можеби (мод.) - сме (гл.)

Црвениот плоштад и онака е црвен од цвеќиња Ренесансата е изговор за еретиците но се вклопува во куќниот ред на Инквизицијата во нашата допуштена и официјална дијабола нашата настраност и смисла за Анатема можеби сме мали и смртни можеби без престан се вртиме околу себеси и Сонцето а светот е некој непознат Infinito но барем имаме сопствен пекол и одбираме кого убиваме!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Можеби сме многу блиску до куќата, а јас само си мислам дека сме се загубиле?! Ама не беше така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не бевме блиску и ние навистина бевме две девојчиња, сами и изгубени во големата и страшна шума.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојот пријател и колега Џефри Хартман во една своја книга зборува не само за чување на текстот (што е наслов на книга), туку ја завршува книгата со извонредното размислување за зборот како рана кое јас би го насловил критичарот како врач. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 22
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
После апсолутниот, или „демократски” централизам на начелото за доволна причина, можеби сме на прагот на еден свет на а-каузални односи базирани на принципот на синхроницитет.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дека опасноста од тоа дека можеби сме дошле до таков раскин им е на ум на критичарите на трагата на Борхес/Дерида - во тоа нема сомневање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Италијанските вдовици од Фајер Ајленд – спротивно на впечатокот што можеби сме го добиле поради очигледното задоволство со кое машката геј-култура ужива во занесните сцени на женско-женско малтретирање во Милдред Пирс и во Најмила мамичке – дека машката геј-култура не нѐ учи да им се смееме на ужасните и страшни ситуации само на жените.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)