без (предл.) - крај (имн.)

Заблуда која трае вечно, Измама без крај, Користење на емпатија, сочувство и туѓа нежност, Поговорки, верба,идеал. за мрачни цели, без крај.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Настана долга, мачна караница без крај, со викотници, цимолења, солзи, прекори и пазарења.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така се разнесе по куќите прикаска од безброј парчиња, без почеток и без крај, без смисла, како и обично што се случува во такви прилики, една доверливост што минува од човек на човек, за задграничната дејност на Марко Проказник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И пак се нафрлува на карпата. Започнува битка, тешка, неизвесна и без крај.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јасно е, стоногалката лази без пречки по врлест ѕид. Непрекинлив ѕид, без крај, без небо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не можев ништо да замислам без крај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Приказни без крај, без средина, без почеток; безброј нераскажани приказни; неизбројани некогаш-одамна... „Не.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Леташе без умор, без крај. Лудо. Те мамат невидени, волшебни предели, еден од друг поубави, посветли.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кој ќе посведочи ако не ние за болките и чемерите, за плачот и лелекот, молитвите и солзите, за исчекувањата без крај, за пожарот, за викот и крикот, за ужасниот пораз, за откорнувањето и патиштата што сѐ подалеку нѐ водеа од дома и надежно ќе проречи дека по години и по времиња пак се ќе биде наше?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)