можеби (мод.) - сиот (зам.)

Можеби ја преувеличал својата болка - можеби сето било сон, како што била и неговата фантазија за овчарот, уште еден пример на самоизмама во поглед на злоделата на неговите родители, а не на она што тие навистина го направиле. 96 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Татарите го научија Бојс како да создаде сопствена топлина и присност - како да се доближи до себе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(Неговата уметност била дијалектика помеѓу сонот од детството и зрелите општествени цели.)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како да станало сега нешто друго дома и тој брза да види, можеби сето тоа не е толку лошо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секогаш кога ќе го погледнам, го имам она чувство во стомакот дека тоа повторно се случува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби сето тоа изгледаше како хорор шоу - „предворјето на пеколот“ - за луѓето од страна, но за нас сето тоа беше нормално - на крајот, ние бевме група луѓе што умееше да ги сфати проблемите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Го замолив да ги викне мајка му и татко му, можеби сето беше само глума.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби сето тоа и нема врска со некаква идеологија, со анархизам, марксизам и ленинизам.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А можеби сето тоа е само плод на мојата фантазија.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Едо беше толку возбуден од тоа што себеси се најде во телефонската книга на Сан Диего и задоволен со тоа што најде блок каков што несвесно барал можеби сиве овие години откако не пишува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби сето тоа не беше заради осаменоста. Можеби поразот беше во друго. Бев исмеан, тоа ли? се праша. Не, тоа не, одговори. Пророк, тоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби сето тоа и натаму ќе продолжеше, или ќе морав, впрочем како што и решив, да измислувам и да се преправам дека и јас сум во некого „зацапана”, но во некого кого и тие го познаваат, ама се случи нешто што сосема ме растрои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Добив писмо. Драга Бреза, голема, мала моја, Размислувам на почетокот од моево писмо дали да ти се извинувам за големото доцнење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ТРОШЧЕЈКИН: А можеби сето тоа е бесмислица.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби сето тоа беше создадено во еден таков светол миг, ете, во тој миг морничаво на ѕидот го потврдиле своето постоење, својот човечки живот, се „овековечиле“, слично на патникот што тргнал на туѓина, тој по патот на илјада места, - на дрво, на камен, на тенеќен патоказ туку гледате го забележува своето име.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)