТИМОТИ ЛИРИ На 31 мај годинава почина една од најхаризматичните личности на модерното доба, единствениот човек во 20-иот век кој успеа да стане поп-икона за неколку генерации (дедовци-баби, татковци-мајки, синови-ќерки), име коешто во иднина веројатно ќе биде синоним за нашето време (крај на векот) - ТИМОТИ ЛИРИ. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 25
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во Маргина веќе во два наврати го претставивме Лири (бр. 17-18 и 21), а овојпат се решивме за едно покомплексно претставување на текстовите на Тимоти Лири.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Освен тоа, тој горд аскет е единствениот жив човек во градов кој размислува во систем, наполно свесен за своите претходници и наследници, и ја вложуваа сета своја интелектуална енергија да го образложи terminus medius меѓу метафизиката и животот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега таму живееше некој човек во униформа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа, за разлика од теориите на Дарвин и Коперник, моите ќе бидат применливи.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во посета повремено ни доаѓаше по некоја сосетка, по некоја пријателка, и тогаш ќе се споменеше дека ќе започне војна, “уште една голема војна,” така велеа сите, а потоа војната навистина започна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Теоријата на Коперник кажа што е човекот во однос на космосот, теоријата на Дарвин – од каде потекнува човечкиот род, но мојата теорија говори за тоа што е човекот во однос на самиот себе и во однос на другите луѓе, и од каде потекнува секоја мисла и емоција во човечкото суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со други зборови, претворањето на човекот во птица може да се третира како измислено сомо во приказните, но штом се помине на метафоричниот јазик на поезијата тоа станува вистинито и стварно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мала набљудателност треба за да се убеди човек во таа вистина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
148. За да се убеди човек во тоа нешто, доста е да ја прегледа историјата на Немањиќевата држава од времето на цар Душана до смртта на Волкашина, особено периодот на распаѓањето на Душановата Империја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом е така и штом образувањето на народноста е политичко-механички процес, тогаш се имаат сите нужни услови за одделување на Македонија во самостојна етнографска област: Македонците имаат општа татковина, последнава постепено со реформи се одделува во самостојна политичка целина, во неа има „неколку колца од јужнословенскиот јазичен синџир”, тие колца многу лесно се обединуваат со општото признавање на средното од нив за општо орудие во искажувањето на литературната реч за сите интелигентни луѓе во Македонија и за во книгите и во училиштата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Девојката од пред малку донесе чаши и ги остави на масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога им се допреа образите во поздравот, тој виде дека мазниот образ на човекот во костумот, светнат од колонска вода, го сече долга лузна, сѐ уште по малку црвена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Господ да те чува и да ти помогне и да те врати жив, брате!“ зад грбот тивко му рече младиот човек во униформа што пред тоа му ја подаде вреќата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред почнувањето на борбите додека побратимите му помагале да го избрише со крпа мотоциклот од прав и црно масло, попот ги помолил да ја чуваат неговата торба со историски записи а за ежот ќе се погрижи самиот: ќе загине Доситеј, ќе остане Армодиј Давидовски да го спасува светот од змии и глувци и да тагува по својот набожен доброчинител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станал тих, се плашел да не предизвика смеа со својата грдомазност и бесполезност на рацете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Камења ќе имаме, мајко. Испративме човек во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Такви спрложени чудотворци живееле гологлави некогаш на сува папра и во дупки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И им го раскажал крајот на настаните од времето на Проказниковата дружина: ако преживее, ќе испече брав и ќе ја прослави победата, потоа ќе седне во манастирска ќелија и, одржувајќи го животот со танко, селско винце, ќе ја доиспише историјата од онаа илјада осумстотини триесет и петта година: како со децении да собирал искинати и расфрлени парчиња од писмо, некако сепак го дознал крајот на настанот по смртта на Лозан Перуника што се простил од писмениот човек во мантија во времето на Балканските војни ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледајте. Од неголема чука се спуштале кон нивниот челник коњ и јавач, дебелникав човек во темномодра облека, војник или одметник, вкочанет натрапник со нејасно лице и со нејасни намери.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со ракав ја избришал потта од чело и ја потпрел кубурата на каменот да гледа со десното око по црната линија на цевката кон голината по која уште одел Онисифор Проказник. - Ни кажала што сакала да ни каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна некој бабуњосан Адам Лесновец, за кого можело да се поверува дека удрил со муцка во улиште, им кажал на луѓето од дружината дека човекот во ветов кожув се вика Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Големиот руски режисер и модернист, Андреј Тарковски, за уметноста ќе рече дека е нераскинливо поврзана со прашањето за значењето на егзистенцијата на човекот во вечната потрага по апсолутната вистина.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Умре човекот во чии писателски талент не верувал ниту татко му (банкарски чиновник), иако ги собирал сите позитивни критики што излегувале во весниците за неговите творби.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас стигнав таму во осум часот наутро и затекнав само еден човек во елек и без палто, мошне скромен и љубезен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако човек в самрак се прошета по празните, бучни, широки улици, него ќе го обземат спомени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го паметам првиот ден на мојата работа, што требаше да ја започнам во некоја сонлива канцеларија за товарен транспорт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еден човек во мантил, со темни очила, стоеше пред “мојата” врата и бидејќи немав веќе ни волја ни желба да се прикривам, директно се упатив кон “сопствената” врата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Штрчат изглодани руини, а во прозорците местимично е вплетена жица, ’рѓосана, преплетена.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Судот го пресудил полјакот да го обесат, или да ја земи жената од убиениот чоек за жена, ама ако сакат таа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Отишол мрзливиот човек в лозје да го одгрибат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама, што рекле Турците "шејтан пушт#, беше го убил човекот во лозјето наместо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Вие го барате спасот за човекот во мудроста на оној што го уништува токму човекот!“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Студено гледа оттаму човек во мундир и со фес на неврастично и жолчно бледо лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но човекот во рамката веќе му се вклопува во мислите, пали во нив немир и жолч.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред него стои мршав човек во пижама.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„А ти си таква добра душа, чиста и нерасипана“, ја фалиш за на крај да ѝ предвидиш дека ќе ѝ помогне човек во униформа... доктор, цариник, банкар... келнер не е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Човекот во склоп со најдобрите јуначки традиции на неговата нација (Ми јунаци ко сиви соколи идемо напред, а Турци ко курве за нама) се труди да стане најдобар војник.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
По концепцијата е стокмен како за деца и младина, ама човек во рани педесети го зема и со задоволство чита барем неколку текста.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Вистина е дека ќе видиш човек во сонот, ама во кој сон не ќе сретнеш човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ќе и најдам на Антица маж богат и, онака, зрел човек во години, а не што лапа муви како оној копук.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Рада зјапаше во копијата на Томо, човек во бел мантил и стетоскоп обесен околу вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рамењата на човекот во белиот мантил беа исти како оние на човекот од литературната средба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Закупот ти истече вчера; имам човек во земјишниот оддел што ќе го преземе за минута.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич, како човек во години, посака да го испроба сосе ракавите; Петрович му помогна да ги облече и ракавите,  излезе дека и со нив е убаво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој исто така беше најгласниот и најнавредливиот силеџија, најголемиот фалбаџија и најлошиот човек во југозападен Тексас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, ние ќе бараме изговори, ќе успееме дури и да поставиме некој наш човек во Парламентот или во министерствата, ќе ја потсмириме работата, простиот свет ќе се помири со фактите, а ние ќе одиме сè повисоко и повисоко во небото, во величествен прогон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кинг Џејмс, како што имав намера да кажам порано, беше злокобен човек со руса коса, тежок сто килограми, со лице изгорено од сонцето и розово како октомвриска јаготка, со два хоризонтални пресеци под рунтавите црвени веѓи наместо очи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овој дел каде што ти се овците е мој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Синот на инженерот Ајфел, зашто великиот татко веќе од пред повеќе години беше умрен и погребан, пребледе како крпа. Зар бевме во можност да се бориме?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наспроти некои верувања, очигледната независност на човекот во однос на неговата ендокрина сексуалност, која не само што му овозможува да им се спротистави на нагонските притисоци, туку сѐ до староста му овозможува и сексуални односи и оргазам чија цел не е оплодување, не е знак на „дегенерација“, ниту на раскинување со природните корени на човекот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дишејќи го истиот воздух како и другите членови на неговото племе, раѓајќи се како било кој друг човек во еден историски и расцепкан свет, уметникот не може да тежнее кон некакво моментално пристапување кон универзалното.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во домот беше мошне опасно да се фати човек во кражба.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сите, сите треска ги тресеше, од првиот до последниот човек во домот тие денови беше болен.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еднаш љубев еден човек во кого ги најдов сите љубовници...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во една прилика, на мојата сопруга Гзиме, со тон на доверлива добрина рече, да ја чува секогаш жива нејзината насмевка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да знаеше за нашата, интимна трагедија, најголемата загуба која може да ја има човек во животот, да го изгуби своето чедо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба, откако го рече ова со уверлив глас, му се обрати на својот министер: - Задржете го тој човек во Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко, од овој аспект, од оваа призма, ја следеше балканската историја, проникнат во падовите на империите, кога историјата зрачеше најмногу со својата трагичност, со проклетството како што тој го нарекуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа дека лавиринтот може да го претстави внатрешното патување на човекот во потрага на својата вистина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Коњот се гледа во забите, а човек в очи!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во една од своите книги за лавиринтите имаше лесно потцртано со молив: лавиринтот го раскажува внатрешното патување на човекот во потрага по својата вистина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ш
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ти си сега свој човек во туѓа земја. таму и природата е поинаква, без грубари, без горојадци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Спред раскажувањето на крушевскиот старец Дабиџа, човек во чие сеќавање вистината и легендата се испреплеткани како рибарски мрежи во остри мочуришни трски над кои како убавина и на едното и на другото се раскрилува бел и голем воден цвет, коњот му бил подарен ана Питу Гули.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Откако човекот во кожно палто си замина, на истото место Богдан Русимиров долго разговараше со Авни.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа веќе подолго време волонтираше во Друштвото, паралелно работејќи на својата докторска дисертација со наслов “Ресоцијализација на алиенираниот човек во наши услови”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На задното седиште во комбето, до Варја седеше Богдан Русимиров кој вечерта, по пристигнувањето во Драчево, првин се сретна со човек во кожно палто, со темно-кафеав качкет што по страните се спојуваше и продолжуваше во несредена брада.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Госпоѓа Мариела веќе две години волонтираше во Друштвото „Осамени срца”, работејќи на докторската теза „Ресоцијализација на осамениот човек во наши услови”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тодор, мртов сериозен, како што го личи човек во државна служба го означи крајот на состанокот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Вратата од тоалетот се отвори и во неа влезе познатата фигура на Александра, придружувана од еден човек во бордо костум.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ако не друго, групата на Дарко секако ќе се потрудеше да го искористи Александар за да инфилтрира свој човек во Секретаријатот за информации.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Од неговата друга страна стоеше еден човек во бел мантил, држејќи шприц за поткожни инјекции.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше низок, темнокос човек во бел жакет, со ромбоидно, сосем безизразно лице, кое можеше да биде и кинеско.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Три илјади“, рече тој преку главата на Винстон, обраќајќи му се на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека стоеше и посматраше, на Винстон му падна на ум дека старецот, кој мораше да има најмалку осумдесет години, веќе бил средновечен човек во времето на Револуцијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Отсечен од врски со надворешниот свет и со минатото, жителот на Океанија е како човек во меѓуѕвезден простор, кој нема начин да знае каде е горе, каде е долу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој застана и му даде знак на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот во белиот мантил не се сврте.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од својата лева страна Винстон виде како човекот во бел мантил крши една ампула и го полни шприцот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа крена еден прст кон човекот во белиот мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден човек во бел мантил ги исчитуваше бројчаници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Марија, запознавајќи го добро тој неискажливо хуман и сестрано образован човек во бел мантил, во сето ова изминато време во болницата, знаеше дека тоа "добар пат" , кажано од него, не е само вообичаената изрека.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Никаков знак дека дошол нов човек во куќата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Набргу стана човек во нејзина власт.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Разбраме оти сте имале нов човек во куќата и дојдоме да му го одредиме животот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ами ене го човекон во црно, еее тамка кај главта на тренто! додека Родна ја надополнува сѐ уште туркајќи ги двете топли цицки во Чанината рака Требало на друг колисек... колосак... демек не можело овде!...
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Миризбите слободно шетаа и под втората и под третата плоча, се креваа од снагите или алиштата, се провираа низ сите ѕирки и проѕирки, му се пикаа на човека во нос, го замелушуваа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И еден постар човек во скршени години со побелена коса која му оди околу темето со ситни мониста кои ако ја заврти лево десно ќе се растурат во калта.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Големата шамата стигна до човекот во главата на возот и оти што туку се засилуваше успеа да го запре со неколку повлекувања на кочницата чија сила помина под вагоните како миговна секавица среде лето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Натаму, на кај почетокот на композицијата, мешаница - не се знае дали некој нешто симнува или качува, дали некој кажува ова или она, се туркаат и надвикуваат, ама откако поминува човекот во црна облека сите молкнуваат, се стајуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Писне жена Леле, човек во калта!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука пред него како да беше Костадин на Петра со друг човек во неговото тело.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
7.4 А таму Мајка седната со скрстени раце Ја чита молитвата за празникот на Тишината На кој, јас знам, света вода ќе дотече Вода што говори Вода што ќе рече: Би небичас И се роди човек Во самица Сам.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Лари ова го кажа низ горчлива насмевка и со израз на човек во чие име е направена страшна неправда... иако јас не бев сигурен дали воопшто знае каде е Ирак, а каде Македонија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Публиката со сето срце мора да му биде наклонета на човекот во бегство.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „За Бројот тринаесет ме убеди жената-пропагандист во компанијата „Фејмоус Плејерс Ласки”, која во мене откри нешто и пред да почнам да се занимавам со пишување на сценарија или со правење сценографија, значи тогаш кога бев обичен млад човек во одделението за изработка на натписи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Видел: човекот во себе носи и ангел и ѓавол.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Едо, додека чекаше пред телефонската говорница, забележа дека е ова некое пусто место каде што жив човек во ова време не наидува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо сепак го пушта диференцијалот на земја оставајќи ѝ ја сета тежина на Германија и тамам сака да пречекори да го подземе куферчето од раката на човекот во костум, увидува дека не може ни да мрдне од место.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Одеднаш Сталин, човекот во кого сите ние се крстевме и колневме, ни стана непријател, еден Тито со една рака Југославија се крева против онолкава сила чие знаме е социјалната правда!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Човекот и е и не е во гаражата на мајстор Ратко зашто ѕидот зад човекот во убав костум е многу, многу поширок и повисок, како да е целиот со полици, но во тоа Едо не е сигурен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во огледалото место себе виде туѓ човек во своја облека.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Господин капетане. Зора е. За човек во униформа доволно е толку спиење.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Мртов“, чу и се сети: неговите раце и еден човек во исто време умреа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмеа: „Под мои раце умре човек во болницата. По моја вина.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
До кутијата клечеше еден човек во офицерска униформа, каква што Трајче дотогаш не беше видел.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сите го чувствуваат цутот и не мислат на него сал човекот во тремот во нем разговор со дрвото го брои цутењето што повтор му се враќа.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сепак, и во неа има вина. Таа го прифати токму таков: човек во „трето лице“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа е ситен човек во бел берберски мантил. Носи кожнена чанта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Времето како четврта димензија на просторот, немоќта на човекот во трката со времето, богатата симболика на бројот четири..., се само некои од можните лавиринтски патеки, кои се отвораат пред читателот при средбата со оваа проза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И повторно алузии на времето, кое набаре запира токму преку и низ раскажувањето...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Младиот човек во униформа ми пријде, ми го побара билетот, внимателно го разгледа и ме замоли да појдам кон Терминалот С (with bus).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Повелете – му ја отвори предната врата на крупниот човек во сив, педантно испеглан костум. - Фала много.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Врати во лер, па го отвори прозорецот од својата страна до четвртина: Да влезе малку свежина. Сопатникот, за чудо, ништо не му одговори.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таа штотуку ја газеше испушената цигара, кога тој, со кавалерски, иако пребрз гест (типично козачки!), ѝ понуди нова, Marlboro.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Зошто? Зошто?“ „Кој би можел да рече дека еднаш, еден таков човек во токму таква машина од хартија и бамбус, нема да долета од небото и да фрли камења на Големиот Ѕид?“ запраша царот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ох“, рекла Брунила огнено. „Човек во шатор за логорување.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зачув глас како повикува од небото, а кога погледав нагоре беше таму: змеј на небото со човек во челуста, змеј од хартија и бамбус, обоен со бојата на сонцето и бојата на тревата.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Милост, Боже!“ Копјето удри под откриеното око, се изви и го отфрли човекот во воздухот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Господи, жената ѝ се ругаше на болката на човекот во кого можеби била вљубена или има намера да се вљуби?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес ни го убија Ставро. Човек во години.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Мори, мајко, тој е најдобриот човек во улицата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мери некои летвички, со вистинско метро ги мери; мазни некои штички со мало ноже; се внел човекот во некоја работа која и најумниот не може да ја разбере.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа Родна многу и не чекаше за да го качи својот нов човек во горната одаја, онаа за гости и со балкон, и на тој начин да објави дека сепак му нашла замена на својот доскора незаменлив Трајче.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Единствениот кој не знае да се лути. Нам ни дава шекерчиња. Си игра со кутрињата“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Исхак и Аја сме ние, тие она што не сме крајот уличарски се нуди човекот во туѓи мени губи ти се колнам, Време: си било едно нешто за многу века во сомнежот се заљубила река. Кога ни ти дојде, ни јас те чекав...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Човекот во расправа со душата „Душата погледнете ми ја! Отидов по беспатие! Не ја слушам!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе пукнеше од мака учителот. - Нејќам да имам нем човек во класот, - велеше тој, - нејќам да имам луѓе инаетчии ...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Опишувајќи ја, јас се опишувам себеси и мојата сопствена болка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ф. Б.: Мислите на омразата и стравот присутни во секој човек во секојдневниот живот, или зборувате за вашите лични чувства?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Едноставно да се биде човек во свет на хаос во кој ја проектираме хармонијата, човек кој во секоја пора од постоењето, низ олујата на времето ја бара својата совршена форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тоа невреме ја чистам својата душа од нечистотијата на гревот, го чувствувам летот на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Влегуваат луѓе во помрачината, не им се познаваат лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој друг ден и друг човек во НКВДЕ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се уморив, превезувајќи луѓе во комунизмот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
“ ПСАЛМ 2 Изучувајќи ги медицинските науки мене ме возбуди фактот дека човекот во својата крв има точно толку железо колку што е потребно за да се исковат доволно клинци за едно распетие.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Верував дека и во мојата родна Албанија имаше едно дно кое требаше да се допре за да се извиши човекот во апотеозата на страдањето кон воздухот на слободата...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Жан Домек негуваше култ кон козите, како спасителки на човекот во сите времиња.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
На средбата со македонските писатели, откако од претседавачот на собирот беше претставен и со искажувањето дека Роже Кајоа го поставува човекот во центарот на рланетата Земја, како најсовршено суштество, тој непредвидено го прекина предавачот и несогласувајќи се со неговото тврдење дополни: Не, почитуван претседателе, јас никогаш не сум го поставувал човекот во центарот на егзистенцијата, за мене човекот е и како другите животни, кој произлегува од делувијалниот период, со незавршена еволуција...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви благодарам за прекривките, за вашата благородна мисла, која не престанува да ме следи во овие тешки времиња во потрага по спокој за пишување. Ваш Луан Старова
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во тие времиња кај нас постојано се цитираше една Титова изрека дека човекот е наше најголемо богатство и дека, тој е во средиштето на егзистенцијата. Времиња, обичаи...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но можам со сигурност да ви кажам дека со него во еден долг период ја споделувам потрагата по полнотата на балканскиот човек во тешкиот и комплексен век за разбирање на судбината на човекот на нашата рланета Земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Припитомена меѓу првите животни од човекот во рајските градини на Месопотамија, козјата трагедија, според Жан Домек започнува по Француската буржоаска револуција во 1789 година, кога во името на прогресот, започнува борбата против козите, како животни кои, уништувајќи ги шумите и цветните градини во Франција, ја загрозуваа цветната иднина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вистина е дека генијалноста на човекот во смислувањето на злото е понекогаш незамислива.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мој драг пријателе, Ти стана, уште при моите први чекори во Македонија, човекот во кој јас открив пријател и брат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Втора му кама удрија кога ја Спиро продаде Љуба во село далечно на човек в двојни години.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
А мој човек во истиот вод ми рече дека некои кога треба да одат на стража, се прават болни и тој, мојот човек ми го даде и ова писменце. Еве што пишува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Петре се сметаше и за учен човек во селото наше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега, имаме листа на луѓе кои зборуваат кинески и кои праќаат „input” во собата и нека човекот во собата „го извршува” програмот читајќи го и правејќи го она што го налага програмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во својата дискусија на алегоријата на Searle, Rychlack корисно воведува дистинкција помеѓу она што тој го нарекува „екстраспективни” и „интроспективни” перспективи: ние можеме на тоа да гледаме или од гледна точка на надворешен набљудувач, гледајќи „на” собата, или од гледна точка на човек во собата, гледајќи „со” личноста која го извршува програмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Еве ја и втората случка: Еден мој пријател, човек во години, на ист начин како и јас, згазнал на кора од банана.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мене ме вика Европа, а вие не ме признавате за човек во ова посрано маало.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МИМИ: Свири човекот во кафеаната долу. Има гости. Како да го викам?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој е најдобриот човек во Домот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Често, така сам и очаен, ја молеше смртта да дојде по него, а таа го заобиколуваше, оставајќи го и натаму да биде единствениот бесмртен човек во бескрајната вселена.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Доста се намачив јас на тој човек да му објаснам дека љубовта помеѓу двајца е нешто многу силно, дека тоа е нешто што треба да го одржува човек во живот, да му дава сила кога му е најтешко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Ех, колку ќе беше убава градината ако не замрзнеше Белото, - рече човекот во чија градина растеа јоргованчињата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)